[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 5 Beautiful Lover
:: Chapter 4 ::
 
            “เป็นไง”  เสียงเภตรากระซิบเบาๆ
            ฉันหันไปมองเพื่อนๆ ที่เกาะกันอยู่ข้างหลังแล้วเปิดประตูให้ผู้มาเยือนท่ามกลางเสียงทักท้วงของเพื่อนๆ ที่ฉันยอมเปิดง่ายๆ เพราะคนที่เคาะประตูไม่ใช่ขโมยหรือพี่มะนาวแต่อย่างใด แต่เป็น...
            “เคาะตั้งนานพวกเธอไม่เปิดสักทีตกใจหมด”  โยซอบบ่นขณะเดินเข้ามาในห้องพร้อมเพื่อนร่วมวงทั้ง 5 คน
            พวกเขาทั้ง 6 คนไม่ได้มาตัวเปล่า แต่มาพร้อมกับผ้าห่มและหมอนคนละใบ ให้ทายว่าพวกเขามาทำไม =_=?
            “อย่าบอกนะว่า...?”  เภตราพูดค้างไว้แค่นั้น
            “ใช่!”  บีสท์ทั้ง 6 คนประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
            “ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง ตำรวจก็เฝ้าอยู่ไม่มีโจรหน้าไหนเข้ามาได้หรอก”  ฉันพูดตามรูปการที่เป็นจริง
            “พวกเราเป็นห่วงแฟนนี่ครับ”  ดงอุนพูดแล้วเดินไปยืนข้างวิลล่า
            “นั่นสิ เธอไม่มีแฟนไม่มีทางเข้าใจหรอก”  โยซอบก็เอากับเขาด้วย =_=
            “เออๆ ตามใจพวกนายแล้วกัน”  ฉันค้อนให้ดงอุนกับโยซอบก่อนจะเดินกระแทกส้นกลับมาที่ห้องครัวเพื่อกินบะหมี่ต่อ พวกนี้นี่พูดจาร้ายกาจจริงๆ U.U (แทงตรงจุดแป๊ะ T^T)
            “โธ่ พวกนั้นแค่พูดหยอกเล่นแค่นั้นเอง งอนจริงหรอเนี่ย”  เฝ้าฝันเดินตามเข้ามาในห้องครัว
            “เปล่า ฉันแค่หิวเลยเดินเข้ามากินต่อ ไม่ต้องคิดมากหรอกน่าแค่โสดไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย”
            “ถึงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นะคะพี่ณัช อิอิ ^_^”  วิลล่านั่งเท้าคางบนโต๊ะอาหารฝั่งตรงข้าม
            “ยัยวิล -_+”
            “โห...ดูทำหน้าเข้าสิ ฮ่าๆๆ”  วิลล่าหัวเราะเยาะฉันแล้ววิ่งออกไปจากห้องครัวทันที เฮ้อ...ยัยเด็กคนนี้ -_-!
            “เอาน่าๆ เดี๋ยวเนื้อคู่แกก็มาแล้วล่ะ แต่ถ้าจะให้มาเร็วๆ ต้องทำไงรู้ไหม?”  ดอกหลิวเข้ามาประสมโรง =_=
            “...ทำตัวให้เป็นผู้หญิงหน่อย แค่นั้นเอง ^O^”
            “ถ้าจะพูดทำนองเดียวกับยัยวิลล่ะก็หยุดตรงนั้นเลยนะยัยหลิว -_-”
            “เปล่าสักหน่อย ฉันแค่จะบอกว่า ที่แกเป็นอยู่เนี่ยมันทำให้ผู้ชายเขากลัว จะเข้ามาจีบก็กลัวเป็นทอม แบบนี้ใครเขาจะกล้าเสี่ยงล่ะ”
            “เดี๋ยวก่อนๆ มาห่วงเรื่องความโสดของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ก่อนหน้านี้ยังห่วงเรื่องโจรอยู่เลย”
            “นั่นสิ ฉันว่าอย่าห่วงเลย ยังไงไอ้ณัชมันก็มีเนื้อคู่อยู่แล้วล่ะ ^_^”  เภตราที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบทีหลังพูดพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ
            “ใคร?”  ดอกหลิวขมวดคิ้วอย่างสงสัย
            “ก็หนุ่มหล่อเข้มนักธุรกิจใหญ่นั่นไง เห็นว่าแลกเบอร์กันด้วยนี่ ^^”
            “เฮ้ยๆ พูดดีๆ หน่อย เขาแค่ให้นามบัตรเท่านั้นเองไม่ได้แลกเบอร์กัน แล้วอีกอย่างพี่มะนาวก็เป็นคนเก็บนามบัตรนั้นไว้ด้วย”
            “อ้าวหรอออ...”  เภตราลากเสียงยาวๆ
            “ห้องนี้มียาลดไข้บ้างไหม”  ดูจุนที่เดินเข้ามาพร้อมเภตราถามขึ้น หลังจากที่ฟังแฟนตัวเองแซวฉันอยู่นาน
            “อ๋อมีสิ ทำไมหรอ”  เภตราถามกลับ
            “ก็ฮยอนซึงน่ะสิตัวร้อนมากเลย บอกให้กินยาก็มีแต่ลืม”  ดูจุนพยักพเยิดไปที่ฮยอนซึงที่นอนคลุมโปงอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก มิน่าตั้งแต่มายังไม่ได้ยินเสียงที่แท้ก็ไข้นี่เอง
            “งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาให้”  เภตรารับคำแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ส่วนพวกเราที่เหลือก็ช่วยกันเก็บจานในห้องครัวเพราะไม่มีใครมีอารมณ์จะกินต่อแล้ว โดยเฉพาะคนที่ถูกโจมตีอย่างฉัน =_=;
            และคืนนี้ทั้งคืนเราก็นอนหลับฝันดีกันทั่วหน้าเพราะมีองครักษ์มาคอยเฝ้าอยู่ตั้ง 5 คน ส่วนอีก 1 คนที่เหลือ (ฮยอนซึง) เดี้ยงเพราะฤทธิ์ยาหลับสนิทตลอดคืน สนิทมากจนตื่นสายกว่าเพื่อนอ่ะ แต่ยังดีที่วันนี้มีแสดงคอนเสิร์ตตอนเย็นเขาเลยมีเวลาพักผ่อนหน่อย
            “เมื่อคืนเหตุการณ์ปกติดีใช่ไหม”  พี่นาบีถามพวกเราทันทีที่เจอกันหน้าล็อบบี้
            “ปกติมากค่ะ”  หยาตอบ แต่พวกเราไม่ได้บอกเรื่องที่บีสท์มานอนเป็นเพื่อนหรอกนะ เพราะเดี๋ยวพี่นาบีจะไม่สบายใจเรื่องกลัวเป็นข่าวอีกเรื่อง =_=
            “ดีแล้ว แล้วนี่ทำไมบีสท์ยังไม่มาอีกล่ะเนี่ย ไหนว่าจะไปพร้อมกัน”  พี่นาบีกวาดตามองไปทั่วล็อบบี้ แต่ก็ไม่พบวี่แววของบีสท์หรือทีมงานของบีทส์เลย แต่ระหว่างนั้นเองคุณมินนาก็วิ่งเข้ามาหาพี่นาบี
            “คุณนาบีคะ เดี๋ยวพวกเราจะตามไปทีหลัง ให้ลัสตี้ไปแต่งตัวรอเลยค่ะ”
            “มีอะไรรึเปล่า”
            “ฮยอนซึงยังไม่เสร็จน่ะค่ะ ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายด้วย”
            “ไหวไหมล่ะ ถ้าไม่ไหวพักก็ได้นะ”
            “ฮยอนซึงบอกว่าไหวค่ะ”  คุณมินนายืนยัน พวกเราเลยออกเดินทางไปสถานที่จัดคอนเสิร์ตก่อน
            คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้งนายนั่นน่ะ...
 
            การแสดงของพวกเราเสร็จสิ้นลงอย่างราบรื่นและได้รับการตอบรับดีมากๆ มีป้ายไฟและเสียงเชียร์ขณะที่พวกเราร้องเพลงด้วย ความรู้สึกแบบนี้มันดีจริงๆ ที่เพื่อนร่วมชาติของเราให้การตอบรับดีขนาดนี้ (รู้สึกปลื้มปริ่ม *O*)
            หลังจากการแสดงของพวกเราก็ต่อด้วยบีสท์ ซึ่งแน่นอนที่พวกเขาก็ทำการแสดงได้อย่างมืออาชีพ ทั้งๆ ที่เต้นหนักขนาดนั้นแต่เสียงพวกเขาก็ยังนิ่งอยู่เลย ฉันนับถือพวกเขามากจริงๆ ส่วนนายฮยอนซึงนั่นก็ดูเหนื่อยๆ แต่เขาก็ทำเต็มที่อย่างทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
            “ดูเหงื่อพี่ฮยอนซึงออกเยอะมากเลยอ่ะ”  วิลล่าพูดขึ้นขณะนั่งดูจอทีวีถ่ายทอดสดอยู่หลังเวที
            “ไข้ขึ้นแน่เลย จะช็อกรึเปล่าน่ะเหงื่อออกขนาดนั้น”  เฝ้าฝันวิเคราะห์
            อะไรนะ! ช็อกเลยหรอ o_o;
            “มะนาว ไปดูกับมินนาหน่อยไป พาทีมงานไปสักสองสามคนนะ”  พี่นาบีที่นั่งดูอยู่ด้วยกันพูดขึ้น
            “ค่ะ”  พี่มะนาวรับคำแล้วรีบเดินออกไป
            “ฝันไปด้วยแล้วกันนะคะพี่นาบี”  เฝ้าฝันเสนอตัวไปด้วยอีกคน
            “เออใช่ ตามมะนาวไปหน่อยก็ดี”  ทันทีที่พี่นาบีเห็นชอบ เฝ้าฝันก็ลุกขึ้นแต่ไม่รู้เพราะอะไรยัยนั่นถึงลากฉันมาด้วย -_-;
            “ทำไมแกต้องให้ฉันมาด้วยเนี่ย อยากมาก็มาเองสิ”  ฉันบ่นแต่ก็ยอมเดินตามเฝ้าฝันมาโดยดี
            “ฉันรู้น่าว่าแกก็ห่วงฮยอนซึง”
            “บ้า! ใครห่วงหมอนั่นกัน -///-”  ฉันร้องขณะที่ใจกำลังเต้นรัวแปลกๆ
            “เออๆ ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง ฉันแค่อยากมีเพื่อนมาด้วยเท่านั้นแหละ แล้วบังเอิ๊ญบังเอิญแกอยู่ใกล้ประตูที่สุดฉันเลยลากแกมาด้วย โอเคไหม?”  เฝ้าฝันพูดแบบประชดหน่อยๆ =_=
            “ชิ!”  ฉันพ่นลมออกทางปากเพื่อแสดงความไม่พอใจแล้วเดินตามเฝ้าฝันไปจนกระทั้งถึงข้างเวทีที่มีคุณมินนาและพี่มะนาวยืนลุ้นอยู่
            “เป็นไงบ้างคะ”  เฝ้าฝันถามเมื่อเดินเข้ามาใกล้พอที่จะพูดแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังออกมาจากลำโพงด้านหลังได้
            “ดูท่าจะยังไหวแค่การแสดงจบนะ แต่เดินลงจากเวทีไหวไหม...ยังไม่แน่”  คุณมินนาพูดด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
            “เธอมาด้วยก็ดีนะเฝ้าฝัน จะได้ดูช่วยกัน”  พี่มะนาวพูดแล้วหันกลับไปดูการแสดงของบีสท์ต่อ
            หลังจากที่การแสดงจบลงเสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มไปทั่วงาน แล้วไฟบนเวทีก็ดับลง บีสท์โบกมือให้ผู้ชมขณะเดินเข้ามาหลังเวทีอย่างเป็นกันเอง เว้นแต่ฮยอนซึงที่เดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาโดยไม่ได้ทำเหมือนเพื่อนๆ
            “เป็นไงบ้าง?”  คุณมินาตรงเข้าไปประคองฮยอนซึงทันทีที่เขาเดินเข้ามาพ้นขอบเวที
            “ไม่เป็นไรครับ”  ฮยอนซึงตอบเบาๆ ก่อนที่ทีมงานจะเดินนำพวกเราออกมาจากด้านหลังเวทีเพื่อไปห้องพัก
            “ทำไมเธอถึงมากับเขาด้วยเนี่ย คิดว่าจะแบกฉันไหวรึไง”  ฮยอนซึงกระซิบถามฉันขณะเดินกลับห้องพัก
            “ฉันโดนลากมาต่างหากล่ะ =_=”
            “ฮึๆๆ งั้นหรอ”  ฮยอนซึงยิ้มมุมปากอย่างเหนื่อยๆ
            “เอ่อ...คุณฮยอนซึงเป็นยังไงบ้างครับ”  ผู้ดูแลการจัดคอนเสิร์ตครั้งนี้เดินเข้ามาถามพร้อมกับล่ามประจำตัว
            “ตอนนี้ก็แย่เลยน่ะค่ะ”  คุณมินนาตอบไปตามความจริง
            “ผมเรียกรถพยาบาลให้แล้วนะครับแต่เขาเข้ามาไม่ได้เพราะคนเยอะเกินไป เขาแนะนำว่าให้กินยาลดไข้และพักผ่อนให้มากๆ ไปก่อน”
            “อ๋อ ค่ะ”  คุณมินนาพยักหน้ารับรู้
            “เรามีกล่องปฐมพยาบาลอยู่ที่ห้องโถงใหญ่หลังเวที อยากจะรบกวนให้ทีมงานตามไปเอาด้วยนะครับ”
            “ได้ค่ะ”  คุณมินนารับคำแล้วเดินตามผู้ดูแลคนนั้นไป โดยมีเฝ้าฝันตามไปอีกคนเพราะเป็นคนที่รู้เรื่องยาแล้วก็อะไรพวกนี้ดี
            ตอนนี้ก็เหลือฉันกับพี่มะนาว 2 คน เพราะทีมงานที่มาด้วยพาบีสท์ที่เหลือเดินนำไปก่อนแล้ว
            “อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะฮยอนซึง ฉันยกนายไม่ไหวนะ”  พี่มะนาวพูดพร้อมขณะเดินนำทางไปที่ห้องพัก
            “โอเคครับ”  ฮยอนซึงหัวเราะในลำคอ ฉันที่เดินอยู่ข้างๆ เขาได้ยินเสียงหายใจหอบของเขาชัดเจนมาก เขาหายใจเร็วจนน่าตกใจเลยล่ะ
            “นายไหวไหมเนี่ย?” 
            “ตอนนี้...ฉันคิดว่า...”  อยู่ๆ ฮยอนซึงก็หยุดเดินแล้วหันมาหาฉัน
            “นายเป็นไรน่ะ?”  ฉันมองหน้าฮยอนซึงที่นิ่งมองหน้าฉันอยู่สักพักแล้ว
            “ฉัน...”  ฮยอนซึงพูดแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
            “เฮ้ยๆๆ นายจะทำอะไรเนี่ย!!”  ฉันร้องลั่นแล้วพยายามดันหน้าฮยอนซึงเอาไว้ แต่อยู่ๆ ฮยอนซึงก็ทิ้งตัวลงมาซบที่ไหล่ฉันอย่างรวดเร็ว
            ฟุบ!
            “ฮะ...ฮยอนซึง!!”  ฉันร้องขึ้นมาเมื่อลองเขย่าตัวฮยอนซึงแล้วเขาไม่ตอบสนองอะไรเลย
            “เฮ้ย! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ!!...ฮยอนซึง!!”  เขาแน่นิ่งไปเลยโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย มีเพียงลมหายใจร้อนและหอบที่รดต้นคอฉันอยู่เท่านั้นที่ช่วยยืนยันว่าเขายังไม่ตาย
            “พี่มะนาว! พี่มะนาว ฮยอนซึงเป็นลม!!”  ฉันร้องเรียกพี่มะนาวที่เดินนำออกไปได้ไกลพอสมควรแล้ว
            “อ้าวเฮ้ย! ซวยแล้วณัช!”  พี่มะนาววิ่งกลับมาช่วยฉันพยุงฮยอนซึงอีกแรง ก่อนที่ทีมงานคนอื่นในงานจะเข้ามาช่วยพยุงกลับไปที่ห้องพักอีกแรง
            พี่นาบีพาฮยอนซึงส่งโรงพยาบาลอย่างด่วนด้วยตัวเอง ส่วนพวกเราถูกสั่งเอาไว้ว่าต้องกลับโรงแรมเท่านั้นเลยต้องมารอฟังข่าวที่โรงแรม แต่นี่ก็นานมากแล้วทั้งพี่นาบี ทั้งคุณมินนาไม่เห็นมีใครส่งข่าวมาเลย เป็นอะไรมากรึเปล่านะ!
            “พี่ณัช หยุดเดินบ้างก็ได้นะคะ”  วิลล่าขมวดคิ้วมองฉัน ฉันเพิ่งจะรู้ตัวตอนนี้เองว่าทุกคนในห้องนั่งเล่นกำลังมองมาที่ฉันอยู่ -_-;
            “ไม่ต้องห่วงมากก็ได้ ฮยอนซึงมันไม่เป็นไรมากหรอกน่า”  จุนฮยองพูดพร้อมรอยยิ้มวิบวับแปลกๆ
            “ใครห่วง?”  ฉันพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด
            “ก็ท่าทางเธอน่ะมันฟ้อง”  หยาอมยิ้มนิดๆ
            “ฉันแค่ตกใจที่มีคนเป็นลมเป็นแล้งต่อหน้าต่อตา ฉันก็ต้องกังวลเป็นธรรมดาสิ”  ฉันพูด แต่ดูเหมือนคำพูดของฉันมันไม่ได้ช่วยให้พวกนี้เปลี่ยนความคิดได้เลย
            ทำไมต้องพยายามจับคู่ฉันกับฮยอนซึงตลอดเลยนะ -_-//
            “ณัช มีคนมาหาแน่ะ”  อยู่ๆ พี่มะนาวก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าแปลกๆ
            “ใครคะ”  ฉันเดินไปหาพี่มะนาวก็เจอกับอธิส หนุ่มนักธุรกิจหล่อเข้มคนนั้นนั่นเอง
            “สวัสดีครับ ^_^”
            “เอ่อ...สวัสดีค่ะ”  ฉันตอบแล้วหันไปกระซิบกับพี่มะนาวที่ยืนอยู่ข้างๆ  “ทำไมเขาขึ้นมาบนนี้ได้ล่ะพี่มะนาว”
            “เขาเป็นผู้สนับสนุนหลักของน้ำหอมที่เธอถ่ายโฆษณาน่ะ เลยมีสิทธิพิเศษ”
            “หรอคะ o_o”
            “ที่ผมมา ผมอยากจะคุยกับคุณหน่อยน่ะครับ”  คุณอธิสพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ มาให้
            “เอ่อ...ขอเวลาไม่มากหรอกครับ คุยตรงทางเดินข้างนอกนี่เอง” 
            “ไปเหอะน่า ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็จะอยู่ในห้องนี้แหละ เหมือนจะมีเรื่องด่วนด้วยนะ”  พี่มะนาวสนับสนุน และเพราะความเป็นคนใหญ่คนโตของเขาฉันเลยไม่อยากเสียมารยาท
            “มีอะไรกับฉันหรอ”  ฉันถามทันทีที่ออกมาพ้นประตูห้องแล้ว
            “ผมได้ข่าวมาว่ามีขโมยเข้ามาในห้องของพวกคุณหรอครับ”
            “ใช่ค่ะ เอ๊ะ! คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง พวกเราปิดข่าวกันอยู่นะ”
            “ในโรงแรมนี้ผมก็พอจะกว้างขวางอยู่บ้าง เรื่องดังขนาดนี้ผมจะไม่รู้ได้ยังไง”
            อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าของโรงแรมอีกน่ะ จะรวยเกินจริงไปหน่อยไหม =_=
            “แล้ว...พวกมันได้อะไรไปรึเปล่า” 
            “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหายเลย แต่หลังจากที่ค้นของทั่วห้องแล้วดูเหมือนพวกมันจะโกรธมากเลยนะ เพราะว่ามันกรีดหมอนกรีดโซฟาซะเละเลย”
            “ฮึ! ไม่ได้ไปจริงๆ ด้วย” 
            “ว่าไงนะคะ”  ฉันขมวดคิ้วถามคุณอธิส เพราะฉันได้ยินไม่ค่อยถนัดว่าเขาพึมพำว่าอะไร ดูท่าทางแปลกๆ ยังไงชอบกล
            “อ๋อ เปล่าครับ แค่พูดกับตัวเองน่ะ ว่าแต่ตุ๊กตาที่ผมเอาคืนให้คุณน่ะอยู่ไหนแล้วล่ะ”
            “อยู่นี่ค่ะ”  ฉันยกตุ๊กตาที่ห้อยอยู่กับมือถือของฉันขึ้นมาให้เขาดู
            “ฉันชอบลืมไว้ในรถตู้ของทีมงานน่ะ เลยเอาห้อยมือถือไว้จะได้ไม่ลืมเอาขึ้นมาเก็บ ทำไมหรอคะ”
            “ผม...ขอได้ไหม”
            “ว่าไงนะ?”
            “เอ่อ...คือในนั้นมันมีของของผมอยู่น่ะครับ คุณจำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม วันนั้นผมถูกคนไม่ดีตามล่าอยู่ ผมกลัวมันจะหายเลยเอาไว้ในตุ๊กตาของคุณเพราะคิดว่าน่าจะปลอดภัย แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ปลอดภัยอย่างที่คิดแล้ว อีกอย่างคุณต้องเดือดร้อนเพราะของสิ่งนี้ ผมเลยอยากจะขอมันคืน”
            “มีอะไรในนี้หรอคะ”
            “ตอนนี้คิดว่าคงยังไม่สะดวกจะบอกน่ะครับ”
            “แต่ฉันเกือบจะโดนขโมยฆ่าปาดคอเพราะของของคุณนะ -*-”
            “ขอโทษด้วยนะครับ ผมบอกตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ผมต้องรีบเอามันไปทำลายให้เร็วที่สุดจะได้ไม่มีใครต้องเดือดร้อนอีก”
            “เฮ้อ...อยากได้ก็เอาไปเถอะ ถ้าคุณอยากได้มันมากขนาดนั้น และหวังว่าจะไม่มีใครต้องเดือดร้อนเพราะมันอีกอย่างที่คุณพูดนะ”  ฉันยอมแกะที่ห้อยโทรศัพท์ไปให้เขาโดยดี
            “แน่นอนครับ”
            “แค่นี้ใช่ไหมคะ?”
            “พรุ่งนี้พวกคุณจะกลับแล้วใช่ไหม”
            “ใช่ค่ะ”
            “งั้น...ไว้เจอกันที่เกาหลีนะครับ ^_^”
            นายอธิสยิ้มให้ก่อนจะเดินหนีไปเลย โดยมีตุ๊กตาที่แฟนคลับให้ติดมือไปด้วย โธ่...หวังว่าแฟนคลับฉันคงไม่โกรธนะ U.U
            “พี่ฮยอนซึงไม่อยู่แป๊บเดียว พี่ณัชก็นอกใจไปหาหนุ่มไทยซะแล้ว Y.Y”  นี่คือเสียงของวิลล่าที่ดังขึ้นมาทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง
            “ยัยวิลล่า พูดดีๆ นะยะ -_+”  ฉันจ้องวิลล่าเขม็ง น่าจะจับตีตูดซะให้เข็ดยัยเด็กคนนี้
            “นั่นสิ สงสารพี่ฮยอนซึงนะครับ”  นี่เป็นเสียงของแฟนยัยวิลล่า เอาเข้าไปจับหัวโขกกันเลยดีไหมเนี่ยคู่นี้ -*-!
            “เฮ้ย อย่าว่าณัชเลย เขายังมีสิทธิ์เลือกนะ เขายังไม่ได้ตกลงปลงใจกับฮยอนซึงสักหน่อย”  อันนี้เสียงกีกวังค่ะ -_-*
            “หล่อเข้มแถมรวยขนาดนั้นฉันก็เอาว่ะ อิอิ”  หยาพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ =_=!
            ในระหว่างที่ฉันกำลังจะวีนแตก พี่นาบีก็กลับมาและบอกกับเราว่าฮยอนซึงเป็นไข้หวัดใหญ่จะต้องนอนดูอาการที่โรงพยาบาล 3-4 วัน นั่นแหละอวดเก่งดีนักทำเป็นแมนถอดเสื้อมาคลุมให้ฉัน ดีนะที่ไม่ปอดบวมตาย
 
 
 
 
********************************
อัพแล้วนะจ้ะรีดเดอร์ทุกคน มาอ่านกันเร้ววว >O<
ฝากคอมเม้นติชมกันด้วยนะคะ 
แล้วก็อย่าลืมติดตามตอนต่อๆ ไปด้วยนะคะ ^_^
********************************