ชีวิตที่ไร้ค่า

แก้ว:ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ป้อป:แก้ว เธออย่าร้องเลยเธอไม่สมควรที่จะมาร้องไห้ไห้กะคนเลวๆอย่างนั้นหรอก
แก้ว:ป้อปทำไมเขาไม่เข้าฉันเลย ฮึก (ดึงป้อปเข้ามากอด)
ป้ิอป:ไม่เปนไรนะแก้วถึงเขาจะไม่เข้าใจเธอ แต่ฉันเข้าใจเธอนะแก้ว (ป้อปคิด*หึแก้วเทอจะต้องเปนของชั้นคนเดียวเท่านั้น)
แก้ว:ขอบใจป้อปมากนะ งั้นเราขอกลับก่อนนะ บายจ้ะ
ป้อป:แล้วเจอกันนะแก้ว
คอนโดของแก้ว
แก้ว:เฮ้อ ถึงสักที หมับ*(ทำไมฉันรุสึกเหมือนมีคัยมากอดฉันเลยนะ)
เมื่อฉันหันไปดู
เฮือก
แก้ว:ท ท ท โทโมะ(แก้วอึ้งไปสักพักเมื่อแก้วรู้ตัวก้อพยายามดิ้นจนสุดแรงแต่ก้อไมสามารถหลุดจากร่างสุงไปได้)
โทโมะ:หยุด (โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่แก้ว)
แก้ว;ปล่อยฉัน ฉันเกลียดนาย (โทโมะไม่ยอมปล่อย) นายได้ยินฉันไหมฉันบอกว่าฉันเกลียดนายไงเหล่า
โทโมะ:ไปกะชั้น
แก้ว;ไม่ชั้นไม่ไปปล่อย (โทโมะไม่ฟัง แถมยังรีบอุ้มแก้วขึ้นรถอีก)ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อยยยยยยยยยยยยย
โทโมะ:หยุดสักทีรำคาญ ถ้าเธอไม่หยุดอย่าหาว่าฉันไม่เตือนก้อแล้วกันนะ (ได้ผลแก้วหยุดโวยวายทันที)
ไร่องุ่น
แก้ว:ปล่อยฉันนะ (โทโมะอุ้มแก้ว)
ตุ๊บ โอ้ย!จะทำอะไรน่ะ
โทโมะ:ฉันก้อจะทำไห้เธอรุไงว่าเธอเปนของฉันคนเดียว
แก้ว:ไม่นะโทโมะนายจะทำอย่างนี้ไม่ได้
โทโมะ:........................

 
โทโมะจะทำอะไรแก้วอ่ะ