เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 

 

 

 

 

 

“นอนพักซะนะป๊อป”ป๊อปปี้มาส่งป๊อปปี้หญิงนอนที่ห้องแล้วห่มผ้าห่มให้

 

“ป๊อปนอนกับป๊อปไม่ได้หรอ”ป๊อปปี้หญิงรั้งป๊อปปี้ไว้เมื่อเห็นชายหนุ่จะออกจากห้อง

 

 

“ป๊อปก็ไปนอนห้องป๊อปไง ป๊อปปี้นอนเถอะดึกแล้ว”ป๊อปปี้บอก

 

“ทำไม แค่นังนั่นมันกลับมาแล้วป๊อปก็จะไม่สนใจป๊อปงั้นหรอ”ป๊อปปี้หญิงโวยวาย

 

 

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะป๊อป แต่อย่าลืมสิว่าป๊อปกับฟางยังไงเราต้องแต่งงานกันอยู่ดี”ป๊อปปี้พูด

 

 

“แต่นังหน้าจืดจำอะไรป๊อปไม่ได้แล้วแถมเกลียดป๊อปอีก ป๊อปก็อย่าไปสนใจมันสิ อยู่กับป๊อปนี่ม้ะ

จะไปสนใจคนที่ไม่แคร์เราทำไม”ป๊อปปี้หญิงพูดถึงฟางแล้วชวนป๊อปปี้มาอยู่ด้วยกัน

 

 

“เพราะฟางคือคนที่ป๊อปรักไงล่ะ นอนซะป๊อป ดึกแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะปิดไปแล้วเดินออกจากห้อง

ป๊อปปี้หญิงไป

 

 

 

“นี่ป๊อปจะไม่ได้ป๊อปคนเก่าคืนมาแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้หญิงพูดอย่างขัดใจก่อนจะล้มตัวนอน

 

 

 

 

 

 

 

“ใครว่ากรุงเทพไม่หนาววะ”ป๊อปปี้เดินกอดตัวเองข้ามตึกมาแล้วต้องสังเกตเห็นใครคนหนึ่งนั่งที่ที่ริม

สระน้ำ ฟางนั่นเอง

 

 

 

 

“ทำไมเมื่อเย็นเราต้องหงุดหงิดแบบนั้นด้วยนะ เราไม่รักเค้าแล้วๆๆๆ”ฟางท่องกับตัวเองเมื่อนึกถึง

ป๊อปปี้หญิงกับป๊อปปี้เมื่อตอนเย็นก่อนจะทึ้งผมตัวเองเบาๆเพื่อให้ลืมคนใจร้ายคนนั้น

 

 

 

“มาทำอะไรตอนกลางคืนแบบนี้อากาศมันเย็นนะฟางเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”ป๊อปปปี้เดินมาหาฟางที่

นั่งอยู่ริมสระคนเดียวก็ทัก

 

 

 

“อย่าเข้ามาใกล้ชั้นนะ ออกไป”ฟางไล่ป๊อปปี้ที่เดินมาหาตัวเองจนจะตกสระน้ำ

 

 

 

“ฟางระวัง”ป๊อปปี้ดึงฟางมาไว้ในอ้อมกอดตัวเองไว้ ภาพที่ป๊อปปี้และฟางรักกันผุดเข้ามาในหัวฟาง

 

 

 

 

“โอ๊ย”ฟางปวดหัว

 

 

 

“ฟางเป็นอะไรมั้ย”ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“อย่ามาจับตัวชั้นออกไป”ฟางร้องด้วยความรังเกียจตัวป๊อปปี้ ป๊อปปี้ไม่ปล่อยฟางจึงตัดสินใจก้มลง

กัดป๊อปปี้ที่แขนทันที

 

 

 

 

“โอ๊ยฟาง”ป๊อปปี้ร้องก่อนจะยอมปล่อยฟางเป็นอิสระ

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

“สมน้ำหน้า”ฟางที่ผลักป๊อปปี้ตกน้ำเสร็จก็พูดเยาะก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องทันที

 

 

 

 

“ถ้านี่มันคือสิ่งที่ชั้นควรได้รับ ชั้นก็พร้อมที่จะยอมให้เธอเอาคืนนะฟาง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบลุกจาก

สระน้ำด้วยความเร็วเพราะอากาศมันหนาว

 

 

 

 

 

 

“เอาไงต่อล่ะทีนี้”โทโมะพูดเมื่อแก้วและแต้งกิ้วนัดกันมานั่งคุยที่ร้านกาแฟข้างๆอพาร์ทเม้นท์ของ

ฟาง

 

 

 

“ฝั่งพี่ฟางเล่นมีพี่เจฟ พี่เฟย์ และอีตาพี่เควินที่กันท่าไว้นะคะตอนนี้”แต้งกิ้วพูด

 

“ส่วนยัยป๊อปปี้ก็ไม่ปล่อยไอ้ป๊อปเป็นอิสระไปหาฟางได้เลยน่ะสิ”แก้วพูด

 

 

“นี่ถือว่าคุณป๊อปเจอศึกหนักแล้วล่ะสิเนี่ย”โทโมะคิด

 

 

“นี่เท่ากับถ้าพี่ป๊อปไม่อยู่กับพี่ฟาง มีหวังนะคะ พี่ฟางคงไม่มีทางคืนความจำสมัยที่พี่เค้ายังหวานๆ

กันแน่ๆเลยค่ะ”แต้งกิ้วพูด

 

 

“’งั้นพวกเราต้องร่วมมือกันแล้วล่ะ”แก้วพูด

 

 

 

“ร่วมมือทำอะไร”โทโมะถาม

 

 

“ก็ร่วมมือกันทำให้ป๊อปปี้และฟางอยู่ด้วยกันยังไงล่ะ หรือว่านายไม่อยากช่วย”แก้วถาม

 

 

“ช่วยน่ะช่วยแล้วเราจะทำยังไงล่ะ”โทโมะถามก่อนที่ทั้ง3จะคิดแผนการณ์กันเพื่แช่วยป๊อปปี้ให้อยู่

ใกล้ฟางเพื่คุยกัน

 

 

 

 

 

“อะไรนะเขื่อน ตายแล้ว เอ่อก็ได้ๆเค้าไปหาตัวก็ได้”เฟย์คุยกับเขื่อนผ่านทางโทรศัพท์ก็นิ่วหน้า

 

 

“มีอะไรหรอเฟย์”ฟางถามขณะที่นั่งทำขนมอยู่กับแต้งกิ้ว เจฟและเควิน

 

 

“ก็เขื่อนน่ะสิคะบอกว่าตกบันไดที่หอ”เฟย์พูด

 

 

“งั้นเฟย์รีบไปดูเลย ไม่ต้องห่วงพี่ พี่มีพวกนี้อยู่แล้ว”ฟางพูด

 

 

“ถ้างั้นพี่ฟางดูแลตัวเองด้วยนะคะอย่าให้พี่ป๊อปเข้ามายุ่งนะคะ”เฟย์พูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

“เควินช่วยพี่ยกของหน่อยสิ”โทโมะเดินเข้ามาพูดวานให้เควินช่วยตัวเองยกชั้นที่ห้องของชายหนุ่ม

 

 

"แล้วพี่ป๊อปล่ะพี่ไปไหน"เควินย้อนถามถึงป๊อปปี้

 

 

"คุณป๊อปออกไปเคลียร์งานที่บริษัทพ่อแม่เค้าน่ะ"โทโมะโกหก

 

"ไปเถอะเควินไม่เป็นไรหรอก"ฟางพูด ก่อนที่เควินจะยอมออกไป

 

 

 

“พี่เจฟแต้งกิ้วจะไปซื้อของเพิ่มอ่ะพี่เจฟไปส่งแต้งกิ้วหน่อยสิคะ”แต้งกิ้วพูดก่อนจะลากเจฟออกไป

นอกห้องเหลือแค่ฟางคนเดียวที่นั่งรอคุ้กกี้ในเตาอบ

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

“ลืมอะไรหรอแต้งกิ้ว ถ้าเงินน่ะจะเอาเพิ่มเท่าไหร่ล่ะ อ๊ะ แก”ฟางหันมาพูดเพราะคิดว่าเป็นแต้งกิ้ว

คงลืมเงินแต่ต้องตกใจเมื่อเป็นป๊อปปี้และชายหนุ่มกำลังล๊อคประตูไม่ให้ใครเข้ามาในห้อง

 

 

 

“ออกไปจากห้องชั้นเลยนะ”ฟางไล่

 

 

“ขอคุยกันหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ฟางกำลังป่วยอยู่นะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ไม่ ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับคนที่ทำร้ายชั้น ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้เลย”ฟางไล่ป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

“ไม่ล่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวก็ได้ ป๊อปขอล่ะฟาง ถ้าป๊อปไม่ห่วงฟางป๊อปก็ไม่มารบกวนวุ่นวายฟางแบบนี้

หรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ชั้นเป็นอะไร ชั้นปกติดี อย่ามามั่วหน่อยเลย”ฟางว่าแล้วรีบถอยหนีเมื่อป๊อปปี้จะเข้ามาใกล้

 

 

“ก็บอกแล้วไงว่าฟางความจำเสื่อมชั่วคราว ป๊อปแค่อยากให้ฟางหาย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“หึ ไอ้ที่ความจำเสื่อมจำเรื่องราวที่แกหลอกลวงชั้นน่ะหรอ ชั้นลืมมันไปหมดแล้วไม่คิดอยากจะจำ

ให้รกความจำหรอก”ฟางว่าป๊อปปี้แล้วเบ้ปากใส่

 

 

 

“แต่อย่างน้อยถ้าเราจะจากกันป๊อปขอจากกับฟางด้วยดีไม่ได้หรอ”ป๊อปปี้พูดขอร้อง

 

 

 

 

“หึ จากกันด้วยดีไปทำไม ในเมื่อแกเองที่เป็นคนทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ จะมาร้องขอให้ชั้นกลับ

ไปจำเรื่องเลวๆที่แกทำร้ายจิตใจชั้นแล้วมาพูดว่าจากกันด้วยดีน่ะหรอ ไม่ง่ายไปหน่อยมั้ง”ฟางว่า

ป๊อปปี้

 

 

 

“ป๊อปผิดไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดออกมา

 

 

เพี้ยะ

 

 

“แกออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องของชั้น ชั้นไม่อยากเห็นแกอีก ออกไป”ฟางไล่ป๊อปปี้ออกจาก

ห้องตัวเองพร้อมกับปาข้าวของใส่ป๊อปปี้อย่างกับหมูกับหมา

 

 

"ฟาง ป๊อปเจ็บนะ"ป๊อปปี้ร้องแล้วเอามือปัดหลบข้าวของที่ฟางโยนมา

 

 

"แก ออกไปจากห้องของชั้นเดี๋ยวนี้ชั้นเกลียดแก"ฟางออกไปไล่ไม่ฟังป๊อปปี้จนปากรอบรูปคู่ของ

ป๊อปปี้กับฟางที่ถ่ายกันในตอนงานหมั้นใส่ป๊อปปี้โดนหัวแตกเลือดออก

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

ป๊อปปี้มองรูปงานหมั้นของเขาและฟางที่ปามาอย่างไม่ไยดีก่อนจะมองฟางอย่างตัดพ้อด้วยความ

เสียใจ ทำร้ายเขาจนเลือดออกไม่ว่า แต่ฟางเอารูปคู่มาปาแบบนี้ คงจะเกลียดเขามากสินะ

 

 

 

“ฟางไม่อยากจะรื้อฟื้นก็ไม่เป็นไร อยากจะจำทุกอย่างให้เป็นแบบนี้ก็ไม่เป็นไรถ้าพ่อแม่พวกเรากลับ

มาเมื่อไหร่ป๊อปจะถอนหมั้นให้ฟางทันทีไม่ต้องห่วงนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

“ฮือออออ ทำไมทั้งๆที่ไล่แกไปพ้นๆแล้วชั้นถึงต้องเจ็บที่ใจแบบนี้”ฟางทรุดลงนั่งร้องไห้ตรงนั้น

ก่อนจะเดินมาหยิบรูปคู่ที่ปาทิ้งไปขึ้นมาทันที

 

 

 

ลักษณะความจำฟางนี่คืนยากนะเนี่ย ฟางเล่นไม่ยอมฟังอะไรป๊อปปี้เลย

 

 

เมื่อวานหนีเที่ยวโทษทีๆ มาอัพละน้าๆอย่าลืมมาเม้นมาโหวตเหมือนเดิมน้าาา