HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่14
สายตาหวานทอดมองสองหนุ่มสาวที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานมีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงนั่งทำหน้าโง่เง่า
เป็นส่วนเกินอยู่แบบนี้ ขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าวๆ หยดน้ำตาหยดเผาะลงในจานข้าว เธอรีบเช็ดมันออกจากใบหน้า
ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก หัวอกมันขมไปหมดเมื่อรู้ตัวเองว่ากำลังอยู่ในสถานะอะไรเมื่อเขาและคู่หมั้นอยู่ด้วยกัน
ถ้าเลือกได้...เธออยากจะหายไปจากตรงนี้เสียเดี๋ยวนี้เลย...
มือเล็กจับช้อนเขี่ยข้าวในจานไป-มา ก่อนจะตักเข้าปากเคี้ยวเอื้อยๆ ใบหน้าสวยหวานก้มลง
กลัวว่าหากได้ยินทั้งเสียงและได้เห็นทั้งภาพเธอจะทำตัวงี่เง่าน่าสมเพช เผลอร้องไห้ออกมา
“ข้าวเปล่ามันอร่อยนักรึไงฮึ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเมื่อน้ำเสียงเข้มเอ่ยถามและเธอก็รู้ว่าบุคคลที่เขาถามถึงคือเธอ
เขาไม่น่าจะถามเลยสักนิด หากจะมาทานข้าวแล้วทำไมไม่มากันแค่สองคน จะพาส่วนเกินอย่างเธอมาเพื่ออะไร
หรือเขาต้องการจะตอกย้ำว่าเธออยู่ในสถานะไหน...หรือว่าที่เธอเข้าใจอยู่ทุกวันมันยังไม่ชัดเจนพอ...
ของเล่นแก้เหงามันก็เป็นได้แค่ของเล่นแก้เหงาอยู่วันยังค่ำ...ไม่มีทางเป็นคนที่เขารักได้
“อร่อยค่ะ แค่ข้าวเปล่าก็อร่อยเหลือเกินแล้ว”
หญิงสาวตอบก่อนจะก้มลงสนใจข้าวในจานต่อ น้ำตางี่เง่าคลอหน่วยอยู่ที่ขอบตาจวนเจียน
จะหยดลงมาอยู่ทุกวินาที...
“คุณฟางคะ ต้มยำกุ้งน้ำข้นของที่นี่อร่อยมาก ลองทานดูนะคะ”
พิมเอ่ยอย่างใจดี ก่อนจะตักต้มยำกุ้งใส่จานให้ว่าที่พี่สะใภ้ที่เอาแต่เงียบ เธอไม่ปฏิเสธว่าฟาง
เป็นผู้หญิงที่สวยและน่ารักมากจนผู้หญิงอย่างเธอยังนึกอิจฉา เธอดูออกว่าโดยบุคลิกของฟางเป็นคนสดใสและ
ร่าเริง แต่ตลอดเวลาที่ร่วมโต๊ะกัน เธอคิดว่าฟางกำลังมีอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา และมันคงจะทุกข์ไม่น้อย
เมื่อหยดน้ำตาหยดนั้นคือคำตอบ...
“คุณฟางทำงานเหนื่อยไหมคะ พิมเห็นคุณออกทีวีทุกวันเลย พิมมีโอกาสได้ดูหนังของคุณด้วย
นะคะ ตอนบินมาเยี่ยมคุณแม่คราวก่อน คุณแสดงเก่งมากเลยล่ะค่ะ เป็นนักแสดงในดวงใจของพิมเลยนะ”
เธอพยายามชวนฟางคุย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะคลี่ยิ้มเพียงเล็กน้อยทว่ากลับดูจริงใจ
“ขอบคุณค่ะ ดีใจจังเลยมีแฟนคลับสวยๆอย่างคุณ”และอีกมากมายที่เธอพยายามชวนฟางคุย
“เมื่อไหร่จะมีข่าวดีกันคะ ฟางได้ยินคุณภาณุบอกว่ากลับมาคราวนี้จะจัดงานมงคลเสียที”
เธอกำลังจะอ้าปากตอบความจริงที่เธอและพี่ชายคงจะไม่ได้แต่งงานกันแล้ว หากแต่เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้น
เสียก่อน
“ขอตัวนะคะ” ร่างเล็กเดินออกไปรับสาย ก่อนเธอจะหันหน้ามาหาชายหนุ่มตัวปัญหา
“พี่ป๊อปไปพูดอะไรไว้กับคุณฟาง...ไหนบอกว่าเป็นคนรักกันไง”
“เรื่องมันยาว...” “ยาวแค่ไหนพิมก็จะฟัง” ชายหนุ่มทอดสายตามองน้องสาวจอมยุ่ง
ก่อนจะเอ่ยบอก
“มันเรื่องของผู้ใหญ่อย่ายุ่ง”
“ยังไม่ได้บอกว่ารักเธอใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ยอย่างจับผิด ก่อนจะถึงบางอ้อ เมื่อเธอเดาถูกจริงๆ
“ก็...ใช่”
“โธ่ พี่ป๊อป...ก็บอกเสียสิคะ ดูเหมือนเธอจะทุกข์ใจมากเลยนะคะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเป็น
มือที่สามหรอกนะคะ”
“ก็เดี๋ยวพี่ก็บอกไง ทานต่อเถอะ...”
หญิงสาวโคลงศีรษะ ก่อนจะลงมือทานอาหารต่อ เห็นชายหนุ่มผู้เย็นชาและบ้างานอย่างป๊อปปี้มี
ความรักก็อดขำไม่ได้ ที่แท้ก็ปอดไม่กล้าบอกรักอย่างกับเด็กวัยรุ่นริรัก...เรื่องนี้เธอได้เอาไปประจารให้สนุกปากไป
อีกหลายเดือนแน่ๆ...
พิมก้าวเข้ามาในบ้านก่อนจะมองเห็นร่างท้วมของมารดายืนตัดแต่งกล้วยไม้อยู่ที่สวน เธอเดิน
เข้าไปสวมกอดมารดา ก่อนจะหอมแก้มท่านฟอดใหญ่
“มีอะไรรึเปล่าลูก อ้อนแม่ขนาดนี้”
“พิมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณแม่ค่ะ”ท่านพยักหน้า ก่อนเธอจะประคองท่านมานั่งที่เก้าอี้ไม้
“มีอะไรลูก”
“พิมอยากจะยกเลิกงานแต่งงานระหว่างพี่ป๊อปกับพิม”
“ทำไมล่ะ!”น้ำเสียงของท่านดูตกใจจนเออดสงสัยไม่ได้
“เราไม่ได้รักกันค่ะ”
“แต่งงานกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละลูก”
“แม่คะ...” เธอเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะพูดเรื่องความรักของป๊อปปี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้าง
“พี่ป๊อปมีคนรักอยู่แล้ว เขาสองคนรักกันมาก พิมไม่...”
“ครอบครัวเรากำลังจะล้มละลาย...”
“อะไรนะคะ!”
หญิงสาวอุทานอย่างไม่เชื่อหู จะเป็นไปได้อย่างไร ก็ตลอดเวลาที่ผ่านมาครอบครัวของเธอก็
กินดีอยู่ดีตลอดมา และมันไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องเงินขนาดจะล้มละลาย
“ธุรกิจเราขาดทุนมาหลายปีแล้ว แม่ปิดเรื่องนี้ไว้เพราะอยากให้ลูกเรียนให้จบก่อน แม่ไม่อยาก
ให้ลูกไม่สบายใจ”
“แต่พิมจบแล้ว ถ้าพิมบริหารงานทุกอย่างอาจจะดีขึ้นก็ได้นะคะแม่”
“ไม่มีทางหรอกลูก ผ้าไหมเก็บไว้นานก็ไม่สวย ทั้งตอนนี้ตลาดก็ไม่ค่อยจะดี ไม่มีใครนิยม
เหมือนแต่ก่อนแล้ว”น้ำเสียงของคุณอารีเต็มไปด้วยความกังวล และหญิงสาวมองเห็นแววตาคู่นั้นที่ฉายแววความ
กังวลจนเธออดรู้สึกผิดไม่ได้ที่เป็นต้นเหตุให้ครอบครัวต้องลำบาก
“คุณแม่จะให้พิมแต่งงานเพื่อเอาเงินของพี่ป๊อปมาใช้หนี้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นลูก...คุณนวลลออบอกกับแม่ว่าหากพิมกับตาป๊อปได้แต่งงานกัน เธอจะยกหนี้
ทั้งหมดให้โรงงานของเรา...เพราตอนนี้เธอก็อยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว”
“แต่เราไม่ได้รักกัน...คุณแม่ให้โอกาสพิมบริหารงานก่อนนะคะ ถ้าภายในสามเดือนนี้ทุกอย่างยังไม่
ดีขึ้น พิมจะแต่งงานกับพี่ป๊อป” หญิงสาวเอ่ยอย่างมุ่งมั่น เธอศึกษามาก็สูง เธอจะไม่มีวันแต่งงานกบคนที่ไม่ได้รัก
เพียงเพราะต้องการใช้หนี้ของโรงงานแน่ และเธอไม่อยากเป็นตัวทำลายความรักของใคร...
...................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
