HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่11
“แล้วคุณไปทำอะไรไว้ล่ะฮะ!”
“ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจอีกล่ะ ฮึก คุณถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ ฮือ”
น้ำเสียงสั่นเครือเจือสะอื้นตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัว มือเล็กยันอกแกร่งเปลือยเปล่าเอาไว้สุดแรงใบ
หน้าสวยหวานเบือนหนีริมฝีปากหยักลึกที่จ้องแต่จะลงทัณฑ์เธอ
“คุณจูบกับผู้ชายคนอื่น!”
“ฉัน...อื้อ”
ริมฝีปากหยักลึกฉกลงปิดริมฝีปากอิ่มที่กำลังจะเถียงสิ่งที่ชายหนุ่มเห็นกับตา มือหนาปลดเสื้อเชิ้ต
แบบบางของหญิงสาวออก มือหนาเอื้อมลงบีบเคล้นอกอวบอย่างเร้าอารมณ์ นิ้วแกร่งสะกิดยอดอกภายใต้เนื้อผ้า
เรียกเสียงครางหวานๆได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหยักลึกละจากเรียวปากอิ่ม เปลี่ยนจุดหมายไปที่ซอกคอขาวผ่องฝาก
รอยตีตราไว้อย่างมากมาย เมคอัพที่โปะไว้เลือนหายเผยให้เห็นรอยแดงมากมายที่ชายหนุ่มสร้างไว้ก่อนหน้านี้
“อย่านะ..ฮือ อึก ปล่อยฉัน”
มือเล็กผลักไสร่างสูงแกร่งให้พ้นจากร่างของเธอ...แต่มันเป็นเรื่องยาก
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณเป็นของเล่นของผม จะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา ยังไงวันนี้ผมก็ต้องนอนกับคุณ
อยู่ดี หรือว่าอยากได้ค่าตัว”
ดวงตากลมโตมองผ่านม่านน้ำตามายังชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ กี่ครั้งกี่หนแล้วที่เขาพูดจาดูถูกเธอเหมือน
ไม่ใช่คนแบบนี้...แค่ที่เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ทุกวันนี้...มันยังไม่น่าอดสูพอหรือไง
“ฉันไม่ได้ขายตัว...ฮึก ไม่ได้ขายตัว ฮือๆ”
“ก็ไม่ต่างจากกันไปเท่าไหร่”
เพี๊ยะ
ใบหน้าหล่อคมหันไปตามแรงตบ ใบหน้าซีกขวาด้านชาไปหมด ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวด้วยสายตา
แข็งกร้าว น้ำเสียงเข้มเอ็ดตะโรอย่างฉุนเฉียว
“คุณกล้ามากนะฟาง!”
มือหนากระชากไหล่บอบบางอย่างแรง นิ้วทั้งสิบฝังลงบนเนื้อนวลอย่างแรงจนใบหน้าสวยหวานนิ่วลง
อย่างเจ็บปวด
“ฉันกล้ามากกว่านี้อีก ถ้าคุณยังไม่หยุดดูถูกฉัน!”
“จะทำอะไรฮึ หรือลืมไปแล้วว่าครอบครัวคุณอยู่ในกำมือของผม”
ดวงตาหวานค้างเติ่งมองใบหน้าหล่อคมอย่างไม่เชื่อสายตา เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะใช้ครอบครัวของเธอ
มาต่อรองกับเธอเอง จริงอยู่ที่เขาสามารถทำอย่างนั้นได้..แต่เธอไม่เคยเชื่อว่าเขาจะทำมันได้ลง
แต่วันนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจ...
“ฉันเกลียดคุณ! เกลียด เกลียดที่สุด เมื่อไหร่คุณจะตายๆไปเสียที ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”
ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยหวานที่เปรอะเปื้อนน้ำตา น้ำเสียงหวานเอ่ยด้วยความหนักแน่น และมันก็ทำให้
เขาเจ็บปวดได้ทุกคำ เมื่อคนที่รักกลับเกลียดชังเขายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน...
“คุณยังต้องเห็นหน้าผมไปอีกนาน...อย่างน้อยก็สี่เดือนกว่าๆหลังจากนี้ หรือไม่ก็อาจจะตลอดชีวิต...”
“ฝันไปเถอะ ฉันจะไม่ยอมทำเรื่องแบบนี้อีก พอกันที หนี้ที่เหลือของฉันอีกเท่าไหร่”
หญิงสาวกัดฟันถามชายหนุ่ม เวลามันก็ผ่านล่วงเลยมาถึงสามปีแล้ว หนี้สินมหาศาลคงจะลดลงพอที่เธอจะ
มีปัญญาหามาใช้คืนเขาได้แล้ว...เธอจะได้หลุดพ้นจากสถานะต่ำๆนี้เสียที
“ไม่มีหนี้ที่เหลือ...ถ้าคุณคิดจะหันหลังให้ผม นั่นก็หมายถึงการนับหนึ่งใหม่ ห้าร้อยล้านบาทถ้วน และผม
ขอกำหนดเวลาภายในสามชั่วโมงนี้”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างเย็นชา ช่างต่างไปจากสายตาของหญิงสาวที่มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเคียดแค้น
เล็บมนจิกบนบ่าแกร่งอย่างแรงราวกับว่าเธอกำลังได้ระบายความแค้นทั้งหมดลงกับชายหนุ่ม
“เลว ฉันจะหาที่ไหนมาคืนให้คุณได้ในสามชั่วโมงนี้”
“งั้นก็นอนอยู่เฉยๆ ให้ผมลงโทษที่คุณบังอาจไปจูบกับผู้ชายคนอื่น”
“ฉันไม่เคยจูบกับคนอื่น” น้ำเสียงหวานตอกกลับอย่างไม่หวั่นเกรง
“ก็เห็นอยู่ตำตา ยังจะเถียงอีก”
“ไหน ไหนที่คุณเห็น”
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ลำแขนแกร่งตวัดเอาร่างเล็กขึ้นมานั่งคร่อม
ร่างแกร่ง มือหนาปลดตะขอบราเซียร์ออกอย่างใจเย็นไม่นึกสนใจคำถามของคนตัวเล็กก่อนหน้านี้เลยสักนิด
บราเซียร์ตัวสวยถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี สายตาคมเบนมามองอกอิ่มที่มีรอยตีตราของเขาอยู่อย่างเห็นได้ชัด มือ
หนาเคล้นคลึงและหยอกล้อกับยอดอกสีระเรื่ออย่างเร้าอารมณ์ของหญิงสาว ริมฝีปากหยักลึกขบเม้มดูดดึงยอดอก
สีระเรื่ออย่างหื่นกระหาย
“ถ้าคุณเห็นในทีวี อ๊ะ มันเป็นแค่ มุมกล้อง...อือ”
สิ้นน้ำเสียงหวานชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยหวาน เขาจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาที่ยังมองตอบ
เขาด้วยความจริงใจ เขาลอบยิ้มก่อนจะเคลื่อนเข้าครอบครองเรียวปากอิ่มที่ไม่เคยมีชายใดได้แตะต้องและสัมผัส
อย่างที่เขากำลังแตะต้องและสัมผัส...ฟางเป็นของเขาเพียงผู้เดียว
“ถ้าคุณรีบบอก ผมก็คงไม่ต้องคลั่งแบบนี้” น้ำเสียงปร่ากระซิบข้างใบหูบอบบางก่อนจะขบเม้มเบาๆ
ลำแขนแกร่งตวัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดก่อนจะหลับตาลงอย่างอุ่นใจ
“เป็นอะไรของคุณคะ” มือเล็กดันตัวออกจากอ้อมกอดที่สร้างความอบอุ่นให้เธอแบบแปลกๆ แล้วเมื่อกี้
เขาพูดอะไรของเขากัน เรื่องอะไรเขาจะต้องมาคลั่งเพราะเธอ แวบแรกความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าสู่ทั่วทุกอณู
ของหัวใจ...
หากแต่เหตุผลที่ควรจะนำมาพิจารณามากกว่าความรู้สึกของหัวใจที่ไร้เหตุผลยิ่งกว่าไร้เหตุผลทำให้เธอคิดได้ว่ามัน
ก็เป็นแค่ความรู้สึกส่วนลึกที่ผู้ชายทั่วไปมีกันว่า...
ของเล่นมันก็ต้องเป็นของเล่นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...
เขาจะไม่กลับมาแยแสอีกหากมันแปดเปื้อนน้ำมือของชายอื่น...แต่เธอไม่ได้คิดอย่างนั้น...
จะผิดหรือเปล่า... หากเธอจะบอกว่าเธอไม่เคยคิดจะเป็นของใครนอกจากเขา...
“ผมโล่ง โล่งใจที่สุดในโลก...”
“คุณจะโล่งไปทำไมกันคะ ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นได้แค่ของเล่นแก้เหงาของคุณ วันนี้คุณพิมประภาก็กลับ
มาแล้วนี่คะ คุณจะมาเสียเวลากับผู้หญิงอย่างฉันอยู่อีกทำไม...”
....................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
