รักสามเศร้า...

รักสามเศร้า...
 
 
 
 
 
"แก้วเป็นอะไรดูเหม่อนะ..."
 
 
"เปล่าหรอกว่าแต่ธามเหอะมาตั้งแต่เมื่อไร??"
 
 
"เมื่อกี้นี้เอง...ว่าจะมาชวนไปเที่ยวแต่แก้วคงไม่อยากไป:)"
 
     หลายๆคนอาจจะสงสัยว่านี่เป็นบทสนทนาของใคร คำตอบคือ ฉันและ'ธามไท' แฟนคนปัจจุบันล่าสุดของฉันเอง หลังจากที่ชีวิตฉันผ่านเรื่อง(รัก)ร้ายมาเยอะแล้วต่อจากนี้ฉันขอมีความสุขบ้างละกันนะ
 
"ใครบอกล่ะ...แก้วอยากไปทุกที่ที่มีเรา..."
 
      ฉันกับธามไทเรารู้จักกันมาได้เพียงสามเดือนกว่าๆแต่เราต่างก็ตัดสินใจลองคบหากันดู สำหรับธามไทอาจจะเป็นเพราะว่าเค้าชอบฉันล่ะมั้งแต่สำหรับฉันมันเป็นวิธีการที่ทำให้ฉันลืมใครสักได้เลย...มันไม่ใช่เลย...
 
 
"แก้ว...พร้อมที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเรารึยัง" จู่ๆธามไทก็คุกเข่าตรงหน้าฉันแล้วเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้
 
 
"เอ่อ..." ฉันมีท่าทีอึกอักไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะแต่ฉันว่ามันเร็วเกินไปรึเปล่า
 
 
"เรารู้ว่าแก้วยังไม่ลืมเค้าคนนั้นแต่เราอยากดูแลแก้วไปตลอดชีวิตนะ..."
 
 
"มันจะไม่เร็วไปหน่อยหรอ...แก้วว่าเราลองดูๆกันไปอีกหน่อยน่าจะดีกว่า"
 
 
"ไม่เป็นไรเรารอได้...แต่เราสัญญานะเราจะอยู่ข้างๆแก้วไปตลอด" ธามไทพูดแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉัน...นี่ฉันทำร้ายจิตใจเค้ารึเปล่า
 
 
"อื้ม ^^"
 
 
"งั้นเรากลับกันเหอะมืดแล้ว"
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
"ธาม...ธามรอแก้วได้จริงๆนะ..." ฉันเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจบางที...ฉันอาจจะรักธามไทขึ้นมาจริงๆก็ได้
 
 
"ได้สิเราเลือกแล้ว...ชีวิตเราทั้งหมดเรายกให้แก้วนะ"
 
 
"แต่ธามก็รู้ว่าแก้วยังไม่ลืม..."
 
 
"เค้าน่ะหรอ...แก้วไม่จำเป็นต้องลืมหรอกเก็บเค้าไว้ก็ได้แต่ในส่วนลึกนะ^^"
 
 
"อย่างไงแก้วก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี...แต่แก้วจะพยายามนะ^^"
 
 
"ค่อยๆคิดให้ดีนะแก้ว...หรือเราจะลองกลับไปเป็นเพื่อนกันก่อน..."
 
 
"ไหนบอกว่าจะอยู่ข้างๆกันไง...แล้วไหงจะกลับไปเป็นเพื่อนอีกล่ะ"
 
 
"ฮ่ะๆธามพูดเล่น ว่าแต่...ถ้าเค้ากลับมาทวงแก้วคืนล่ะแก้วจะทำไง..."
 
 
"แก้ว...แก้ว...ไม่ทิ้งธามหรอก^^"ฉันพูดไปทั้งๆที่ยังไม่รู้ใจตัวเสียด้วยซ้ำแต่ฉันว่าฉันจะงเลือกคนที่รักฉันมากกว่าคนฉันรักนะ เพราะอย่างน้อยเค้าก็จะไม่ทำฉันเสียใจ
 
 
"ใครมันจะไปรู้..."
 
 
"อ่ะๆสัญญาก็ได้"
 
 
"แน่นะ...แต่ถึงเค้าจะกลับมาธามก็ไม่ยอมหรอก!" ธามไทบอกเสียงแข็งแล้วจ้องตาฉัน
 
 
"ธามกลับไปได้แล้วเดี๋ยวถึงบ้านดึกหรอก"
 
 
"งั้นแก้วก็ให้ค้างที่นี้ดิน๊าๆ" เจอลูกอ้อนของธามไทเข้าฉันแทบจะกลั้นขำไม่อยู่แหนะฮ่าๆๆๆๆ
 
 
"ไม่ต้องมาเนียนเลยนะ!ไป๊กลับบ้านไปเลยนะ!!" ฉันพลิกตัวของธามไทก่อนดันแผ่นหลังกว้างของเค้าให้ออกไปพ้นเขตประตูบ้านฉัน นี่ไมม่ได้ไล่นะเค้าเรียกว่า...ส่งแขก...
 
 
"ฮ่ะๆฝันดีครับ^^"
 
 
 
นับจากวันนั้น วันที่เธอทิ้งฉันต้องยอมรับความจริงแม้ว่ามันไม่ง่ายเลยนับจากวันนั้น ฉันก็เจอเขาเขาที่คอยเช็ดน้ำตา คอยดูแลไม่ห่างอย่าร้อง เขาบอกกับฉันว่าอย่าร้องมีเขาทั้งคนจะคอยอยู่ข้างฉัน
 
"ถ้านายกลับมา...ฉันจะทำอย่างไง บ้าจริง!!แกมีธามไทอยู่ทั้งคนแล้วนะยัยแก้ว!!แกจะทำร้ายเค้าลงคอเลยหรอ" ฉันยืนบ่นกับตัวเองหลังจากที่ธามไทได้กลับบ้านไปแล้ว ฉันอยากจะตบหน้าตัวเองหลายๆครั้งที่แอบเผลอไปคิดถึงเค้าโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้สักนิด!!
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
(แก้วๆ...ยังไม่ตื่นอีกหรอสายแล้วนะ) เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่ถามกลับไป...
 
 
"อื้อ~~ธามมีอะไรหรอโทร.มาแต่เช้าเลย"
 
 
(ไปเที่ยวกันมั้ย...วันนี้ธามหยุด)
 
 
"อ่าไม่ได้หรอกแก้วต้องเปิดร้านนะ" ฉันพลิกตัวก่อนจะพาดแขนอีกข้างของตัวเองไปไว้ที่ขอบเตียง
 
 
(งั้นเดี๋ยวธามไปช่วย...อีกครี่งชั่วโมมงธามจะไปรับนะแล้วไปเปิดร้านพร้อมกัน)
 
 
"ก็ได้ๆ"
 
     หลังจากที่วางสายของธามไทไปแล้วฉันก็เต้งตัวขึ้นมาอาบน้ำทันที ฉันทำอาชีพเปิดร้านอาหารนานาชนิดรวมถึงอาหารไทยด้วยที่ฉันภูมิใจนำเสนอ><
 
     และไม่นานฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมไปทำงาน งานของฉันไม่ต้องเป็นลูกจ้างใครสบายสุดๆ อยากหยุดวันไหนก็หยุดแต่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆฉันจะไม่หยุดหรอก แต่ถ้าวันไหนที่ธามไทหยุดเค้าก็มักมาช่วยที่ร้านฉันเสมอ...
 
 
"เร็วๆธามแก้วสายแล้ว" ฉันเอ่ยปากเร่งธามไททันที่เค้ามาถึงหน้าบ้านฉัน
 
 
"แล้วใครกันล่ะที่ตื่นสาย-*-"
 
 
"ธามจะโทษแก้วหรอ-*-"
 
 
"ไม่จ๊า...แก้วไม่ผิด" ฉันชอบธามไทก็ตรงนี้แหละเพราะเค้าไม่เคยยอมให้ฉันผิดและเค้าก็ไม่เคยชวนฉันทะเลาะและเค้าก็ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจและเค้าก็ไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นนอกจากฉัน...><
 
"ดีมากกกก"
 
 
 
+++++++
มาแล้วสำหรับตอนที่ 1 หลังจากที่ดองมานานนนนนนนมากกกกกกกแต่เราก็อัพให้แล้วเด้อฝากเรื่องนี้หน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้เค้านะตัวเอง><