[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 5 Beautiful Lover
:: Chapter 2 ::
 
            “ณัช! ไปรู้จักผู้ชายหล่อเข้มขนาดนี้ได้ยังไง ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย >///<”  พี่มิวกี้เดินมาจับต้นแขนฉันเขย่าๆ พร้อมกับพยักพเยิดไปที่ผู้ชายที่กำลังยืนรออยู่หน้าล็อบบี้
            “เพิ่งเจอวันนี้แหละค่ะ ณัชเห็นเขาวิ่งอยู่หลังเวที -_-”
            “โห...เห็นนิ่งๆ แบบนี้ ไวไฟเหมือนกันนะเรา อิอิ ^^”  พี่มิวกี้แซว เอ่อ...พี่เขาเข้าใจว่าไงน่ะ ฉันแค่หมายความว่าฉันเห็นเขาวิ่งอยู่หลังเวทีแล้วชนกันเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย ไวไฟตรงไหน งง -?-
            “คนนั้นน่ะหรอที่ชนแกหลังเวทีอ่ะ”  เภตราเข้ามาถามบ้าง
            “ใช่ คนนี้แหละ ไม่รู้ตามมาได้ไง”
            “ให้วิลไปเป็นเพื่อนไหมคะ >O<”  วิลล่ารีบเสนอตัว
            “เดี๋ยวฉันบอกดงอุนนะ =_=”  ฉันรีบพูด เพราะฉันรู้ว่ามักเน่วงฉันต้องการไปเหล่หนุ่มแน่ๆ
            “โหย...อดเลย”  วิลล่าทำหน้ามุ่ยแล้วเดินตามทีมงานขึ้นห้องพักไป เหลือแค่ฉัน พี่มิวกี้และพี่มะนาวที่ยืนอยู่ตรงนั้น
            ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนั้น เขายิ้มให้ทันทีที่พวกเราเดินไปถึงตัว ที่จริงฉันก็จำหน้าเขาไม่ค่อยได้หรอกเพราะว่าหลังเวทีที่ฉันกับฮยอนซึงคุยกันอยู่มันไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ แต่ฉันพอจะจำท่าทางของเขาได้ พอมาดูหน้าในที่โล่งแจ้งแบบนี้ก็ถือว่าเขาดูดี เข้าขั้นหล่อเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่หล่อแบบ K-pop เพราะเขาผิวแทนๆ จะออกแนวหล่อเข้มอย่างที่พี่มิวกี้บอกนั่นแหละ
            “สวัสดีครับ”  เขาทักทายพวกเราเป็นภาษาเกาหลี ทุกคนเลยหันมามองหน้าฉันอย่างงงๆ เขาคงคิดว่าเป็นคนไทยด้วยกันทำไมต้องพูดภาษาเกาหลีด้วย อะไรประมาณนี้มั้ง
            “สวัสดีค่ะ”  ฉันตอบกลับไปเป็นภาษาเกาหลีบ้าง ทำให้ทุกคนแสดงเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าชัดเจนขึ้น ผู้ชายคนนั้นเลยทำท่าอึกอัก ก่อนจะพูดต่อ
            “เอ่อ...มีอะไรกันหรอ?”
            “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณมีอะไรรึเปล่า”  ฉันถามกลับอย่างขอไปทีเพราะฉันไม่อยากจะเล่าเรื่องอะไรให้มากความ เพราะคงจะเจอกันแค่วันนี้แหละ =_=
            “เอ๋อ ผมเอานี่มาคืน พอดีมันติดมือผมไปตอนที่เราเดินชนกัน” 
            “คุณมาชนฉันต่างหาก”
            “อ๋อ ใช่ๆ ตอนที่ผมชนคุณนั่นแหละ”
            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันรับพวงกุญแจรูปเท็ดดี้แบร์คืนจากผู้ชายคนนั้นแล้วจะเดินขึ้นห้อง แต่
            “ผมชื่ออธิสนะครับ...นี่นามบัตร”  เขาเดินมาขวางทางพวกเราเอาไว้ แล้วยื่นนามบัตรมาให้ซึ่งเรียกเสียงกรี๊ดเล็กๆ จากพี่มิวกี้ได้เลยทีเดียว
            “เอ่อ...อันนี้ฉันขอรับไว้เองนะคะ ^^;”  พี่มะนาวยื่นมือออกไปรับให้  “คุณมีอะไรอีกไหมคะ พอดีวันนี้ณัชเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คงต้องการพักผ่อน”
            “อ๋อ ครับ...เอ๊ะ! ณัช?” 
            “ค่ะ”  พี่มะนาวส่งเสียงงงๆ
            เขาจะสงสัยอะไรกับชื่อฉันหรอ -_-?
            “ชื่อไม่เหมือนคนเกาหลีเลยนะครับ”  นายอธิสนั่นมองหน้าฉันด้วยความงงไม่แพ้กัน
            ก็ฉันคนไทยยังไงล่ะยะ มองหน้าแล้วยังไม่รู้อีกหรอ =_=?
            “ก็คนไทยน่ะสิคะ ^_^”  พี่มะนาวพูดเป็นภาษาไทยในที่สุด หลังจากพูดภาษาเกาหลีตามน้ำไปกับฉันซะนาน
            “อ้าว! คนไทยก็ไม่บอก ให้ผมคุยภาษาเกาหลีอยู่ตั้งนาน”  เขาหันมาพูดกับฉัน
            “ก็คุณถามฉันรึเปล่าล่ะ?”  ฉันตั้งคำถามกลับ ก็เขาไม่ได้ถามฉันจริงๆ นี่ -*-
            “โอเคครับ ความผิดผมเอง...ไว้เจอกันใหม่นะครับ...ณัช ^_^”
            “เอ่อ...ขอตัวนะคะ”  พี่มิวกี้พูดก่อนจะพาฉันปลีกตัวออกมาจากล็อบบี้ พี่มะนาวก็เดินตามมาติดๆ แล้วก็ร้องขึ้นมาทันทีที่ลิฟต์ปิดลง
            “โห!! ไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ เขาเป็นผู้บริหารบริษัท T-Link เชียว!>_<” 
            “ห๊ะ! จริงดิ O_O”  พี่มิวกี้ร้องแล้วรีบเข้าไปดูนามบัตรกับพี่มะนาว
            “บริษัทอะไรหรอคะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย”
            “มันเป็นบริษัทขนส่งระหว่างประเทศจ้ะน้องณัช มีเครือข่ายอยู่เกือบจะทั่วโลกแล้ว เป็นบริษัทแม่ของเครือข่ายโทรศัพท์ระหว่างประเทศที่เพิ่งเปิดสาขาที่เกาหลีชื่อ O.T. Talk ไง”  พี่มิวกี้อธิบายอย่างตื่นเต้น
            “อ๋อ! ที่เขามาแจกซิมให้ใช้เครือข่ายฟรีแถวๆ ย่านคังนัมน่ะหรอคะ!”  ฉันถามอย่างคิดได้ เพราะก่อนที่เราจะเดินทางมาประเทศไทย ฉันเห็นมีบูธของ O.T. Talk เต็มไปหมด
            “เออ! นั่นแหละๆ บริษัทเดียวกัน”  พี่มะนาวบอก
            โห...งั้นก็ รวยคับฟ้าเลยนะสิ!! O_O!
            ใจฉันเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด็นออกมาเต้นข้างนอก ทันทีที่รู้วิทยฐานะที่แท้จริงของนายอธิสคนนั้น ไม่ใช่ว่าฉันเพิ่งจะเห็นความหล่อที่เจิดจรัสออกมาจากความรวยของนะ (เหมือนจะมีส่วน -_-) แต่เพราะฉันรู้สึกขายหน้าแล้วก็อายมากที่พูดจากวนประสาทผู้บริหารอย่างเขาขนาดนั้น! เขาต้องแอบไปพูดว่าฉันเป็นเด็กไม่รู้สัมมาคารวะแน่เลย >_<!
 
            วันรุ่งขึ้น อีเว้นก็เข้ามาอีกงาน นั่นคือการโฆษณาน้ำหอม 24 พลัส โปรเจกต์นี้ Lusty ต้องร่วมงานกับ Beast อีกแล้ว -_-; ทำงานร่วมกันเนี่ยไม่เท่าไหร่เพราะว่าที่ผ่านมาก็ทำงานด้วยกันอยู่แล้ว แต่ที่ฉันไม่ปลื้มก็ตรงที่ให้จับคู่กันนี่แหละ เภตราคู่กับดูจุน เฝ้าฝันคู่กับโยซอบ วิลล่าคู่กับดงอุน อันนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนในวงและทีมงาน (วงใน) รู้อยู่แล้ว ทำไมบีสท์เหลือตั้ง 3 คนถึงต้องยัดเยียดนายฮยอนซึงให้ฉันทุกที -_-*
            “สปอนเซอร์ให้พวกเธอจับคู่กันแสดง งั้นก็เอาตามแบบเดิมแล้วกัน คงรู้แล้วนะว่าใครคู่กับใคร”  พี่มะนาวเป็นคนชี้แจง ขณะที่เรากำลังเดินทางไปกองถ่ายโฆษณา
            “โธ่ อีกแล้วหรอคะ”  ฉันโวยขึ้นมา
            ตอนนี้มีแค่ Lusty พี่มะนาวแล้วก็พี่มิวกี้ ส่วนบีสท์และทีมงานส่วนหนึ่งไปถ่ายอีกรายการ จะตามไปทีหลัง ฉันเลยกล้าโวยออกมาตรงๆ
            “ทำไม หรือเธอจะเปลี่ยนคู่”  พี่มะนาวหันมาถามฉันด้วยหน้าเซ็งหน่อยๆ
            “ใช่ค่ะ” 
            “แล้วจะคู่กับใคร?”  พี่มะนาวถาม ทำให้เพื่อนร่วมวงของฉันหันมามองฉันตาเขียวปั๊ด ฉันเข้าใจว่าใครก็อยากทำงานกับคนที่คุ้นเคย แต่ไม่สงสารฉันบ้างหรอ ฉันอยู่ใกล้ฮยอนซึงทีไรทุกคนชอบแซวว่าฉันแมนกว่าฮยอนซึงตลอดแบบนี้ความเป็นกุลสตรีไทยของฉันจะไปเหลืออะไร บางทีก็ให้ถ่ายแบบโดยให้ฉันแต่งตัวเข้มๆ ส่วนนายฮยอนซึงแต่งตัวหวานๆ แทน ฉันรู้ว่าเขาเอาไว้แทรกเบื้องหลังแล้วก็เน้นฮา แต่บ่อยๆ เข้าฉันก็ไม่ฮาแล้วนะ (รู้สึกสับสนว่าตัวเองเพศไหนกันแน่ =_=)
            “จะเปลี่ยนกับฉันไหมล่ะ”  เภตราโชว์สปิริตความเป็นลีดเดอร์ จนฉันรู้สึกละอายใจ ที่เธอจะเปลี่ยนให้น่ะ แฟนเธอนะเภตรา U.U
            “หรือจะเปลี่ยนกับวิลก็ได้นะ วิลชักเบื่อดงอุนแล้วอ่ะ อิอิ”  วิลล่าพูดทีเล่นทีจริงจนความละอายใจของฉันเพิ่มขึ้นอีกทวีคูณ
            “งั้น...”  ดอกหลิวกำลังจะพูดขึ้นมาอีกคน ฉันเลยต้องรีบฝืนใจพูดออกไป...
            “ไม่เปลี่ยนแล้ว! เอาตามนั้นแหละ >_<”
            “แบบนั้นก็สิ้นเรื่อง”  เฝ้าฝันถอนหายใจแล้วเอนหลังลงกับเบ่าะก่อนจะหลับตาลง
            “แหมๆ ไม่ต้องเขินหรอกค่ะพี่ณัช ทำๆ ไปเถอะ โฆษณาถ่ายแป๊บเดียวเอง”  วิลล่ากระซิบบอก ฉันเลยเอาศอกกระทุ้งท้องยัยมักเน่เจ้าเล่ห์เบาๆ
            “โหย ทำร้ายน้อง T^T”  วิลล่าทำหน้ามุ่ยแล้วกลับไปเล่นกดโทรศัพท์ต่อ
            เรามาถึงกองถ่าย ก็เริ่มถ่ายฉากที่มีแค่ของพวกเรา Lusty ไปก่อน แล้วรอเก็บฉากคู่ตอนที่บีสท์มา ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีน่ะนะแต่เพราะวงเรามีกัน 6 คน กว่าจะถ่ายแต่ละช็อต แต่ละฉากเสร็จก็ปาไปครึ่งวัน ไหนยัยวิลล่าบอกว่าแป๊บเดียวไง -_-
            “วันนี้มีงานนี้งานเดียวหรอคะ”  ฉันถามพี่มะนาวเมื่อถ่ายฉากของเองเสร็จ
            “ใช่ แบรนนี้เขาจองคิวเราไว้ทั้งวันจ้ะ ^^” 
            “แค่ยิ้มหวานๆ เดินไปเดินมาในสวนนี่มันใช้เวลาทั้งวันเลยหรอ?”
            “ลืมไปแล้วหรอ โฆษณาน้ำหอม 24 พลัส วันนี้สโลแกนว่ายังไง”
            “เผยเสน่ห์ในตัวคุณและพบกับมนต์ขลังแห่งความหอมที่ยาวนาน -_-”
            “นั่นไง! เข้าใจแล้วใช่ไหมจ้ะ โฆษณาตัวนี้ต้องสื่อให้ลูกค้าเห็นว่าถ้าใช้น้ำหอมนี้แล้ว ความหอมจะอยู่กับเราไปตลอดทั้งวัน เลยต้องถ่ายทุกช่วงเวลาของวัน...พี่ว่าตรงนี้พี่ก็บอกไปแล้วนะ แอบหลับตอนประชุมกันรึไงเนี่ย”  พี่มะนาวเอาน้ำมาวางไว้ให้ฉันแล้วเดินไปดูความเรียบร้อยให้ดอกหลิวที่กำลังจะถ่ายฉากต่อไป
            ฉันเพิ่งฉีดไปไม่ถึง 20 นาทีกลิ่นก็จางแล้ว =_=
            “วันนี้แดดร้อนเกิ๊น!”  หยาเดินมานั่งในเต็นท์กับฉันพร้อมพัดหวายอันใหญ่
            “เหมือนฝนจะตกว่าไหม”  หยาหันมาถามความเห็น
            นั่นสิ ปกติถ้าร้อนบ้าคลั่งแบบนี้ฝนมันชอบตกช่วงเย็นๆ นะ
            “ตกหนักชัวร์”  ฉันตอบแล้วซดชามะนาวในแก้วอึกใหญ่
            “ถ่ายได้เยอะยังเนี่ย”  เสียงของโยซอบดังเข้ามา ฉันกับหยาเลยหันไปมองบีสท์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในเต้นท์พร้อมขบวนรถของแฟนคลับที่ตามมาเป็นโขยง เอ่อ...เริ่มทำงานลำบากแล้วไง ดีนะที่ฉันถ่ายฉากเดี่ยวของตัวเองเสร็จหมดแล้ว -_-
            “ณัชถ่ายฉากของตัวเองเสร็จแล้วใช่ไหม”  ยังไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกับบีสท์ พี่มิวกี้เดินเข้ามาถามฉัน
            “ใช่ค่ะ”
            “งั้นณัชมากับพี่เลย...ฮยอนซึงด้วยนะ”  ประโยคสุดท้าย พี่มิวกี้หันไปบอกฮยอนซึงที่เพิ่งวางกระเป๋าสะพายอันใหญ่ลงบนโต๊ะ
            “ครับ?”  ฮยอนซึงรับคำอย่างงๆ แล้วเดินตามมาอีกคน =_=?
            “ดอกหลิวถ่ายเสร็จ พวกเธอก็ต้องเริ่มถ่ายฉากคู่เลย เพราะว่าเหมือนฝนจะตกต้องเร่งถ่ายฉากกลางแจ้งให้เสร็จ”  พี่มิวกี้บอกเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
            “แล้วต้องทำยังไงบ้างหรอครับ”  ฮยอนซึงถามเสียงเนือยๆ วันนี้ฉันว่าเขาดูเหนื่อยนะ ดูไม่ค่อยสดชื่นยังไงบอกไม่ถูก -.-;
            “เดี๋ยวพี่จะบอกอีกที ฉากในสวนไม่ยากหรอก...ณัชๆ ไปเปลี่ยนชุดเลย ชุดนี้นะ”  พี่มิวกี้จัดการยื่นชุดมาให้ฉัน
            “ค่ะๆ”  ฉันรับคำแล้วรีบเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที พอรู้ว่าฝนจะตกรู้สึกว่าพี่ๆ แต่ละคนวุ่นวายกันใหญ่เลย >.<
            “ฮยอนซึง กินยารึยังเนี่ย”  เสียงของพี่มิวกี้ดังลอดเข้ามาในห้องที่ฉันกำลังแต่งตัวอยู่ ฉันเลยแอบเงี่ยหูฟังนิดหน่อย ที่จริงก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายหรอกนะ...จริงๆ @-_-@
            “เมื่อเช้ารีบน่ะครับ เลยลืม”
            “เฮ้อ...งั้นเอาพาราฯ ไปกินก่อนแล้วกันนะ” 
            “ขอบคุณครับ” 
            แล้วเสียงการพูดคุยก็เงียบไป ฮยอนซึงไม่สบายหรอกหรอ มิน่าถึงดูเชื่องๆ แปลกๆ
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            “ณัช เสร็จยัง”
            “เดี๋ยวค่ะพี่มิวกี้ แป๊บนึง! >.<”  ตายล่ะ! มัวแต่แอบฟังคนอื่นคุยกัน ลืมใส่เสื้อผ้าเลย
            “เสร็จแล้วก็ออกมาเลยนะ เดี๋ยวพี่จะออกไปเอาของแป๊บนึง”
            แล้วเสียงพี่มิวกี้ก็เงียบไป...ฉันรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อนแล้วก็ต้องตกใจตัวเองในกระจกเพราะชุดที่ฉันใส่มันเป็นกระโปรงระบายสีเขียวน้ำทะเลแบบ...สั้นจรดจู๋เลยอ่ะ >_<!! (เธอมีจู๋หรอณัช : เขียนเอง งงเอง -_-)
            “พี่มิวกี้!”  ฉันเรียกพี่มิวกี้เพราะอยากขอเปลี่ยน เมื่อกี๊ทำไมยังใส่กางเกงขายาวดูเท่ๆ อยู่เลย แล้วไหงเปลี่ยนแนวขนาดนี้ล่ะ ดีนะที่ข้างบนเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นไม่ใช่สายเดี่ยว >.<
            “ห๊ะ! ผ้าชีฟอง!”  ฉันร้อง เมื่อค้นพบว่าตัวเองหยิบเสื้อผ้าที่พี่มิวกี้ให้เข้ามาไม่หมด มันเหลือเสื้อซับสีขาวที่ใส่ด้านในก่อนจะใส่เสื้อเชิ้ตทับอีกที โฮกกก...บราโผล่ชัดเจนเลย -[ ]-!
            “พี่มิวกี้!!”  ฉันเพิ่มโวลุ่มเสียงขึ้นอีกนิด แต่รู้สึกเหมือนพี่มิวกี้จะยังไม่กลับเข้ามานะ ทำไมดี -_-?
            ฉันค่อยๆ แง้มประตูช้าๆ แล้วโผล่แค่ส่วนหัวออกมา ก็เห็นฮยอนซึงกำลังนิ่งหลับตาอยู่บนโซฟาด้านนอก จะปลุกนายนั่นหรือว่าวิ่งจู๊ดออกไปเอาเองดี มันอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เองนะ หรือว่าให้เขาเอาให้ดี...แต่ เสียศักดิ์ชะมัด ฉันไม่อยากขอร้องหมอนั่นเลย -_-;
            “นี่! มองอยู่ได้ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ คิดจะลักหลับฉันรึไง”  อยู่ๆ ฮยอนซึงก็ลืมตาขึ้นมามองฉัน ฉันเลยส่งค้อนให้เขาทีหนึ่ง ขนาดไม่สบายยังแผลงฤทธิ์อีกนะ เดี๋ยวเถอะ!
            “จะบ้าหรอ! ฉันแค่กำลังคิด...”
            “คิด...คิดจะทำอะไร”  ฮยอนซึงพูดพร้อมกับเอามือประสานกันไว้ที่หน้าอก เอ่อ...นั่นเขาคิดว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายเขารึไง ฉันไม่ใช่ผู้ชายหื่นกามนะ!...เฮ้ย! ไม่ใช่ ฉันเป็นผู้หญิงนี่ ฉันต่างหากที่ต้องกลัวเขา >_<!!
            “เฮ้อ...พี่มะนาวอยู่ไหน =_=”  ฉันถามเข้าเรื่อง เพราะฉันคิดว่ามันไร้สาระที่จะมาต่อปากต่อคำกันแบบนี้
            “ออกไปเอารองเท้ามาเปลี่ยน ทำไม? จะเอาอะไร โผล่มาแค่หัวแบบนั้นมันสยองนะ” 
            “เอ่อ...ฉันลืม...นั่นน่ะ”  ฉันชี้มือออกไปชี้เสื้อสายเดี่ยวสีขาวที่ใช้เป็นเสื้อซับด้านในของชุด
            “เฮ้อ...ผู้หญิงอะไร แต่งตัวก็ไม่เอาของตัวเองไปให้ครบ”  ฮยอนซึงถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบเสื้อซับตัวนั้นมาให้ฉัน
            “ขอบใจ -///-”  ฉันรับมันมาแล้วผลุบศีรษะกลับเข้ามาในห้องแต่งตัวตามเดิม
            ฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ฮยอนซึงก็นิ่งมองฉันแป๊บหนึ่งก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดของตัวเองบ้าง มันรู้สึกเขินๆ นะที่ต้องใส่ชุดที่ไม่เคยคิดว่าจะใส่เลยเนี่ย -///-
            “สวยจังณัช ^O^”  พี่มิวกี้ชมขณะที่แต่งโน่น เติมนี่ให้ฉัน
            “หวานเกินอ่ะพี่มิวกี้”
            “ก็มันต่อจากฉากที่ณัชฉีกน้ำหอมไง หลังจากฉีดน้ำหอมก็จะเข้ากับสโลแกนของแบรนเป๊ะ ‘เผยเสน่ห์ในตัวคุณและพบกับมนต์ขลังแห่งความหอมที่ยาวนาน’ อิอิ ^_^”
            “เผยเสนห์ด้วยการเปลี่ยนเป็นสาวหวานเลี่ยนแบบนี้น่ะหรอคะ โฆษณาเกินจริงไปนะเนี่ย -_-”
            “เอาน่า สปอนเซอร์เขาอยากให้เป็นแบบนี้ ขัดไม่ได้หรอก” 
            “เสร็จแล้วครับ”  ฮยอนซึงออกมาจากห้องแต่งตัวฉันก็ถึงกับหงอย เพราะฮยอนซึงก็แต่งตัวตามสไตล์ผู้ชายปกติ คือเสื้อแขนยาวคอวีสีเทากับกางเกงยีนแล้วก็เสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลเท่านั้นเอง แต่ทำฉันต้องใส่ชุดหวานขนาดนี้ล่ะ T^T
 
 
 
 
*****************************
มาแล้วจ้า
ช้าไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ ช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ
แต่ยังไงก็ฝากติดตามต่อด้วยนะ ^_^
*****************************