รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ

 ปัง < เสียงจากปืนพกสีดำดังสนั่น พร้อมกับลูกกระสุนขนาด 9mm. ถูกยิงออกไป วิถีกระสุนที่ตรงหน้าของชายหนุ่มเป๊ะ และไม่กี่เสี้ยววินาที มันคงจะพุ่งเข้าแสกหน้าชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายนั่นเป็นแน่ ในวินาทีที่สำคัญที่สุด ชายหนุ่มเอียงตัวหลบอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้เขาจะทำอย่างนั้นได้จริงก็ตาม แต่ดูเหมือนกระสุนจะเร็วเกินไป มันจึงพุ่งเข้าใส่หน้าของเขาเต็มแรง แต่เคราะห์ดีที่มันเฉียดหน้าของเขาไป จนทำให้เกิดเป็นแผลยาวปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม แต่ด้วยความตกใจถึงขีดสุด ชายหนุ่มดังกล่าวล้มลงไปทับกับโต๊ะที่วางอยู่ และทำให้ของที่อยู่บนโต๊ะตกแตกเต็มไปหมด และหนึ่งในของสำคัญนั่นก็คือ แท่งแก้วที่เหมือนเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่ง แต่บัดนี้ แท่งแก้วอันนั้นกับเละไม่มีชิ้นดี

“ไอ้โทโมะเป็นอะไรหรือป่าว” ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเพื่อนร่วมวง ที่ดูเหมือนเขาคนนั้นจะบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

“ฉันไม่เป็นไร” โทโมะตอบกลับมาทำเอาพวกเพื่อนๆต่างโล่งใจ

“นี่เธอ คิดจะฆ่ากันหรือไงห่ะ” เคนตะเข้าไปกระชากเสื้อของแก้วอย่างโมโห แต่เธอกลับไม่โต้ตอบอะไร

“ยัยชาวเขา ถ้าวันนี้ฉันไม่ตีเธอให้ตายล่ะก็ อย่ามาเรียกฉันว่าเขื่อนก็แล้วกัน” เขื่อนเสริมเคนตะอีกแรง แต่เธอกับนิ่งเฉยคล้ายกับคนขาดสติ เธอมองไปที่ๆหนึ่งด้วยสายตาเบิกกว้างจากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย

“นี่ได้ยินที่พูดหรือป่าวเนี่ย” เคนตะตะครอกใส่หน้าของเธอเต็มแรง แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่มองไปที่เดิม และร้องไห้ออกมาเท่านั้นเอง

“ยัยโก๊ะ หูหนวกหรือยังไงห่ะ” เขื่อนพยายามทำให้เธอโต้ตอบอย่างไม่ลดละ

“ฉันว่า ยัยนี่คงจะช็อกมาก” ป๊อปปี้บอก

“คนอย่างยัยนี่เนี่ยนะ ฉันไม่เชื่อหรอก” เคนตะหันมาคุยพลางจับเสื้อของแก้วไว้แน่น

 จากนั้นหญิงสาว ที่เมื่อกี้ยังเหมือนกับศพเดินได้ เธอก็เริ่มเคลื่อนไหวแต่ด้วยแววตาที่เหมือนสำนึกผิด ทำเอาเคนตะต้องปล่อยให้เธอทำแบบนั้นต่อไป ทั้งสี่หนุ่มมองหน้าของเธออย่างสงสัย โดยเฉพาะโทโมะ

“มีอะไรเหรอ” โทโมะถาม แต่เหมือนเธอจะไม่ได้สนใจคำถามของเขา เธอเดินไปที่โทโมะอย่างช้าๆ ก่อนจะผลักเขาออกไป และนั่งลงเก็บแท่งแก้วที่แตกกระจัดกระจาย

“นี่ เป็นบ้าไปแล้วหรือห่ะ” เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง โทโมะจึงดึงแขนของเธอให้ลุกออกจากที่นั่น เพราะเกรงเธอจะได้รับบาดเจ็บจากเศษแก้วที่แหลมคม

“ไม่น่าเลยฉัน” แก้วบ่นก่อนร้องไห้อย่างหนัก สร้างความงุนงงต่อพวกหนุ่มๆยิ่งนัก

“นี่เธอ เดียวก็โดนบาดหรอก” เคนตะกล่าวเตือน แต่เธอก็ไม่ฟัง และแล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ นิ้วกลางของเธอถูกทิ่มแทงด้วยเศษแก้วที่แหลมคม เป็นเหตุให้เลือดที่อยู่ร่างกายเริ่มจะไหลออกมา

“ยัยโง่เอ้ย” โทโมะว่าพลางจับที่มือของเธอ แต่เธอดันสลัดมือของเขาเหมือนไม่อยากให้ช่วย

“เหนื่อยตายชัก” ป๊อปปี้เริ่มสีหน้าไม่ดี และพยายามคิดหาทางแก้อย่างหนัก

“ฉันรู้สึกกลัวๆยังไงก็ไม่รู้สิไอ้เขื่อน” เคนตะหันมาบอกกับเขื่อนด้วยท่าทีเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง

“กลัวอะไรฟะไอ้เคนตะ” เขื่อนถาม

“ก็ดูสีหน้ายัยนั่นสิ เหมือนกำลังโกรธตัวเองยังไงก็รู้ ฉันกลัวว่าเธอจะทำอะไรที่มันเลวร้ายกว่านี้น่ะสิ” เคนตะว่า

“นั่นสิ” เขื่อนเห็นด้วย

“นี่ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง เห็นทีคงต้องใช้กำลังแล้วล่ะนะ” โทโมะว่าก่อนจะดึงเธอให้ออกห่างจากจุดอันตราย

“ไอ้พวกคนเมืองงี้เง้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” แก้วโวยวายพลางดิ้นไปดิ้นมา แต่ด้วยความเป็นผู้หญิงและกำลังอยู่ในสภาวะที่ขาดสติ ทำให้เธอไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลย โทโมะลากเธอให้ออกจากห้องบ้าๆนี่ก่อนจะนำตัวเธอไปชั้นล่างและวางเธอลงบนโซฟาอย่างเหน็ดเหนื่อย ในขณะที่สามหนุ่มที่เหลือก็ตรงเข้าไปทำความสะอาดห้องประตูสีฟ้าอย่างขมักเขม้น ทิ้งให้โทโมะกับแก้วอยู่กันตามลำพัง

“เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง ก็รู้อยู่ว่ามันอันตรายแล้วยังจะเก็บอยู่อีก” โทโมะบ่นใส่อย่างหัวเสีย

“นายจะไปรู้อะไรห่ะ”  แก้วเถียงกลับ

“จริงอยู่ที่ฉันไม่รู้เรื่องของเธอ แต่ฉันอยากจะรู้ว่า เธอกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ไอ้เรื่องที่ยิงใส่ฉันน่ะ ฉันเข้าใจ แต่ทำไมจะต้องเก็บเศษแก้วเน่าๆนั่นด้วย” โทโมะถาม

“นายว่าไงนะ ว่าเศษแก้วนั่นเป็นของเน่าๆไม่มีค่างั้นเรอะ” แก้วเริ่มหงุดหงิด และเหมือนจะโกรธมากด้วย

“ใช่ ฉันเห็นว่ามันเป็นของเน่าๆ เพราะฉะนั้นเธอก็ลืมๆมันไปซะเถอะ” โทโมะบอกกับเธออย่างไม่สนใจความรู้สึกของฝ่ายตรงข้าม

 เพี้ยะ ! เสียงตบอันรุนแรงทำเอาใบหน้าที่หล่อเหลาหันไปตามแรงเหวี่ยง เลือดเริ่มไหลซึมออกมาตามแผลที่ถูกยิง โทโมะอึ้งและแปลกใจกับกับกระทำของเธอเป็นอย่างมาก

“นายรู้ไหม ไอ้แท่งแก้วที่นายดูถูกน่ะ มันคือของขวัญที่ฉันมอบให้พี่ชาย แล้วก็ไอ้แท่งแก้วเล็กๆนั่นน่ะ มันไม่ได้มาง่ายๆหรอกนะ ฉันต้องปีนเขาตั้งสามลูกและต้องพบเจออันตรายต่างๆมากมาย กว่าจะได้มันมาน่ะรู้ไหม” แก้วว่าเสียงดังพลางร้องไห้ออกมา

“เอ่อคือ...” โทโมะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะเขาดันทำให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ารู้สึกผิดกับเรื่องนี้ซะแล้ว

“คราวนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องนาย ถือซะว่าเป็นการขอโทษที่ยิงโดนนายก็แล้วกัน” แก้วว่าอย่างเย็นชาก่อนจะเดินไปที่ห้องพักของเธอ จากนั้นพวกป๊อปปี้ก็ลงมาสมทบพอดี

“ไอ้โทโมะ ทะเลาะอะไรกับยัยนั่นหรือป่าว เห็นเอะอะซะเสียงดังเชียว” ป๊อปปี้ถามอย่างเป็นห่วง

“ฉันดันไปทำให้ยัยนั่นเสียใจซะแล้วสิ” โทโมะบอกอย่างรู้สึกผิด

“แต่นายไม่ได้ผิดสักหน่อย คนที่ยิงนายคือยัยนั่นนะ” เขื่อนว่า

“นั่นสิ นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเลยนี่นาว่าไหม” เคนตะปลอบ

“ขอบใจพวกนายมากเลยนะ” โทโมะบอกก่อนจะเดินไปห้องพักเช่นกัน

   ภายในห้องสีชมพูตัดขาว เตียงสีชมพูสดใส หญิงสาวพลิกตัวไปมาคล้ายกับคนนอนไม่หลับ จิตใจของเธอเหมือนกังวลอะไรสักอย่าง

“ถ้าพี่กลับมาแล้วไม่เจอแท่งแก้วนั่นล่ะ แล้วฉัน ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย” แก้วบ่นพลางกอดหมอนข้างที่คุ้นเคย

            ตอนนี้อาจจะเป็นตอนสั้นๆน่ะครับ แล้วแบบนี้โทโมะกับแก้วจะมองหน้ากับติดหรือป่าวเนี่ย

                                                 ติดตามตอนต่อไปครับ