MIT สืบร้าย เจอรัก
เขียนโดย 
Lovekoticalway
วันที่ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.48 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.53 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) กระต่ายที่หายไปกับฟาง1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบันทึกพิเศษป๊อปปี้
"อ๊ายยยย กระต่ายยยย!!!"
"ฟางๆๆ ใจเย็นๆที่นี่ไม่มีกระต่ายแล้ว" ผมเขย่าร่างบางที่สลบไปเกือบสองชั่วโมง
"ป๊อปปี้ ฮื่อๆๆๆๆ ฟางกลัวๆ" ร่างบางที่ยังคงกลัวกับเหตุการณ์สั่นพร้อมกับร้องไห้ สงสัยจะกลัวมากเลยนะเนี่ย
"ไม่เป็นไรแล้วนะฟาง มันไม่มีแล้ว" ผมปลอบฟาง แต่ก็ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่
"จริงนะป๊อป" ฟางผละออกจากตัวผมแล้วสบตา
"จริงสิครับฟาง ปีอปจะโกหกทำไมล่ะ" ผมบอก
"พี่ฟางฟื้นแล้วหรอ เฟย์ดีใจจังเลย" เฟย์ที่ออกไม่ซื้อข้าวกลางวันกับเขื่อนวิ่งเข้ามากอดฟาง
"อืม พี่ฟื้นแล้ว พี่สลบไปนานเลยหรอ" ฟางถาม
"ไม่นานเท่าไหร่หรอกพี่ฟาง แค่สองชั่วโมง" เฟย์พูด
"เฟย์ว่าเรามาทานข้าวดีกว่า พี่ฟางจะได้นอนพักต่อ ครูโฟร์บอกว่าวันนี้พี่ฟางกับนายป๊อปไม่ต้องเข้าเรียน
ส่วนเฟย์กับเขื่อนจะต้องไปเรียนต่อแล้ว นายป๊อปดูแลพี่ฉันดีๆล่ะ"
"อืม"
"ไปแล้วนะพี่ฟาง ไปเร็วเขื่อน" เฟย์หันไปพูดกับฟาง แล้วก็ลากไอ่เขื่อนออกไปเลย
"อ่ะ ทานซะ แล้วจะได้ทานยา" ผมส่งข้าวแล้วก็ยาให้ฟาง
"อืม ขอบใจนะ" ฟางพูด ยัยนี่หนิก็น่ารักดีนะ ผมชักหวั่นไหวซะแล้วสิ
จบบันทึกพิเศษป๊อปปี้---
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ ที่แห่งหนึ่ง
"ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย" ฉันพึบพำกับตัวเอง มันไม่คุ้นเลย มันทั้งสกปรก และก็เหม็นอับ
"ฟื้นแล้วหรอคนสวย หลับสบายเชียวนะ ไม่รู้เลยว่าตัวเองโดนลักพาตัวมา" เสียงปริศนาดังขึ้น แต่ฉัน
กลับหาเจ้าของเสียงไม่เจอ
"แกต้องการอะไร" ฉันถาม
"อะไรเอ่ย หูยาวๆๆ ตาแดงๆ กำลังจะตายในห้องนี้" แต่มันกลับไม่ตอบคำถาม
"แกต้องการอะไรจากฉัน"ฉันถามไปอีกครั้ง
"กระต่ายของเพื่อนแกกำลังจะตาย แกจะช่วยมันหรือจะปล่อยให้เพื่อนแกเสียใจ" ฟังกันบ้างป่ะวะ-.-
"ช่วยบอกหน่อยได้มั้ย ทำไมฉันต้องช่วย" ฉันถามออกไปอย่างไม่กลัวทั้งที่ใจสั่น
"อืม...กระต่ายตัวนั้นเป็นกระต่ายที่เพื่อนแกรักมากเพราะมันเป็นกระต่ายที่แม่มันซื้อให้ แล้วมันเคยบอกว่า
ถ้ากระต่ายตายไปมันจะตายตาม เธอจะปล่อยให้เพื่อนตายหรอ" มันบอก
"ฉันให้เวลาเธอคิด 3 วิ"
"3..."
ถ้าฉันไม่ช่วยเคนตะกับกระต่ายก็จะตาย แต่ถ้าฉันช่วย ฉันก็อาจจะต่าย เอาไงดี
"2..."
"หมดเวลาแล้วล่ะ..."
"ฉันจะ..."
.
.
.
.
.
.
"นายดูแลพี่ฉันยังไงให้หายไปห้ะ" เสียงเฟย์กำลังต่อว่าชายหนุ่มที่ปล่อยให้พี่สาวเธอหายไป
"ฉันขอโทษ คือฉันกินน้ำ สักพักก็หลับไป" ชายหนุ่ม
"ไอ่ป๊อปถูกวางยา ดูนี่สิ คราบยายังติดอยู่ที่ก้นแก้วอยู่เลย" เสียงโทโมะดังขึ้น
"ฉันว่าเราหยุดเรื่องนี้ไว้ แล้วรีบไปบอกครูโฟร์ดีกว่านะ" แก้วพูดขึ้น
"ฉันเห็นด้วยนะ ส่วนที่เหลือก็ตามหาฟาง" ขนมจีนบอก
"แล้วเราจะตามหาที่ไหนล่ะจีน โรงเรียนมันกว้างจะตาย" จินนี่ถามบ้าง
"ทุกคน กระต่ายของฉันหายไปว่ะ"
"ฟางก็หาย กระต่ายก็หาย ฉันว่าไอ่พวกนั้นมันต้องจับกระต่ายไปแน่" จงเบพูด หลังจากที่ใช้ความคิด
"ฉันก็ว่าอย่างนั้น แล้วเราจะเอายังไงกันดี"
"เปิดคอม"
"ครูโฟร์!!!"
"เปิดคอมแล้วหาพิกัดจากจีพีเอสที่ครูติดไว้กับฟาง" ครูโฟร์บอก
"ครูไปติดไว้ตอนไหนคะ" เฟย์ถาม
"เดี๋ยวครูจะบอก แต่ตอนนี้เราต้องรีบหาตัวฟางให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะระเบิดห้องนั้น" ครูโฟร์พูด
คำพูดของครูโฟร์ทำให้เฟย์ถึงกับน้ำตาไหลและทุกคนหน้าเสีย
"เร็วสิหนมจีน ก่อนที่ทุกอย่างจะสาย"
"ค่ะๆๆ"
.
.
.
.
.
"เธอจะเอายังไงล่ะ จะเสี่ยงตัดสายระเบิดเพื่อให้เธอกับมันรอดหรือจะตายทั้งคู่ แต่ฉันว่าเธอเลือกอย่างหลัง
เพราะเธอกลัวมัน" มันยังคงพยายามพูดต่อไป
"ฉันขอเวลาตักสินใจอีกหน่อย" ฉันบอก
"ฉันพึ่งให้เวลาเธอไปสามวินะ"
"ฉันขอเพิ่ม"
"ได้ งั้นฉันให้เวลาอีกห้าวิ แล้วถ้าเธอยังไม่ตอบอีก ก็เตรียมตัวตายได้เลย"
"5..." เอาไงดีนะ
"4..." ช่วย
"3..." ไม่ช่วย
"2..." เอาไงดีเนี่ย
"1..."
"ฉัน........"
__________________________________________________________________
พี่ฟางจะช่วยหรือไม่ ติมตามตอนต่อไปน้า ขอเม้นเป็นกำลังใจในการแต่งให้บิวด้วยนะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
