รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ

   เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศยังคงมืดครึ้มเหมือนเดิมหญิงสาวเดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่มสีแดงถูกกลางออกพร้อมสีหน้าที่เหมือนกับคนขาดสติ เธอก้าวออกไปอย่างลังเล ทางด้านหนุ่มๆเคโอติก เมื่อเห็นดังนั้นก็แปลกใจ แต่มีใครคนหนึ่งพยายามตามเธอไป

“ไอ้โทโมะ จะไปไหนของแกฟะ” เคนตะถามเมื่อชายหนุ่มพยายามจะออกไปเช่นกัน

“ปล่อยเธอไปเถอะน่า” ป๊อปปี้บอก เพราะอากาศด้านนอกมันช่างย่ำแย่ซะเหลือเกิน

“พวกแกก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าฝนมันตกน่ะ ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวังยัยนั่นคง” โทโมะว่าพลางรีบออกไปอย่างไว

“ไอ้หมอนี้คิดเป็นเด็กๆไปได้ เอ๊ะที่บอกว่ายัยนั่นคงเนี่ยมันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ”

เคนตะเริ่มเอ๊ะใจถึงคำพูดที่ดูคุณเครือของเพื่อน

“นายคิดว่าไงบีสอง” เขื่อนถาม

“คิดว่ามันคงคิดจริงจังกับยัยนั่นล่ะมั้งบีหนึ่ง” ป๊อปปี้ตอบ

“พวกแกนี่ท่าจะว่างกันจริงนะ” เคนตะบ่นพลางนั่งดูทีวีเพลินๆ

    ท่ามกลางสายฝนที่ตกไม่ขาดสาย หญิงสาวเดินไปที่กระท่อมกลางป่าทึบอย่างรีบเร่ง ในขณะที่ชายหนุ่มก็ตามเธอมาอย่างกระชันชิด เขาต้องหลบนั่นหลบนี้ รวมทั้งต้องเปียกปอนเนื่องจากไม่ให้เธอรู้ตัว เสียงฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ทำเอาจิตใจของชายหนุ่มเริ่มสั่นไหว ใจหนึ่งอยากจะกลับไปนอนที่คฤหาสน์หลังใหญ่แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะติดตามต่อไป หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปแต่ก็ไม่ได้ปิดไว้ เขาจึงฉวยโอกาสที่จะเข้าไปหลบฝน รวมทั้งหาความจริงจากตัวเธอ

“นี่นาย ตามฉันมาเรอะ” แก้วที่พอเห็นหน้าของโทโมะก็ตกใจ เพราะไม่นึกว่าคนเมืองที่รักความสบายอย่างเขาจะตามมาที่กระท่อมเล็กๆนี่

“เธอ มาที่นี่ทำไม” โทโมะถามถึงจุดประสงค์ของเธอ

“แค่อยากมาคลายเครียดน่ะ” แก้วว่าพลางนั่งที่เก้าอี้ไม้เก่าๆ

“คลายเครียดยังงั้นเรอะ เธอนี่ก็แปลกมานั่งในกระท่อมเก่าๆแบบนี้มันจะช่วยให้เครียดน้อยลงได้ยังไง” โทโมะอธิบายก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้ว

“นายจะไปรู้อะไรเจ้าทึ่ม ที่นี้น่ะเป็นที่ปรับทุกข์ของฉันกับพี่ชาย จะว่าเป็นสถานที่สำนึกผิดก็ได้เวลาที่ฉันถูกเพื่อนแกล้งหรือถูกแม่ตี พี่ชายก็จะพาฉันมาที่นี่เพื่อเล่าความผิดที่ฉันทำลงไป แรกๆฉันก็คิดว่าจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร แต่พอได้ระบายออกไปมันทำให้ฉันรู้สึกดีมากเลยล่ะ” แก้วเล่าพลางยิ้มให้โทโมะ

“พี่ชายของเธอเนี่ย เป็นคนแบบไหนกันนะ” โทโมะกล่าวชมในความสุดยอดของพี่ชายเธอ

“ถ้านายได้เจอเดี๋ยวคงรู้เองแหละ จริงสิเห็นนายบอกว่า พวกนายมีเพื่อนร่วมวงที่ชื่อเหมือนกับพี่ชายฉันนี่นา แล้วตอนนี้เขาไปอยู่ไหนซะล่ะ” แก้วเล่าพลางถามถึงเพื่อนของเขาที่ยังไม่เคยเห็นหน้า

“อ่อไอ้จองเบน่ะเรอะ บอกตามตรงหมอนี่หน้ารำคาญมากเลยนะ ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเค้าไปทั่ว ไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจเอาซะเลย แถมยังมีนิสัยแปลกๆอีกด้วย” โทโมะเล่ารายละเอียดอย่างใจเย็น

“นิสัยแปลกๆ แล้วมันแปลกยังไงล่ะ” แก้วถามอย่างสงสัย

“ก็เขาเหมือนกับคนด้อยพัฒนายังไงล่ะ คนบ้าอะไรมือถือก็ใช้ไม่เป็น ทีวีก็เปิดไม่ได้ แถมยังไม่รู้จักคอมพิวเตอร์อีก คนอะไรโบราณชะมัดยังกะคนป่าหลงกรุงยังไงยังงั้นแน่ะ” โทโมะบรรยายด้วยสีหน้าเหมือนหงุดหงิด

“ว่าแต่ ไอ้คอมพิวเตอร์เนี่ยมันคืออะไรเหรอ” แก้วถามทำเอาชายหนุ่มเกาหัวแกร่กๆ

“เธอก็เหมือนกันเหรอห่ะ” โทโมะโวยใส่อย่างหัวเสีย

“ก็ฉัน ไม่รู้จักนี่นา” แก้วทำหน้างง

“เอาเถอะ ยังไงเธอก็เป็นชาวเขานี่นา แล้วจะกลับกันได้หรือยังล่ะ” โทโมะบอกก่อนจะลุกยืน ในขณะที่หญิงสาวก็มองหน้าของเขาอย่างสงสัย

“นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี้สักพัก” แก้วว่าพลางนึกถึงอดีตที่แสนจะมีความสุข

“งั้นฉันไปก่อนนะ” โทโมะบอกก่อนที่เขาจะขอตัวกลับ

  ทางด้านสามหนุ่มที่กำลังสุมหัวทำอะไรกันสักอย่างอยู่กลางห้องโถ่ง จากนั้นชายหนุ่มคนดังกล่าวก็กลับมา และเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนๆของเขา

“ทำอะไรกันฟะพวกแก” โทโมะถามพลางมองไปที่กลุ่มคนสามคน

“นายดูนี่สิไอ้โทโมะ” ป๊อปปี้ว่าพลางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งให้โทโมะดู

“นี่มันอะไรเหรอไอ้ป๊อปปี้” โทโมะถามก่อนจะเดินไปใกล้ๆ

“ดูเหมือนจะเป็นแบบฟอร์มสมัครนักร้องน่ะ” เคนตะบอก

“สมัครนักร้องยังงั้นเหรอ แล้วของใคร วงอะไร แล้วพวกนายไปเจอที่ไหน” โทโมะรัวใส่

“พวกเราเจอมันที่ห้องพี่ชายยัยนั่นน่ะ ดูเหมือนเขาจะเขียนถึงชื่อวงเราด้วยนะ” เขื่อนเล่าทำเอาโทโมะตกใจ

“ว่าไงนะไหนดูสิ นักร้องหน้าใหม่ของเคโอติกคือใครกัน นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย” โทโมะอ่านข้อความพลางมองหน้าพวกเพื่อนอย่างสงสัย

“หรือว่าพี่ชายของยัยนั่นก็คือ....” โทโมะบ่น

อาจจะเป็นตอนสั้นๆนะครับ แล้วแบบนั้นเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป พี่ชายทีแสนดีหายไปไหน แล้วพวกเคโอติกจะกลับเมืองไทยได้ไหม ติดตามตอนต่อไปครับ