รักวุ่นวุ่นกับนาย จุ้นจ้าน

เช้าวันอาทิตย์

      ฉันตื่นมาอาบน้ำ เเต่งตัว มาทำคัพเค้กกับเเม่ทุกวัน เเต่วันนี้ฉันอด..   เพราะเเม่อกว่าต้องทำอาหารสไตล์ ยุโรปให้ลูกฝรั่งดองนั้นกิน  เพราะตาฝรั่งดองนั้นกินอาหารไทยไม่ได้  เเต่ฉันก้อไม่เข้าใจว่าทำม้ายย  น้าเเบร์ไม่มาทำอาหารให้ลูกตัวเองน้ะ "เเม่ค้ะน้าเเบร์ไปไหน??  ทำไมให้เเม่ต้องตื่นมาทำอาหารให้ตาฝรั่งดอง  เอ้ย... เซนด้วยล้ะค้ะ?? ไม่มีความรับผิดชอบเล้ย  ลูกตัวเองเเท้ๆ" "อ้อๆ น้าเเบร์เค้าไปสมัครงานหน้ะ   ..  น้าเค้าก้อดีน้ะลูก  อย่าไปว่าน้าเค้าเลย "  "ค้ะๆ  เเบร์ไม่อะไรกับน้าเเบร์หรอกค้ะ  เเต่นายเซนอะไรนี่น้ะสิค้ะนอนตั้งเเต่ หนึ่งทุ่ม  ยันเเปดโมงยังไม่ตืื่นเล้ยยย... " "นินทาผมอยู่หรอคับ.. คนใช้?? "   ห้ะ...  ตานี่ได้ยินงั้นหรอ??  เเล้วคนใช้อะร้ายยยย   ไม่ไช่โว้ยยย....   "นี่นายบอกว่าไม่ใช่คนใช่ง้ายยยย"   ตานั้นทำเป็นไม่สนใจที่ฉันพูดเลยสักนิดเเถมถือรีโมทไปนั่งกด เปิดดูทีวีบ้านคนอื่นเฉยยย...    "เซนน  ป้าทำอาหารเช้าไว้ให้  เเม่เราไปสมัครงานเดี๋ยวก้อคงกลับหน้ะ"  "คับ" ตานั้นเดินมาเอาอาหารเช้า  ที่วางอยู่ตรงหน้าฉัน ตาหยิบไปกนอย่างเอร็ดอร่อย  ฉันล้ะเบื่อไอ้น่าตาเย็นชาของตานี่ชะมัด  ฉันเดินผ่านโต๊ะอาหารที่ตานั้นนั่งกินอาหารอยู่ เพื่อจะไปดูทีวี พอไปถึง รีโมทหายไปไหนน้ะ...   ฉันพึมพำอยู่คนเดียว  "อยู่นี่ ... "  "เอามาสิย้ะ.."  "ทำไมต้องให้ " "เอามมาสิ่ฉันจะดูน้ะ" "เเต่ฉันจับก่อนน้ะ"  ตานี่ชูรีโมทขึ้นสูงในขณะที่ปากยังคาบขนมปังอยู่เเต่ทว่าขาของฉันที่มัน สั้นเหลือเกินทำให้ฉันต้องกระโดด ... เเต่อ้ายยย... ใครใครกันทำซอสมะเขือเทศหยดอยู่ที่พื้นมันทำให้ฉันลื่นมันเข้าเเล้วว  "อ้ายย ..  ม้ายยย.. น้ะ"  "หึ้ยยย....   อย่าล้มมาน้ะเว้ยยย  อ้ายยยยยย"   ตุ๊บบบบบ...   ปากของฉันประกบกับขนมปังที่ตาบ้านั่นคาบไว้พอดี  ...  ซึ่งมันดีมากที่เป็นอย่างนั่น..  ก็เถอะน้ะ  มันก็เป็นเพียงเเผ่นบางๆ ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงริมฝีบางนวลของเค้า อ้ายยย...  พอที  ฉันพะงะกัวขึ้นก่อนจะกรี๊ดด..  โวยวายเเล้วลุกขึ้นมาจาก ร่างใหญ่ที่ตัวเองเพิ่งทับลงไปเต็มมม...  "นี่เธอหยุดกรี๊ดเดี๋ยวนี้น้ะ..."  "อ้ายยยยย.. อิตาบ้า อิตาคนชวยโอกาสสส  กรี๊ด..."     "เอะอะ..  อะไรกัน..   " คุณป้าไปทำอาหารต่อเถอะครับ" "อ้ะจ้ะ... เล่นกันอย่างพิเรนหนักน้ะ..." พอเเม่ไปเเล้วฉันกำลังจะกรี๊ด...  เเต่ดันมีริมฝีบางบางนวล  ซึ่งตอนนี้ไม่มีอะไรขวางเอาไว้เลย  เรียวปากนี้ทำให้ฉันเผลอตอบรับรอยจูบที่เเสนหวานเเต่ ทว่าอีกฝ่ายถอนจูบของฉันอย่างรวดเร็วว "นี่... เทอถ้ายังเสียงดังอีกล้ะก้อ..  ฉันไม่ใช่เเค่จุ๊ปเเน่ๆ"  "นี่ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องนายน้ะ..  นายมาทำเเบบนี้ ฟ้าผ่าตายเเน่ เเละนี่มันจูบเเรกของช้านนน้ะ" "นี่เทอนี่มันไม่รุ้เรื่องจริงๆหรอ...บางทีเราอาจจะไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกันก็ได้น้ะ..   ไว้วันหลังฉันจะเล่าให้ฟังล้ะกัน  ฉันไปเปลี่ยนเสื้อล้ะ...  เปื้อนซอสหมดล้ะ...  เเละจูบนี้อ้ะไม่ใช่ใครจะได้มันง่ายๆ น้ะจะบอกให้" "อ้ะโด่วว...   ฉันไม่เห็นอยากได้เลย"  "เเต่การกระทำของเทอตอนโดนจูบมันไม่ใช่อย่างที่พูดเลยน้ะ"  "ตาบ้า...  ไม่ใช่อย่างนั้นน้ะ"  "ฉันก็ไม่ได้บอกอะไรนี่..  คนใช้ ฮ่าๆๆ"  ตานี่หัวเราะเบาๆๆ ก่อนจะเข้าห้องไป เห้อออ...    พรุ่งนี้หมอนี่ก้อคงไปสมัครเรียน โรงเรียนฉันสิ่น้ะ  ไปอยู่ โรงเรียนอื่นได้ม้ายยยยย... เเล้วเรื่องที่นายบอกว่าเราอาจจะไม่ได้เป็น ลูกพี่ลูกน้องกันน้ะจริงหรอ??  ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็มีหวังน้ะสิ่   อ๊ากกกก...  ศัตรูท่้องไว้สี้ๆๆๆๆ  มิเชลเอ้ยย...