เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 
 
 
 
 
 
“นอนพักซะนะป๊อป”ป๊อปปี้มาส่งป๊อปปี้หญิงนอนที่ห้องแล้วห่มผ้าห่มให้
 
“ป๊อปนอนกับป๊อปไม่ได้หรอ”ป๊อปปี้หญิงรั้งป๊อปปี้ไว้เมื่อเห็นชายหนุ่จะออกจากห้อง
 
 
“ป๊อปก็ไปนอนห้องป๊อปไง ป๊อปปี้นอนเถอะดึกแล้ว”ป๊อปปี้บอก
 
“ทำไม แค่นังนั่นมันกลับมาแล้วป๊อปก็จะไม่สนใจป๊อปงั้นหรอ”ป๊อปปี้หญิงโวยวาย
 
 
“ไม่ใช่อย่างงั้นนะป๊อป แต่อย่าลืมสิว่าป๊อปกับฟางยังไงเราต้องแต่งงานกันอยู่ดี”ป๊อปปี้พูด
 
 
“แต่นังหน้าจืดจำอะไรป๊อปไม่ได้แล้วแถมเกลียดป๊อปอีก ป๊อปก็อย่าไปสนใจมันสิ อยู่กับป๊อปนี่ม้ะ
จะไปสนใจคนที่ไม่แคร์เราทำไม”ป๊อปปี้หญิงพูดถึงฟางแล้วชวนป๊อปปี้มาอยู่ด้วยกัน
 
 
“เพราะฟางคือคนที่ป๊อปรักไงล่ะ นอนซะป๊อป ดึกแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะปิดไปแล้วเดินออกจากห้อง
ป๊อปปี้หญิงไป
 
 
 
“นี่ป๊อปจะไม่ได้ป๊อปคนเก่าคืนมาแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้หญิงพูดอย่างขัดใจก่อนจะล้มตัวนอน
 
 
 
 
 
 
 
“ใครว่ากรุงเทพไม่หนาววะ”ป๊อปปี้เดินกอดตัวเองข้ามตึกมาแล้วต้องสังเกตเห็นใครคนหนึ่งนั่งที่ที่ริม
สระน้ำ ฟางนั่นเอง
 
 
 
 
“ทำไมเมื่อเย็นเราต้องหงุดหงิดแบบนั้นด้วยนะ เราไม่รักเค้าแล้วๆๆๆ”ฟางท่องกับตัวเองเมื่อนึกถึง
ป๊อปปี้หญิงกับป๊อปปี้เมื่อตอนเย็นก่อนจะทึ้งผมตัวเองเบาๆเพื่อให้ลืมคนใจร้ายคนนั้น
 
 
 
“มาทำอะไรตอนกลางคืนแบบนี้อากาศมันเย็นนะฟางเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”ป๊อปปปี้เดินมาหาฟางที่
นั่งอยู่ริมสระคนเดียวก็ทัก
 
 
 
“อย่าเข้ามาใกล้ชั้นนะ ออกไป”ฟางไล่ป๊อปปี้ที่เดินมาหาตัวเองจนจะตกสระน้ำ
 
 
 
“ฟางระวัง”ป๊อปปี้ดึงฟางมาไว้ในอ้อมกอดตัวเองไว้ ภาพที่ป๊อปปี้และฟางรักกันผุดเข้ามาในหัวฟาง
 
 
 
 
“โอ๊ย”ฟางปวดหัว
 
 
 
“ฟางเป็นอะไรมั้ย”ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“อย่ามาจับตัวชั้นออกไป”ฟางร้องด้วยความรังเกียจตัวป๊อปปี้ ป๊อปปี้ไม่ปล่อยฟางจึงตัดสินใจก้มลง
กัดป๊อปปี้ที่แขนทันที
 
 
 
 
“โอ๊ยฟาง”ป๊อปปี้ร้องก่อนจะยอมปล่อยฟางเป็นอิสระ
 
 
 
 
ตู้ม
 
 
 
 
“สมน้ำหน้า”ฟางที่ผลักป๊อปปี้ตกน้ำเสร็จก็พูดเยาะก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องทันที
 
 
 
 
“ถ้านี่มันคือสิ่งที่ชั้นควรได้รับ ชั้นก็พร้อมที่จะยอมให้เธอเอาคืนนะฟาง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบลุกจาก
สระน้ำด้วยความเร็วเพราะอากาศมันหนาว
 
 
 
 
 
 
“เอาไงต่อล่ะทีนี้”โทโมะพูดเมื่อแก้วและแต้งกิ้วนัดกันมานั่งคุยที่ร้านกาแฟข้างๆอพาร์ทเม้นท์ของ
ฟาง
 
 
 
“ฝั่งพี่ฟางเล่นมีพี่เจฟ พี่เฟย์ และอีตาพี่เควินที่กันท่าไว้นะคะตอนนี้”แต้งกิ้วพูด
 
“ส่วนยัยป๊อปปี้ก็ไม่ปล่อยไอ้ป๊อปเป็นอิสระไปหาฟางได้เลยน่ะสิ”แก้วพูด
 
 
“นี่ถือว่าคุณป๊อปเจอศึกหนักแล้วล่ะสิเนี่ย”โทโมะคิด
 
 
“นี่เท่ากับถ้าพี่ป๊อปไม่อยู่กับพี่ฟาง มีหวังนะคะ พี่ฟางคงไม่มีทางคืนความจำสมัยที่พี่เค้ายังหวานๆ
กันแน่ๆเลยค่ะ”แต้งกิ้วพูด
 
 
“’งั้นพวกเราต้องร่วมมือกันแล้วล่ะ”แก้วพูด
 
 
 
“ร่วมมือทำอะไร”โทโมะถาม
 
 
“ก็ร่วมมือกันทำให้ป๊อปปี้และฟางอยู่ด้วยกันยังไงล่ะ หรือว่านายไม่อยากช่วย”แก้วถาม
 
 
“ช่วยน่ะช่วยแล้วเราจะทำยังไงล่ะ”โทโมะถามก่อนที่ทั้ง3จะคิดแผนการณ์กันเพื่แช่วยป๊อปปี้ให้อยู่
ใกล้ฟางเพื่คุยกัน
 
 
 
 
 
“อะไรนะเขื่อน ตายแล้ว เอ่อก็ได้ๆเค้าไปหาตัวก็ได้”เฟย์คุยกับเขื่อนผ่านทางโทรศัพท์ก็นิ่วหน้า
 
 
“มีอะไรหรอเฟย์”ฟางถามขณะที่นั่งทำขนมอยู่กับแต้งกิ้ว เจฟและเควิน
 
 
“ก็เขื่อนน่ะสิคะบอกว่าตกบันไดที่หอ”เฟย์พูด
 
 
“งั้นเฟย์รีบไปดูเลย ไม่ต้องห่วงพี่ พี่มีพวกนี้อยู่แล้ว”ฟางพูด
 
 
“ถ้างั้นพี่ฟางดูแลตัวเองด้วยนะคะอย่าให้พี่ป๊อปเข้ามายุ่งนะคะ”เฟย์พูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
“เควินช่วยพี่ยกของหน่อยสิ”โทโมะเดินเข้ามาพูดวานให้เควินช่วยตัวเองยกชั้นที่ห้องของชายหนุ่ม
 
 
"แล้วพี่ป๊อปล่ะพี่ไปไหน"เควินย้อนถามถึงป๊อปปี้
 
 
"คุณป๊อปออกไปเคลียร์งานที่บริษัทพ่อแม่เค้าน่ะ"โทโมะโกหก
 
"ไปเถอะเควินไม่เป็นไรหรอก"ฟางพูด ก่อนที่เควินจะยอมออกไป
 
 
 
“พี่เจฟแต้งกิ้วจะไปซื้อของเพิ่มอ่ะพี่เจฟไปส่งแต้งกิ้วหน่อยสิคะ”แต้งกิ้วพูดก่อนจะลากเจฟออกไป
นอกห้องเหลือแค่ฟางคนเดียวที่นั่งรอคุ้กกี้ในเตาอบ
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
“ลืมอะไรหรอแต้งกิ้ว ถ้าเงินน่ะจะเอาเพิ่มเท่าไหร่ล่ะ อ๊ะ แก”ฟางหันมาพูดเพราะคิดว่าเป็นแต้งกิ้ว
คงลืมเงินแต่ต้องตกใจเมื่อเป็นป๊อปปี้และชายหนุ่มกำลังล๊อคประตูไม่ให้ใครเข้ามาในห้อง
 
 
 
“ออกไปจากห้องชั้นเลยนะ”ฟางไล่
 
 
“ขอคุยกันหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ฟางกำลังป่วยอยู่นะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ไม่ ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับคนที่ทำร้ายชั้น ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้เลย”ฟางไล่ป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
“ไม่ล่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวก็ได้ ป๊อปขอล่ะฟาง ถ้าป๊อปไม่ห่วงฟางป๊อปก็ไม่มารบกวนวุ่นวายฟางแบบนี้
หรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ชั้นเป็นอะไร ชั้นปกติดี อย่ามามั่วหน่อยเลย”ฟางว่าแล้วรีบถอยหนีเมื่อป๊อปปี้จะเข้ามาใกล้
 
 
“ก็บอกแล้วไงว่าฟางความจำเสื่อมชั่วคราว ป๊อปแค่อยากให้ฟางหาย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“หึ ไอ้ที่ความจำเสื่อมจำเรื่องราวที่แกหลอกลวงชั้นน่ะหรอ ชั้นลืมมันไปหมดแล้วไม่คิดอยากจะจำ
ให้รกความจำหรอก”ฟางว่าป๊อปปี้แล้วเบ้ปากใส่
 
 
 
“แต่อย่างน้อยถ้าเราจะจากกันป๊อปขอจากกับฟางด้วยดีไม่ได้หรอ”ป๊อปปี้พูดขอร้อง
 
 
 
 
“หึ จากกันด้วยดีไปทำไม ในเมื่อแกเองที่เป็นคนทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ จะมาร้องขอให้ชั้นกลับ
ไปจำเรื่องเลวๆที่แกทำร้ายจิตใจชั้นแล้วมาพูดว่าจากกันด้วยดีน่ะหรอ ไม่ง่ายไปหน่อยมั้ง”ฟางว่า
ป๊อปปี้
 
 
 
“ป๊อปผิดไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดออกมา
 
 
เพี้ยะ
 
 
“แกออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องของชั้น ชั้นไม่อยากเห็นแกอีก ออกไป”ฟางไล่ป๊อปปี้ออกจาก
ห้องตัวเองพร้อมกับปาข้าวของใส่ป๊อปปี้อย่างกับหมูกับหมา
 
 
"ฟาง ป๊อปเจ็บนะ"ป๊อปปี้ร้องแล้วเอามือปัดหลบข้าวของที่ฟางโยนมา
 
 
"แก ออกไปจากห้องของชั้นเดี๋ยวนี้ชั้นเกลียดแก"ฟางออกไปไล่ไม่ฟังป๊อปปี้จนปากรอบรูปคู่ของ
ป๊อปปี้กับฟางที่ถ่ายกันในตอนงานหมั้นใส่ป๊อปปี้โดนหัวแตกเลือดออก
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
ป๊อปปี้มองรูปงานหมั้นของเขาและฟางที่ปามาอย่างไม่ไยดีก่อนจะมองฟางอย่างตัดพ้อด้วยความ
เสียใจ ทำร้ายเขาจนเลือดออกไม่ว่า แต่ฟางเอารูปคู่มาปาแบบนี้ คงจะเกลียดเขามากสินะ
 
 
 
“ฟางไม่อยากจะรื้อฟื้นก็ไม่เป็นไร อยากจะจำทุกอย่างให้เป็นแบบนี้ก็ไม่เป็นไรถ้าพ่อแม่พวกเรากลับ
มาเมื่อไหร่ป๊อปจะถอนหมั้นให้ฟางทันทีไม่ต้องห่วงนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
 
“ฮือออออ ทำไมทั้งๆที่ไล่แกไปพ้นๆแล้วชั้นถึงต้องเจ็บที่ใจแบบนี้”ฟางทรุดลงนั่งร้องไห้ตรงนั้น
ก่อนจะเดินมาหยิบรูปคู่ที่ปาทิ้งไปขึ้นมาทันที
 
 
 
ลักษณะความจำฟางนี่คืนยากนะเนี่ย ฟางเล่นไม่ยอมฟังอะไรป๊อปปี้เลย
 
 
เมื่อวานหนีเที่ยวโทษทีๆ มาอัพละน้าๆอย่าลืมมาเม้นมาโหวตเหมือนเดิมน้าาา