รักวุ่นป่วนใจนายวายร้ายกับยัยน่ารัก

ป๊อปปี้เห็นฟางนั่งพิมรายงานอยู่จึงค่อยๆย่องมากอดร่างบาง ฟางสะดุ้งก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็น
ป๊อปปี้
"ฉวยโอกาสตลอดเลยนะ"ฟางว่า
"ก็ใครใช้ให้เธอน่ารัก น่าฉวยล่ะ หืมๆๆๆ"ป๊อปปี้หยิกแก้มฟางเบาๆอย่างหยอกล้อ
"โอ๊ยยย...พอแล้วๆ"ฟางพูด
"ฟาง ฉันบอกรักเธอไปแล้ว แต่เธอยังไม่บอกฉันเลยนะ"ป๊อปปี้ว่า
"ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลยนี่น่า"ฟางหลบสายตาคมของเขา คนบ้า...ฉันเขินนะ
"จำเป็นสิ ถ้าเธอไม่บอกฉันอาจจะหมดลมหายใจไปเลยก้ได้นะ"ป๊อปปี้แกล้งพูด
"ดี ตายไปเลย ชิ..."ฟางหันหน้ามาพิมงานต่อ ป๊อปปี้หน้าบูดงอนที่หญิงสาวไม่ยอมง้อ
"อยากให้ตายจริงๆเหรอ ผู้หญิงใจร้าย"ป๊อปปี้ว่า
"ถ้าฉันใจร้าย แล้วนายจะมารักฉันทำไมล่ะ ห๊ะ" ฟางย้อนใส่
"ไม่รู้เฟ้ย..."ป๊อปปี้ชักเริ่มจะน้อยใจเข้าจริงๆเขาเดินหน้ามุ่ยไปที่เตียงนอน
"ไม่รู้อะไร ป๊อปปี้ นายโตแล้วนะ อย่ามางอนเป็นเด็กๆสิ"ฟางพูด
"ฉํนจะนอน อย่ามายุ่ง"ป๊อปปี้นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง  ฟางมองคนขี้น้อยใจ
อย่างเหนื่อยใจ สุดท้ายเธอก็ต้องไปง้อเขาอยู่ดี
"ป๊อปปี้ ไม่เอาน่า"ฟางดึงผ้าห่มออก ป๊อปปี้ดึงร่างบางเข้าไปกอดทันที
"ติดกับดักแล้ว หึๆๆๆ"ป๊อปปี้ยิ้มชอบใจก่อนจะหอมแก้มเธอ
"ไอ้บ้า นี่ นายหลอกฉันเหรอ ปล่อยนะ"ฟางโวยวาย
"ไม่ปล่อย"ป๊อปปี้ก้มลงจูบฟางอย่างดูดดื่ม ฟางตกใจแต่พอสักพักก็เริ่มเคลิ้มตามไปกับ
รสจูบของเขา
"ฟาง เธอเป็นของฉันนะ"ป๊อปปี้ผลักร่างบางนอนราบลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
"ปะ..ป๊อป มันจะดีเหรอ"ฟางหน้าแดง
"ฉันรับผิดชอบอยู่แล้วล่ะ ที่รัก"แล้วป๊อปปี้ก็จัดการกับร่างบางทันที ทั้งคู่มีความสุขมาก
ในค่ำคืนนี้ พอบทเพลงรักจบ ป๊อปปี้ก็นอนกอดฟางอย่างแนบแน่น ฟางอบอุ่นมาก
"ป๊อป นายสัญญากับฉันนะ ว่านายจะไม่ทิ้งฉัน"ฟางพูด
"ฟาง รักฉันรึเปล่า"ป๊อปปี้ถาม
"ให้ขนาดนี้คงจะไม่รักมั้ง ไอ้หมีบ้า"ฟางว่าอย่างเขินๆ ป๊อปปี้ยิ้มชอบใจ
ทั้งสองยิ้มให้กัน ความรักของคนสองคนเริ่มจะออกดอกผลิบานออกมาแล้ว...