HURT รักหลอกลวง...

HURT รักหลอกลวง...
ตอนที่10
 
 
 
 
 
 
 
                เข็มนาฬิกายังคงเดินไปไม่หยุด จากวินาที เป็นนาที จากนาที เป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นวัน
 
และวันที่คู่หมั้นของชายหนุ่มจะกลับมาก็มาถึง ร่างสูงยังคงนั่งรอรับคู่หมั้นสาวที่เพิ่งกลับจากการศึกษาระดับ
 
ปริญญาตรีจากฝรั่งเศส หากแต่ชายหนุ่มไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่ควรจะเป็น...หัวใจของเขาล่องลอยไปหาหญิงสาวอีก
 
คนที่เขาเพิ่งปล่อยเธออกจากอ้อมกอดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้...
 
เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะรักผู้หญิงอย่างฟาง เพราะโดยส่วนตัวแล้วเขาชอบผู้หญิงที่ค่อนข้างเรียบร้อย
 
เป็นกุลสตรี เป็นแม่บ้านแม่เรือน แต่สเปคก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคู่แท้...
 
เขาคิดว่าฟางคือคนที่ใช่ ผู้หญิงที่ไม่กลัวอะไร ไม่สนใจสายตาของใคร ยกเว้นแต่ครอบครัวของเธอเอง
 
ตลอดเวลาหนึ่งเดือนกว่าๆที่ผ่านมาทำให้เขาแน่ใจ... จากนี้ไปเขาจะต้องเคลียร์ปัญหาทุกอย่างให้จบลง
 
และเริ่มใหม่กับฟางเสียที...
 
 
 
             “พี่ป๊อปคะ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองร่างบางในชุดแซ็กสีกรมท่า ผมสวยถูกดัดเป็นลอนคลอเคลียกับ
 
แก้มใส ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปมากถ้าเทียบกับเมื่อสี่ปี่ที่แล้ว
 
 
 
            “พิม...สบายดีหรือเปล่า”
 
 
 
           “ค่ะ” เขายิ้มก่อนจะลุกขึ้นเข็นรถเข็นที่มีกระเป๋าเสื้อผ้าของหญิงสาวอยู่ก่อนจะเดินนำร่างสูงโปร่งของคู่
 
หมั้นไป พิมมองตามหลังคู่หมั้นหนุ่มด้วยสายตาเคลือบแคลงใจ ไหนมารดาบอกว่าชายหนุ่มหลงเธอนักหนาไงเล่า
 
แล้วทำไมครั้งแรกที่ได้พบหน้ากันเขาจึงถามเพียงสารทุกข์สุกดิบของเธอด้วยความห่างเหิน...
 
หรือว่าเขามีคนรักอยู่ในใจอยู่แล้ว คำสัญญาในคืนสุดท้ายก่อนเธอจะเดินทางไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศไม่ได้มีผล
 
กับเธอแม้แต่น้อย ถึงจะลองคบใครต่อใครมาหลายคน แต่ก็ไม่เคยจริงจัง
 
คบเพียงระยะเวลาสั้นๆเมื่อเข้ากันไม่ได้ก็แยกย้าย...และตอนนี้เธอก็มีแต่เขาคนเดียว...
 
 
 
 
 
 
 
               หญิงวัยกลางคนทอดสายตามองใบหน้าสวยหวานของบุตรสาวและคู่หมั้นหนุ่มของพิม...
 
ช่างเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก นางคุยกับคุณหญิงนวลลออแม่ของป๊อปปี้ไว้แล้ว ว่าสองเดือนให้หลังหลังจาก
 
ที่บุตรสาวของนางกลับมาจะจัดงานแต่งงานทันที ซึ่งนางก็เห็นดีเห็นงามด้วย
 
 
               “กลับมาคราวนี้แม่ว่าจัดงานแต่งเลยดีไหมลูก”นางยังถามความเห็นของทั้งสองหนุ่มสาว ทั้งๆที่มี
 
แพลนอยู่ในใจแล้ว
 
 
 
              “ยังดีกว่าค่ะคุณแม่ พิมเพิ่งเรียนจบมา ยังไม่ทันได้ทำงานเลย ต้องไปเป็นแม่บ้านแล้ว”
 
ชายหนุ่มลอบยิ้มอย่างดีใจเมื่อคู่หมั้นสาวไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานเลย เขาคิดว่าพิมคงเป็นผู้หญิงบ้างานใช้ได้และคง
 
ไม่ได้อยากแต่งงานตั้งแต่อายุน้อยๆแบบนี้
 
 
 
            “ไม่เป็นไรครับ น้องคงอยากทำงานก่อน”เขารีบเอ่ยเสริม ก่อนที่คุณหญิงอารีจะทันได้ขัดบุตรสาว
 
 
 
            “โธ่ หนุ่มสาวสมัยนี้เป็นอะไรกันนะ บ้างานกันจริงๆเลย”
 
            คุณอารีใช้พัดผ้าแพรปักเลื่อมมุกโบกพัดลม หญิงสาวหันมาหัวเราะกับเขา
 
 
 
 
 
 
 
           เท้าเรียวก้าวไปพร้อมๆกับเท้าแกร่งที่เดินไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวข้างกาย
 
ก่อนจะเอ่ยเปิดประเด็น
 
 
 
             “น้องพิมจำสัญญาของเราได้ไหมครับ”
 
 
 
              “จำได้สิคะ”
 
 
 
             “น้องพิมมีใครหรือยังครับ”เขาเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ เพราะหน้าตา รูปร่างและฐานะอย่างพิมก็น่าจะมี
 
ผู้ชายดีๆให้ความสนใจไม่น้อย
 
 
 
            “ยังค่ะ...พี่ป๊อปล่ะคะ”
 
 
 
         “พี่มีแล้วครับ”
 
 
 
         “จริงหรอคะ...ดีใจด้วยนะคะ เธอคงจะต้องน่ารักมากแน่ๆ”เขาคลี่ยิ้มเมื่อหญิงสาวไม่ได้มีท่าทีจะโวยวาย
 
อย่างที่เขาคิดไว้
 
 
 
        “แล้วเรื่องงานแต่งของเรา...”
 
 
 
 
         “พิมจะคุยกับคุณแม่เองค่ะ...ไม่ต้องห่วง พิมอยากเห็นหน้าพี่สะใภ้จังเลย”
 
          หญิงสาวเอ่ยอย่างกระตือรือร้น
 
 
 
         “ไว้พี่จะพามาให้รู้จักนะครับ”
 
 
 
         “ค่ะ...พิมจะรอ”
 
 
 
 
 
 
 
                   ประตูบานไม้ใหญ่ของเปิดออกด้วยฝีมือของชายหนุ่ม คีย์การ์ดถูกสอดเก็บเข้าไปภายในกระเป๋า
 
กางเกงสแล็กเนื้อดี ก่อนเท้าแกร่งจะก้าวเข้าไปในห้องและทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาสีแดง วันนี้เขาอารมณ์ดีเหลือเกิน
 
และชายหนุ่มนึกครึ้มอกครึ้มใจหยิบรีโมตขึ้นมากดเปิดดูโทรทัศน์ และเขาก็ต้องอารมณ์ดียิ่งกว่าเมื่อเห็น
 
ใบหน้าสวยหวานของภรรยาทางพฤตินัยเด่นหราอยู่บนหน้าจอ
 
 
 
 
 
                   แจกันดอกไม้สดที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กถูกขว้างลงบนพื้น เศษแก้วแตกละเอียดและกระจายอยู่
 
เต็มพื้น ดวงตาคมจ้องมองฉากสวีทที่ใครต่อใครเห็นแล้วก็ต้องเคลิ้มฝัน...แต่ไม่ใช่เขา!
 
 
 
 
 
 
                   ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมๆกับร่างเล็กที่เดินเข้ามา คิ้วโก่งสวยขมวดมุ่น ดวงตาคู่หวาน
 
มองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาอาดๆอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงหวานเอ่ยต่อว่าทันทีเมื่อชายหนุ่มถือวิสาสะทำลายข้าวของ
 
ของเธอ
 
 
 
                 “ทำอะไรของคุณ ฉันเข้าใจนะว่าบ้านคุณรวย แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาทำลายข้าว..อือ”
 
                  ริมฝีปากอิ่มถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหยักลึก ชายหนุ่มบดจูบอย่างไม่พอใจด้วยอารมณ์โกรธและ
 
พลุ่งพล่าน มือหนาเอื้อมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแบบบางออก ก่อนจะร่นลงเผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มที่บดเบียดกันอยู่
 
ภายใต้กรวยผ้าสีเข้มขับสีผิวของหญิงสาวให้ดูผุดผ่องยิ่งขึ้น มือหนาเคล้นคลึงอกอิ่มอย่างหยาบคาย ทั้งที่ริมฝีปาก
 
ไม่ได้ละไปจากเรียวปากอิ่มหอมหวาน
 
 
 
                “อื้อๆ ฮึก”
 
               หญิงสาวส่งเสียงร้องทักท้วงหากแต่มันกลับดังเพียงแค่ในลำคอ ก้อนสะอื้นที่จำต้องกล้ำ
 
กลืนมันลงไปกำลังทำให้ร่างเล็กอึดอัดอย่างหาที่สุดไม่ได้ มือเล็กยังคงทุบตีบ่าแกร่งของชายหนุ่มอย่างไม่
 
ผ่อนปรน และหวังเพียงว่าเธอจะรอดจากเงื้อมมือของซาตานร้าย
 
 
             “มานี่!”
 
            น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างฉุนเฉียว แรงมหาศาลฉุดร่างเล็กให้ปะทะกับแผ่นหลังแกร่งที่ลากหญิงสาวเข้าไป
 
ในห้องนอนอย่างไม่ใยดี
 
 
 
           “ปล่อยฉันนะ ฮือ ทำบ้าอะไรของคุณ โอ้ย...”
 
            น้ำเสียงหวานอุทานขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างเล็กของเธอถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรง
 
ดวงตาหวานที่ถูกบดบังด้วยม่านน้ำตาจ้องมองซาตานเลือดเย็นที่ยืนปลดกระดุมเสื้ออย่างเชื่องช้า สายตาคมกวาด
 
มองร่างของเธออย่างหยาบโลน
 
 
 
         “ออกไป! ฮือๆ ออกไป...อย่ามายุ่งกับฉัน”
 
         ร่างเล็กกระถดกายหนีเมื่อเห็นว่าร่างแกร่งที่ท่อนบนเปลือยเปล่ากำลังย่างกรายเข้ามาหา นัยน์ตาหวาน
 
สั่นระริก ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ในเมื่ออารมณ์ที่เดาไม่ออกของชายหนุ่มนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร
 
 
 
       “แล้วคุณไปทำอะไรไว้ล่ะฮะ!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
....................................................................................................................................