รักวุ่นวุ่นกับนาย จุ้นจ้าน

 บ้าที่สุดเร้ยยยยยยย.... ฉันต้องมีเพื่อนใหม่(ที่ไม่อยากมี)เหรอเนี่ย ... นายนี่ต้องเเย่งความสนใจจาก ยายเเละเเม่ของฉันเเน่ๆ เดี๋ยวเถอะๆ นายได้เพ่นกลับนิวซีเเลนด์เเน่นาย "เซน" ฮ่าๆๆๆ... นายไม่รุ้ชะตากรรมของนายซะเเล้วววว  รุ้จักฉัน "มิเชล" ซะเเล้วววว..... กริ้งงงงง.... เอ๊ะ... นี่มันเสียงโทรศัพทืบ้นนี่ อย่าบอกน้ะว่านายนั่นกับเเม่ของเขากำลังจะมถึงสนามบินเเล้วอ้ายยยยยย... ฉันอยากจะกรีดร้องดังงงๆเเต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะฉันต้องโดนเเม่ด่าเเน่ ฉันคิดก่อนที่จะเเกล้งทำเป้นไม่ได้ยิน  "นี่...  มิเชลลล... ลูกรีบไปรับเดี๋ยวนี้เลยน้ะไม่ต้องทำเป็นไม่ได้ยินเลย " ฉันลุกจากโต๊ะคอมเเล้วหันมาทำหน้าค้อนใส่เเม่ เเต่ทว่าเเม่ก็ทำหน้าค้อนกลับมาซะน่ากลัวเชียวววๆ  "ค้าาาาา....หนูรุ้เเล้าน่าาาา" ฉันเดินดุ้มๆๆ เเบบเซ็งๆก่อนจะคว้าหูโทรศัพท์มารับอย่างเบื่อหน่ายยย "ฮัลโหลลล.... ขอสายใครค้าาาาา"  "ขอสายคุณยาย นอบบี้หน่อยครับ" ว่าเเล้วให้ตายเถอะตานี่มาเเล้วจริงๆด้วยเเฮ้ะ...  ฉันหันไปถามเเม่ ในขณะที่ยายกำลังหลับอยู่ "เเม่มีคนขอสายยายอ้ะ... ?"  "คุยไปเเล้วบอกยายไม่ว่างๆๆ "  "ค้ะเเม่"  ฉันหันกลับมาเอาปากจ่อโทรศัพท์ "เอิ่มมม... คือคุณยายไม่ว่างค้ะ มีอะไรฝากฉันได้ค้ะ ฉันเป็นหลานของท่านเองง" "อ้อครับบบ ..  ฝากไปบอกคุณยายของคุณด้วยน้ะครับว่า "ผมกลับคุณเเม่ถึงประเทศไทยเเล้วตอนนี้กำลังขึ้นรถออกจากสนามบิน บอกท่านอีกไม่นานก็ถึงน้ะครับ" "อ่าๆค้ะ" พูดเเล้วฉันไม่รอคนที่คุยด้วยพูดอะไรต่อออ...  อีกไม่นานยั้งงั้นหรอออ...   อ๊ายยยยย...  ฉันจะบ้าตายอีกไม่นานของนายนี่ปีนึงได้ม้ายยย.. "นี่ว่าไงใครโทรมาหรอ???"  เเม่ถามฉันอย่างสงสัย "อ่อๆ คนที่จะมาอยู่กับเราเค้าบอกว่ากำลังนั่งรถจากสนามบินมาที่บ้านเราค้ะ" พอพูดเสร็จฉันก็ทำสีหน้าบึ้งตึง  เข้าห้องอย่างน้อยใจ ที่ยายของฉันเอยปากชวน สองเเม่ลูกนั้นมาเพราะความสงสาร  เเค่ก็น้ะ ยายเป็นเเม่นิ่ จะปล่อยลูกกะหลานหมดตูดกินเเกลบ กินหญ้า กินถังขยะ (ไม่ใช่ล้ะ) ได้ยะงไง...   "หนูจพพยายามเข้าใจยายน้ะค้ะ"   

ผ่านไป 2 ชั่วโมง

            เเอ้ดดดดดด....   ฉันที่กำลังนอนอยู่ในห้องก็ต้องตื่นจากภวังค์  รถบ้าที่ไหนมันทำฉันตื่นจากฝันกลางวันเนี่ยยยยย....  เเอด....  ประตูทั้งสองด้านของรถเเท็กซี่เปิดขึ้นมาอย่างพร้อมกันนน ..  ทางซ้ายมี ผู้หญิงคนหนึ่งไม่เเกมากนักเดินไปเอาสำภาระที่หลังรถเเท็กซี่   เเต่ทางขวา เป็นผู้ชายวัยเดียวกับฉัน..  น่าตาใส ขาว สูงโปร่งสุดๆ ใบน่าหล่อเหลาเเบบนี้  "นี่ ...  มิเชลลล..  ไปช่วยป้าเค้าถือกระเป๋าเข้าสิ่.. ต้องให้เเม่บอกอยู่เรื่อยเลยน้ะเรานี่.."  ฉันตื่นจากความคลั่งในใบน่าจิ้มลิ้มของหมอนั่นซะเเล้วสิ่ ดดม่น้ะเเม่  ...  เเต่อย่าลืมสิมิเชลล... นั้นมันศัตรูของเทอน้ะ ..  เค้ากำลังจะมาเเย่งความรักจากเทอน้ะ "ไม่ยอมหรอกกก....."  อุ้ยยย...  ต้ายเเล้วมิเชลเเอ้ยยย...หลุดปากเเล้วไง ตายๆๆๆๆ ทุกคนหันน่ามามองฉันเป็นตาเดียวเลยอ้ะ  เเม้กระทั่งคนขับเเท็ดซี่ก็ด้วยยย  เเม่เเอบซ่ายหัวเบาๆ  โห่ยยย...  เเม่ไม่เข้าใจหนูอ้ะ "ขอโทดทีค้ะ ..... หนูฝันกลางวันมาเลย   เเบบประมาณว่าฝันมาค้างอยู่นิดๆอ้ะค้ะ " เอิ่ม... การเเก้ตัวของฉันมันฟังไม่ขึ้นเเบบสุดดๆ  ฉันเดินไปหลังรถเพื่อช่วยน้า เเบร์ ถือของ(อย่างไม่เต็มใจ) "มาค้ะหนูถือให้"  "โอ้ยยย...  ไม่เป็นไรจ้ะของเเค่นี้น้าถือเองงงๆ" "อ้อค้ะ...."   ดีชะมัดไม่เหนื่อยฉันดี เเฮร่ๆๆๆ "อ้ะ... เอาของฉันไปถือเลยล้ะกัน  ฉันเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดเเล้ววว"  ฉันมองน้าเค้าก่อนเเบบกวนๆ   เเละไม่มีทีท่าว่าจะยกของให้เค้าดูท่าเค้าจะ  โมโหเเล้วสิ่ "นี่เป็นคนใช้ประสาอะไรเนี่ยยย...   กล้าดียังงัยมามองน่าฉันเเบบนั้น"  ฮ้ะะะ...   คนใช้หรอ???  "ฉันไม่ใช่คนใช้ย้ะ  ไอ้ฝรั่งตกอับบ.."  อุ๊บบบ ...   ฉันเผลอพูดอะไรออกไปน้ะ ... "หรอ??  นึกว่าใช่ซะอีก น่าเทอนี่ให้น้ะ  เออเเล้วฉันก็ไม่ใช่ฝรั่งตกอับด้วยจำเอาไว้"  ตานั้นเอานิ้วมาจิ้มที่น่าผากฉันอย่างจัง...   ก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปไหว้ยายของฉัน  พร้อมกับทิ้งข้าวของให้ฉันถืออีกด้วยยย...  เเงๆ ตานี่ด๋ยวเจอดีเเน่ๆ