รักนี้...มิอาจลืม (Nostalgic lover)

 
…19-3…
ชายในชุดดำค่อยๆ คลายผ้าปิดตาให้คาอึลอย่างช้าๆ ..ความจริงแล้วเขาคือผู้ช่วยคนสำคัญของคิม นุน
ในภารกิจลักพาตัว...เอ๊ย ภารกิจพิชิตใจเธอ เขาคือบุรุษรูปงามที่มาพร้อมรอยยิ้ม และฟันกระต่าย
ปาร์ค แจวอน นั่นเอง
 
“ก็อย่างที่บอกฉันไม่มีทางทำร้ายเธอหรอก..น้องสาว
ขอบคุณที่ให้ความร่วมมืออย่างดี
แม้ว่าการพาตัวเธอมาแบบนี้มันจะไม่ถูกต้องก็เถอะ โชคดีนะคาอึล”
แจวอนพูดและยิ้มให้คาอึล ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป
เสียงของแจวอน ทำให้คาอึลสงบลง
 เพราะอย่างน้อยเธอก็รู้ว่า..เขาคงไม่(คิด)ทำอันตรายกับเธอแน่
 
 
คาอึลค่อยๆ มองไปรอบๆ ห้องที่ชายชุดดำนำเธอมา 
ในห้องนี้ไม่มีใครนอกจากคาอึล  มันเป็นห้องนอนสุดหรู แค่ขนาดของห้องๆ นี้
ก็ใหญ่กว่าบ้านของเธอมาก  สิ่งที่ทำให้คาอึลต้องประหลาดใจแบบสุดๆ ก็คือ
รูปขนาดใหญ่ที่อยู่บนหัวเตียงที่น่าจะบ่งบอกถึงเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี...ห้องนอนของคิม นุน ไม่ช้าประตูห้องจากอีกด้านหนึ่งก็ถูกเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มรูปงามนัยน์ตาคม ผู้มีผิวขาวราวกับหิมะ
คิม นุน “ให้คนไปจับตัวฉันมาแบบนี้ ฉันแจ้งความจับรุ่นพี่ได้นะ”
“ก็ตามใจสิ แต่เธอคิดหรอว่าฉันจะปล่อยให้เธอออกไปจากที่นี่ได้...คิม คาอึล”
“จะทำอะไรน่ะ”
“ก็จะทำแบบนี้ไง” คิม นุน แกล้งเอาหน้าของตัวเองเข้ามาใกล้ๆ หน้าของคาอึล
เธอรีบหลับตาลงทันที
“อร๊ายยย”
“นี่เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอ”
คาอึลนึกว่าคิม นุน จะจูบเธอซะอีก..แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างที่เธอคิด
คาอึลรีบลืมตาขึ้นมาทัน
แต่ดูเหมือนว่า คิม นุน จะยังไม่ได้ขยับหน้าของเขา..ห่างจากเธอเลยสักนิด
“ว๊าย”  คาอึลตกใจร้อง และผลักหน้าคิม นุน ออกไปด้วยความตกใจ
“โอ๊ย เจ็บนะ เธอจะฆ่าฉันหรอ”
“แค่นั้นไม่ตายหรอก”
“เธอ..เธอรู้ตัวไหมว่าใจร้ายกับฉันขนาดไหน เธอผิดสัญญา ไม่ยอมมาตามนัด”
“ก็รุ่นพี่เป็นคนส่งแมสเสจมายกเลิกเองนี่นา จะมาเรียกร้องอะไรอีก”
“แมสเสจ? หมายความว่าไง”
“นี่ไง ทั้งเบอร์ และข้อความ อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่ไม่รู้เรื่องนี้”
“ฉันไม่ได้ทำนะคาอึล”
“ได้ฉันจะเชื่อ เชื่อในสิ่งที่รุ่นพี่โกหกหลอกลวงฉันมาตลอด
พอใจรึยัง แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
“ไม่ ฉันไม่ให้เธอไป จนกว่าเธอจะยอมไปที่ๆ นึงกับฉัน นะ คิม คา อึล”  คิม นุน วิงวอน
ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อเขา(แกล้ง)ตีหน้าเศร้า แต่ก็สงสายตาหวานๆ ไปอ้อนเธอ
“ก็ได้ ถ้าฉันยอมไป รุ่นพี่จะปล่อยฉันกลับบ้านใช่ไหม”
“อืมม์...แน่นอน”
 
สถานที่ที่คิม นุน พาคาอึลมาก็คือยอดเขาซังซู ยอดเขาที่มีตำนานโบราณกล่าวไว้ว่า ถ้าคู่รักใดได้ขึ้นมาจนถึงยอดสูงสุดได้ จะครองรักกันตราบชั่วนิรันดร์แต่ด้วยความสูงเท่ากับตึก 30 ชั้น ...แต่ก็มีคู่รักหลายคู่ที่ไปได้ครึ่งทางก็ต้องถอดใจกลับลงมา จึงเป็นไปได้ยากที่จะขึ้นไป และว่ากันว่ายอดเขาซังซูนี้ เป็นจุดชมวิวที่สามารถมองเห็นทัศนียภาพรอบๆ เมืองคังนัมได้เป็นอย่างดี
 
“พาฉันมาที่นี่น่ะหรอ”
“ใช่ เราจะขึ้นไปข้างบนนั้นกัน”
“รุ่นพี่พูดเล่นใช่ไหม เดินขึ้นเขาในเวลาแบบนี้น่ะหรอ”  คาอึลหมายถึงช่วงเวลาประมาณหนึ่งทุ่มเศษๆ
“ก็ใช่น่ะสิ รึเธอไม่กล้า”
“อา..เอาก็เอา งั้นก็รีบขึ้นไปเถอะ จะได้จบๆ ซะที”
คิม นุน ดีดนิ้วสองสามที ก็มีชายใส่ชุดสูทสีดำสี่คนนำบอลลูนที่ตกแต่งไปด้วยดอกไม้นานาชนิดมายังบริเวณกว้างที่เป็นจุดแรกของการขึ้นไปบนยอดเขาซังซู และแน่นอนว่าบอลลูนดอกไม้นี้ต้องไม่มีดอกกุหลาบ..
เพราะคิม นุน จำได้ขึ้นใจว่าคาอึลแพ้ดอกกุหลาบ..จนต้องนอนปฐมพยาบาลเป็นการด่วนเพราะเขา
 
“จะขึ้นไปเองรึว่าจะให้ฉันอุ้มขึ้นไป”
“ไม่เอาทั้งสองอย่างจะได้ไหม”
“ไม่ได้..หนึ่ง สะ สอง”
“โอเคๆ ขึ้นแล้วๆ”
คาอึลกระโดดขึ้นเจ้าบอลลูนยักษ์อย่างว่าง่าย แล้วตามด้วย คิม นุน
ไม่นานเจ้าบอลลูนยักษ์ก็ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า
 
“รุ่นพี่เล่นบ้าอะไรเนี่ย”
“ทำไมหรอ วิวบนนี้สวยไม่ถูกใจเธอหรอ ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าโอกาสที่เราจะได้ขึ้นมาชมวิวยามค่ำคืนแบบนี้น่ะ หาดูได้ยากนะ หรือบางทีก็แทบจะเป็นไปไม่ได้”
“งั้นหรอ”  คาอึลแกล้งทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่คิม นุน พูดมากนัก และหันไปมองบรรยากาศยาวค่ำคืน..จนสุดสายตา
คิม นุน สวมกอดคอึลจากด้านหลัง
“อุ๊ย”  เธอสะดุ้งเล็กน้อย
“ปล่อยนะ..ที่ก็ออกกว้างจะมาเบียดฉันทำไม แล้วก็ปล่อยฉันด้วย”
“ก็บนนี้มันหนาวนี่นา เธอไม่รู้หรอว่า ยิ่งสูงน่ะ มันจะยิ่งหนาว”
“เจ้าเล่ห์นักนะ”
“แน่นอน..เธอลองมองลงไปข้างล่างนู่นสิ”
“ไม่เอาหรอก สูงจะตาย”
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า..ฉันอยู่ทั้งคน ฉันไม่ปล่อยให้เธอตกลงไปข้างล่างแน่ๆ น่า นะ ลองมองลงไปข้างหน่อยสิ”
 
และแน่นอนว่าเมื่อถึงบริเวณที่เป็นลานกว้างของยอดเขาซังซู คิม นุน ก็คะยั้นคะยอให้คาอึล มองลงไปข้างล่าง แทนการชมวิวบนท้องฟ้า
 
และคาอึลก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นข้อความในป้ายขนาดใหญ่ข้างล่าง
 
         คิม นุน รัก คิม คาอึล ที่สุดในโลก...
         แล้วเธอล่ะ..รักฉันบ้างไหม? ช่วยบอกฉันที
 
“เธอเห็นแล้วใช่ไหม..ความในใจของฉัน” คิม นุน กระซิบอย่างแผ่วเบา แต่ทว่าเสียงนี้กลับก้องในหูของคาอึลเป็นที่สุด
“เห็นอะไร ไม่เห็นอะไรนิ่ ข้างล่างมืดจะตาย อีกอย่างฉันก็สายตาสั้นมากๆด้วย มองไม่เห็นอะไรเลย”             
 คาอึลแกล้งตอบ
“งั้นไม่เป็นไร ฉันจะอ่านข้อความข้างล่างนั่นให้เธอฟังเอง”
พูดจบคิม นุน
 
“ฉันรักคิมคาอึลจนจะบ้าอยู่แล้ว ทำไมเธอถึงใจร้ายกับฉันจัง เธอไม่รักฉันบ้างหรอ”
“พูดไม่เห็นจะเหมือนเลย อุ๊ย”
“ก็ไหนว่าสายตาสั้น มองไม่เห็นไง หลอกกันนี่นา”
“แล้วเชื่อได้หรอที่พูดตะกี้น่ะ”  ฉันแกล้งกวนเขาเล่น
“เธอนี่มัน..เฮ้อ ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย ผู้หญิงอะไรเนี่ย”
“ทำไม เป็นแบบนี้แล้วทำไมหรอ”  ฉันทำตาแป๋วๆ เหมือนตอนที่ขอร้องให้พี่ซึงจึนทำอะไรบางอย่างให้
และเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปใกล้ๆ เขาแทน รุ่นพี่หน้าแดงขึ้นมาตัดกับสีผิวขาว(ซีด)ของเขาอย่างเห็นได้ชัด..นั่นเขาเขินฉันใช่ไหมเนี่ย แต่จะว่าไปตอนนี้เขาดูน่ารักขึ้นอีกสิบเท่าเลยล่ะ
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ นี่เป็นความผิดเธอทั้งหมด จุฟ”
วินาทีนั้นเขาคว้าฉันเข้าไป(จู่โจม)จูบอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เขาจะใช้แขนทั้งสองข้างของเขา ประคองตัวฉันไม่ให้ไหวเอนไปตามแรงลม มันคืออะไรกัน สัมผัสแบบนี้...สัมผัสอันอ่อนนุ่มของริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั่นที่มอบความหวานให้แก่ฉัน ซ้ำไปซ้ำมา อยู่ๆ ฉันก็หลับตา(ปี๋)ลงซะงั้น..ฉากแบบนี้คงหาดูได้แต่ในหนังรักโรแมนติกเท่านั้นสินะ
แต่ถึงเคยดูมากี่เรื่องต่อกี่เรื่อง..ก็เพิ่งจะเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงก็วันนี้เอง
 
 
…20…
เมื่อปรับความเข้าใจ และสารภาพความรู้สึกที่มีในใจของกันและกันได้(ซะที)
รุ่นพี่ก็พาฉันลงมาถึงพื้นได้อย่างปลอดภัย
 
โบ ปิ โบ ปิ โบ ปิ โบ ปิ โบ ปิ โบ ปิ อา
 
“ฮาโหล อือ พี่ กำลังจะกลับ พอดีติดธุระนิดหน่อย
ไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวกลับเอง ค่ะๆ รู้แล้วๆ บาย”
คาอึลรีบกดวางสายพี่ชายมาดกวนก่อนจะยัดสมาร์ทโฟนลงกระเป๋าสะพายตามเดิม
“พี่ซึงจุนโทรมาหรอ”
“ค่ะ พี่เป็นห่วงฉัน ที่หายออกมานานแล้ว ก็ใครล่ะ
เล่นลักพาตัวฉันมา”
“หึหึ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง จะได้แวะไปสวัสดี และฝากเนื้อฝากตัว
กับพี่ซึงจุนซะหน่อย”
ตุบ ตุบ
“โอ๊ย ทุบมาได้ เจ็บนะ มือข้างนี้ใช่ไหมที่ตีฉัน
แบบนี้ต้องโดนลงโทษ”
เขาคว้ามือของฉันไป และเอาไปแนบไว้ที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก
 
 
“รู้แล้วใช่ไหมว่าหัวใจของฉันตอนนี้..มันร้องว่ายังไง”
“...”
“มันร้องว่า คา อึล คา อึล ยังไงล่ะ”
“รู้แล้วๆ รีบไปส่งฉันเถอะ คนที่บ้านเป็นห่วงฉันแย่แล้ว”
“ครับที่รัก”
“อา.. ให้ตายเถอะ ห้ามเรียกแบบนี้นะ”
“ก็อยากเรียกนี่นา ที่รัก ที่รัก ที่รัก”
“งั้นฉันจะไปที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์นั่นดีมั้ย”
“ย่าห์ คิม คาอึล เธอนี่มันต่อมโรแมนติกไม่ทำงานจริงๆ”
“ในร่างกายเรามีต่อมนั้นด้วยหรอ”
“ช่างเหอะ”
แล้วคิมนุนก็เดินงอนตุ๊บป่องๆ ตลอดทางที่ขับรถมา
 
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าการอยู่ใกล้เขามากๆ มันเริ่มอันตรายแล้วล่ะ
..เมื่อเคลียร์เรื่องหัวใจได้(ซะที) ดูเหมือนว่า ‘อปป้า’ จะดูร่าเริงจนเกินเหตุ จนฉันรู้สึกหมั่นไส้เขาทุกครั้ง
การแกล้งให้เขาอารมณ์เสียจะเป็นงานอดิเรกของฉันนับจากนี้ไป
ครั้งแรกที่เจอกัน...ช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน จนบางครั้งฉันก็แอบคิดว่า..นี่คือความฝัน ไม่มีทางเป็นจริงได้เลย แต่เพราะเราผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาด้วยกัน เลยทำให้คนสองคนที่ไม่มีทางจะเข้ากันได้อย่างฉัน และเขา ลงเอยกันได้ในที่สุด
ฉันรักอปป้าจัง...
 
บ้านศาสตราจารย์ คิม ซึงโพ
“อยากจะค้างที่นี่สักคืนจัง”
“ไม่มีทาง”
“ชักอยากกลับไปเป็นมนุษย์ล่องหนอีกสักครั้งจัง”
“ห้ามพูดแบบนี้อีกนะคะ”
“ล้อเล่นต่างหากล่ะ เพราะยังไงสักวันเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี”
“โห..คิดไปไกลขนาดนั้นเลย”
“แน่นอน เว้นซะจากว่าเธอ..”
 
“ไอ้หมอนี่..”  พี่ซึงจุนที่เพิ่งเดินออกมาเปิดประตูบ้านถึงกับชะงัก เมื่อเจอหน้า นุน อปป้า
และอปป้าเองก็ดูตกใจไม่น้อย
“ฉันว่าฉันคุ้นๆ หน้านายนะ”
>> ไม่คุ้นได้ไง ก็ผมเคยไปนอนห้องพี่ตอนเป็นมนุษย์ล่องหนอยู่บ่อยๆ แต่เอ๊ะ เขาคงไม่เห็นฉันนอกจาก คาอึลหรอกนะ
แถมยังขำทุกครั้งที่พี่ใช้ไม่ช๊อตยุงหาคลื่นอะไรสักอย่าง ฮ่าๆๆๆๆ สงสัยคงเรียนหนักไปจริงๆ
 
“บ้าน่า พี่จะเคยเจอเขาได้ไงล่ะ จำคนผิดไปรึเปล่า เข้าบ้านเถอะน่า อย่าสงสัยอะไรให้มากเลยนะคุณหมอ”
ฉันรีบดันร่างอันใหญ่โตมฬารของพี่ซึงจุนเข้าบ้าน..ไปอย่างลำบาก ชาติที่แล้วพี่ทำบุญด้วยเสาไฟฟ้ารึยังไงกัน
 
“ฝันดีนะคาอึล”
“พี่ก็เหมือนกันนะ” ฉันหันมาลาอปป้า ก่อนที่จะปิดประตูบ้าน
 
การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญนี้ได้เกิดขึ้นกับฉันภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง...และดูเหมือนว่าฉันว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีด้วยนะ
 
 
 
...เทศกาลจบการศึกษาของนักเรียนชั้นปี 3 ของโรงเรียนมัธยมปลายแฮกังกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
และแน่นอนว่าทุกคนต้องทุ่มเททั้งการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ SAT ที่กำลังจะมาถึง
และหลายๆ คนก็กำลังทุ่มเทเวลาให้กับการซ้อมการแสดงในวันจบการศึกษาของพวกเขาด้วยเช่นกัน
 
..ข้อความเข้า
   พรุ่งนี้ถ้าเธอไม่มาดูฉันแสดง เธอตายแน่ ...คิม นุน ผู้หล่อเหลา
 
ฉันเปิดอ่านข้อความแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ คนอะไรหลงตัวเองชะมัด แน่นอนว่ายังไงๆ ฉันก็ต้องไปดูเขาแสดงให้ได้...
 
การแสดงเริ่มขึ้นอย่างครึกครื้น...จนกระทั่งมาถึงการแสดงที่เป็นไฮไลท์ของงาน
      พี่โบราและพี่แทจุน ร้องนำ อปป้าของฉันเล่นกีตาร์ พี่แจวอนเล่นเบส ส่วนพี่ดงจูตีกลอง
ช่างเป็นวงดนตรีที่รวบรวมบรรดาคนหน้าตาดีของแฮกังไว้ด้วยกันจริงๆ และเหนือสิ่งอื่นใดแล้ว
การแสดงของพวกเขาก็ถือได้ว่าเข้าขั้นมืออาชีพจริงๆ เสียงร้องของพี่โบรา และพี่แทจุนก็เพราะจับใจ
และยังแสดงให้เห็นถึงมิตรภาพอันดีที่พวกเขามีต่อกันด้วย
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด  กร๊าดดดดดดดดดดดดดดดด
 
หลังจากจบการแสดงฉันก็มีเวลาคุยกับอปป้าไม่นาน เพราะต้องไปรับป๊ะป๋าที่สนามบินกับพี่ซึงจุน
และดูท่าว่าพี่ซึงจุนจะไม่ชอบอปป้าของฉันเอาซะมากๆ แต่ก็ดี ฮ่าๆ ถ้าเขาสองคนแทคทีมกันได้เมื่อไหร่                 
ฉันนี่สิที่จะแย่...ฮ่าๆ
 
 
 
…เช้าวันต่อมา ฉันเข้าครัวแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารให้กับอปป้า นำไปกินในการสอบ SAT ที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง กล่องข้าวสีสันสดใส พร้อมกับอาหารที่ถูกจัดแต่งให้น่าตาน่ากิน ต้องขอบคุณพี่ชายสุดหล่อ...พี่ซึงจุน ที่ยอมมาเป็นครูสอนทำอาหารให้แบบ(ไม่ค่อย)เต็มใจ
 
“พี่จ๋า ขอบคุณมากเลยนะ”  นั่นเป็นคำพูดของฉันเมื่อหลายวันก่อน
“จะกินได้หรอ..ถึงมันจะดูหน้าตาดี น่ากิน แต่รสชาติอาจจะไม่ได้เรื่องก็ได้”
“พี่....คนเขาอุตส่าห์ขอบคุณแล้วนะ”
“หมดธุระแล้ว ฉันไปนะ ต้องอ่านหนังสือ”
เมื่อล้างมือเสร็จ คิม ซึงจุนก็ถอดผ้ากันเปื้อนลายคุณหมีสามพี่น้องสีชมพูออก ก่อนจะหันมาผลักหัวฉันไปมา
อย่างอารมณ์ดีก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นบนไป
“คราวนี้ยอมหรอกนะ คราวหน้า..ไม่มีทาง”
 
แฮก แฮก แฮก  ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่ง..จนในที่สุดก็มาถึงหน้าโรงเรียนสักที
“พี่นุนนนนนนนนน”  ฉันตะโกนสุดเสียงเท่าที่จะทำได้..เมื่อเห็นว่าเขาเพิ่งเดินเข้าไปในโรงเรียนได้ไม่กี่เก้าพร้อมจตุรเทพคนอื่นๆ และรุ่นพี่โบราสุดสวยและใจดี
แน่ล่ะว่าต้องมีคนแตกตื่นกับเสียงตะโกนของฉัน...แต่นาทีนี้ใครจะสน
 
รุ่นพี่นุน หันมาทันที เขารีบสาวเท้ายาวๆ ของเขามาหาฉันทัน
ฉันรีบยื่นกล่องข้าวให้เขา โดยที่ไม่พูดอะไรเลย เพราะยังเหนื่อยกับการวิ่งมาราธอนมาที่นี่ ก่อนหน้านี้
“ขอบใจนะ..แต่ว่าไอ้นี่กินได้หรอ”
แหนะ ยังมายียวนกันอีกจนได้...คำพูดแบบนี้ แค่พี่ซึงจุนคนเดียวฉันก็แทบแย่แล้วนะ
แต่ที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็แค่..ส่งสายตาดุๆ ไปให้เขาแทน
 
“ไม่กินก็เอาคืนมา”
“ล้อเล่นนิดเดียวเอง จะกินให้อร่อยเลย ขอบใจมากนะ ที่มาวันนี้และก็ยังทำให้นี่มาให้ ชื่นใจจัง”
คิม นุน ชูถุงข้าวกล่องขึ้นแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี
เล่นหยอดกันแบบนี้..ฉันก็แทบทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
 
“เลิกจู๋จี๋กันได้แล้ว อิจฉาว้อย”  ลี ดงจู ตะโกนไล่หลัง คิม นุน
“เออ รีบๆ ไสก้นมาเลยนุน ถ้านายไม่อยากสาย” โจ แทจุนตะโกนตามไป
“วันนี้คงเกิดหิมะใหญ่ในรอบปี ลี ดงจู กับ โจ แทจุน เห็นพ้องต้องกันซะได้” ยุน โบรา ว่า
“ท่าจะจริงนะโบรา ฉันว่าฉันเริ่มหนาวๆ แล้วล่ะ”  แจวอนว่า
ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกับโบรา
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
 
อีกด้านหนึ่ง
“ฉันไปนะ ไว้สอบเสร็จจะโทรหา”
“อือ..ขอให้ทำข้อสอบได้คะแนนเยอะๆ นะ”
“แน่นอน เพราะฉันคิม นุน น่ะเก่งอยู่แล้ว”
“แหวะ”
“แล้วเจอกันนะ”
“อื้มมมม”
 
…ข้อความเข้า
Kim Noon + Kim Ka Eun = Kim Hyo Yeon   ….สมการที่ (1)
(호연  แปลว่า ขาวราวหิมะ)
ฉันอยากได้ลูกสาวที่ชื่อว่า ‘คิม โฮยอน’ นะ ช่วยฉันด้วย
วันนี้ฉันเหนื่อยจัง..อยากได้ยินเสียงเธอด้วย
 
“ทำข้อสอบจนเพี้ยนไปแล้วรึไง
ถึงได้ส่งข้อความแปลกๆ มาให้ฉัน”
“ก็ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นี่นา
คิม โฮยอนน่ารักจะตาย ลูกสาวของคิม นุน ฮ่าๆ
ออกมาเจอกันไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้หรอก นี่มันมืดแล้วนะ”
“ถ้าเธอไม่ออกมาฉันจะตะโกนเรียกชื่อเธอที่หน้าบ้านนะ”
ฉันรีบมองออกไปทางหน้าต่างห้องนอน แล้วก็พบว่าอปป้ายืนโบกมือ(หยอยๆ)ให้กับฉัน
“เฮ๊ยยยย...มาได้ไง ก็ได้ๆ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ แต่ห้ามตะโกนนะ”
“คร๊าบบบบ”
 
 
“มีอะไรจะพูดรึเปล่าคะ นี่ฉันก็มาให้พี่เจอแล้วนะ”
“มีสิ สำคัญด้วย ยื่นมือมาก่อนสิ”
ฉันยื่นมือออกไปอย่างว่าง่าย
ในนาทีนั้นเองที่อปป้าหยิบแหวนในกระเป๋าเสื้อของเขาออกมาแล้วสวมมันไว้ที่นิ้วนางด้านซ้ายของฉัน
...มันเป็นแหวนทองคำขาวดีไซด์เก๋ที่ออกแบบโดย คิมนุน
มันสลักคำว่า Noon&Kaeun 4ever
“จองไว้ก่อน หนุ่มๆ คนอื่นๆ จะได้ไม่กล้ามาวุ่นวายกับเธอ
และนี่แหวนอีกวงที่เหมือนกัน เพราะงั้นสบายใจได้ว่า
จะไม่สาวๆ คนไหนมาวุ่นวายกับฉันเหมือนกัน”
อยู่ๆ น้ำใสๆ ในตาของฉันไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
อปป้าดึงฉันเข้าไปกอด ฉันซุกหน้าไว้ตรงกับตำแหน่ง
หน้าอกของอปป้า...พอดี
“โอ๋ๆ เด็กน้อยอย่าร้องไห้เลยนะ เธอต้องหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแม่มดจะมาพาเธอไปนะ”
และฉันก็ต้องหยุดซึ้ง เพราะคำปลอบของเขา
 
“นี่มันนิทานแบบไหนเนี่ย
แต่ขอบคุณนะคะ..ที่ทำอะไรให้ฉันมากมายขนาดนี้”
“เธอก็เหมือนกันคาอึล ขอบคุณที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ขอบคุณที่เป็นคนพิเศษของฉัน”
“อือ”
 
 
 
“เด็กที่ไหนนะมายืนกอดกันหน้าบ้านเราเนี่ย”
“ไหนครับป๊ะป๋า ขอผมดูหน่อย เฮ๊ย นั่นมันยัยสัตว์ประหลาดนี่นา
รอฉันก่อนนะไอ้หน้าขาว
มากอดน้องฉันหรอ แกตายยยยยยยยยย”
“ใจเย็นลูก ซึงจุน”
ศาสตราจารย์คิมคว้าตัวลูกชายคนโตไว้สุดกำลัง…
ก็เจ้าลูกชายคนนี้รักน้องสาวมากจริงๆ
ทั้งที่แสดงออกว่าชอบทะเลาะกันสุดๆ ก็ตาม
 
++The END Season I++
 
**************************************************