By Love ตามหารักที่หายไป ภาค 2

เขียนโดย because_for_love

วันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.46 น.

5 ตอน

3 วิจารณ์

12.64K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 17.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3) ช่วงเวลาที่แตกต่างกัน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ปี 1 ห้อง D มหาลัยแห่งหนึ่ง

ป๊อปปี้: เฮ่ย! ไอ้โทโมะ ยังปรับตัวไม่เข้ากับเมืองไทยอีกเหรอวะเนี่ย?

โทโมะ: ฮ่าวววว... ตอนนี้ที่นิวยอร์ก คงจะเป็นเที่ยงคืนล่ะมั้ง โทโมะฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยท่าทางง่วงนอนสุดๆ

แก้ว: ฉันว่า คงจะขี้เกียจมากกว่า

จองเบ: เธอนี่ล่ะน้า~

เคนตะ: ไอ้เขื่อน แกเอาปากกาฉันไปทำไมวะ? เคนตะมองไปที่หน้าของเขื่อนด้วยท่าทางเอาเรื่อง

เขื่อน: มั่วล่ะไอ้เคน ถ้ามันเป็นปากกาของแกจริง มันก็ต้องมีชื่อติดอยู่สิวะ เขื่อนชูปากกาด้ามนั้นขึ้นมา

เคนตะ: นี่แกตั้งใจจะยั่วโมโหฉันหรอวะ? " เคนตะชักจะโมโห

เขื่อน: แบบนั้น ก็ตามใจนายก็แล้วกัน เขื่อนทำทีไม่สนใจ

เฟย์: เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อกับพวกนี้จริงๆ เฟย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

ฟาง: เอาน่ายัยเฟย์ พี่ว่า มันก็ดีเหมือนกันนะ คึกครื้นเข้าไว้น่าสนุกดี

เฟย์: พี่ฟางนี่ก็แปลก ไม่รู้สึกรำคาญเลยหรือไงนะ

พักเที่ยง

ในขณะที่ทุกคนกำลังลงไปซื้ออาหารอยู่นั้น ดูเหมือนว่า จะมีบางคนกำลังนอนหลับสบายอยู่ที่โต๊ะของตน

แก้ว: นี่ป๊อปปี้ ไม่เรียกเพื่อนนายหรือไง ตายหรือยังก็ไม่รู้ แก้วมองไปทางคนที่กำลังฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ

ป๊อปปี้: ชั่งเถอะ เดี๋ยวคงตื่นไปซื้อของกินเองแหละ

แก้ว: ชั่งได้ไงล่ะ แก้วคัดค้านความเห็นของป๊อปปี้

จองเบ: ไปกันเถอะยัยแก้ว ฉันหิวแล้วนะ จองเบเอามือมากุมที่ท้อง เพื่อให้น้องสาวรู้ว่า ตัวเองกำลังทรมานกับความหิวมากขนาดไหน

แก้ว: งั้นพี่กับป๊อปปี้ลงไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวฉันตามไป

จองเบ: ตามใจเธอก็แล้วกัน ไปกันเถอะป๊อปปี้ จากนั้นจองเบกับป๊อปปี้ก็ลงไปชั้นล่าง

โทโมะ: เฮ่ย! นี่เธอมาอยู่ในฝันฉันได้ไงเนี่ย? ดูโทโมะจะตกใจเป็นอย่างมาก

แก้ว: ละเมออะไรของนาย หลับจนเพ้อ บ้าหรือป่าวเนี่ย?

โทโมะ: ใครใช้ให้เธอมาดูฉันตอนหลับห่ะ! ดูเหมือนโทโมะจะไม่ชอบใจ

แก้ว: ก็ไม่อยากจะดูหรอกย่ะ เห็นนายไม่กินอะไรตั้งแต่เช้า ก็เลย...

โทโมะ: ก็เลยอะไร อย่าบอกนะว่า จะแกล้งฉันตอนหลับน่ะ เฮ่ย! ไหนๆขอส่องกระจกดูหน่อยสิ โทโมะเริ่มหวาดระแวง เขาหยิบกระจกออกมาส่อง เพื่อตรวจดูร่องรอยการแกล้งของแก้ว

โทโมะ: ไม่เห็นมีเลยนี่ ตกลง เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?

แก้ว: [หมอนี่ถ้าจะบ้า] นี่ไอ้โทโมะหน้าบูด ที่ฉันเฝ้านายอยู่เนี่ย ก็แค่จะชวนนายไปกินข้าวก็เท่านั้นเอง

โทโมะ: เห้อ~ ค่อยยังชั่ว เอ๊ะ!? ว่าแต่ ทำไมต้องชวนฉันไปกินข้าวด้วยเนี่ย?

แก้ว: อะ เอ่อ... อ่อ! พี่จองเบให้ฉันมาชวนนายน่ะ ไปเร็ว ฉันไม่อยากโดนดุหรอกนะ แก้วรีบคว้ามือของโทโมะ ก่อนจะลากเขาลงไปอย่างรวดเร็ว

โทโมะ: เฮ่ย! เดี๋ยวก่อนดิ

จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ตอนหน้ามาดูกันว่า บรรยากาศของโรงอาหารจะเป็นอย่างไร แล้วพวกตัวกวนจะก่อเรื่องแบบไหน ติดตามได้ ในตอนต่อไปจ้า