MIT สืบร้าย เจอรัก

"ตกลงฉันจะช่วยกระต่าย แต่ต้องมีข้อแรกเปลี่ยน" ฉันพูดออกไป ใจเย็นไว้ฟาง

 

"เธอนี่มีข้อแรกเปลี่ยนเสมอเลยนะฟาง" เสียงนั้นตอบกลับมา ฉันคิดว่านายนั้นมันต้องอยู่แถว

 

นี้แน่ ไม่อย่างนั้นมันคงจะตอบโต้กับฉันและรู้สิ่งที่ฉันทำทุกอย่างไม่ได้หรอก 

 

"และให้ฉันได้หรือป่าวล่ะ" ฉันย้อนถามกลับไป ตายเป็นตาย แต่ฉันต้องไม่ตายฟรี!!

 

"ได้สิ ว่ามา" 

 

"ฉันอยากเห็นหน้านาย แค่นั้นแล้วฉันจะช่วยกระต่ายและฉันเชื่อว่าแกต้องไม่ปล่อยฉันไปแน่ 

 

ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ขอแค่ได้เห็นหน้านายสักครั้งเพื่อทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้น"

 

"ขอเยอะเชียวนะ แต่ก็จะให้ละกันถือเป็นคำขอของคนใกล้ตายเพราะถึงยังไงฉันก็ฆ่า MIT

 

ได้คนหนึ่ง นายใหญ่ต้องพอใจแน่ๆ" ไอ่นั่นพูด แต่...เป็นพวกที่จ้องจะทำลายพวกเราอีกแล้ว

 

หรอเนี่ย อะไรกัน

 

" ขอบใจที่ทำตามที่คนกำลังตายขอ" ฉันพูดประชดมันไป

 

    ไม่นานเสียงฝีเท้าก็ก้าวเข้ามาในที่ๆฉันอยู่ มันค่อยๆก้าวทีละก้าวอย่างใจเย็น แต่ถึงกระนั้น

 

ตอนฉันมองรอบๆห้องก็ไม่เห็นมีใครอยู่ดีได้ยินแต่เสียงฝีเท้าที่ดังเข้าใกล้ตัวฉันมาเรื่อยๆ 

 

"ไหนล่ะตัวแก" 

 

"ใจเย็นสิสาวน้อย ฉันอยู่นสี่ไง!!"

.

.

.

 

.

.

.

.

.

.

 "เจอแล้วค่ะ อยู่ที่ตึกวิทย์เก่าทางทิศเหนือ ห่างจากเราห้าสิบเมตร อยู่ที่ห้องริมสุดฝั่งขวา

 

ชั้นสาม" ขนมจีนพูดอย่างรีบร้อน เพราะยิ่งขนมจีนบอกเราเร็วเท่าไหร่ เรามีสิทธิ์ช่วยฟาง

 

ได้เร็วเท่านั้น

 

"งั้นพวกเราไป" ครูโฟร์สั่ง พวกเราใส่บลูทูลติดที่หูเพื่อที่จะสื่อสารกันได้ง่ายขึ้น ครูโฟร์บอก

 

ว่าครูไปหาอันนี้มาให้พวกเราแปปเดียว แต่ก็เกิดเรื่องจนได้

 

    

      พวกเราวิ่งกันมาสุดชีวิตจนถึงหน้าตึกวิทย์เก่า ก่อนจะมองหน้ากันแล้ววิ่งเข้าไป 

 

         

         ' อย่าเป็นอะไรนะฟาง เพราะฉันยังไม่ได้บอกรักเธอเลย '

 

.

.

.

.

 

.

.

 "นี่ไงหน้าตาฉัน เอาล่ะถึงเวลาที่เธอต้องตัดสายระเบิดแล้วล่ะ" ไอ่นั่นพูด หน้าตามันฉันว่า

 

ฉันเคนเห็นนะ เหมือนจะเป็นรุ่นน้องที่ตอนนั้นมาขอฉันเป็นแฟนแล้วฉันปฏิเสธ ชื่อ...

 

"ทีเจ..." ฉันเรียกทีเจเสียงแผ่วเบา

 

"ขอบคุณที่จำผมได้ หมดเวลารื้อฟื้นแล้วพี่ฟาง จับกระต่ายและตัดสายระเบิดนั่นซะ" ทีเจขู่

 

    ฉันค่อนๆเอื้อมมือไปจับกระต่ายของเคนตะขึ้นมา น้ำตาฉันค่อยๆไหล่ออกมาจากตาฉัน 

 

ภาพในอดีตที่ฉันเกาะกรงกระต่ายและกระต่ายกัดฉันค่อยๆผุดขึ้นมาทีละภาพราวกับหนังที่

 

ฉายอยู่ในหัวฉัน  

 

    ฉันพยายามข่มความกลัวทั้งหมดที่มีต่อมันและค่อนหยิบครีมที่อยู่ข้างๆขึ้นมา แล้วฉันจะตัด

 

สายสีไหนดีล่ะเนี่ย น้ำเงิน แดง เหลือง หรือขาวดี

 

ติ๊ด ติ๊ด

 

  เสียงสัญญาณที่ติดอยู่กันระเบิดส่งเสียงร้องบ่งบอกว่าถึงเวลาที่ฉันต้องเลือกแล้ว ฉันเอา

 

ครีมไปจ่อที่สายสีแดงหลับตาลงแล้วบีมครีมให้ตัดสายสีแดง และทำใจยอมรับการตัดสินใจ

 

ของตัวฉันเอง  พ่อ แม่ เฟย์ ป๊อปปี้ ทุกคน

 

 

ติ๊ด 

 

   ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น มันไม่ระเบิด

 

"เป็นไปได้ไง"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

"ผมไม่ปล่อยให้พี่ตายแบบนี้หรอก เพราะพี่ต้องตายด้วยมือผม ลาก่อน...ฟาง"

 

ปัง

 

"ทำไมฉันไม่เป็นอะไรเลย" ฉันพูดพร้อมกับมองตัวเอง แต่ตากลับเหลือมไปเห็นทีเจนอนกุม

 

มือที่ถูกยิงและปืนของทีเจที่ตกอยู่ไม่ไกลนัก

 

    และคนที่ยิงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ครูโฟร์ ที่ถือปืนและเป็นคนยิงทีเจ พร้อมกัยเพื่อน

 

ของฉัน

 

"พี่ฟาง" ยัยเฟย์วิ่งมากอดฉันและร้องไห้

 

"ไม่ต้องร้องแล้วเฟย์พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว" ฉันปลอบยัยเฟย์ แต่น้ำตาบ้าๆของฉันกลับไหลลงมา

 

"โอ๋ กระต่ายน้อยของพ่อเป็นไงบ้าง" ฉันหันไปมองเคนตะที่วิ่งไปหาเจ้ากระต่ายน้อยที่คงหลุด

 

มือฉันไป และไม่ไกลกันครูโฟร์ก็กำลังให้ปากคำกับตำรวจที่มาถึงเมื่อกี้(ช้าไปไหนวะ)

 

"จบสักทีนะเรื่องนี้" ครูโฟร์เดินมาหลังจากที่ให้ปากคำกับตำรวจเสร็จ แปลกครูโฟร์เลือกที่จะ

 

ให้ปากคำกับตำรวจแทนที่จะเป็นฉันแต่ชั่งมันเถอะ

 

"ขอบคุณครูโฟร์ และขอบใจทุกคนนะที่มาช่วยฟาง" ฉันพูดอย่างจริงใจ

 

"จ้ะ ครูว่าเราไปพักผ่อนได้ล่ะ" ครูโฟร์พูดก่อนจะเดินนำพวกเราออกไป

 

 .

.

.

.

.

.

.

"เฮ้อ จบเรื่องสักที" ฉันถอนหายใจยาวววว แต่ยังดีที่สวนหย่อมในโรงเรียนทำให้ฉันสดชื่น

 

ขึ้นมาบ้าง

 

"มาถอนหายใจเป็นยายแก่อะไรตรงนี้"

 

"อ่าวนายป๊อปปี้ ป่าวหรอก"

 

"ฟาง..."

 

"หืม..."

 

"ฉันขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดี และปล่อยให้มันจับตัวเธอไปได้"

 

"ไม่เป็นไรหรอก นายทำดีที่สุดแล้ว"

 

"ฟาง...ป๊อปมีอะไรจะบอก" มาแปลกแหะ

 

"ว่ามาสิ"

 

"คือ...ฉัน"

 

"ฉันอะไรล่ะ"

 

"ฉันชอบเธอ เป็นแฟนกันนะ" อึ้งค่ะ นายป๊อปขอเป็นแฟน

 

"อืมก็ได้" (ง่ายไปป่ะ//บิว  ฉันรักของฉันมากน้าที่แต่งๆไป//พี่ฟาง ค่ะ T T)

 

"ฮิ้ววววววววว" เสียงไรวะ

 

"ในที่สุดสาวหวานก็มีแฟนแล้วโว๊ยย" ยัยแก้วตะโกนลั่นสวยหย่อม เหอะๆ มาแอบดูฉันล่ะสิ

 

ยืนยิ้มกันทุกคนเลยเพื่อนฉัน

 

    แต่ถึงยังไงฉันก็มีความสุขอยู่ดี ^___________________^

 

 

 

 

 

 

 

"คิดว่าจะจบง่ายๆอย่างนี้น่ะหรอ MIT"

 

 

........................................................................................................

เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็มาอัพตอนของพี่ฟางจนจบจนได้ คริคริ อย่าลืมเม้นนะครับ  แต่เม้นก็ทำให้ชื่นใจแบ้วววว จะพยายาม(อย่างถึงที่สุด)ในการอัพบ่อยๆนะตรับ อย่าเพิ่งเลิกติดตามนะ