ตำนานรักเจ้าหญิงแวมไพร์

เธอก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง แล้วก็คิด /พ่อจะไปประชุมตั้งหนึ่งอาทิตย์ ถ้าฉันไม่ไปตอนนี้แล้วจะไปตอนนไหนได้หล่ะ? ฉันอาจจะไม่ได้ออกจากวังอีกเลย

~คืนต่อมา~ โชคดีนะคะ/จ่ะลูกอย่าออกไปไหนนะ เจ็ทของพ่อก็ได้ออกไป เมื่อเธอมองไม่เห็นมันแล้ว เธอก็พูดว่า ถ้าอยู่ในวังทั้งอาทิตย์ก็เบื่อหน่ะสิ ~เช้าต่อมา่~ เธอบินกลับไปที่นั่นอีกครั้ง แล้วก็ไปทักทายชาวบ้านและพ่อค้าแม่ค้าในตลาด หลังจากนั้นเธอก็ไปเจออันโตนีโอแล้วก็โบกมือให้กัน ยิ้ม ว่าไง/ ดีจ่ะ/ วั้นนั้นที่เธอมา เธอไปไหนหรอ แล้วไอ่กำไลอันนี้ มันมีแสงได้ยังไงอ่ะ/ ไปธุระหน่ะ ส่วนกำไลอันนี้มันเป็นของเล่นก็เลยมีแสงออกมาหน่ะ/ อ่อ

เชื่อมั้ยคืนก่อนเราฝันถึงแวมไพร์ด้วยแหละ/ จริงหรอฝันว่าไงอ่ะ/ เราฝันว่ามีแวมไพร์มากอดตอนดึกๆหน่ะ/ จริงหรอ เจ๋งดีหนิ/ ใช่แล้ว 

เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น พ่อได้ยินหมดเลย เพราะพ่อโกหกว่าจะไปประชุม แต่จริงๆแล้วมาแอบดูลูกสาวตัวเองอาทิตย์นึง

อันโตนีโอ... ฉันมีอะไรจะบอกหน่ะ มากับฉันหน่อยได้มั้ย/ อืม ได้สิ/   เธอก็พาอันโตนีโอไปในที่ๆ ไม่ค่อยมีใคร แล้วก็พูด  คือ... ฉันเป็น... ทันใดนั้นแม่ของอันโตนีโอก็เรียกอันโตนีโอให้ไปช่วยขายของ อันโตนีโอ! มาช่วยแม่ขายของหน่อยเร็ว! ครับแม่! เราต้องไปแล้วนะ บาย/ จ่ะ แล้วก็โบกมือให้กัน ~เฮ้ย เราจะให้เขารู้ดีมั้ยเนี่ย แต่ถ้ารู้เขาคงรังเกียจฉันไม่ก็กลัวฉัน ฉันอาจจะต้องเก็บความลับนี้ใว้ก่อน