HURT รักหลอกลวง...

HURT รักหลอกลวง...
 
 
ตอนที่3
 
 
 
 
                 เปลือกตาบอบบางเปิดขึ้นเมื่อแสงตะวันของเช้าวันใหม่กระทบตา หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นก่อนจะมองไ
 
ปรอบๆห้องที่สภาพเหมือนเพิ่งจะผ่านศึกสงครามมาก็ไม่ปาน...สงครามความใคร่
 
 
น่าสมเพชเหลือเกิน... ทำไมฟ้าถึงได้เล่นตลกกับเธอแบบนี้ เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าเธอไม่ได้ขำไปกับฟ้า
 
ด้วยสักนิด... ชีวิตของผู้หญิงทั่วไปที่มีความฝันแสนหวาน
 
อยากมีชายหนุ่มคนที่รักและคอยปกป้องเคียงข้างกาย มีครอบครัวเล็กๆแต่อบอุ่น...ซึ่งไม่ใช่ชายหนุ่มข้างกาย
 
ป๊อปปี้เห็นเธอเป็นอะไรสักอย่างที่เวลานึกพอใจก็ประคบประหงมออดอ้อน...ทำให้เธอเผลอใจ
 
และต่อจากนั้นเขาก็จะหลอกทำร้ายให้เธอเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จนเธอเชื่อว่ารักแท้ไม่ได้มีอยู่บนโลกใบนี้
 
แม้แต่ป๊อปปี้ที่บอกว่ารักคู่หมั้นมากแค่ไหน...เขาก็ยังมีเธอไว้เป็นของเล่นแก้เหงา
 
แล้วถ้าเธอเป็นคู่หมั้นของเขาก็คงทำใจไม่ได้...เขายังเป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักพอและไม่รู้จักความรักจริงๆ มีคนบอกว่า
 
ความรักคือการให้...แล้วถ้าหากว่าเธอรักเขาขึ้นมา เธอต้องทนเห็นเขามีผู้หญิงอีกสักกี่คน
 
จะต้องร้องไห้อีกกี่หน จะต้องเป็นของเล่นให้เขาอีกนานเท่าไหร่ ซึ่งเธอไม่ใช่ผู้หญิงโง่...เธอจะไม่รักเขา
 
เพราะต่อให้เธอรักเขามากแค่ไหน ผู้ชายอย่างเขาก็คงไม่ชายตาแลมองผู้หญิงอย่างเธอแน่นอน
 
เธอคงโง่ดักดานหากรู้ว่ารักแล้วต้องเจ็บมากแค่ไหน...แล้วยังดันทุรังต่อไป เขาก็ทำให้เธอรู้เสมอว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย
 
ที่คู่ควรกับเธอ และเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่คู่ควรกับเขา
 
เธอและเขาเดินอยู่คนละเส้นทาง เหมือนเส้นขนาน ต่อให้ห่างกันเพียงลมหายใจกั้นก็ไม่มีวันบรรจบลงเอยกันได้...
 
 
 
 
              ลำแขนแกร่งควานหาร่างเล็กที่นอนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขาทั้งคืน...แต่ไม่เจอ ป๊อปปี้ลืมตาขึ้น
 
ก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย เห็นร่างเล็กกำลังตั้งอกตั้งใจโปะเมคอัพลงบนลำคอขาวผ่องและเนินอกอิ่มเพื่อกลบรอย
 
ราคีของเขา
 
 
 
             “หึ กลัวคนอื่นจับได้ว่าร่านหรือไง”
 
             หญิงสาวหันมามองต้นเสียงที่เอ่ยเย้ยหยัน ถึงแม้น้ำเสียงนั้นจะไม่เข้มอย่างเคยเพราะชายหนุ่มเพิ่งจะ
ตื่นนอนแต่ก็ไม่ได้ลดหลั่นความเจ็บแสบลงเลย
 
 
           “แหม มีอะไรกับแฟนตัวเองคงไม่ผิดนักหรอกค่ะ ไหนๆคุณก็ตื่นแล้ว ฉันขอเชิญคุณออกจากห้องของฉัน
 
ไปเลยดีกว่าค่ะ เพราะฉันจะต้องออกไปทำงานแล้ว และถ้าของชิ้นไหนของฉันหายไป ฉันจะถือว่าคุณเป็นคน
 
ขโมยไป”
 
 
            “หึ อย่างคุณมีอะไรให้ต้องขโมย ก็เห็นๆอยู่ว่าขายตัวไปวันๆ”
 
 
           “ฉันไม่ได้ขายตัว”
 
 
          “หึ คงจะเชื่อ”
 
           ชายหนุ่มเดินโทงๆไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้หญิงสาวมองตามประตูไม้ที่ปิดลงพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่หยดเผาะ
 
ลงมาอย่างรอจังหวะ มือบางรีบปัดมันให้ออกไปให้พ้นจากใบหน้า...
 
เพียงเพราะผู้ชายคนนี้ดูถูกเท่านั้นหรือ...เธอถึงกับต้องร้องไห้
 
ร้อยพันคำครหาจากคนอื่นเธอยังไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ...
 
เขาก็เห็นอยู่ว่าเธอเป็นของเล่นแก้เหงาให้เขาอยู่เพียงคนเดียว แล้วเขาจะต้องพูดให้เธอเจ็บช้ำอีกทำไม...
 
ใช่...เธอขายตัว เธอยอมเป็นผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับชีวิตที่ดีของแม่และเฟย์ เธอต้องเป็นของเล่นแก้เหงา
 
ให้ป๊อปปี้ ในระยะเวลาสามปีกับอีกหกเดือนตามที่เขาสัญญาไว้ เพราะนั่นหมายถึงเวลาที่เฟย์เรียนจบแล้ว...
 
อีกหกเดือนข้างหน้า...เธอจะพ้นจากบ่วงของเขา เธอจะเป็นอิสระ...
 
อีกหกเดือนเงินที่เธอได้รับจากวงการมายานี้มากพอที่จะทำให้เธอดูแลแม่และน้องไปได้อีกสักพัก
 
เมื่อทุกอย่างลงตัว เธอจะออกจากวงการนี้เสียที เธอจะหนีไปไกลแสนไกล...
 
จะไม่มีใครได้ตราหน้าว่าเธอไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรีอีกต่อไป...จะไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องแลกชีวิตของแม่และน้องด้วยอะไร
 
นอกจากเขาและเธอ...ความลับจะเป็นความลับตลอดไป...
 
 
 
 
              เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกสติของเธอให้กลับมาเข้าที่เข้าทาง ก่อนเธอจะกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็น
 
เบอร์ของน้องสาว
 
 
 
             “ว่าไงเฟย์”
 
 
            “พี่ฟาง แม่แย่แล้ว”
 
 
          น้ำเสียงตื่นตระหนกของเฟย์ทำให้เธอใจหาย
 
 
 
         “แม่เป็นอะไรเฟย์”
 
 
 
        “หัวใจล้มเหลว”
 
 
 
      “เป็นไปได้ยังไง...”
 
      หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง มารดาของเธอป่วยเป็นเนื้องอกในสมองเพิ่งได้รับการผ่าตัด ท่านไม่เคยเป็นโรค
หัวใจ
 
 
 
       “หมอบอกว่าต้องทำบอลลูนหัวใจด่วนตั้งแต่ตรวจพบ แต่แม่ไม่ยอมให้บอกพี่ฟาง จะทำยังไงดี”
 
น้ำเสียงของปลายสายร้อนรน ซึ่งไม่ได้น้อยไปกว่าคนเป็นพี่สาว น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลริน เมื่อมองไม่เห็น
 
แสงสว่างในตอนนี้ หากจะทำบอลลูนหัวใจตอนนี้ค่าใช้จ่ายก็นับล้าน...เธอจะหามาจากไหน
 
 
        “พี่จะรีบไปหา”เธอกดตัดสาย ก่อนจะรีบแต่งตัว เป็นจังหวะเดียวกันกับชายหนุ่มที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเพิ่ง
เดินออกมาจากห้องน้ำ
 
 
 
         “จะรีบไปไหน” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามอย่างเย็นชา แต่ความเย็นชาก็ต้องมลายหายไปเมื่อสายตาปะทะเข้า
 
กับน้ำใสๆที่เปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าสวยหวาน
 
 
          “ฟางจะรีบไปหาแม่ ฮือๆ คุณภาณุพาฟางไปหน่อยนะ ฟางไม่มีรถ”
 
 
          น้ำเสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยพร้อมๆกับร่างเล็กที่ปรี่เข้ามาเขย่าแขนเขา เขามองใบหน้าแสนหวานก่อนจะ
 
จ้องลึกไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตา แววตาของความวิตกกังวลและว้าวุ่นฉายเด่นชัดในดวงตาคู่สวย
 
 
          “ไปสิ”เขาคว้าข้อมือเล็กก่อนจะวิ่งออกจากคอนโดหรูของหญิงสาว คนตัวเล็กล็อกห้องอย่างร้อนรน
 
ก่อนจะเดินตามเขามา รถคันหรูออกตัวด้วยความเร็วสูงเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล...
 
 
 
 
 
            สายตาหวานมองผ่านกระจกห้องไอซียูที่มารดารักษาตัวอยู่อย่างเป็นกังวล...ตอนนี้เธออาจจะไม่มีเงิน...
 
แต่ขอแค่ความปลอดภัยของร่มโพธิ์ร่มไทรต้นสุดท้ายของเธอ...
 
เธอพร้อมยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่าง...ที่เธอมี
 
 
            “พี่ฟาง แม่ต้องไม่เป็นอะไร เชื่อเฟย์สิ ฮือๆ”
 
            คนเจ้าน้ำตาปลอบขวัญพี่สาวทั้งน้ำตา สองพี่น้องโอบกอดกันแน่น
 
ภาพเบื้องหน้าทำให้ชายหนุ่มอดสะท้อนใจไม่ได้...
 
เขาหาเหตุผลได้แล้วว่าทำไมคนที่รักศักดิ์ศรียิ่งชีพของฟางถึงได้ยอมเป็นของเล่นแก้เหงาให้กับเขา...
 
เพราะเธอจำเป็น ไม่ใช่ใจง่าย...
 
 
เขาอยากปฏิเสธเหลือเกินว่าไม่ได้เห็นใจเธอแต่อย่างใด...แต่มันยากเหลือเกิน
 
 
 
 
           คิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากันจนกลายเป็นปม ค่าทำบอลลูนหัวใจสองล้านห้าแสนบาท...
 
 
เธอจะหามาจากที่ไหน เงินที่เธอเพิ่งได้รับจากผู้จัดการส่วนตัวก็มีเพียงไม่กี่แสน ครั้นจะขอยืมเงินจากใครก็ไม่ได้
 
เพราะคนรอบข้างของเธอก็ล้วนแล้วแต่ลำบากกันทั้งนั้น
 
เธอไม่มีวันจะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวเพิ่มภาระของใครแน่นอน... แล้วเธอจะทำอย่างไรดีล่ะ...
 
เธอได้แต่นึกโทษตัวเอง หากเธอเอาใจใส่ท่านมากกว่านี้ สอบถามอาการของท่านจากปากของนายแพทย์
 
เจ้าของไข้ก็คงไม่มีวันที่จะไม่รู้ความจริงว่าท่านเป็นโรคหัวใจ การรักษาที่ทันท่วงทีจะทำให้ท่านปลอดภัยกว่านี้
 
...เพราะเธอสะเพร่า
 
 
 
          “พี่ฟาง...เรามีเงินจ่ายค่ารักษาแม่รึเปล่า”
 
 
          “มีสิเฟย์...พี่เพิ่งได้มา”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""