HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่30
“หลานจะให้ย่าช่วยยังไง”
“ผมอยากแต่งงานกับฟาง แต่ติดที่เธอไม่ยอม”
คุณพริ้มเพราหลุดขำ ไม่คิดว่าหลานชายตัวแสบที่ไม่เคยรู้จักคำปฏิเสธจะมาพ่ายแพ้เสียท่าให้กับผู้หญิง
ตัวเล็กร่างบอบบาง หน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้
“ทำไมล่ะ หรือว่าเธอไม่ได้รักหลาน หรือว่าหลานขืนใจ...”
“เปล่านะครับ เราสองคนรักกัน แต่เธอไม่มั่นใจในตัวผม กลัวว่าผมจะทิ้งเธอกับลูกไปแต่งงานกับพิม”
แล้วเราจะทำอย่างนั้นจริงๆหรือเปล่าล่ะ”
“โธ่คุณย่าครับ ผมก็รักลูกรักเมียนะครับ”
ชายหนุ่มโอดครวญกับผู้เป็นย่า ก่อนจะก้มลงมองดวงหน้าหวานของหญิงสาวคนรักราวกับกำลังปฏิญาณ
กับคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ให้รับรู้และรู้สึกถึงคำพูดของเขาไปด้วย แต่คนขี้เซานั้นหลับลึกเกินกว่าที่จะรับรู้คำ
พูดและความรู้สึกของเขา คุณพริ้มเพรามองใบหน้าหล่อคมของหลานชายที่ได้เค้าของบุตรชายมาเต็มๆราวกับเป็น
คนๆเดียวกัน ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เมื่อในที่สุดแล้วเขาก็ได้พบรักแท้เสียที ความรู้สึกยินดีเริ่มล้นปรี่เมื่อหญิงสาวตัว
เล็กที่หนุนนอนอยู่บนตักของหลานชายกำลังตั้งท้องเหลนของนาง...เลือดเนื้อเชื้อไขของจิระคุณ
“หลานอยู่เฉยๆเถอะ เดี๋ยวที่เหลือย่าจะจัดการเอง”
“จริงๆนะครับ”
นางพยักหน้า ก่อนจะเรียกเด็กรับใช้จัดห้องให้กับหลานชายและว่าที่หลานสะใภ้ คนแก่ลุกขึ้นจากตั่งไม้
ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางของหญิงสาวที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว รอยยิ้มบางๆถูกแต้มลง
บนใบหน้าของคนสูงวัยทว่ายังคงเค้าความงาม ดวงตาไล่มองดวงหน้าหวานของหญิงสาวอย่างชื่นชม งามหมดจด
ราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ใบหน้าอ่อนหวาน ไม่แต่งเติมเครื่องสำอางจัดจ้านอย่างหญิงสาวยุคนี้สมัยนี้ ทำให้เธอดูน่า
รักน่าเอ็นดูยิ่งนักในสายตาของคนแก่อย่างนาง
“เธอคงจะเหนื่อยมาก เราพาเมียไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
ป๊อปปี้พยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็กของภรรยาสาวเดินตามเด็กรับใช้ที่เดินนำไปยังห้องพัก
ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงหนานุ่ม ก่อนจะจัดแจงให้คนตัวเล็กได้นอนในท่าสบายๆ เท้าแกร่งเดินจากร่างเล็ก
เหล่านกน้อยเริ่มออกจากรังเพื่อออกหากิน แสงแดดอ่อนๆทำให้เขาอบอุ่นหัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...อาจจะ
ไม่ใช่เพราะธรรมชาติ แต่เป็นเพราะหญิงสาวและลูกต่างหาก ชายหนุ่มเลี้ยวตัวเดินกลับหลังหัน ก่อนจะเดินไปใกล้
ร่างเล็กและทรุดตัวลงนอนเคียงข้างหญิงสาว ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้เพียงหลวม ใบหน้าหล่อคมซุกซบลง
บนไหล่บอบบาง ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างสุขใจ ความเหนื่อยอ่อนนำพาชายหนุ่มเข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างเล็กไป
อย่างไม่ยากเย็น...
มือบางปลดลำแขนแกร่งออกจากเอวบาง ก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม
ร่างเล็กเดินมาหยุดที่กลางห้องก่อนจะมองไปรอบๆตัว สถานที่ที่ไม่คุ้นตาทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าตอนนี้เธออยู่
ที่ไหน หากแต่เสียงเคาะประตูเบนความสนใจของหญิงสาว เท้าเรียวเดินไปเปิดประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะเห็นหญิง
วัยกลางคนที่ถือถาดผ้าขนหนูและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวรวมไปถึงเสื้อผ้า
“ตื่นแล้วหรือคะคุณ คุณท่านให้ป้าเอาของพวกนี้มาให้”
“ที่นี่ที่ไหนคะ...”
“บ้านคุณย่าของคุณภาณุค่ะ คุณคงไม่เคยมาที่นี่ ขอป้าเข้าไปหน่อยนะคะ”
ฟางที่กำลังประมวลผลการกระทำของชายหนุ่ม เบี่ยงตัวให้หญิงสูงวัยเข้ามา ก่อนจะทอดสายตามอง
ร่างแกร่งที่นอนอยู่บนเตียงอย่างฉงนงุนงงว่าเขากำลังทำอะไรของเขา
“คุณท่านให้ป้ามาตามคุณกับคุณภาณุไปทานข้าวด้วย อีกสักสามสิบนาทีได้ค่ะ รีบอาบน้ำแต่งตัวนะคะ
คุณท่านอยากพบคุณจะแย่”
“พบหนูหรอคะ?”
“ค่ะ คุณท่านคงจะเห่อคุณน่าดู นี่ถึงขนาดให้ป้าเอาชุดสมัยท่านเป็นสาวๆมาให้คุณสวมไปก่อนเลยนะคะ
ทั้งๆที่ท่านหวงของใช้ของท่านมาก แล้วคุณจะให้ป้าเข้าใจว่ายังไงล่ะคะ”
หญิงวัยกลางคนยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้อง และปิดประตูห้องไว้อย่างเดิม
เหลือเพียงร่างบอบบางที่ยังยืนทื่ออยู่หลังบานประตู ร่างเล็กหมุนตัวกลับไปมองร่างแกร่งที่ยังนอนหลับใหลอยู่บน
เตียง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ...
สายตาคมทอดมองร่างเล็กในชุดผ้าฝ้ายสีส้มอ่อนตัดกับสีผิวขาวดุจดังน้ำนมของเธออย่างหลงใหล
ใบหน้าสวยหวานปราศจากเครื่องสำอางแต่ทว่ากลับดูงดงามอย่างบอกไม่ถูก ผมนุ่มสลวยคลอเคลียแก้มใสและ
ปรกใบหน้าแสนหวานอย่างที่เรียกว่ายุ่งเหยิงจนเขาอยากจะเป็นคนปัดกลุ่มผมเหล่านั้นออก และแทนที่ด้วยจุมพิต
อ่อนหวานที่หน้าผากมนเบาๆ ร่างเล็กเดินไปหยุดที่หน้ากระจกบานใหญ่ มือเล็กจับแปรงสางผมก่อนจะสางผมเผ้าที่
ยุ่งเหยิงของเธอ ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่อง ค่อยๆหยัดกายลุกจากเตียงและเดินไปหยุดเบื้องหลังหญิงสาว ฟางหัน
มามองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ย
“ไปอาบน้ำเถอะค่ะ คุณย่าของคุณตามเราไปร่วมโต๊ะอาหารเช้าด้วย”
หากแต่เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของภรรยาสาว มือใหญ่แย่งแปรงผมจากมือของหญิงสาว ก่อนจะค่อยๆ
แปรงผมให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน สายตาคมกริบทอดมองดวงหน้าหวานที่ขึ้นสีจัดอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตหลุบลงอย่างไม่ต้องการเปิดเปลือยความรู้สึกของตัวเอง และเขาก็คง
ไม่มีทางรู้ หากใบหน้าของเธอไม่ฟ้อง
“เรียบร้อย...”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล มือใหญ่ประคองร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้า ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยกลุ่มผม
ออกจากใบหน้าอ่อนใส ก่อนจะเชยคางมนขึ้นเพื่อให้เธอได้สบตาเขา หัวใจแกร่งดั่งหินผาเต้นแรงเมื่อเห็นดวง
ตากลมโตค่อยๆช้อนขึ้นมองเขา เขาอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าเขาชอบที่เธอเป็นกระต่ายน้อยขี้อาย
ไม่ใช่นางพญาที่ปากแข็งและใจแข็งแบบเมื่อก่อน
“คุณสวยมาก รู้ตัวรึเปล่า”
ไม่ต้องรอให้ใบหน้าแสนหวานได้เห่อร้อนเห่อแดง ชายหนุ่มก็จรดริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มอย่างอ่อน
หวานเพิ่มความเคอะเขินให้หญิงสาวเป็นทวีคูณ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
