รักวุ่นป่วนใจนายวายร้ายกับยัยน่ารัก

ป๊อปปี้มารอรับฟางที่มหาวิทยาลัย เห็นฟางเดินลงมากับโทโมะก็เกิดอาการไม่พอใจ
"ป๊อปปี้ รอนานไหม"ฟางส่งยิ้มให้เขา แต่เขากลับทำหน้าบูดใส่
"ทำไม ไม่ให้เพื่อนไปส่งแทนฉันล่ะ หึ..."ป๊อปปี้มองไปทางโทโมะ
"อ้อ..ลืมแนะนำ นี่พี่โทโมะ เป็นรุ่นพี่ของฉัน และนี่ก็ป๊อปปี้ แฟนฟางค่ะ พี่โทโมะ"
"แฟนอะไรกันล่ะ สามีต่างหาก"ป๊อปปี้พูด ฟางหน้าแดงด้วยความเขินอาย
"คนบ้า ฉันไม่พูดกับนายแล้ว"ฟางเดินหนีไปทันที
"หึ...อย่าแม้แต่จะคิดมาแย่งของฉันเลย ไอ้หน้าตุ๊ด"ป๊อปปี้หาเรื่องโทโมะ
"ระวังไว้ให้ดีก็แล้วกัน หึ..."โทโมะเดินมาดนิ่งๆออกไป ป๊อปปี้มองอย่างหมั่นไส้
ก่อนจะรีบตามฟางไป
"ฟาง หิวข้าวไหม ไปหาอะไรทานก่อนไหม"ป๊อปปี้ถาม
"ฉันอยากกลับบ้านเลยอ่ะ ฉันเหนื่อย"ฟางบอก
"อะไรกัน เมื่อคืนแค่ไม่กี่รอบเองนะ เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ"ป๊อปปี้แกล้งแหย่เธอเล่น
"ไอ้หมีบ้า "ฟางหน้าแดง
"บ้าอะไร ก็พูดเรื่องจริงนี่น่า"ป๊อปปี้ยิ้มกริ่ม เขาชอบเวลาที่เธอเขินจนทำอะไรไม่ถูก
แบบนี้ชะมัด น่ารักเป็นบ้า...
"ป๊อปปี้ พอได้แล้วน่า"ฟางพูดเพราะเธอเริ่มเขินจนมองหน้าเขาไม่ได้แล้ว
"อ่าๆก็ได้ๆ"ป๊อปปี้อารมณ์ดีไปตลอดทาง
ตกดึก
โทโมะโทรมาหาฟาง ฟางต้องรับสายเขาอย่างเสียไม่ได้ ป๊อปปี้นั่งมองอย่างหงุดหงิดใจ
"คุยพอรึยัง ไปนอนได้ล่ะ ไม่มีความเกรงใจ"ป๊อปปี้แขวะเสียงดัง
"ป๊อปปี้ ไม่เอาน่า..."ฟางห้ามปรามคนรักที่เสียมารยาทใส่ผู้ที่คุยอยู่ปลายสาย
"ถ้าเธอไม่วางสายมัน ฉันจะไม่คุยด้วย"ป๊อปปี้นอนหันหลังให้อย่างเอาแต่ใจ
"ป๊อปปี้"ฟางเรียกเขา งอนอีกแล้วเหรอ... หมีขี้งอน
"วางแล้วๆๆค่ะ คุณชาย"ฟางกดวางสายโทโมะเพื่อเอาใจเขา
"ป๊อปๆ.."ฟางสะกิดเรียกเขา ปรากฏว่าเขานอนหลับไปแล้ว
"หลับง่ายจริง "ฟางมองคนตัวใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆแล้วอมยิ้ม ฉันรักนายนะ ป๊อปปี้
หมีอ้วนของฉัน...
 
ป๊อปกะฟางจะรักกันแบบนี้ได้นานไหม ติดตามๆๆนร้า