By Love ตามหารักที่หายไป ภาค 2

               ปี 1 ห้อง D มหาลัยแห่งหนึ่ง
ป๊อปปี้: เฮ่ย! ไอ้โทโมะ ยังปรับตัวไม่เข้ากับเมืองไทยอีกเหรอวะเนี่ย? 
โทโมะ: ฮ่าวววว... ตอนนี้ที่นิวยอร์ก คงจะเป็นเที่ยงคืนล่ะมั้ง โทโมะฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยท่าทางง่วงนอนสุดๆ 
แก้ว: ฉันว่า คงจะขี้เกียจมากกว่า  
จองเบ: เธอนี่ล่ะน้า~ 
เคนตะ: ไอ้เขื่อน แกเอาปากกาฉันไปทำไมวะ? เคนตะมองไปที่หน้าของเขื่อนด้วยท่าทางเอาเรื่อง
เขื่อน: มั่วล่ะไอ้เคน ถ้ามันเป็นปากกาของแกจริง มันก็ต้องมีชื่อติดอยู่สิวะ เขื่อนชูปากกาด้ามนั้นขึ้นมา
เคนตะ: นี่แกตั้งใจจะยั่วโมโหฉันหรอวะ? " เคนตะชักจะโมโห 
เขื่อน: แบบนั้น ก็ตามใจนายก็แล้วกัน เขื่อนทำทีไม่สนใจ 
เฟย์: เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อกับพวกนี้จริงๆ เฟย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
ฟาง: เอาน่ายัยเฟย์ พี่ว่า มันก็ดีเหมือนกันนะ คึกครื้นเข้าไว้น่าสนุกดี  
เฟย์: พี่ฟางนี่ก็แปลก ไม่รู้สึกรำคาญเลยหรือไงนะ
 
                  พักเที่ยง
    ในขณะที่ทุกคนกำลังลงไปซื้ออาหารอยู่นั้น ดูเหมือนว่า จะมีบางคนกำลังนอนหลับสบายอยู่ที่โต๊ะของตน
แก้ว: นี่ป๊อปปี้ ไม่เรียกเพื่อนนายหรือไง ตายหรือยังก็ไม่รู้ แก้วมองไปทางคนที่กำลังฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ
ป๊อปปี้: ชั่งเถอะ เดี๋ยวคงตื่นไปซื้อของกินเองแหละ
แก้ว: ชั่งได้ไงล่ะ แก้วคัดค้านความเห็นของป๊อปปี้
จองเบ: ไปกันเถอะยัยแก้ว ฉันหิวแล้วนะ จองเบเอามือมากุมที่ท้อง เพื่อให้น้องสาวรู้ว่า ตัวเองกำลังทรมานกับความหิวมากขนาดไหน 
แก้ว: งั้นพี่กับป๊อปปี้ลงไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวฉันตามไป 
จองเบ: ตามใจเธอก็แล้วกัน ไปกันเถอะป๊อปปี้ จากนั้นจองเบกับป๊อปปี้ก็ลงไปชั้นล่าง  
โทโมะ: เฮ่ย! นี่เธอมาอยู่ในฝันฉันได้ไงเนี่ย? ดูโทโมะจะตกใจเป็นอย่างมาก 
แก้ว: ละเมออะไรของนาย หลับจนเพ้อ บ้าหรือป่าวเนี่ย?
โทโมะ: ใครใช้ให้เธอมาดูฉันตอนหลับห่ะ! ดูเหมือนโทโมะจะไม่ชอบใจ
แก้ว: ก็ไม่อยากจะดูหรอกย่ะ เห็นนายไม่กินอะไรตั้งแต่เช้า ก็เลย...
โทโมะ: ก็เลยอะไร อย่าบอกนะว่า จะแกล้งฉันตอนหลับน่ะ เฮ่ย! ไหนๆขอส่องกระจกดูหน่อยสิ โทโมะเริ่มหวาดระแวง เขาหยิบกระจกออกมาส่อง เพื่อตรวจดูร่องรอยการแกล้งของแก้ว
โทโมะ: ไม่เห็นมีเลยนี่ ตกลง เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?
แก้ว: [หมอนี่ถ้าจะบ้า] นี่ไอ้โทโมะหน้าบูด ที่ฉันเฝ้านายอยู่เนี่ย ก็แค่จะชวนนายไปกินข้าวก็เท่านั้นเอง 
โทโมะ: เห้อ~ ค่อยยังชั่ว เอ๊ะ!? ว่าแต่ ทำไมต้องชวนฉันไปกินข้าวด้วยเนี่ย? 
แก้ว: อะ เอ่อ... อ่อ! พี่จองเบให้ฉันมาชวนนายน่ะ ไปเร็ว ฉันไม่อยากโดนดุหรอกนะ แก้วรีบคว้ามือของโทโมะ ก่อนจะลากเขาลงไปอย่างรวดเร็ว 
โทโมะ: เฮ่ย! เดี๋ยวก่อนดิ 
 
จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ตอนหน้ามาดูกันว่า บรรยากาศของโรงอาหารจะเป็นอย่างไร แล้วพวกตัวกวนจะก่อเรื่องแบบไหน ติดตามได้ ในตอนต่อไปจ้า