รักนี้...มิอาจลืม (Nostalgic lover)
tofu_baby
2) EP2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ…9…
เขตคังนัม...
หมู่บ้านแกรนด์ วิลล่า
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“นุน นั่นลูกจริงๆ ใช่ไหม แม่ได้ตาฝาดใช่ไหม”
ปาร์ค ซอนฮวา พูดขึ้นเมื่อเห็น คิม นุน ลูกชายสุดที่รัก
ที่ไม่ได้เจอกันมาราวๆ ครึ่งเดือน มายืนอยู่ตรงหน้า
“แม่ครับ ผม นุนเองครับ คิดถึงแม่จัง ดีใจจังที่ได้กอดแม่อีกครั้ง”
“โธ่ นุน ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวแม่ไปช่วยคุณแม่บ้านคิมทำกับข้าวที่ลูกชอบทานให้ ไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนแล้วนอนพักเถอะนุน
ดูท่าลูกจะเหนื่อย”
“ครับ แม่” “แล้วแม่จะไปปลุกมาทานข้าวนะ”
“ฮะ”
หลังจากนั้นประมาณ 3 ชั่วโมง ก็ถึงเวลาที่เหล่าจตุรเทพรวมตัว…
“ฉันนึกว่านายโดนจับตัวเรียกค่าไถ่ไปแล้วซะอีก” ดงจูพูด
“ไม่ก็โดนอุ้มฆ่า” แทจุนเสริม
“ขอบใจมาก แต่ละคนแช่งกันจังนะ” คิม นุน เริ่มพูดหลังจากที่เงียบมานาน
“ล้อเล่นต่างเล่า นายกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว” ดงจูว่า
“แล้วนายจะไม่บอกพวกเราหน่อยหรอว่าหายไปไหนมาตั้งหลายวัน” แจวอนพูดและถามขึ้น
“อืมม์ รีบบอกมาเร็วๆ ฉันเองก็อยากรู้จะแย้แล้ว” โบรา หนึ่งสาวงามท่ามกลางจตุรเทพกล่าว
“เอาเรื่องจริงรึว่าเรื่องไม่จริง”
“ก็ต้องเรื่องจริงสิ”
“ถ้าเรื่องจริงก็...”
“ก็รีบๆ พูดมาสิ” โบราลุ้นกับคำตอบ
“ฉันโดนคำสาป”
“หา? ว่าไงนะ” ทั้งแทจุน แจวอน ดงจุน และโบรา พูดขึ้นพร้อมกัน
พร้อมด้วยท่าทางที่ประหลาดใจสุดขีด
“พวกนายฟังไม่ผิดหรอก ที่ฉันหายไปก็เพราะคำสาปนั่น
แต่ตอนนี้ฉันแก้คำสาปได้แล้วล่ะ”
“นี่ถ้าเป็นคำพูดที่ออกจากปากดงจุนฉันคงไม่เชื่อแน่”
“น้อยๆ หน่อยนะเจ้าแทจุน ทำไม คนอย่างฉันน่ะทำไม”
“ก็ขี้โม้น่ะสิ ฮ่าๆ”
ดงจุนกำหมัดขึ้นมาอย่างไม่ได้จริงจังเท่าไหร่นัก
“เลิกเล่นได้แล้ว ฟังนุนเล่าต่อเถอะ” แจวอนหันมาปรามสองเพื่อนหนุ่ม
“แต่นั่นก็เป็นคำสาปที่พิเศษมาก ทำให้ฉันได้รู้จักกับใครคนหนึ่ง
และได้เห็นความจริงใจของเขาที่มีต่อฉัน”
“ว้าว ชักอยากรู้แล้วสิว่าคนๆ นั้นที่นายว่าเป็นใครกัน”
โบราตื่นเต้นกับเรื่องราวที่ได้ยินจากเพื่อนหนุ่ม
“อีกไม่นานพวกนายก็จะได้รู้จัก รวมทั้งเธอด้วยโบรา”
“ตามเซ้นส์ของฉันนะ จะต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน
ไม่งั้นนายไม่เล่าไปยิ้มไปแบบนี้หรอก” ดงจุนคาดเดา
“ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง” คิม นุน ตอบ
“ฮู้เร่ เจ้าชายน้ำแข็งของเราเจอคนที่ทำให้น้ำแข็งละลายแล้วล่ะ” แทจุนสรุป
“และทุกคนก็ต้องช่วยฉันด้วย”
“โอเชเพื่อน” ดงจุนตอบกวนๆ
“แน่นอนว่าพวกเราต้องช่วยนาย
เพราะในบรรดาเราทั้งหมดนายน่ะอ่อนหัดเรื่องความรักที่สุด”
แจวอนตอบ
“ใครมันจะไปบริหารเสน่ห์เก่งเหมือนนายกันล่ะแจวอน”
“เขาเรียกว่าคนมนุษยสัมพันธ์ดีต่างหากล่ะ...โบรา”
แจวอนกับโบราเหมือนจะแอบจิกกัดกันเบาๆ ตามพะสาเพื่อนสนิท
“ย่ะ”
หลังจากที่จตุรเทพสลายตัว...คิม นุน ก็นอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงของตัวเอง
“ทำไมนอนไม่หลับนะ สงสัยจะแปลกที่” และคิม นุน ก็เผลอยิ้มให้กับคำตอบของตัวเอง
...แม้จะไม่เชื่อเรื่องภูตผีปีศาจ แต่ตลอดหลายคืนที่ผ่านมา
นักศึกษาแพทย์อย่างซึงจุนก็เริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ
บ้างก็เอาไม้กางเขนกับกระเทียม วางไว้บนหัวเตียง และโต๊ะอ่านหนังสือ
หรือแม้แต่เครื่องเครื่องวัดสัญญาณคลื่นแม่เหล็ก...ที่เขาประดิษฐ์ขึ้นเอง
เพราะใช้ทดสอบพลังงานบางอย่างที่เขารู้สึกได้
แต่ถ้ามองให้ดีๆ มันก็คล้ายๆ ไม้ช๊อตยุงเหมือนกันนะ
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว เจ้าเครื่องนี้ไม่ดังแล้ว หวังว่าไอ้พลังงานบ้าๆ นั่น
ที่สัมผัสได้ จะไม่มารบกวนเราอีกนะ ให้ตายสิ คิม ซึงจุน
ถ้าใครรู้ว่านายกลัวผีนี่คงขายหน้าแย่”
ซึงจุนบ่นพึมพำอยู่คนเดียวในห้องนอนของเขาตอนกลางคืน
เขาเดินไปเดินมาในห้องนอนของตัวเองอยู่หลายรอบ
“แต่ก็น่าแปลก ขนาดห้องพักของนักศึกษาแพทย์
เรายังไม่รู้สึกถึงพลังงานนี้เลย รึว่าที่บ้านหลังนี้จะมี ผอ สระ อี
อร๊ายยย”
สุดท้ายซึงจุนก็กรี้ดลั่นบ้าน เพราะดันมาร์กหน้าตอนกลางคืน
แล้วมโนเรื่องผี แถมดันมองไปที่กระจกและสะท้อนกับขวดแก้วสีเขียวเรืองแสงที่หัวเตียง
(ตกใจตัวเองซะงั้น)
จนต้องลำบากถึงคาอึล
“แหม นอนสบายใจจริงๆ นะพี่ ห้องตัวเองก็มี มานอนเบียดทำไมเนี่ย”
“ก็เราเป็นพี่ชายน้องสาวที่รักกันไม่ใช่หรอ นอนๆ ไปเหอะน่า”
ซึงจุนเอามือยีหัวคาอึลก่อนจะสอดตัวลงได้ผ้าห่มแล้วนอนหลับอย่างสบายใจ
คาอึลหลับไปอย่างเซ็งๆ เพราะไม่รู้จะโดนเบียดตกเตียงตอนไหน
“ไอ้พี่บ้า”
…ทันที่ที่ คิม นุน ปรากฏตัวที่แฮกัง ก็การลือกันไปต่างๆ นาๆ
กับเรื่องการหายตัวไปของเขาเกือบครึ่งเดือน แต่ก็เป็นสัญญาณที่ดี
ที่ทำให้หุ้นของบริษัทพุ่งทะยานขึ้นสูงสุดเป็นประวัติการณ์
เหล่าบรรดาแฟนคลับของเจ้าชายน้ำแข็งต่างก็รอคอยการกลับมาของเขา
“กรี๊ดดดดดดด ท่านนุนของฉันกลับมาแล้ว
หมดเคราะห์หมดโศกสักทีนะคะ” ยูบินพร่ำเพ้อ
“น่าจะหายไปตลอดกาลยิ่งดี มาถึงก็ทำให้เกิดม๊อบเล็กๆ
ในโรงเรียนของเราจนได้” แฮบยอนบ่นอุบ
เมื่อเห็น Snow Prince Fan club ต่างตั้งแถวเรียงรายตลอดแนวประตูทางเข้าโรงเรียน
และยังจะถือป้ายผ้า ป้ายไฟ ที่มีข้อความต่างกันออกไป
“ช่างเหอะน่า เราอย่าไปสนใจเลย รีบไปเรียนกันดีกว่า เดี๋ยวจะไปสายนะ” คาอึลพูด
และก็ทำให้ทั้งยูบินและแฮบยอน เห็นด้วย
อยู่ๆ ก็มีเพลงๆ นึงลอยมาในความคิดของคาอึล
นั่นเป็นเพลงที่พี่ชายของเธอชอบเปิด...
การเรียนการสอนยังคงดำเนินไปอย่างปกติ...
คาอึลเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าเธอควรเว้นระยะห่างระหว่างตัวเองกับคิมนุนให้มากเท่าที่จะทำได้
เพราะในเวลานี้ ณ ตอนนี้ คิมนุน กลับมาเป็นดาวเด่นของแฮกัง...ดังเดิม
คนที่เธอไม่ควรไปอยู่ใกล้
จนถึงช่วงพักกลางวัน
กลุ่มของจตุรเทพ และ ชิน โบรา เดินเข้าไปในcanteen(=โรงอาหาร)สุดหรูของโรงเรียนมัธยมปลายแฮกัง
ถือว่าการมาปรากฏตัว ณ ที่แห่งนี้ของคนทั้งห้าได้สร้างความสนใจให้กับ(เกือบ)ทุกชีวิตที่อยู่ในโรงอาหารแห่งนี้ ยกเว้นก็แต่ประชากรที่เป็นนักเรียนชายคนอื่นๆ ที่จะสนใจก็แต่ชิน โบรา เท่านั้น
แม้แต่คาอึลเองก็ไม่กล้าที่จะหันไปมองคิม นุน อย่างเต็มตา และก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกจากบริเวณนั้นไปทันที
แต่ก็ยังช้ากว่าสายตาคมๆ คู่นั้นของ คิม นุน
ที่จับจ้องหญิงสาวอยู่ เขาเดินแยกจากกลุ่มเพื่อนมาหยุดตรงหน้าคาอึลและผองเพื่อน...ทันที
“ไง คาอึล เมื่อคืนหลับสบายดีใช่ไหม”
“ไม่มีใครมากวนใจก็หลับสบายดีค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
“โต๊ะฉันนั่งหลายคน โต๊ะเธอยังมีที่นั่งว่างอยู่ งั้นขอนั่งด้วยคนละกันนะ”
“เอ่อ คือ”
“ตกลงเลยค่ะรุ่นพี่ เชิญนั่งค่ะ แฮบยอนนายเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดที่เก้าอี้ทีสิ”
“หึหึ..” แฮบยอนมองค้อนให้กับเพื่อนสาว
“ยัยยูบิน” คาอึลหันไปดุยูบิน
“ว่าไง ไม่ตกลงหรอคิม คาอึล”
“งั้นก็เชิญนั่งสิคะ...คุณประธานนักเรียน”
“ยินดีที่ได้รู้จักแฟนคลับอย่างเป็นทางการนะครับน้องยูบิน”
“ค่า รุ่นพี่ ฉันดีใจมากเลยค่ะ ไว้ฉันจะเขียนคอลลัมน์เก๋ๆ เกี่ยวกับจตุรเทพลง แฮกังแม็กกาซีนให้นะคะ”
>>>> แล้วทำไมต้องมาทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนฉันด้วยเนี่ย
“แฮบยอนนายดูเหมือนไม่ค่อยชอบหน้าฉันนะ”
“เอ๊ะ? ว่าไงนะฮะ”
“เปล่าๆ หรอก ฉันแค่ล้อเล่น นายกินราเม็งของนายต่อเถอะ”
“เอ่อ ครับ”
แฮบยอนตอบก่อนจะหันไปดูพฤติกรรมแปลกของคาอึล
ซึ่งปกติความเร็วในเรื่องการกินเธอไม่เป็นสองรองใคร...ต่อให้อาหารนั้นจะรสชาติแย่ก็ตาม
“ไม่อร่อยหรอ...คาอึล เห็นกินไปเขี่ยไป”
“เปล่า เปล่าซะหน่อย รีบๆ กินของนายไปเหอะแฮบยอน เราต้องรีบไปเรียนนะ”
“มะเขือเทศนั่น ฉันขอนะ เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบ”
“งั่มๆ”
อยู่ๆ คิม นุน ใช้ตะเกียบคีบมะเขือเทศในจานสลัดไก่ราดซอสกีวี่
ของคาอึลไปกินต่อหน้าต่อตายูบิน และแฮบยอน
สร้างความมึนงงและสงสัยให้คนทั้งสองสุดๆ
แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรออกไป
ต่างก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป
...ผู้สังเกตการณ์
“เจ้านุนมันลุกเร็วกว่าที่ฉันคิดเอาไว้อีกนะเนี่ย แต่เอ๊ะ
นั่นมันรุ่นน้องที่เจ้านุนมีเรื่องด้วยก่อนหน้านี้..ไม่ใช่หรอ” ดงจุนพูด
“อือใช่ จะว่าไปน้องปี 1 คนนั้นก็น่ารักใช้ได้ ฉันเชียร์เต็มที่
แต่เพื่อนเขาก็น่ารักเหมือนกันแฮะ”
แทจุนออกความเห็น
“อะไรๆ น้องคนนั้นฉันจองแล้วนะเว้ย...น้องยูบินน่ะ”
“โอ๊ย เงียบๆ หน่อยสิพวกนาย
ฉันขอสังเกตการณ์แบบเงียบๆ จะได้ป่ะ” โบราฉุนเล็กๆ
“คร๊าบๆ เข้าใจแล้วคร๊าบ”
“ขอโทษครับโผม”
“ก็ต้องคอยดูกันต่อไป แต่ฉันกลัวว่าความฮอตของพวกเรา
จะทำให้น้องคนนั้น...ใช้ชีวิตลำบากขึ้นน่ะสิ”
แจวอนที่นั่งนิ่งอยู่นานเอ่ยขึ้น และดูเหมือนเพื่อนๆ
ที่เหลือจะคิดคล้อยตามแจวอนทันที
“นั่นก็เป็นเรื่องที่ฉันหวั่นใจอยู่
เห็นทีต้องมีองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงเบอร์ 2 ซะแล้ว” ดงจุนว่า
“คิดเรื่องดีๆ กับเขาก็เป็นนะนายน่ะ”
“นี่นาย...อยากลองต่อยกับฉันดูสักยกมั้ยแทจุน กัด จิก ฉันตลอด”
“ไม่ ไม่ล่ะ เดี๋ยวมันจะมีผลกับกล่องเสียงอันเซ็กซี่ของฉัน”
และการทะเลาะกันเป็นประจำของแทจุนและดงจูก็ต้องจบลง
เมื่อเสียงสัญญาณของการเริ่มต้นเรียนในภาคบ่ายดังขึ้น
“แล้วเจอกันนะคาอึล”
คิมนุน บอกลาคาอึลและโบกมือให้เธอ
“ห๊ะ? ว่าไงนะคะ”
คาคึลหันควับตามต้นเสียง
“หรือต้องให้ฉันกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเธอล่ะ”
“หืมม์”
คาอึลแกล้งทำเป็นไม่สนใจ และรีบเดินตามแฮบยอนกับยูบินไปที่ห้องเรียน
และแล้วกลุ่มจตุรเทพก็หายไปอย่างรวดเร็ว
(แน่สิ ก็ตึกเรียนของ ปี 3 ใกล้กับแคนทีน)
จากการตรวจสอบข้อมูลของคิม คาอึล
ทำให้ดงจุนเริ่มสนใจเธอขึ้นมา...
"เป็นนักกีฬาเทควันโดเยาวชนของเขตเรางั้นหรอ ดีๆ
น่าจะชวนเธอให้มาอยู่ในสังกัดซะหน่อย
ไหนๆ เธอก็จะเป็นสมาชิกใหม่
ของครอบครัวจตุรเทพแล้วนิ่ แหะๆ"
>>>>
...10...
“หมั่นไส้ยัยคาอึลนัก นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ทำเจ้าชายหิมะอย่างรุ่นพี่นุนถึงได้หยุดคุยแถมยิ้มออกจะหวานซะขนาดนั้น
ที่สำคัญยังนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันอีก
นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ยัยนั่นต้องไปพึ่งคุณไสยมาแน่เลย”
หนึ่งในนักเรียนหญิงเอ่ยขึ้น
“ใช่ๆ เราต้องสั่งสอน”
“งั้นก็ลุย”
คาอึล กำลังเดินจ้ำตามเพื่อนสนิททั้งสอง
ระหว่างที่กำลังเดินผ่านกลุ่มนักเรียนหญิงประมาณ 4-5 คน
ก่อนเดินออกจาก..แคนทีน
เพื่อเตรียมไปเรียนในช่วงบ่ายต่อ
“นี่พวกเธอมาขวางฉันไว้ทำไม ต้องการอะไร”
“แล้วเธอล่ะกล้าดียังไงมาหว่านเสน่ห์กับรุ่นพี่นุนของฉัน”
“ใช่ๆ เธอไม่คู่ควรกับรุ่นพี่นุนเลยสักนิด”
“ฉันน่ะหรอ ที่ทำอะไรอย่างที่พวกเธอสองคนว่า”
“อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอน”
“เธอจะทำอะไรฉัน”
“นี่พวกเธอมาขวางฉันไว้ทำไม ต้องการอะไร”
“แล้วเธอล่ะกล้าดียังไงมาหว่านเสน่ห์กับรุ่นพี่นุนของฉัน”
เด็กผู้หญิงที่สูงประมาณ 170 ซม. พูด พร้อมกับผลักอกคาอึล..
เธอเซไปเล็กน้อย..ก่อนจะผลักเด็กคนนั้นคืน..
“ใช่ๆ เธอไม่คู่ควรกับรุ่นพี่นุนเลยสักนิด”
เด็กผู้หญิงอีกคนในกลุ่มพูด
“ฉันน่ะหรอ ที่ทำอะไรอย่างที่พวกเธอสองคนว่า”
“อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอน”
“เธอจะทำอะไรฉัน”
คาอึลมองด้วยสายตาที่ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
เด็กสาว 4-5 คน ถึงกลับถอยกรูไป 2-3 ก้าว
"นี่พวกเธอเลิกหาเรื่องลูกพี่ของฉันซะที ไม่อย่างงั้น ฉันจะไปฟ้องพวกอาจารย์"
แฮบยอนที่นิ่งอยู่นาน..ฮึดสู้บ้าง
"นี่นายแว่น มันเป็นเรื่องของผู้หญฺิง..ทางที่ดีนายไม่ควรยุ่งจะดีกว่านะ"
"คาอึล..ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลากับคนพวกนี้เลย มันไร้สาระเกินไป"
ยูบินพูด
"อือ..ไปกันเถอะ" คาอึลว่า
"ฝากไว้ก่อนเถอะ..ถ้าคราวหน้าเธอยังมายั่วท่านนุนของเราล่ะก็ เธอเจ็บตัวแน่"
คนที่ตัวสูงที่สุดพูดไล่หลังมา..
"ก็ลองดูสิ คนอย่างฉัน คิม คาอึล ก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ หรอก"
คาอึลหันมาตอบ ก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างไม่สะทกสะท้าน
แน่นอนว่าถ้าไม่ได้อยู่ในฐานะนักกีฬาเทวันโดเยาวชน..
ฉันคงจะจัดการกับพวกเธอได้ไม่ยาก..
แต่การที่เรา มีทักษะในศิลปะการต่อสู้
ใช่ว่าเราจะใช้มันรังแกคนที่อ่อนแอกว่าได้
..........
หลังเลิกเรียนในวันเดียวกันนั้น
“บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกันนะยูบิน แฮบยอน”
"ลูกพี่ ยูบิน ฉันไปก่อนนะ..ต้องรีบไปช่วยงานพ่อที่สำนักพิมพ์"
"อือ"
..ความจริงแล้วพ่อของแฮบยอนเป็นบรรณาธิการหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพ
'Health World' ที่ขายดีติดอันดับ Best seller..
และช่วงนี้ก็ใกล้จะปิดเล่มในปักษ์ล่าสุดพอดี
แฮบยอนเลยต้องกลับไปช่วยงานกิจการของครอบครัว
..หลังจากที่แฮบยอนกลับไปแล้ว ฉันกับยูบินก็ยังอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน
และเราก็เดินคุยกับไปคุยกันมาระหว่างเดิน..ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติ
ของเราสองคน
"ฉันจะแวะไปซื้ออุปกรณ์เย็บปัก..เธอไปกับฉันทีนะ..คาอึล"
"วันนี้คงจะไม่ได้..เป็นเวรฉันทำความสะอาดด้วยสิ ขอโทษทีนะ"
"ไม่เป็นไร งั้นฉันไปนะ เจอกันพรุ่งนี้..อ้อ แล้วตอนเย็นเตรียมตอบคำถามฉันไว้ให้ดีๆ ล่ะ"
"คำถาม? คำถามอะไรของเธอ"
ฉันงงเหมือนกันนะเนี่ย..ที่อยู่ๆ ยูบินก็ให้ฉันเตรียมตอบคำถามของเธอ
"ก็เรื่องที่เธอไปสนิทสนมกับรุ่นพี่นุนน่ะสิ..ฉันเองก็สงสัยอยู่นะ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า..แค่เคยช่วยเหลือเขาเล็กๆ น้อยๆ"
"แน่นะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ นะ"
"อือ แน่ดิ แล้วก็ไม่ต้องคิดจินตนาการไปไกลเลยนะ
เพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ มีอะไรสงสัยอีกไหม"
"ก็นิดหน่อย งั้นก็ดี ไหนๆ เธอก็สนิทกับรุ่นพี่ทั้งที
ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย"
"เรื่องอะไรว่ามาสิ"
"สกู๊ปพิเศษของแฮกังแมคฉบับเดือนนี้..ฉันอยากไปสัมภาษณ์
รุ่นพี่นุน..เธอช่วยฉันทีนะ นะ คิม คาอึล"
"เอ่อ คือ ฉันจะลองพูดให้นะ แต่ไม่รับปาก"
..
และยูบินก็ได้สัมภาษณ์รุ่นพี่นุน...สมใจ
+++ ทำไมต้องทำตัวเหมือนว่าทั้งฉัน เขา
และยูบิน สนิทกันม๊ากมาก ขนาดนั้นด้วย
แต่จะว่าไป ตั้งที่ฉันช่วยคลี่คลายเรื่องของรุ่นพี่เสร็จ
เราก็แทบจะไม่ค่อยได้..เจอกันจริงๆ จังๆ ซักที
เว้นก็แต่ตอนที่บังเอิญเจอกันเป็นครั้งคราว
ระหว่างที่ต้องเดินผ่านตึก Genious
เพื่อไปเรียนวิชาพละ..++
ฉันนั่งรอยูบินและรุ่นพี่นุน
อยู่หน้าห้องสภาฮวาวอล
"คาอึลนี่นา..ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ อ๋อ มารอเจ้านุนล่ะสิ"
รุ่นพี่ดงจูทักฉัน
"เปล่าค่ะ ฉันมารอเพื่อนค่ะ
ยูบินเขาสัมภาษณ์รุนพี่นุนอยู่ข้างใน"
"อืม แล้วเธอจะไม่เข้าไปข้างในหรอ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันเข้าไปจะไปรบกวนการทำงานของยูบินซะเปล่าๆ"
"งั้นก็ตามใจนะ..อ้อมีอีกเรื่อง ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นนักกีฬาเทควันโด
เยาวชนของเขตเราด้วย
งั้นกีฬาระดับเขตหวังว่าฉันคงจะเจอเธอในค่ายคัดตัวนักกีฬานะ"
"แน่นอนค่ะ..ถ้าถึงตอนนั้น ช่วยแนะนำฉันด้วยนะคะ"
"อะไรกัน เธอเองก็ชื่อเสียงไม่เบาเลยนี่นา
ตั้งแต่โค่นกัปตันชมรมเทควันโดระดับเขตได้"
"นั่นมันเรื่องตั้งนานแล้วนี่คะ แหะๆ
อีกอย่างทางนู้นเขาคงไม่ทันตั้งตัวล่ะมั้ง
ฉันเองก็ไม่ได้เก่งอะไรเลย"
"ถ่อมตัวจริงๆ เลย สมแล้วที่เจ้านุนมันเพ้อถึงเธอ
แบบที่ไม่เคยเพ้อถึงผู้หญิงคนไหนมาก่อน
ฉันเข้าไปก่อนนะ แล้วเจอกันนะ"
"ค่ะ"
++ อะไรกัน..ที่ว่าเพ้อน่ะ หมายความว่ายังไง
รุ่นพี่นุนนั่น..เพ้อถึงฉันน่ะหรอ โอ้ไม่นะ...
ตึก ตัก ตึก ตัก
มาแค่ชื่อยังทำให้ใจฉันเต้นเร็วยังกับเครื่องบินไอพ่น
ถ้ามายืนใกล้ๆ จะเกิดอะไรขึ้นนะ..
อยู่ๆ ก็ดันคิดถึงเรื่องเมื่อตอน..
ที่เขาเป็นมนุษย์ล่องหน และติดตามเธอไปทุกที่
ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ค่อยๆ ชัดขึ้น ชัดขึ้น
ฉันเผลออดยิ้มไม่ได้กับทุก ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..
โดยเฉพาะตอนที่ฉันกับรุ่นพี่อยู่กันตามลำพัง
..ที่เกาะเซจู ในอาศรมร้าง วิ่งตากฝนด้วยกัน
..สถานีรถไฟ...
...ในร้านซาวด์น่า
ผ่านไป 20 นาที
..ภายในห้องสภาฮวาวอล
"ฉันรับรองว่าแฮกังแมค(กาซีน)ฉบับนี้จะต้องมีคนสนใจมากแน่ๆ
ขอบคุณรุ่นพี่มากนะคะที่ให้ความร่วมมือ"
"ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เล็กน้อย
เละฉันเองก็คงมีเรื่องให้เธออช่วยด้วยเหมือนกัน"
"ยินดีค่ะ เชิญรุ่นพี่บอกมาได้เลย ฉัน ชิน ยูบิน
คนนี้เต็มใจรับใช้จตุรเทพแห่งแฮกังค่ะ"
"ไว้ฉันจะรีบบอกทันทีที่คิดออกนะ วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
ไปพักเถอะ อีกเดี๋ยวต้องเรียนต่อในช่วงบ่ายแล้ว
อ้อ รอแป๊บนึงนะ
ฉันมีของที่จะฝากไปให้คาอึลหน่อย"
แท่น แทน แท๊น
มันคือ...กุญแจดีไซด์เก๋ ซึ่งยูบินก็อดสงสัยไม่ได้ว่า
มันเป็นกุญแจ..เอาไปใช้ไขอะไร
ต่อมความอยากรู้อยากเห็น..มันเริ่มทำงานซะด้วยสิ
...11...
ระหว่างทางกลับบ้านของคิม คาอึล หลังเลิกเรียนในวันหนึ่ง
คาอึลเห็นเด็กหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอนอนอยู่บนถนน
ทว่าเนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด
“ชะ ชะ ช่วย ด้วย”
“เฮ๊ย คุณๆ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ”
คาอึลรีบเรียกรถพยาบาลแล้วพาเด็กหนุ่ม
ในชุดเครื่องแบบนักเรียนที่ไม่คุ้นตาไปส่งโรงพยาบาลทันที
...เด็กหนุ่มคนนั้นคือ ลี แฮวอน นักเรียนชั้นปี 1 ห้อง A
โรงเรียนมัธยมปลายแทกวัง โรงเรียนเอกชนชื่อดัง
และแน่นอนว่าเขาถูกรุมทำร้าย
“นายเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า
ให้ฉันโทรไปที่บ้านนายให้มั้ย รึว่าจะให้พี่พยาบาลเป็นคนโทรไป”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมโทรเองจะดีกว่า ขอบคุณนะที่ช่วยผมไว้ คุณชื่อ...”
“คาอึล ฉันชื่อคาอึล คิม คาอึล ยินดีที่ได้รู้จักนะ
แม้จะเป็นสถานการณ์แบบนี้ก็ตาม”
“ครับ ยินดีเช่นกันครับ ผมลี แฮวอน”
“อืมม์ ฉันรู้แล้ว จากบัตรนักเรียนนี่ไง อา นี่ คืนนะ บัตรนักเรียนของนาย
อ้อมีอีกเรื่อง แทกวังก็อยู่ห่างจากที่นี่
แล้วทำไมนายถึงมาอยู่แถวบ้านฉันได้ล่ะ”
“เรื่องนั้นน่ะหรอ...คือว่า”
“ถ้าลำบากใจที่จะเล่าก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ
นายพักผ่อนแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมใหม่”
“ยัยคาอึลกลับบ้านได้แล้ว จะนอนเฝ้าไอ้หนุ่มนี่เลยมั้ย”
คิม ซึงจุน ในชุดนักศึกษาแพทย์เดินมาในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
“รู้แล้วน่า กำลังจะกลับ หัดพูดกับน้องสาวคนเดียว
ของพี่ดีๆ หน่อยไม่ได้หรอ ฉัยอายคนอื่นเขานะ”
“ไม่ มี ทาง”
“พี่ บ้า อุ๊ย โทษทีทะเลาะกันให้คนอื่นเห็นจนได้ นั่นพี่ชายฉันเอง”
“อืมม์ เขาดูเท่มากเลย”
“ห้ามพูดแบบนี้ให้พี่ได้ยินนะ
เดี๋ยวเขาจะยิ่งหลงตัวเอง ต้องกลับจริงๆ แล้วล่ะ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับคุณคาอึล”
“เรียกคุณทำไมกัน เราก็อายุเท่ากันนี่น่า
เรียกฉันว่าคาอึลเฉยๆ แล้วกัน”
“ครับ พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“จ้า ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
…แม้ร่างกายจะได้รับบาดแผล
แต่เด็กหนุ่มก็ได้เผยรอยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
จนเขาเองก็แทบจะจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้ยิ้ม
และหัวเราะคือเมื่อไหร่กัน
แฮวอนเป็นลูกชายของศาสตราจารย์ลีฮยอก
อาจารย์คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยโซล
แต่เขาได้หายสาบสูญไปเมื่อ 2 ปีก่อน
ทำให้แฮวอนต้องอยู่เพียงลำพัง
จะมีก็แต่พ่อบ้านคนสนิทอย่าง พ่อบ้านฮวัง
ที่คอยดูแลเขาทุกอย่าง
...ใครกันที่ทำร้ายเขา จนต้องมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลในสภาพเช่นนี้
และเป็นไปตามที่สัญญา เพราะหลังเลิกเรียนคาอึลได้ชวนยูบินและ
แฮบยอนมาเยี่ยมแฮวอนด้วยกัน
“นี่เพื่อนใหม่ฉันเอง ชื่อลี แฮวอน ส่วนสองคนนี้
ยูบินกับแฮบยอน รู้จักกันไว้สิ”
“หวัดดีฉันแฮบยอน ลี แฮ บยอน”
“หวัดดี แฮบยอน”
“ฉันชื่อยูบินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“หวัดดี ยูบิน”
...หลายวันผ่านไป
และหลังจากที่แฮวอนหายดีแล้ว
เขาก็ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายแฮกัง
"วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ อ้าวเธอเขาสิ มาแนะนำตัวกับเพื่อนๆ หน่อย"
เด็กหนุ่มพงกศีรษะเล็กน้อย
ก่อนจะดินเข้ามาในห้อง
"สวัสดีครับ ลี แฮวอน ย้ายมาจากแทจอน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด กร๊าดดดดดดดดดดดดด
"อ้าวเงียบๆ กันหน่อยสาวๆ แฮวอนอา ไปนั่งตรงที่ว่าง
ริมหน้าต่างนู่นสิ แฮบยอนดูแลเพื่อนใหม่ด้วย"
"คร้าบ"
...ระหว่างที่แฮวอนกำลังเดินเข้าไปตรงที่นั่งที่มิสคิมว่า
เขาเอ่ยทักคาอึล
"หวัดดี คาอึล ตอนนี้เราเรียนห้องเดียวกันแล้วนะ"
"อื้อ หวัดดี แฮวอน นายหายดีแล้วนะ"
"ใช่ ต้องขอบคุณเธอ ฉันไปนั่งที่ก่อนนะ
แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน"
"จ้า"
...12...
@ ห้องพักแพทย์ แผนกเด็ก โรงพยาบาลเบโจ
"อาจารย์เรียกผมมา..มีอะไรรึเปล่าครับ"
คิม แทวุง ถาม ซอ อินนา อาจารย์สาวของเขา
"วันนี้เป็นวันเกิดครบ 6 ปี ของเด็กคนหนึ่งในวอร์ดนี้
ครูอยากจะขอร้องให้พวกเธอ 2 คนและเพื่อนๆ ในชั้นปี
ช่วยจัดงานวันเกิดให้เด็กคนนั้นด้วย ส่วนอุปกรณ์ต้องการอะไร
ก็ซื้อได้เลย อา นี่ เงินทั้งหมดอยู่ในซองนี่แล้วรับไปสิ"
...แทวุงรับซองเงินมาจากอาจารย์ของเขา
"งั้นผมกับซึงจุนไปก่อนนะครับ
ผมคงต้องรีบประชุมกับเพื่อนๆในชั้นปีเป็นการด่วน"
"อืม ทำหน้าที่ประธานรุ่นของเธอให้ดีล่ะแทวุง"
"ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง"
..หลังจากนั้นไม่กี่นาทีต่อมา..
นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 2 ก็รวมตัวกันเฉพาะกิจเป็นการด่วน
และเมื่อวางธีมงาน และแบ่งหน้าที่กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเรียน...และเตรียมงาน
"นายแน่ใจนะซึงจุนว่าทำแบบนั้นจริงๆ"
"อือ น่าสนุกดีออก ฉันว่าเด็กคนนั้นจะต้องชอบ ฮ่าๆ"
"นายนี่เพี้ยนจริงๆ เชียว"
"ฉันยอมเพื่องานนี้โดยเฉพาะเลยนะ"
"แฟนคลับนายได้หายเกลี้ยงแน่"
"ก็ดีสิ"
...เช้าวันต่อมา ในห้องศูนย์การเรียนรู้ของเด็กเล็ก
ถูกตกแต่งอย่าวงสวยงาม
พยาบาลสาวพา หนูน้อยคัง ยูมิ
ที่วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิด 6 ขวบ ของเธอ
เดินเข้ามา...
มีพี่ชาย พี่สาวใจดี หลายคน
พร้อมด้วยเพื่อนๆ คนไข้
ต่างก็ใส่หมวกรูปกรวย สีสัน แตกต่างกันไป
"เบิร์ดเดย์นะจ๊ะ ยูมิ นี่จ้าของขวัญของหนู"
"ขอบคุณค่าคุณหมออินนา"
"แข็งแรงๆ เร็วๆ นะจ๊ะ"
"ค่า"
"เข้าไปสิจ๊ะ เพื่อนๆกำลังรออยู่"
...เมื่อยูมิ ก้าวเข้าไปในห้องศูนย์ฯ
พี่สาว พี่ชาย และเพื่อนๆ ต่างก็ร้องเพลงวันเกิดให้เธอ
ยูมิเป่าเค้กไปร้องไห้ไป...
ไม่นานการแสดงต่างๆ ก็เริ่มขึ้น
ซึงจุนมาในชุดแม่ไก่ตัวโต
พร้อมกับผ้าหลากสี ลิปสติกที่ละเลงอยู่ยนหน้าของชายหนุ่ม
ถ้าจะแอบคิดว่าเขาเป็นคนบ้าโรคจิตก็คงไม่แปลก
แต่สำหรับคัง ยูมิ น้อย ต้องขอบคุณพี่ชาย
ตัวโตคนนี้..ทำให้เธอหัวเราะได้
เพราะการรักษาทำให้เด็กน้อยอย่างเธอ
ต้องเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
แทนที่จะมีวันที่ได้เล่นสนุกๆ เช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆ
ในรุ่นราวคราวเดียวกัน
...หลังจากงานวันเกิดจบลง
ซึงจุนเลยขอแยกกับเพื่อน ไปล้วงหน้า ล้างตา และเปลี่ยนเสื่อผ้า
ระหว่างที่เดินผ่านแผนกต่างๆ
ซึงจุนก็จะแกล้งพี่พยาบาล รึไม่ก็รุ่นพี่ รุ่นน้อง ให้ตกใจเล่น
"ย๊า คิม ซึงจุน อยากตายรึไง ฉันตกใจจริงๆนะ
นายแต่งตัวบ้าอะไรเนี่ย"
"ฮ่าๆ ฉันหล่อใช่ไหมล่ะ ฮัน ยูบิน"
ซึงจุนพูดกับเพื่อนสาว..ที่เรียนคณะพยาบาลศาสตร์
"ไปเลยไป ก่อนที่ฉันจะโมโห จับนายหักแขน เหมือนตอน
ประถม"
"ฮัน ยูบิน เธอน่ากลัวนะเนี่ย รู้ตัวมั้ย
ไปดีกว่า เดี๋ยวโดนทำร้ายร่างกาย"
"ไปเลย หนอย ไอ้เพื่อนบ้าเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ"
..ซึงจุนมาหยุดอยู่ที่ตู้น้ำหยอดเหรียญอัตโนมัติ
เขาดื่มโซดากระป๋อง..อย่างสดชื่น
หลังจากที่ใช้พลังงานหมดไปกับการเอนเตอร์เทรนด์
"อร๊ายยยยยย คนไข้โรคจิต ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย"
เด็กสาวร่างสูง เพรียวบาง ร้องขึ้น เมื่อหันมาเจอซึงจุน
ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แบบไม่ทันตั้งตัว
"เงียบๆ เหอะน่า ฉันไมาใช่คนบ้า"
ซึงจุนใช้มือข้างหนึ่งไปอุดไว้ที่ริมฝีปากสีชมพูโอโรสของเด็กสาว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"
โบราดิ้นสุดชีวิต และพยายามจะแกะมือของซึงจุนออก
"เงียบก่อน แล้วฉันจะปล่อยมือ"
ทีนี้ต้องเดือดร้อนถึงศาสตราจารย์ยุน ต้องมาเคลียร์ด่วน
..หลังจากที่มีคนไปแจ้งว่า ยุน โบรา ลูกสาวของเขากำลังมีเรื่อง
ซึงจุนขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน..หลังจากนั้นเขาจึงตามเข้าไปที่ห้องพักของ
ศาสตราจารย์ยุน
"โบรา นั่นไม่ใช่คนบ้าหรอกลูก เขาเป็นลูกศิษย์พ่อเอง"
"ว่าไงนะคะพ่อ นายคนนี้น่ะหรอ" โบราชี้ไปที่หน้าของซึงจุน
ที่เต็มไปด้วยสีสันของบรรดาเศษผ้า ลิปติก ฯลฯ
ซึ่งจะว่าไปก็ใกล้เคียงกับคนบ้ากรายๆ
"ใช่แล้วล่ะ ลูกคงเข้าใจอะไรแทจุนเขาผิดแล้วล่ะ"
"แบร่ๆ" ซึงจุนแกล้งทำเป็นคนบ้า
"อร้ายยย"
โบรากรี๊ดดด ด้วยความตกใจ
ก่อนรีบสงบสติอารมณืของตัวเองแล้วหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อ
"หนูกลับแล้วค่ะ แค่แวะมา ส่วนนายฝากไว้ก่อนเถอะ"
"โบรา เย็นนี้รอทานข้าวด้วยนะ
พ่อจะกลับไปแสดงฝีมือซะหน่อย ไม่ได้เข้าครัวซะนาน"
"พ่อมีเวลาว่างให้หนูด้วยหรอคะ"
"โบรา ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะลูก"
"ก็..ช่างเถอะค่ะ หนูไปก่อนดีกว่า ลาล่ะค่ะ"
"เจอกันที่บ้านนะโบรา"
"ค่ะ"
...ยุน โบรา เดินเชิ่ดออกไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมั่ว
...เกิดมายังไม่เคยต้องอับอายต่อหน้าใครแบบนี้มาก่อน
...13...
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงเรียนมัธยมปลายแฮกัง
“ไม่คิดว่านายจะมารอฉันถึงหน้าโรงเรียนแบบนี้
มาเร็วกว่านี่คิดไว้นะเนี่ย ตอนนี้ฉันก็มาแล้ว
จะขอโทษก็รีบขอโทษตอนที่ฉันยังอารมณ์ดี ว่าไงนายเสาไฟฟ้า”
ยุน โบรา พูดกับหนุ่มมาดเซอตัวสูงที่ยืนพิงกำแพงอยู่
“เธอนี่ประสาทรึเปล่า คิดว่าคนที่มายืนรอที่หน้าโรงเรียนนี้
เขาต้องมาเธออย่างงั้นน่ะหรอ
ช่วยเข้าใจใหม่ให้ถูกด้วยนะ
ฉันมาหาน้องสาวของฉัน นี่เห็นมั้ยว่านี่อะไร”
ซึงจุนชูสมุดรายงานที่ระบุชื่อของเจ้าของรายงานตัวเบ้อเร่อ...
ให้นาราได้ดูชัดๆ ก่อนจะค่อยๆ ชี้ไปทีละตัวอักษร..อย่างกวนๆ
‘รายงานวิชาภาษาอังกฤษ ผู้จัดทำ คิม คาอึล ปี 1 ห้อง B’
“...”
เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่ทำให้ต้องเสียความมั่นใจขนาดนี้มาก่อน
และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายเสาไฟฟ้าตรงหน้าทำให้ ยุน โบรา ต้องอับอาย
“ที่เธอหน้าแตกคิดว่าฉันเป็นคนบ้าโรคจิตอะไรนั่น
ฉันไม่เห็นว่าจะเป็นความผิดฉันตรงไหน เธอคิดเองทั้งนั้น
อีกอย่างเธอคิดว่าคนที่หน้าตาหล่ออย่างฉันจะเป็นคนไข้สติไม่ดีได้หรอ
อย่ามั่นใจในตัวเองมากเกินไปนะน้องหนู
คราวหน้าก่อนจะตัดสินอะไรก็ควรจะไตร่ตรองดีๆ
ก่อนจะได้ไม่ต้องขายหน้าคนอื่นเขา นะจ๊ะอปป้าขอเตือน”
ซึงจุนตอบกวนๆ และเอานิ้วจิ้มที่แก้มข้างซ้ายของโบรา
“นายยยยยยยย”
คิม โบรา โกรธสุดๆ แต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์
“ฉันชื่อซึงจุน คิม ซึงจุน นักศึกษาแพทย์ปี 2 มหาวิทยาลัยเบโจ
นี่ฉันยังคิดอยู่เลยว่าเป็นจิตแพทย์คงดีไม่น้อยในยุคสมัยแบบนี้
แทนที่จะเป็นศัลยแพทย์ ไม่แน่นะสักวันเธออาจจะต้องเป็นคนไข้ของฉันก็ได้
แผนกจิตเวชยินดีต้อนรับนะครับคุณผู้หญิง” ซึงจุนตอบมาดกวน
“อร๊ายยยยยยยยย”
และก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่คาอึลเดินมาถึงบริเวณหน้าโรงเรียนพอดี
“อ้าวพี่ มาเร็วจัง ไหนบอกว่าต้องไปติวให้รุ่นน้องไง
อุ๊ย รุ่นพี่โบราสวัสดีค่ะ”
ยุน โบรา ยิ้มให้คาอึลเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้นไป
“สองคนรู้จักกันด้วยหรอ? ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า”
“ยัยนั่นน่ะหรอ บังเอิญมีเรื่องกันตอนที่อยู่โรงพยาบาล
ช่างมันเถอะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แล้วนี่ก็รายงานของเธอ”
“แหะๆ ขอโทษนะพี่ซึงจุนที่ทำให้ต้องลำบากเอามาให้ถึงที่นี่”
“อืม ถ้ารู้ผิดจริงๆ ก็ซื้อสตอเบอร์รี่ชีสเค้ก ที่ร้าน บลา บลา แบง
ให้สัก 3 ชิ้น ให้ละกัน ไปล่ะ ตั้งใจเรียนด้วยนะยัยมนุษย์ต่างดาว”
“ชิ พี่บ้า ฉันไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวซะหน่อย”
“ไปล่ะ ไว้เจอกันที่บ้าน”
“อื้มม”
ระหว่างที่คาอึลเดินผ่านบริเวณล๊อคเกอร์หน้าตึกวอล์ดวอฟ
“คาอึลเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”
“...”
“เธอตั้งใจจะหลบหน้าฉันจริงๆน่ะหรอ คิม คาอึล”
คาอึลทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของคิม นุน และรีบเดินจ้ำอ้าว
ออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะบังคับเท้าตัวเองได้
แต่ทว่า...ขาเจ้ากรรมดันไม่ค่อยจะมีแรงพยุงตัวนี่สิ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่
...14...
>>> ในชั่วโมงพละของปี 1 ห้อง B
ปี๊ดดดดดดดดดดดดด
อาจารย์ปาร์ค แฮอัน สุดเท่(ในสายตาของช้าน) เป่านกหวีด
เพื่อส่งสัญญาณให้พวกเราหยุดทำกายบริหารซะที
วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน และวันนี้เราจะได้เล่นซอฟท์บอลกันด้วย เย้ๆ
ฉันนั่งรอกับยูบินอยู่นานกว่าจะถึงคิวที่ได้ลงเล่น
“ซัดเปรี้ยงเลยนะลูกพี่คาอึล โฮมรัน”
“อือ” ฉันตอบรับแฮบยอนที่กำลังนั่งเชียร์อยู่ข้างสนาม
ยูบินเตรียมส่งลูกให้ฉัน ฉันเล็งไปตามทิศที่ลูกบอลลอยมา
วิ่ง วิ่ง วิ่ง ตี ตี ได้ แล้ว เยสสสส
เพร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“โอ้ ไม่นะ”
คาอึลรู้สึกเซ็งเข้าไปอีก
++ หน้าห้องสภาฮวาวอล ++
“ทำไมซวยแบบนี้นะยัยคาอึลเอ้ยย”
คาอึลบ่น ขณะยืนอยู่ที่หน้าห้องสภาฮวาวอล
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีคนออกมาจากห้องนั้นพอดี
แจวอน กับแทจุน นั่นเอง
“ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ในเวลานี้นะ คิม คาอึล”
แจวอนเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี
“หวัดดีค่ะ รุ่นพี่แจวอน รุ่นพี่แทจุน คือว่าฉัน..”
“มาหาเจ้านุนสินะ อยู่ข้างในนู่นแหนะ เข้าไปสิ” แทจุนว่า
"เจ้านุนคงดีใจที่เธอมาหาถึงที่นี่ แหะๆ" แจวอนพูดก่อนขำเล็กๆ
อย่างเป็นเอกลักษณ์ เพื่อโชว์ฟัน(กระต่าย)ขาวๆ
“เปล่านะค๊ารุ่นพี่แทจุน” คาอึลรีบปฏิเสธ
“งั้นที่เธอมาที่นี่เพราะ” แจวอนถามขึ้น
“อย่าไปบอกใครนะคะว่าฉันทำกระจกห้องพักครูแตก
ก็เลยต้องมาลงบันทึกความผิดในห้องนี้”
คาอึลตอบหน้าจ๋อยๆ ก็แน่ล่ะ เพราะคะแนนความประพฤติของเธอ
ต้องหายไปตั้ง 20 คะแนน กฎบ้าอะไรเนี่ย
แค่จ่ายเงินค่ากระจกที่เสียไปไม่ได้หรอ?
แล้วไอ้คะแนนที่ว่ามันจะถึง 50 คะแนนรึเปล่าเมื่อเธอจบไฮสคูล
คาอึลคิดในใจ
แต่ก็ต้องจำใจเดินเข้าไปในห้องสภาฮวอวอล..ทันที
และเมื่อพบว่าสายตาของใครบางคน จับจ้องมาที่เธอ
อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังไร้การทรงตัวที่ดี
"หวัดดีค่ะ รุ่นพี่"
คาอึลทักทาย ก่อนจะรีบเดินตรงไปหยิบสมุดบันทึกพฤติกรรม
คาอึลกำลังจดปากกา และกำลังจะเขียน
คิม นุนคว้าหมับไปที่มือของคาอึล ด้านที่กำลังจับปากกา
คาอึลหันหน้าไปสู้หน้ากับคิม นุน ทันที
แววตาของผู้ชายคนนี้อันตรายต่อเธอมากจริงๆ
คาอึลนึก
"จะหลบหน้ากันอีกนานมั้ย ระหว่างเราเกิดอะไรขึ้น
คิม คาอึล คนที่ช่างพูด มีน้ำใจ และยิ้มสดใสคนนั้นหายไปไหน"
"ฉันไม่รู้ว่ารุ่นพี่พูดถึงเรื่องอะไร แต่อยากจะบอกว่า
ยิ่งรุ่นพี่เข้าใกล้ฉันมากเท่าไหร่ ฉันเองก็จะยิ่งลำบาก
ขึ้นทุกที"
"ที่ผ่านมามันไม่มีความหมายกับเธอสักนิดหรอ
หรือมีแต่ฉันคนเดียวที่คิดวุ่นวายไปเอง"
"..."
"เธอเป็นคนที่ฉันพึ่งพาได้และเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ
ไม่ใช่หรอคิม คาอึล"
"..."
"เธอเป็นคนที่ทำให้ชีวิตที่เรียบง่ายของฉันมีสีสัน
และฉันก็หวังว่าเธอจะคิดแบบเดียวกัน
รึว่าเธอจะชอบเจ้าแว่นนักเรียนใหม่คนนั้น"
"อื้ม ใช่ ฉันชอบแฮวอน ชอบมากด้วย ทีนี้รุ่นพี่ก็ปล่อยมือฉันได้แล้ว
ฉันจะได้รีบๆ เขียนบันทึกนี่ แล้วก็ออกไปจากห้องนี้"
"โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ขอโทษที่รบกวนเธอ"
คิม นุน พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที
"ไม่นานรุ่นพี่ก็คงจะลืมฉันได้ เหมือนกับที่ฉันพยายามจะลืม"
อยู่ๆ น้ำตาของคาอึลก็หยดลงที่หน้าสมุดบันทึก
รอยหมึกปากกาค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น
พร้อมกับความรู้สึกสับสนภายในใจของเธอเอง...
...15...
เมื่อหลายวันก่อนยัยยูบินตัวแสบเอากุญแจดีไซด์เก๋ดอกหนึ่งมาให้ฉัน
พอรู้ว่ากุญแจนี่เป็นของใครเท่านั้นแหละ ฉันอยากจะบ้าตาย
ฉันพลิกดูกุญแจอย่างละเอียดและพบรหัสลับอะไรบางอย่าง
ที่บอกฉันว่า...สิ่งที่ฉันต้องเอาเจ้ากุญแจนี่ไปไขคืออะไรกัน
ล็อคเกอร์หมายเลข 0174
อันเป็นล็อคเกอร์ของคิม นุน
ฉันตัดสินใจอยู่นานกว่าจะไขกุญแจเข้าไป
และค่อยๆ เปิดประตูฃ็อคเกอร์ออกมา
สิ่งแรกที่สะดุดตาคือ ป้ายสีชมพูที่มีข้อความว่า
'Welcome to Kim Noon's world'
พร้อมกันนี้ยังมีนมรสกล้วยหอมอีกหนึ่งกล่อง
ข้างๆ กันนั้นมีกระดาษโน๊ตแปะอยู่
'กินนมกล่องนี้แล้วคิดถึงฉันด้วย'
คิม นุน สุดหล่อ
คาอึลเผลอยิ้มออกมา..แต่ทว่า
เธอคงไม่สังเกตว่ามีกลุ่มเด็กผู้หญิงอยู่หลายคน
หันมามองเธอด้วยสายตาอำมหิต
รวมทั้งเด็กสาว 4-5 คนที่เคยมีเรื่องกันที่แคนทีนเมื่อคราวก่อนด้วย
และก็กลายเป็นกิจวัตรของคาอึลที่ต้องแวะเวียนมาไขล็อคเกอร์นี้
และหยิบกล่องนมและกระดาษโน้ตไป
หลังจากนั้นไม่นานคาอึลก็โดนแกล้งสารพัด
เช่น เอารองเท้าไปซ่อน โดนขังในห้องน้ำ
เสื้อพละโดนตัดขาด โดนแป้งราดทั้วตัว
และวันนี้ก็เช่นกัน
"ฮาโหลๆ คาอึล เธอยังไม่ถึงโรงเรียนใช่ปะ"
"อื้ม ใช่ แต่อีกเดี๋ยวคงถึง มีอะไรยูบิน"
"ฉันฝากซื้อพายบลูเบอร์รี่ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ โรงเรียนหน่อยสิ นมรสสตอเบอร์รี่ด้วย
ส่วนของแฮบยอนเอานมรสชอกโกแลตนะ"
"อือๆ ได้ รอแป๊บนะ"
"จ้าๆ ขอบใจๆ"
สายด่วนจากยูบินทำให้ฉันสังหรใจแปลกๆ
เพราะปกติยูบินจะทานอาหารมาจากบ้านแล้ว
รึอาจจะเป็นเพราะ เธอคงจะเบื่ออาหารเช้าที่บ้านแล้วกระมัง
หลังจากวางสายจากคาอึล ยูบินและแฮบยอนต่างก็ช่วยกันทำความสะอาด
ข้อความที่ประตูหน้าห้อง ปี1 ห้องB กันยกใหญ่
แต่ทว่ามันช้าไป...เพราะคาอึลมาถึงซะก่อน
'ไปตายซะ คิม คาอึล
เธอไม่คู่ควรกับท่านนุนของเรา'
ตัวหนังสือสีแดงสดคล้ายเลือดเด่นหราอยู่
คาอึลพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้อ่อนไหวไปกับ
สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
แฮบยอนและยูบินกำลังรีบช่วยกันเช็ดตัวหนังสือออกอย่างเร่งรีบ
จนไม่ทันสังเกตว่าคาอึลมาถึงแล้ว
"นายรีบๆ เช็ดเข้าสิแฮบยอน หวังว่าคงจะลบออกหมดก่อนที่คาอึลมาถึงนะ"
"อืม เพราะรุ่นพี่นุนคนเดียว ลูกพี่ฉันถึงได้ลำบาก"
"หยุดพูดเหอะน่า"
"นี่พายกับนมรับไปสิ"
คาอึลยื่นถุงขนมให้ยูบิน ทั้งยูบินและแฮบยอนต่างก็สะดุ้งเฮือก
"คาอึล เธอไม่เป็นไรนะ"
"ไม่มีอะไรสักหน่อย มาฉันช่วยเช็ดอีกคน"
"ลูกพี่ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องลูกพี่เอง"
"ขอบใจมากแฮบยอน คำพูดนายหล่อมาก ฮ่าๆ
แล้วก็ยูบิน เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมเธอเลยรีบโทรให้ฉัน
ไปซื้อของพวกนี้มาให้"
"แต่ก็ไม่ทัน เธอมาเห็นข้อความบ้าๆ นี่จนได้"
"ไงก็ต้องขอบคุณเธอสองคนอยู่ดี มื้อกลางวันนี้ป๋าเลี้ยงเอง แหะๆ"
...และเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่แฮวอนเพิ่งมาถึงพอดี
"เกิดอะไรขึ้น ข้อความพวกนี้ แต่คาอึลเธอโอเครึเปล่า"
"แค่ข้อความเด็กๆ พวกนี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
"ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยเธอได้ก็บอกฉันมานะ"
"ตกลง"
>>>>>>>>>>>
ห้องสมุดสุดไฮเทคแห่งแฮกัง
โต๊ะประจำของยูบิน แฮบยอนและคาอึล
ส่วนแฮวอนแยกไปหาหนังสือมาอ่าน
"เธอจะเอายังไงต่อไปคาอึล ขืนมัวไม่ตอบโต้อะไรกลับไป
พวกนั้นก็ยิ่งได้ใจนะ อีกอย่างนี่ก็ใกล้จะสอบปลายภาคเต็มที
อะไรๆ ก็จะยิ่งลำบากนะ"
"ขอบคุณนะที่เป็นห่วงยูบิน แต่ฉันว่าอีกไม่นาน เรื่องบ้าๆ นี่
น่าจะหยุดสักที ตอนนี้เรากลับไปห้องกันดีกว่าคลาสบ่ายใกล้จะเริ่มแล้ว"
"เดี๋ยวลูกพี่กะยูบินไปกันก่อนนะ เดี๋ยวฉันรอเจ้าหนอนหนังสือนี่ก่อน
เดี๋ยวจะงอลที่พวกเราไม่รอ แหะๆ"
"อื้ม"
....หลังจากที่กลับมาที่ห้องคาอึลและยูบินก็ต้องช๊อคอีกรอบ
เมื่อกระเป๋าของคาอึลถูกรื้อค้น หนังสือก็ยังเปียกน้ำ และโดนฉีกขาด
คาอึลวางซากหนังสือลงบนโต๊ะ ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวไปด้วยความโกรธ
ไฟโกรธของคาอึลประทุขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมาจากปล่องภูเขาไฟ..
"มีใครจะบอกฉันได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
คาอึลเริ่มตะโกนเสียงดัง...และเธอก็ดูน่ากลัวขึ้นเป็นกอง
จนยูบินก็เริ่มจะขนลุกขนพอง...กับอิทธิฤทธิ์ของเพื่อนสาวเวลาโกรธ
"ไง ไม่มีใครรู้กันเลยหรอ ก็ดี
ในเมื่อไม่มีใครให้คำตอบได้ ฉันก็จะไปหาคำตอบเอาเอง"
คาอึลรีบเดินออกจากห้องไปทันที
และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เดินผ่านแฮบยอนและแฮวอน
"นายสองคนไปเรียนเถอะ แล้วบอกกะมิสคิมว่าฉันพาคาอึลไปที่ห้องพยาบาล"
ยูบินหันไปบอกสองหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งตามคาอึลไป
...ห้องควบคุม
"อะไรนะคะ กล้องที่ห้องเสียหรอคะ แล้วที่ตรงทางเดินล่ะ
เสียด้วยรึเปล่า คุณลุงช่วยหนูทีเถอะนะคะ
หนูไม่อยากโดนคนอื่นรังแกอีกต่อไปแล้ว"
"โธ่ แม่หนู กล้องมันเสียจริงๆ น่ะ ต้องขอโทษเธอด้วย
ลุงคงช่วยเธอได้เท่านี้ล่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"แล้วจะเอาไงต่อดีคาอึล"
"เธอรีบกลับขึ้นไปเรียนเถอะ ฉันขอไปสงบสติอารมณ์ก่อน
ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
"แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้ฉันอยู่เป็นเพื่อน"
"แน่ใจ"
...16...
คาอึลขึ้นมาที่ดาดฟ้าตึกจีเนียส
เธอเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้มาที่ตรงนานเท่าไหร่แล้ว..
สายลมเย็นปะทะเข้ากับใบหน้า อารมณ์ของคาอึลค่อยๆ เย็นลง
ความโกรธมลายหายไป แต่กลายเป็นความอ่อนแอเข้ามาแทนที่
"ฮือๆ คนบ้า ทำไมชีวิตฉันต้องมายุ่งยากอะไรเพราะนายด้วย
คิม นุน คนบ้า บ้า บ้า ฮือๆ"
อยู่ๆ คิม นุนก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของคาอึล
น้ำตาของคาอึลยังคงไหลด้วยลงมาไม่หยุด
"เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ คาอึล"
เมื่อคาอึลเจอหน้าคิม นุน เข้าจังๆ
กลับไม่ได้รู้สึกโกรธเขาอย่างที่พูดจริงๆ
เธอเสมองไปทางอื่น และเอามือปาดน้ำตา
อยู่ๆ คิม นุน ก็ดึงตัวคาอึลเขามากอดไว้
คาอึลร้องไห้หนักขึ้น..หนักขึ้น
"ฮือๆ"
"โอ๋ๆ เงียบเถอะเด็กน้อย ไม่มีใครบอกเธอหรอว่า
เวลาเธอร้องไห้ โคตรน่าเกลียดเลย"
เหมือนว่าตัวเองเพิ่งได้สติหลังจากการถูกกอดกุม
คาอึลพยายามดิ้น เพื่อหลุดจากการกอด
และเผลอใช้ท่าไม้ตายของเธอไป
กรอกกกกกก (เสียงคาอึลบิดเข้าที่แขนของคิม นุน)
"โอ๊ย นี่จะฆ่ากันเลยใช่ไหม แขนฉันจะหักมั้ยเนี่ย เธอนี่นะ คิม คาอึล"
"ไม่หักหรอก แต่แค่อาจจะกระดูกร้าวนิดหน่อย
แต่ยังไงก็ขอบคุณนะที่ อุต ส่า ปลอบ น่ะ"
"นี่เราจะคุยกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ใช่ไหม"
"มันคงเป็นแบบเดิมไม่ได้หรอกรุ่นพี่
รุ่นพี่คงไม่รู้หรอกว่าการที่คนดังๆ อย่างรุ่นพี่มาสนิทสนมกับคนธรรมดาอย่างฉัน
มันจะทำให้ฉันต้องลำบากมากขนาดไหน ตอนนี้ก็เหมือนกัน"
"ถ้าฉันกลับไปเป็นมนุษย์ล่องหนเหมือนเดิมล่ะ
เธอจะเป็นเหมือนตอนนี้ไหม"
"อย่าพูดแบบนั้นรุ่นพี่ มันไม่มีทางเกิดขึ้นอีก"
"ฉันคงเป็นเชื่อโรคที่ร้ายแรงในสายตาเธอ ขอโทษนะจากนี้ไป
ฉันคงไม่กล้ามาเสนอหน้าให้เธอเห็นอีกแล้วล่ะ
ขอให้เธอกับเจ้าหนูนั่นรักกันให้ดีๆ ล่ะ"
คิม นุน กำลังหันหลังกลับ
"เดี๋ยวก่อน"
เขาหันกลับมาอีกครั้ง
"เอากุญแจนี่คืนไป ฉันคงไม่ต้องใช้มันอีก"
"ฉันไม่รับคืน ถ้าเธอไม่ต้องการมันก็แค่โยนทิ้งซะ"
คิม นุน ผู้เย็นชาคนนั้นกลับมาอีกครั้ง
หลังจากที่คิม นุน ไปแล้ว คาอึลก็ร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง
และตอนนี้เธอก็เพิ่งเข้าใจว่า เธอรักคิม นุน มาก
และรู้สึกเจ็บปวดใจมาก...ที่สุด
และทำให้หวนคิดถึงภาพวันเก่าๆ ที่เคยทำร่วมกันมา
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ที่ค่อยๆ จางไป
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
หลังเลิกเรียน ...และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่มีองครักษ์พิทักษ์คาอึล
ยูบิน แฮบยอน และแฮวอน มาส่งคาอึลที่บ้าน
"ขอบคุณทุกคนที่มาส่งนะ อ้อ แล้วก็ห้ามเล่าอะไรให้พี่กะป๊ะป๋าฟังนะ
ฉันไม่อยากให้พวกเขาไม่สบายใจ"
"อื้มมมม"
"แล้วเรื่องหนังสือเรียนล่ะว่าไง"
"ฉันมีตัวช่วย"
"ใครกัน"
"เทพบุตรสุดหล่อ คึคึ พี่แทวุงไง ตำราเทพคงหาได้ไม่ยาก"
"แล้วเธอจะบอกพี่ซึงจุนยังไงล่ะ พี่ยิ่งฉลาดๆ อยู่ด้วย"
"ก็บอกไปว่าอยากได้ตำราเทพๆ ของแฮกัง จะได้แอคทีฟตัวเอง
ให้เก่งๆ แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ ไปๆ กลับกันได้แล้ว วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก
ไว้วันหลังฉันจะเลี้ยงมื้อใหญ่ละกันนะ"
"อื้ม บาย" ยูบินว่า
"เจอกันพรุ่งนี้นะลูกพี่"
"อื้อ แฮบยอน"
"นี่คือช๊อตโน๊ตสรุปวิชาวรรณคดีเกาหลีชั่วโมงที่เธอขาดไป
เธอเอาไปอ่านก่อนนะคาอึล หวังว่านี่คงพอช่วยได้"
"ขอบคุณนะแฮวอน ขอบคุณมาก"
"อื้ม แล้วเจอกันนะ"
"จ้า"
หลังจากร่ำลาเพื่อนๆ เสร็จแล้วคาอึลก็รีบเข้าบ้านทันที
คฤหาสน์ตระกูล คิม
"เดินยังไงเนี่ยนุน ให้ตัวเองกระดูกร้าวได้ นายเป็นอะไรมากปะเนี่ยนุน งั่มๆ"
ดงจุนพูด ขณะที่มืออีกข้างก็ยัดคุกกี้ใส่ปาก
"ช่างฉันเหอะน่า ที่เจ็บนี่มันแขนฉัน ไม่ใช่แขนนาย"
คิม นุน ตอบหน้าตาย แต่ก็ยังมองแขนด้านที่ใส่เฝือกอ่อนเอาไว้
"เอาน่าๆ นายเองก็อย่าเพิ่งกวนเจ้านุนเลย
ไปอ่านหนังสือกับโบรากับแทจุนนู่นไป"
แจวอนว่า
"ครับ ท่านรองประธานนักเรียน"
ดงจุนแกล้งทำหน้าสลด ก่อนจะเดินไปนั่งรวมกับเพื่อนคนอื่นๆ
หลังจากที่ดงจุนไปรวมกลุ่มติวหนังสือกันแล้ว
ก็เหลือแค่คิม นุน กับแจวอน ตามลำพัง
"มีอะไรจะเล่าไหม"
"อือ"
"ว่ามา"
"ฉันไม่เชื่อว่าคาอึลจะชอบไอ้หนูแว่นนั่นจริงๆ
และฉันก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมคาอึลต้องหลบหน้าฉัน
และทำตัวห่างเหินขนาดนี้"
"อื้มๆ แต่ที่ฉันสังหรณ์ใจน่ะนะ เรื่องนี้นายมีส่วนเต็มๆ ว่ะเพื่อน"
หนุ่มฟันกระต่ายหน้าสวยว่า
"เกี่ยวกับฉัน? แล้วมันเรื่องอะไรเล่ารีบพูดมา ตอนนี้ตรรกะฉันตีกันจนปวดหัวหมดแล้ว"
"ก็ความเป็นคนดังของนายยังไงล่ะ บางทีการที่นายทำตัวสนิทสนม
กับคาอึล อาจจะมีคนไม่พอใจ และหาเรื่องแกล้งคาอึลอยู่ก็เป็นได้"
"ไม่หรอกมั้ง มีคนทำเรื่องไร้สาระพวกนั้นด้วยหรอ"
"งั้นมาพิสูจน์กัน บางทีนายอาจจะได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ก็ได้"
แจวอนยิ้มเจ้าเล่ห์
คิม นุน คิดตามอย่างอารมณ์ดี
"ฉันเชื่อว่ายังไงคาอึลก็ต้องชอบฉันแน่ๆ"
"ก็ขอให้มันจริงเถอะ"
"นายลองมองหน้าฉันดีๆ สิ ลองสมมติดูว่านายเป็นผู้หญิง
นายจะไม่หลงเสน่ห์ฉันบ้างหรอ จากสายตาอันเป็นธรรม
หน้าตาอย่างฉันนี่มันสัดส่วนทองคำชัดๆ"
"นายนี่หลงตัวเองจังนะ แต่จิ้นไม่ลงวะเพื่อน โทษที ฮ่าๆ"
"ขอบใจนะแจวอน ตอนนี้ฉันสบายใจโคตรๆ เลย
ไปติวกันต่อเถอะ"
"อื้มมมม"
...17...
เช้าวันรุ่งขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
"ขอโทษนะครับน้องยูบิน"
"ค่ะ รุ่นพี่แจวอน"
"พี่มีเรื่องรบกวนเวลาสักครู่ ไม่รู้ว่าน้องยูบินจะว่างคุยกับรุ่นพี่คนนี้รึเปล่า"
"ว่างค่ะ ว่างมากด้วย แหะๆ" ยูบินสายตาเป็นประกายยามเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ
กับหนุ่มๆ จตุรเทพที่เธอคลั่งไคล้
...มุมหนึ่งหลังตึกจีเนียส ที่ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน
"อืมๆ ขอบคุณนะครับที่ให้ข้อมูล งั้นเรามาร่วมมือกัน
ช่วยให้คนสองคนที่รักกันได้ลงเอยกันเถอะ"
แจวอนพูดพรางยื่นมือไปให้ยูบินเชคแฮนด์ด้วย
"เป็นเกียรติมากเลยค่ะ รุ่นพี่แจวอน แหะๆ"
ยูบินตื่นเต้นสุดๆ
"จากนี้ไปเราคงได้เจอกันบ่อยๆ นะครับ
รวมถึงเจ้าสองคนตรงนั้นด้วย"
แจวอนพูด และชี้ไปยังบริเวณสนามบาสฯ
ที่แทจุนดับดงจุนกำลังเล่นกันอยู่
..ประกาศจากสภาฮวาวอล
ขอให้นักเรียนทุกชั้นปีมาประชุมกันที่หอประชุมฮยอนอิน
หลังเลิกเรียนกันโดยพร้อมเพรียง
ลงชื่อ คิม นุน ประธานนักเรียน รุ่น 107
....นักเรียนทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันมาก เมื่อเห็นประกาศจากสภาฮวาวอล
อาจจะเป็นเพราะใกล้ถึงงานเทศกาล 'Open House'
และนักเรียนทุกชั้นปีก็จะได้รับหน้าที่แตกต่างกันไป
กลุ่มของคาอึลก็ดูสนใจกับประกาศนี้ไม่น้อย
"ต้องเป็นเรื่องงาน 'Open House' แน่ ฉันเคยมากับแฮบยอนเมื่อปีที่แล้ว
ตอนนั้นเธอไปเที่ยวโอซาก้ากะที่บ้านพอดี"
"ก็คงงั้น"
"ฉันเองก็เคยมาเหมือนกัน เคยมาแข่งตอบปัญหาวิทยาศาสตร์
และก็บังเอิญได้รางวัลมาด้วย" แฮวอนว่า
"สรุปคือในที่นี้มีแค่ฉันคนเดียวสินะที่ยังไม่เคยเข้าร่วมไอ้งานที่ว่า"
"เอาน่าลูกพี่ ยังไงปีนี้เราก็ได้เข้าร่วมอยู่แล้ว มันต้องสนุกมากแน่
คึคึ สาวๆ จาก St. Blosom Marry ก็ต้องมาร่วมงานด้วย"
เปรี๊ยะ (เสียงยูบินตีเข้าที่แขนของแฮบยอนด้วยความหมั่นไส้)
"ยัยยูบิน เธอตีฉันทำไมเนี่ย"
"ก็อดหมั่นไส้นายไม่ได้นี่"
"อะไรๆ เธอหึงฉันล่ะสิ พูดถึงสาวๆ หน่อย ไม่ได้เลยนะ"
"เปล่าซะหน่อย"
"จริงง่ะ" แฮบยอนแกล้งอำยูบิน
"ก็จริงสิ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลย
อย่างนายห่างไกลสเปคฉันเยอะ ถ้าน่ารักๆ แบบแฮวอนสิว่าไปอย่าง"
"เลิกทะเลาะกันได้แล้ว อายแฮวอนบ้างสิคงรำคาญแย่แล้ว"
"ไม่หรอกๆ ฉันไม่รำคาญเลย พวกเธอครึกครื้นดีออก"
คาอึลหันมายิ้มให้แฮวอน และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่
กลุ่มของคิม นุน เดินผ่านมาพอดี
ไม่นานนักเหล่เมมเบอร์ของสภาฮวาวอลก็แลกเปลี่ยน หมุนเวียน
กันขึ้นมาพูด
โดยเนื้อหาที่ว่าคือเรื่องงาน 'Open House' ไม่มีผิดเพี้ยน
ซึ่งงานนี้จะถูกจัดขึ้นในอีก 2 สัปดาห์ข้างหน้านี้
....และเรื่องสุดท้ายก่อนจะเลิกก็คือ
"ก่อนหน้านี้ไม่นาน สภาฮวาวอลได้สืบทราบมาว่า
ภายในโรงเรียนของเราแห่งนี้ มีนักเรียนบางกลุ่ม
ได้ประพฤติตัวไม่เหมาะสม ใช้ความรุนแรงในโรงเรียน
ผม และเมมเบอณคนอื่นๆ ได้ลงความเห็นกันว่า
สมควรให้มีกฎข้อที่ 7631 เกิดขึ้นนับตั้งแต่บัดนี้
โดยมีเนื้อหาใจความว่า...
บุคคลใดประทุษร้ายต่อบุคคลอื่น ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
สมควรให้ออกจากการเป็นนักเรียนที่แฮกังไฮ(สคูล) แห่งนี้
และทางโรงเรียนจะส่งตัวให้ทางตำรวจเป็นผู้จัดการ"
มีเสียงบ่นเซ็งแซ่กับกฎของโรงเรียนที่ผุดมาอีกหนึ่งข้อ
นี่กฎบ้าอะไร ที่มีอยู่ยังเยอะไม่พอรึไง
คาอึลคิด
"ชินแอ แล้วเรื่องที่ เอ่อ เราทำลงไป เธอว่าจะมีใครรู้ไหม"
"เงียบๆ เหอะน่าฮีจิน เธอกลัวคนอื่นเขาจะไม่รู้รึไงฮะ"
เด็กสาวสองคนที่อยู่เบื้องหลังการแกล้งคาอึล เริ่มร้อนตัว
และหนึ่งในนั้นก็มีเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีท่าลุกลี้ลุกลน จนผิดจากวิสัยปกติของเขา
...แฮวอน
...18...
หลังจากเลิกประชุม..นักเรียนทุกคนก็ทะยอยกันกลับ
แฮบยอน แฮวอน และยูบิน กำลังตกลงกันเรื่องจะไปส่งคาอึลที่บ้าน
แต่อยู่ยูบินก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรออกมาได้
...ก่อนหน้านั้น
"พี่จะพาเจ้านุนไปรอคาอึลในที่ที่คนไม่พลุกพล่าน
เพื่อให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันก่อน"
"แล้วฉันต้องทำยังไงคะรุ่นพี่"
"ก็คือว่า ####^#$%^##$$&*())_"
แจวอนเริ่มเล่าแผนการคร่าวๆ
"ค่ะๆ เข้าใจแล้วค่ะ"
...ปัจจุบันทันด่วน
"เอ่อ คาอึล เดี๋ยวก่อนนะ พอดีฉันนึกขึ้นได้ว่าลืมของ
ไว้ ไปเอาเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ส่วนนายสองคนเชิญกลับได้
วันนี้ฉันจะนั่งแท๊กซี่ไปส่งคาอึลเอง"
"แน่ใจนะว่าต้องการแบบนี้ยัยยูบิน เธอมีแผนอะไรป่ะเนี่ย"
'นี่มันใช่เวลาจะมาสงสัยมั้ยเนี่ย นายแว่นปากเสีย' ยูบินนึกในใจ
"ผงแผนอะไรบ้าหรอ เรื่องของผู้หญิงน่า แฮวอนจ๋าช่วยพานายแว่นปากเสียนี่
กลับไปด้วยคนทีนะ"
"อือๆ" หนุ่มแว่นอีกคนรับปาก
>>>>>> ห้องเก็บของชั้นใต้ดินของตึกจีเนียส <<<<<<<<
"เธอก็รู้ว่าฉันกลัวที่แคบ แล้วก็มืดแบบนี้ เธอช่วยไปหาพวงกุญแจ
รูปแมวเหมียวในนั้นให้ทีนะ นะ คาอึล"
"แล้วเธอมาทำพวงกุญแจที่ว่านั่น หายในห้องนั้นได้ยังไง"
"ก็ตอนนั้นไง ตอนนั้นอ่า" ยูบินเริ่มแถ
"ตอนไหน"
"อ่อ เอ้อ ตอนนั้นฉันกับแฮบยอนไง ถือของช่วยอาจารย์ปาร์ค
แล้วก็เอามาเก็บไว้ในห้องนี้ไง"
"แน่นะ" คาอึลคาดคั้น
"ก็เออดิ ฉันรอตรงนี้นะ เธอรีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวกลับบ้านเย็นเอานะ"
"อือๆ รู้แล้ว งั้นเธอยืนรอตรงนี้แหละ"
"จ้า"
คาอึลรีบเข้าไปในห้องเก็บของ ตามแผน
ปัง (เสียงปิดประตูดังปัง)
ยูบินกับแจวอนช่วยกันใส่กุญแจล๊อคไว้อย่างหนานแน่น
และยืนคุมสถานการณ์อยู่ห่างๆ
ในขณะที่ทั้งแทจุนและดงจุน ที่ตามมาสมทบทีหลังนั้น
เหมือนกับคู่รักที่มาปิกนิคกันซะมากกว่า
เพราะบรรดาของกินที่หอบมา
จะว่าไปสองหนุ่มก็ฮอตไม่เบา
เมื่อเดินเข้าไปได้ไม่กี่ก้าว คาอึลก็พบคิม นุน ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
ปัง ปัง ปัง (เสียงคาอึลเคาะประตูเสียงดัง)
คาอึลทั้งเคาะ ทั้งทุบประตูเสียง
"หลอกฉันจนได้ เจ็บใจนัก ออกจากห้องนี้ไปได้เมื่อไหร่น่าดู ยัยยูบิน"
คาอึล หงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าเสียรู้ให้กับเพื่อนสาว
จนต้องมาติดในห้องห้องเก็บของชั้นใต้ดินของตึกจีเนียส
ด้วยกันกับคิม นุน ตามลำพัง สองต่อสอง
คิม นุน ค่อยๆ เดินช้าๆ เข้ามาหาคาอึล
"คนพวกนั้นน่ะ เขาหวังดีกับเราจริงๆ น่ะ
อีกอย่างถ้าเราสองคนยังเคลียร์กันไม่จบล่ะก็
ก็คงได้อยู่ในห้องนี้...จนถึงจนถึงเช้า "
คาอึลรีบถอยกรูออกไป 3-4 ก้าว ให้ห่างจากตำแหน่งที่คิม นุน ยืนอยู่
จังหวะนั้นเองที่..Face to Face
ตึก ตัก ตึก ตัก
หัวใจของคาอึล เริ่มเต้นรัว และเร็ว
จนเธอเริ่มกลัวว่ามันจะทะลุอกด้านซ้ายออกมาเต้นโชว์เสียให้ได้
"อย่ากลัวฉันเลย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกคิม คาอึล"
คิม นุน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และแววตาจริงจัง
"..."
"ฉันรู้เรื่องที่เธอถูกแกล้ง เพราะสาเหตุมาจากฉันแล้วล่ะ
ทำไมเธอถึงไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลยล่ะคาอึล
ทำไมเธอถึงเลือกที่จะเผชิญกับมันเพียงลำพัง..."
คำพูดของคิม นุน นั้นเปี่ยมด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ทั้งเป็นห่วง และยังตัดพ้อ เพราะความน้อยใจ..คาอึล
"รุ่นพี่จะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม ยังไงฉันก็โดนอยู่ดี"
คิม นุน จ้องไปที่ตาของคาอึล
แล้วคว้ามือทั้งสองข้างของเธอมากุมไว้
"ฉันขอโทษ ที่ฉันทำตามความต้องการของตัวเองฝ่ายเดียว
และไม่เคยคำนึงถึงเธอเลยว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง ขอโทษจริงๆ
การชอบใครสักคนมันทำให้ฉันมองเห็นตัวเองเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ
ไม่ใช่คนดังอะไร แต่จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ขอแค่เธอมาหลบอยู่ข้างหลังฉันก็พอ...
เฮ้อ กว่าจะพูดความรู้สึกที่มีออกมาได้.."
คิม นุน ร่ายยาว และหอบเล็กๆ
"แหวะ คำพูดเชยๆ เนี่ย รุ่นพี่ไปจำมาจากไหนหรอ ฮ่าๆ"
"นั่นไง เธอยิ้มแล้ว ถึงจะไม่ซึ้งก็มีฟินบ้างล่ะน่า
ชักอยากกินรามยอนฝีมือเธอแล้วสิ"
"ถ้าฉันทำให้กินจริงๆ น่ะนะ คงกินไม่ได้แน่
ไว้ฉันจะบอกพี่ซึงจุนให้ทำให้พี่แทนจะดีกว่านะ"
เมื่อนึกถึงหน้าของเจ้าของชื่อ คิม ซึงจุน
คิม นุน ก็รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
"ตกลงนี่เราไม่โกรธกันแล้วใช่ป่ะ
เราคืนดีกันแล้วนะ"
คิม นุน ถามด้วยใบหน้าชวนยียวน
ขณะที่ยื่นหน้ามาใกล้คาอึล จนแทบจะหายใจรดต้นคอกัน
"อื้มม ถ้าเคลียร์ไม่จบ วันนี้คงได้นอนหนาว และหิวในนี้แน่เลย
ฉันไม่เอาด้วยหรอก เก็บไว้ทะเลาะกันวันหลังก็คงได้มั้ง"
คาอึลพูด และเผลอยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด
"ย๊า ฮู้" คิม นุน ร้องดังลั่ง
...บุคคลทั้งสี่ที่ยืนคุมสถานการณ์อยู่หน้าห้องเก็บของ
>>>> ยูบิน แจวอน แทจุน และดงจุน
"เร็วกว่าที่คิดแฮะ แค่ 5 นาที เจ้านุนก็จัดการได้"
แจวอนยิ้มๆ อย่างพอใจในแผนการของตัวเอง
"ฉันกลัวว่าจะตีกันซะอีก ฮ่าๆ เรารีบไขกุญแจเปิดห้องดีกว่าค่ะ
ถ้ายัยคาอึลหิวขึ้นมาเมื่อไหร่
ฉันจะเป็นคนแรกที่ถูกถลกหนังเอา แหะๆ"
"อื้มๆๆ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
