ชีวิตที่ไร้ค่า

แก้ว:ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

ป้อป:แก้ว เธออย่าร้องเลยเธอไม่สมควรที่จะมาร้องไห้ไห้กะคนเลวๆอย่างนั้นหรอก

แก้ว:ป้อปทำไมเขาไม่เข้าฉันเลย ฮึก (ดึงป้อปเข้ามากอด)

ป้ิอป:ไม่เปนไรนะแก้วถึงเขาจะไม่เข้าใจเธอ แต่ฉันเข้าใจเธอนะแก้ว (ป้อปคิด*หึแก้วเทอจะต้องเปนของชั้นคนเดียวเท่านั้น)

แก้ว:ขอบใจป้อปมากนะ งั้นเราขอกลับก่อนนะ บายจ้ะ

ป้อป:แล้วเจอกันนะแก้ว

คอนโดของแก้ว

แก้ว:เฮ้อ ถึงสักที หมับ*(ทำไมฉันรุสึกเหมือนมีคัยมากอดฉันเลยนะ)

เมื่อฉันหันไปดู

เฮือก

แก้ว:ท ท ท โทโมะ(แก้วอึ้งไปสักพักเมื่อแก้วรู้ตัวก้อพยายามดิ้นจนสุดแรงแต่ก้อไมสามารถหลุดจากร่างสุงไปได้)

โทโมะ:หยุด (โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่แก้ว)

แก้ว;ปล่อยฉัน ฉันเกลียดนาย (โทโมะไม่ยอมปล่อย) นายได้ยินฉันไหมฉันบอกว่าฉันเกลียดนายไงเหล่า

โทโมะ:ไปกะชั้น

แก้ว;ไม่ชั้นไม่ไปปล่อย (โทโมะไม่ฟัง แถมยังรีบอุ้มแก้วขึ้นรถอีก)ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อยยยยยยยยยยยยย

โทโมะ:หยุดสักทีรำคาญ ถ้าเธอไม่หยุดอย่าหาว่าฉันไม่เตือนก้อแล้วกันนะ (ได้ผลแก้วหยุดโวยวายทันที)

ไร่องุ่น

แก้ว:ปล่อยฉันนะ (โทโมะอุ้มแก้ว)

ตุ๊บ โอ้ย!จะทำอะไรน่ะ

โทโมะ:ฉันก้อจะทำไห้เธอรุไงว่าเธอเปนของฉันคนเดียว

แก้ว:ไม่นะโทโมะนายจะทำอย่างนี้ไม่ได้

โทโมะ:........................

โทโมะจะทำอะไรแก้วอ่ะ