HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
98.00K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่15
หยดน้ำตาไหลรินลงมาจากดวงตากลมโตอย่างไม่ขาดสาย ดวงตากลมโตที่ถูกบดบัง
ด้วยม่านน้ำตาเหม่อมองดวงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ...ทั้งสวยและน่าปรารถนา...
ไม่เหมือนเธอ...
ตอนนี้เธอกำลังจะโดนเขี่ยทิ้งจากชีวิตของเขา เสนียดในชีวิตของเขาอย่างเธอกำลังจะโดนกำจัด
ต่อจากนี้ไปเขาจะมีความสุขกับคนที่เขารัก... ทำไมทุกอย่างมันไม่เกิดขึ้นให้เร็วกว่านี้
ทำไมพิมประภาไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้...
ทำไมเธอไม่ถูกเขาเขี่ยทิ้งให้เร็วกว่านี้...
ก่อนที่เธอจะรักเขา...
จะได้ไม่ต้องมานั่งกินน้ำตาต่างข้าวเหมือนผู้หญิงงี่เง่า ที่รู้ว่าเขาไม่รักและยังจะดันทุรังรักเขาต่อไปอีก...
“พี่ฟาง เฟย์ขอ....พี่ฟางเป็นอะไร”
เฟย์ลดน้ำเสียงที่ฟังดูสดใสเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของพี่สาวอาบไป
ด้วยน้ำตา
“ไม่เป็นอะไรหรอก เฟย์จะขออะไรนะ”
มือบางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะปั้นยิ้มให้น้องสาว
“เฟย์จะขอค่าเทอมน่ะ แต่ถ้าพี่ฟางยังไม่มีก็ไม่เป็นไรนะ รอจ่ายกลางๆเทอมก็ได้”
“เท่าไหร่”
“สองแสนห้าค่ะ”
หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้น้องสาวอย่างสบายใจ ในสมองประมวลค่าใช้จ่ายในเดือน
นี้อย่างเร็วจี๋
“เฟย์รออีกสองสามวันนะ ขอพี่หาเงินก่อน”
“ค่ะ...พี่ฟางมีอะไรในใจหรือเปล่าคะ”
“เปล่าหรอก พี่สบายดี แล้วนี่เฟย์...”
“เรื่องพี่ป๊อปหรือเปล่าคะ”
เฟย์เอ่ยแทรกทันที จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของพี่สาว ในนั้นมันมีแต่ความทุกข์ใจ กังวลใจ
และเศร้าใจ
“ไม่ใช่หรอก พี่ก็บ้าๆอย่างนี้แหละ เล่นละครเยอะเกิน”
“ถ้ามันมีอะไรไม่สบายใจ ก็บอกเฟย์เถอะนะ หรือว่าพี่ฟางลืมไปแล้วว่าเราเป็นพี่น้องกัน...”
ดวงตากลมโตมองใบหน้าสวยหวานที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเธอ ก่อนน้ำตาหยดหนึ่งจะหยดเผาะลง
อย่างห้ามไม่อยู่ เธอไม่แน่ใจว่าหากเฟย์รู้ว่าพี่สาวอย่างเธอทำเรื่องอดสูอะไรลงไปบ้าง...เฟย์ยังจะเรียกเธอว่า
พี่สาวอยู่อีกหรือเปล่า...บางทีหากเฟย์รู้น้องสาวอาจจะต้องอับอายและเธอกับน้องก็จะกลายเป็นคนอื่นเมื่อเฟย์เอง
ก็อับอายและเธอก็ไม่หน้าหนาพอที่จะสู้หน้าใครได้...โดยเฉพาะครอบครัว
แม่ต้องผิดหวังในตัวเธอ ที่เธอยอมแลกแม้กระทั้งศักดิ์ศรี...แต่สำหรับเธอแล้ว... เธอยอมทุกอย่าง...ขอเพียงแค่
แม่กับเฟย์ไม่ต้องลำบากอย่างเมื่อก่อน
“พี่ไม่เคยลืม แต่พี่ไม่มีอะไรจริงๆ พี่กับคุณภาณุเราแค่ทะเลาะกันธรรมดา ไม่มีอะไรหรอก...
เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว...ไปส่งแม่ขึ้นนอนกันเถอะ”
เฟย์มองตามร่างเล็กของพี่สาวที่เดินผ่านไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พี่ฟางมีอะไร
ไม่เคยจะบอกเธอไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ แต่มีเรื่องหนึ่งที่เธอพอจะรับรู้
และมันเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตพี่สาวของเธอ...และไม่ว่าพี่สาวของเธอและป๊อปปี้จะอยู่ในสถานะอะไร...
แต่ที่เธอมั่นใจคือ พี่ฟางรักป๊อปปี้...
“พี่ฟางรอเฟย์ด้วย”
ร่างบางวิ่งตามพี่สาวไป
มืออวบอูมลูบศีรษะทุยสวยของลูกสาวทั้งสองคนเบาๆ รอยยิ้มถูกแต้มที่ริมฝีปากของคนเป็นแม่
“แม่ไม่เป็นไรแล้วลูก เราสองคนนี่เวอร์จริงๆเลย”
“แม่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฟางจะพาแม่ไปหาหมอ ไปรับยาแล้วก็ตรวจร่างกาย แม่จะ
ได้หายไวๆ”
“เฟย์ไปด้วย”
น้ำเสียงหวานสดใสของบุตรสาวคนเล็กเอ่ยขึ้นสำทับ
“ไม่มีเรียนหรือไงน่ะเรา”
“ไม่มีค่ะ”
“งั้นให้แม่พักผ่อนดีกว่าค่ะ ไปเฟย์”
ฟางเอ่ยชวนน้องสาวก่อนทั้งสองจะตามกันออกไป
คนที่คิดว่าจะพักผ่อนกลับไม่ได้พักผ่อนอย่างที่คิด เมื่อนางเห็นสีหน้าแววตาและน้ำเสียงของฟาง
ไม่สู้ดีนัก บุตรสาวคนโตมีอะไรก็ไม่ค่อยจะบอกนาง ฟางจะเก็บทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว นั่นก็รวมถึงภาระทุกอย่าง
ซึ่งการที่นางไม่สามารถแม้แต่จะร่วมรับรู้ปัญหาอันหนักหน่วงของลูกทำให้นางไม่สบายใจ ฟางไม่เคยได้ใช้ชีวิต
แบบที่เด็กวัยรุ่นทั่วไปอยากใช้ ทั้งเธอต้องทำงานหาเงินตั้งแต่อายุน้อยๆมาจนถึงเดี๋ยวนี้
แต่ไม่ว่าจะเป็นปัญหาอะไร
ระยะเวลาที่ผ่านมาทำให้นางมั่นใจว่าฟางในวัยเพียงยี่สิบห้าจะจัดการปัญหาเหล่านั้นได้....
“พี่ฟาง บ้ายบาย”สาวแก้มบุ๋มยืนโบกมือให้พี่สาวที่เพิ่งขึ้นรถแท็กซี่ไป... มือเรียวยกขึ้นกด
โทรศัพท์มือถือหาว่าที่พี่เขย ก่อนปลายสายจะรับทันที
“พี่ฟางขึ้นแท็กซี่ไปแล้วค่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากนะเฟย์”
หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะมองตามท้ายรถแท็กซี่ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างเขินอายแทน
พี่สาวที่มีแฟนหนุ่มทั้งรักทั้งหลงแบบนี้... รถแท็กซี่ที่เพิ่งขับออกไปจนถึงปากซอยมีอันต้องเบรกกะทันหัน
เมื่อรถคันหรูจอดขวางถนนอยู่ คนขับรถมีอันต้องลงไปเคลียร์ ฟางมองชายวัยกลางคนที่คุยกับชายหนุ่มที่สวม
หมวกปิดบังใบหน้า ก่อนคนขับรถแท็กซี่จะรับเงินมาจากผู้ชายคนนั้น และผู้ชายคนนั้นก็กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้
ดวงตากลมโตสั่นระริก มือบางจิกเข้าหากันแน่น เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดขึ้นตามร่างกาย ร่างเล็กกระถดที่ที่ประตูอีกฝั่ง
ก่อนมือเล็กจะกระชากเปิดประตูรถออก...แต่ก็ช้าไป
ร่างเล็กถูกตวัดรอบเอวบางก่อนจะถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ชายแปลกหน้า ชายหนุ่มช้อนอุ้ม
ร่างเล็กก่อนจะเดินไปที่รถ
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อย ฮือๆ”เสียงหวานไม่ได้มีผลต่อชายหนุ่มแปลกหน้าที่ยังคงออกรถด้วย
ความเร็วสูง มือเล็กพยายามแย่งพวงมาลัยรถเพื่อให้รถเสียหลักและหยุดลง
“ไม่ปล่อย!...ปล่อยไปก็โง่สิ!”
....................................................................................................................................
ตอนที่15
หยดน้ำตาไหลรินลงมาจากดวงตากลมโตอย่างไม่ขาดสาย ดวงตากลมโตที่ถูกบดบัง
ด้วยม่านน้ำตาเหม่อมองดวงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ...ทั้งสวยและน่าปรารถนา...
ไม่เหมือนเธอ...
ตอนนี้เธอกำลังจะโดนเขี่ยทิ้งจากชีวิตของเขา เสนียดในชีวิตของเขาอย่างเธอกำลังจะโดนกำจัด
ต่อจากนี้ไปเขาจะมีความสุขกับคนที่เขารัก... ทำไมทุกอย่างมันไม่เกิดขึ้นให้เร็วกว่านี้
ทำไมพิมประภาไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้...
ทำไมเธอไม่ถูกเขาเขี่ยทิ้งให้เร็วกว่านี้...
ก่อนที่เธอจะรักเขา...
จะได้ไม่ต้องมานั่งกินน้ำตาต่างข้าวเหมือนผู้หญิงงี่เง่า ที่รู้ว่าเขาไม่รักและยังจะดันทุรังรักเขาต่อไปอีก...
“พี่ฟาง เฟย์ขอ....พี่ฟางเป็นอะไร”
เฟย์ลดน้ำเสียงที่ฟังดูสดใสเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของพี่สาวอาบไป
ด้วยน้ำตา
“ไม่เป็นอะไรหรอก เฟย์จะขออะไรนะ”
มือบางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะปั้นยิ้มให้น้องสาว
“เฟย์จะขอค่าเทอมน่ะ แต่ถ้าพี่ฟางยังไม่มีก็ไม่เป็นไรนะ รอจ่ายกลางๆเทอมก็ได้”
“เท่าไหร่”
“สองแสนห้าค่ะ”
หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้น้องสาวอย่างสบายใจ ในสมองประมวลค่าใช้จ่ายในเดือน
นี้อย่างเร็วจี๋
“เฟย์รออีกสองสามวันนะ ขอพี่หาเงินก่อน”
“ค่ะ...พี่ฟางมีอะไรในใจหรือเปล่าคะ”
“เปล่าหรอก พี่สบายดี แล้วนี่เฟย์...”
“เรื่องพี่ป๊อปหรือเปล่าคะ”
เฟย์เอ่ยแทรกทันที จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของพี่สาว ในนั้นมันมีแต่ความทุกข์ใจ กังวลใจ
และเศร้าใจ
“ไม่ใช่หรอก พี่ก็บ้าๆอย่างนี้แหละ เล่นละครเยอะเกิน”
“ถ้ามันมีอะไรไม่สบายใจ ก็บอกเฟย์เถอะนะ หรือว่าพี่ฟางลืมไปแล้วว่าเราเป็นพี่น้องกัน...”
ดวงตากลมโตมองใบหน้าสวยหวานที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเธอ ก่อนน้ำตาหยดหนึ่งจะหยดเผาะลง
อย่างห้ามไม่อยู่ เธอไม่แน่ใจว่าหากเฟย์รู้ว่าพี่สาวอย่างเธอทำเรื่องอดสูอะไรลงไปบ้าง...เฟย์ยังจะเรียกเธอว่า
พี่สาวอยู่อีกหรือเปล่า...บางทีหากเฟย์รู้น้องสาวอาจจะต้องอับอายและเธอกับน้องก็จะกลายเป็นคนอื่นเมื่อเฟย์เอง
ก็อับอายและเธอก็ไม่หน้าหนาพอที่จะสู้หน้าใครได้...โดยเฉพาะครอบครัว
แม่ต้องผิดหวังในตัวเธอ ที่เธอยอมแลกแม้กระทั้งศักดิ์ศรี...แต่สำหรับเธอแล้ว... เธอยอมทุกอย่าง...ขอเพียงแค่
แม่กับเฟย์ไม่ต้องลำบากอย่างเมื่อก่อน
“พี่ไม่เคยลืม แต่พี่ไม่มีอะไรจริงๆ พี่กับคุณภาณุเราแค่ทะเลาะกันธรรมดา ไม่มีอะไรหรอก...
เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว...ไปส่งแม่ขึ้นนอนกันเถอะ”
เฟย์มองตามร่างเล็กของพี่สาวที่เดินผ่านไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พี่ฟางมีอะไร
ไม่เคยจะบอกเธอไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ แต่มีเรื่องหนึ่งที่เธอพอจะรับรู้
และมันเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตพี่สาวของเธอ...และไม่ว่าพี่สาวของเธอและป๊อปปี้จะอยู่ในสถานะอะไร...
แต่ที่เธอมั่นใจคือ พี่ฟางรักป๊อปปี้...
“พี่ฟางรอเฟย์ด้วย”
ร่างบางวิ่งตามพี่สาวไป
มืออวบอูมลูบศีรษะทุยสวยของลูกสาวทั้งสองคนเบาๆ รอยยิ้มถูกแต้มที่ริมฝีปากของคนเป็นแม่
“แม่ไม่เป็นไรแล้วลูก เราสองคนนี่เวอร์จริงๆเลย”
“แม่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฟางจะพาแม่ไปหาหมอ ไปรับยาแล้วก็ตรวจร่างกาย แม่จะ
ได้หายไวๆ”
“เฟย์ไปด้วย”
น้ำเสียงหวานสดใสของบุตรสาวคนเล็กเอ่ยขึ้นสำทับ
“ไม่มีเรียนหรือไงน่ะเรา”
“ไม่มีค่ะ”
“งั้นให้แม่พักผ่อนดีกว่าค่ะ ไปเฟย์”
ฟางเอ่ยชวนน้องสาวก่อนทั้งสองจะตามกันออกไป
คนที่คิดว่าจะพักผ่อนกลับไม่ได้พักผ่อนอย่างที่คิด เมื่อนางเห็นสีหน้าแววตาและน้ำเสียงของฟาง
ไม่สู้ดีนัก บุตรสาวคนโตมีอะไรก็ไม่ค่อยจะบอกนาง ฟางจะเก็บทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว นั่นก็รวมถึงภาระทุกอย่าง
ซึ่งการที่นางไม่สามารถแม้แต่จะร่วมรับรู้ปัญหาอันหนักหน่วงของลูกทำให้นางไม่สบายใจ ฟางไม่เคยได้ใช้ชีวิต
แบบที่เด็กวัยรุ่นทั่วไปอยากใช้ ทั้งเธอต้องทำงานหาเงินตั้งแต่อายุน้อยๆมาจนถึงเดี๋ยวนี้
แต่ไม่ว่าจะเป็นปัญหาอะไร
ระยะเวลาที่ผ่านมาทำให้นางมั่นใจว่าฟางในวัยเพียงยี่สิบห้าจะจัดการปัญหาเหล่านั้นได้....
“พี่ฟาง บ้ายบาย”สาวแก้มบุ๋มยืนโบกมือให้พี่สาวที่เพิ่งขึ้นรถแท็กซี่ไป... มือเรียวยกขึ้นกด
โทรศัพท์มือถือหาว่าที่พี่เขย ก่อนปลายสายจะรับทันที
“พี่ฟางขึ้นแท็กซี่ไปแล้วค่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากนะเฟย์”
หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะมองตามท้ายรถแท็กซี่ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างเขินอายแทน
พี่สาวที่มีแฟนหนุ่มทั้งรักทั้งหลงแบบนี้... รถแท็กซี่ที่เพิ่งขับออกไปจนถึงปากซอยมีอันต้องเบรกกะทันหัน
เมื่อรถคันหรูจอดขวางถนนอยู่ คนขับรถมีอันต้องลงไปเคลียร์ ฟางมองชายวัยกลางคนที่คุยกับชายหนุ่มที่สวม
หมวกปิดบังใบหน้า ก่อนคนขับรถแท็กซี่จะรับเงินมาจากผู้ชายคนนั้น และผู้ชายคนนั้นก็กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้
ดวงตากลมโตสั่นระริก มือบางจิกเข้าหากันแน่น เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดขึ้นตามร่างกาย ร่างเล็กกระถดที่ที่ประตูอีกฝั่ง
ก่อนมือเล็กจะกระชากเปิดประตูรถออก...แต่ก็ช้าไป
ร่างเล็กถูกตวัดรอบเอวบางก่อนจะถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ชายแปลกหน้า ชายหนุ่มช้อนอุ้ม
ร่างเล็กก่อนจะเดินไปที่รถ
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อย ฮือๆ”เสียงหวานไม่ได้มีผลต่อชายหนุ่มแปลกหน้าที่ยังคงออกรถด้วย
ความเร็วสูง มือเล็กพยายามแย่งพวงมาลัยรถเพื่อให้รถเสียหลักและหยุดลง
“ไม่ปล่อย!...ปล่อยไปก็โง่สิ!”
....................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
