MIT สืบร้าย เจอรัก

"อ๊ายยยยยยย"  เสียงกรีดร้องอันโหยหวนดังก้องไปทั่วบริเวณที่เรียกว่า'โรงเรียนอันดับหนึ่งของประเทศไทย'
 
    หญิงสาวในชุดนอนสีหวานน่ารัก กำลังกรีดร้องอย่างน่ากลัว มือพยายามต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่าง แต่มีหรือที่
 
ผู้หญิงตัวเล็กจะต่อสู้ผู้ชายร่างใหญ่อย่างมันได้  เมื่อร่างใหญ่เห็นว่าหญิงสาวคงไม่มีปัญญาจะทำอะไรมันได้ ก็เริ่ม
 
หยิบบางอย่างออกมาจากเอวด้านหลัง  มีดเล่มเล็ก แต่เฉียบคมปรากฏอยู่ตรงหน้าหญิงสาว มันยิ่งทำให้หญิงสาว
 
หวาดผวามากยิ่งขึ้น "ปะ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ" เสียงหวานอ้อนวอนขอชีวิต แต่มีหรือที่พยามัจุราอย่างมันจะยอม
 
ปล่อยเหยื่อไป 
 
  ปลายมีดแหลมไล้ไปบนเนื้อเนียนขาว มือคล้ำค่อยๆกดน้ำหนักลงบนปลายมีด "กรี๊ดดดดดดด" เสียงกรีดร้องอย่าง
 
 เจ็บปวดของร่างบาง เรียกรอยยิ้มมุมปากที่สะใจได้อย่างดี ปลายมีดกรีดลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้อง คนใจทราม
 
เพิ่มน้ำหนักลงบนปลายมีดอีกครั้ง จนของเหลวสีแดงสดทะลักออกมา ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว 
 
   ร่างบางที่บัดนี้ถูกพยามัจจุราชปลิดชีวิตไปแล้ว กระตุ้นเกร็ง ลมหายใจเริ่มรวยรินและสิ้นลมหายใจไปในที่สุด
 
"หึ" เสียงหัวเราะในลำคออย่างสะใจดังขึ้น ก่อนที่มือคล้ำจะหยิบผ้าขึ้นเช็ดเลือดบนมีด และเหน็บไว้ด้านหลัง
 
เหมือนเดิม ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งร่างไร้วิญญาณจมกองเลือดให้เดียวดาย
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ยยย นายโทโมะเอาขนมฉันคืนมานะ" ฉันตะโกน และแย่งขนมคืนมาจากมือนายโทโมะ แต่ด้วยความสูงที่ห่าง
 
กันเล็กน้อย(แต่ทำให้เสียเปรียบ)เลยทำให้ฉันเอื้อมหยิบขนมจากมือนายโคโดโมะไม่ถึง ฮึ่ย เจ็บใจ
 
"ขนมของเธอ แต่มัน เงิน-ฉัน" นายโทโมเน้นคำว่า 'เงินฉัน' อย่างดี 
 
"นายอาสาซื้อเองนะ โทษฉันได้ไง" ฉันเถียงนายโทโมะต่อ
 
"อ๋อหรอ ได้ข่าวว่าเธอบังคับนะ" นายโทโมะบอก จะไปบอกเขาทำไมฟ่ะ หมดกันนนนนน
 
"เออๆ นั่นแหละ ฉันขอคืนนะ" 
 
"ไม่!!!" ไอ่...ไอ่
 
"พอแล้ว เลิกทะเลาะกันซักที" เสียงยัยเฟย์ตะโกนใส่หูฉัน หูแทบแตก
 
"คนอื่นเขาจะประชุมกัน ถ้าแกสองคนจะทะเลาะกันก็ออกไปข้างนอก" ยัยฟางพูด ฉันหันไปก่อนที่จะมองไปรอบๆ
 
ห้องแนะแนวที่มีครูโฟร์เป็นองค์ประชุม ฉันก้มหัวให้ครูโฟร์อย่างขอโทษ ก่อนที่ครูโฟร์จะพูดเรื่องที่เราจะประชุมกัน
 
"เอาล่ะจ้ะ ที่ครูเรียกมาประชุมวันนี้คือ ท่านผู้อำนวยการได้ให้พวกเราสืบเรื่องการตายของพิมประภาที่เกิดขึ้นเมื่อ
 
คืน" ครูโฟร์เริ่มเข้าประเด็น "ส่วนแฟ้มที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือรายละเอียดของผู้ตาย มีทั้งประวัติ รูปถ่าย และอื่นๆ"
 
ครูโฟร์บอกก่อนที่พวกฉันจะเริ่มเปิดแฟ้มขึ้นมา 
 
   หญิงสาวหน้าตาน่ารักในชุดยูนิฟรอมของโรงเรียนที่มาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสปรากฏอยู่ต่อหน้าพวกเราทุกคน
 
"เฮ้ยยยย พิม" นายป๊อปปี้ เขื่อน เคนตะ และจงเบพูดมาพร้อมกัน จะตกใจอะไรขนาดนั้น
 
"มีอะไรหรอ"ขนมจีนถามนายพวกนั้น โดยที่สายตาของทุกคนจับจ้องที่นายพวกนั้น ฉันเหลือบมองนายโทโมะ
 
สายตานายนั่นดูหมองลงจัง ดูเศร้ายังไงไม่รู้  
 
"ปะ...เปล่า ต่อเลยครับครูโฟร์"นายเคนตะพูด
 
"ท่านผู้อำนวยการบอกว่าจะให้พวกเราสืบเรื่องการตายของพิมประภา นักเรียนเกรด 12B  สาเหตุการตายคือ
 
ถูกมีดกรีดตั้งแต่ลำคอถึงหน้าท้อง และถูกแทงด้วย  นอกจากนั้นก็ไม่มีหลักฐานอะไรอีกเลย"ครูโฟร์อธิบาย
 
  ฉันเห็นนายโทโมะนั่งเงียบตั้งแต่ครูเริ่มพูดชื่อของพิมประภา มันต้องมีอะรแน่ๆ ทำไม่มันปวดใจหนึบๆอย่างไร
 
ไม่รู้  
 
"เดี๋ยวครูจะจับคู่ให้ทำภารกิจนะ เฟย์เขื่อน ฟางป๊อป เคนตะจินนี่ จงเบขนมจีน และก็โทโมะกับแก้ว ตกลงตามนี้
 
นะจ๊ะ เดี๋ยวเรื่องรายละเอียดเราจะมาประชุมกันตอนเย็น ตอนนี้เลิกประชุมได้จ้ะ" ครูโฟร์บอกก่อนที่จะเก็บของ
 
ลงกระเป๋าและหันมาส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนที่จะเดินออกไป
 
"ป่ะ ไอ่โมะไปเรียน"นายป๊อปปี้เดินเข้าไปกอดคอโทโมะและก็เดินออกไปเลย ปล่อยให้พวกฉันงงเป็นไก่ตาแตก
 
"เอ่อ งั้นเราไปเรียนกันเถอะ"จินนี่บอกก่อนที่พวกฉันจะเดนออกจากห้องไป โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องแนะแนว
 
__________________________________________________________________
อัลโหลลลลลล ไรเตอร์หายไปแป๊ปนึงยังมีคนอ่านอยู่ไหมเนี่ย ว่าแต่ทำไมพี่โทโมะถึงเศร้าไปนะ ถ้าอยากรู้ติดตามด้วยนะจ๊ะ อย่าลืมโหวต เม้นด้วยน้าาาาาาา
ไรเตอร์พยายามพัฒนาฝีมือเรื่อยๆ เพื่อรีดเดอร์น้าาาาาาา