รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ

  ชายหนุ่มมองแผ่นกระดาษอย่างงงๆพลางมองหน้าพวกเพื่อนๆของเขาด้วยความสงสัยและแปลกใจยิ่งนัก พวกเขาอาจจะคิดเหมือนกันและต่างกันถึงเรื่องดังกล่าว

 

“ไอ้โทโมะนายคิดเหมือนที่ฉันคิดหรือป่าวฟะ” ป๊อปปี้ถามพลางหันหน้าไปหาโทโมะ ทำเอาเขารู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าต้องการจะบอกอะไร

 

“พวกนายจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะ ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกยัยนั่นเด็ดขาดรู้ไหม”

 

โทโมะกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

 

“ทำไมล่ะฟะ ไม่เห็นจะต้องเก็บเอาไว้เลยนี่นา”  เคนตะถามอย่างแปลกใจ

 

“นั่นสิ ยัยนั่นมีสิทธิ์ที่จะรู้นะเฟ้ย” เขื่อนบอก

 

“พวกนายลองคิดดูดีๆสิ ถ้าเกิดยัยนั่นรู้ว่าพวกเราเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่น้องต้องพรากจากกันแล้วล่ะก็ ผลมันจะออกมาเป็นยังไง พวกนายก็รู้อยู่แล้วนิ”  โทโมะอธิบายทำเอาสามหนุ่มที่เหลือต่างคิดถึงสภาพที่ไม่น่าดู

 

“นั่นสิไม่อยากจะคิดเลย” เขื่อนว่าด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

 

   ทันใดนั้นหญิงสาวก็เดินเข้ามา ร่มสีแดงถูกวางลงข้างๆชั้นวางรองเท้า เมื่อเห็นพวกหนุ่มๆที่จับกลุ่มคุยกันเหมือนประชุมอะไรสักอย่าง เธอจึงเดินไปหาพวกเขาทันที

 

“พวกนายไม่มีอะไรทำแล้วใช่ไหม” เสียงอันหนักแน่นดังขึ้น ทำเอาพวกหนุ่มๆรีบผละออกจากกันทันที

 

“เอ่อ ไม่มีอะไรสักหน่อย” เขื่อนรีบแก้ตัว

 

“จะไม่มีอะไรได้ยังไง ก็เมื่อกี้พวกนายยังคุยเรื่องของฉันอยู่เลย” แก้วถามทำเอาเขื่อนไปไม่ถูก เขาจึงรีบขอความช่วยเหลือจากโทโมะทันที

 

“เอ่อ คือว่าพวกฉันกำลังปรึกษาเรื่องทำความสะอาดคฤหาสน์อยู่น่ะ จริงไหมไอ้ป๊อปปี้”  โทโมะโยนระเบิดใส่ทำเอาป๊อปปี้ถึงกับอึ้ง

 

“อะเอ่อ โอกาสที่ฉันจะทำตามโทโมะก็คือ....” ป๊อปปี้อ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่เขื่อนกับเคนตะก็พยายามไม่ทำให้เขาลนจนเผลอบอกเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไป

 

“ใจเย็นหน่อยสิวะ เดี๋ยวความแตกกันพอดี” เคนตะบอกพลางจับที่ไหล่ของเพื่อน

 

“นี่จะซุบซิบกันอีกนานหรือป่าวห่ะ ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ” แก้วบ่นพร้อมจ้องไปที่หน้าของป๊อปปี้ทำเอาหัวใจแทบจะหยุดเต้น

 

“อะเอ่อคือ” ป๊อปปี้หน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มจะมีเหงื่อไหลออกมาเป็นพักๆ เขาพยายามจะหาทางออกที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้ เหมือนสมองมันจะตื้อไปหมด

 

“มีอะไรจะบอกฉันหรือป่าว ไอ้นักวิชาการสมองเป็ด” แก้วมองหน้าป๊อปปี้อย่างสงสัย

 

“คือเมื่อเช้าไอ้ป๊อปปี้มันสำลักน้ำมะพร้าวน่ะ มันก็เลยพูดไม่ค่อยได้จริงไหมห่ะ แค่กๆ”

เขื่อนบอกพลางทำท่าไอ

 

“แค่กๆ แค่กๆ” ป๊อปปี้ก็เอาด้วยเพื่อทำให้มันเีนียนที่สุด ทำเอาหญิงสาวสงสัยหนักยิ่งกว่าเดิม

 

“จะเล่นตลกอะไรกันอีกล่ะ ฉันไม่สนุกกับพวกนายด้วยนะ” แก้วว่าก่อนจะไปนั่งที่โซฟา

 

“เธอนี่ตื๊อชะมัดก็บอกแล้วไงว่ามันพูดไม่ได้ ก็ยังจะไปหาเรื่องให้มันพูดอยู่อีก” โทโมะที่ทนอยู่นานก็ตะครอกใส่อย่างโมโห

 

“เชอะ งั้นก็ได้ จริงสิพรุ่งนี้เป็นวันเกิดฉันนะ จะให้พวกนายหยุดซักวันก็แล้วกัน”

แก้วสะบัดหน้าทำทีไม่สนใจ ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นไป

 

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ” เคนตะว่าพลางมองไปที่หน้าของป๊อปปี้

 

“เป็นอะไรของแกฟะไอ้ป๊อปปี้ ปกติดูนายใจเย็นมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอไง” เขื่อนถาม

 

“ก็ฉันรำบากใจนี่นา จู่ๆก็มาให้คนอย่างฉันโกหกเนี่ยนะ” ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะนั่งลงอย่างใจเย็น

 

“นั่นสิ ดันลืมไปซะสนิทเลยฉัน โทษทีก็แล้วกันนะ ที่ทำให้นายต้องโกหกกับเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ” โทโมะบอกก่อนจะตบไปที่ไหล่ของเพื่อน

 

“อืมไม่เป็นไร ทีหลังถ้าคิดจะโยนอะไรสักอย่าง นายก็ลองโยนไปที่ไอ้เขื่อนดูบ้างนะ”

ป๊อปปี้ว่าพลางมองไปที่หน้าของเขื่อน

 

“แบบนั้นมันไม่ดีเลยนะบีสอง” เขื่อนว่า

 

“มันดีที่สุดสำหรับนายแล้วล่ะบีหนึ่ง” ป๊อปปี้บอก

 

“เลิกโยนกันไปมาซะทีเถอะ ปวดหัว” เคนตะบ่นก่อนจะเอามือกุมขมับ

 

“วันเกิดยังงั้นเรอะ เอาล่ะ ทีนี้พวกเรามาเข้าแผนกันได้” โทโมะบอกทำเอาทั้งสามหนุ่มหันมามองหน้า

 

“มีอะไรอีกเหรอฟะ” เคนตะถาม

 

“นายไม่ได้ยินที่ยัยนั่นพูดถึงวันเกิดหรือไง” โทโมะตอบด้วยสีหน้าเครียดๆ

 

“วันเกิดงั้นเหรอ” เขื่อนถามอีกครั้ง

 

“ฉันคิดว่า เรามาจัดงานวันเกิดให้ยัยนั่นกันดีไหม” โทโมะว่าพลางหยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่น

 

“ว่าไงนะ” ทั้งสามหนุ่มอุทานพร้อมกัน

 

“แล้วนายจะจัดงานแบบไหนล่ะ แล้วคิดจะทำยังไง” ป๊อปปี้ถาม

 

“เอาเป็นแฟนซีดีป่ะ แบบแต่งตัวเป็นตัวละครในนิยายอะไรประมาณนี้อ่ะ ” โทโมะบอก

 

“แล้วเราจะไปหาชุดแบบนั้นที่ไหนกันล่ะห่ะ” เคนตะบ่นด้วยสีหน้าหงุดหงิด

 

“ฉันคิดไว้อยู่แล้วล่ะ เราจึงจำเป็นต้องพึ่งนักสำรวจอย่างหมอนี่ไง” โทโมะชี้ไปที่เขื่อน

 

“ฉันเหรอ” เขื่อนชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆ

 

“เออสิฟะ นายไปค้นหาเส้นทางเข้าเมืองแล้วก็จัดการซื้อชุดพวกนั้นมาด้วยล่ะ จริงสิได้ข่าวว่านายได้เกรดสี่วิชาลูกเสือนี่นา คงจะเป็นงานหมูๆสำหรับนายสินะ”  โทโมะว่า

 

“มันก็จริง แต่นั่นมันป่าที่เมืองไทยนะเฟ้ย แล้วฉันจะไปรู้เส้นทางนี่ได้ยังไงกันล่ะ”

ดูเหมือนเขื่อนจะไม่ยอมให้ความร่วมมือ

 

“หรือว่านายอยากจะให้ฉันไปบอกยัยเฟย์เรื่องที่นายแอบไปมีกิ๊กฟะ” โทโมะกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

 

“ขอร้องล่ะเพื่อนเลิฟ” เขื่อนพูดเหมือนจะร้องไห้

 

“งั้นนายก็ทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดด้วยล่ะ” โทโมะฝากภารกิจสำคัญให้กับเพื่อนที่เหมือนจะพึงพาได้

 

“ส่วนนายไอ้เคนตะ ฉันอยากจะให้นายไปเอาแท่งแก้วที่แตกไปซ่อมที” โทโมะหันไปบอกเคนตะที่ยังนั่งหน้านิ่งเหมือนไม่มีวิญญาณ

 

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ” เคนตะถามอย่างงงๆ

 

“ก็นายเก่งเรื่องประดิษฐ์นี่นา แค่แท่งแก้วอันเล็กๆแค่นี้ ทำไมจะซ่อมไม่ได้ล่ะห่ะ”  

โทโมะดุทำเอาเคนตะหน้าจ๋อยทันที

 

“งั้นก็ได้ จะลองดูก็แล้วกัน” เคนตะฝืนพูดด้วยท่าทีเหนื่อยๆ

 

“แล้วฉันล่ะ” ป๊อปปี้ทำหน้าลุ้น ด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง

 

“ไปรักษาสมองเป็ดๆของนายซะไป” โทโมะกล่าวอย่างเย็นชา

 

“เชอะ โอกาสง่อน 100%” ป๊อปปี้สบถใส่ก่อนจะเดินจากไป

 

“หยอกเล่นน่าไอ้ป๊อปปี้ นายช่วยออกแบบห้องพี่ชายยัยนั่นทีสิ” โทโมะบอกก่อนที่ป๊อปปี้จะหันกลับมา

 

“โอเค” ป๊อปปี้ตอบด้วยหน้าระรื่น

 

“ยัยนั่นจะดีใจหรือป่าวน้า” โทโมะอมยิ้มอย่างมีความสุข

 

     งานวันเกิดที่พวกเคโอติกจะจัดให้เป็นงานแบบไหนกันน้า ติดตามตอนต่อไปครับ