ความทรงจำสีจาง

     "แกสองคนหายหัวไปไหนวะ" เจียงถามคำถามที่ทำให้ดำกับแดงงงจนไม่รู้จะตอบเขาว่าอย่างไรดี เขาลืมไปว่าแล้วว่าครั้งล่าสุดที่พบกับทั้งสองตนได้สั่งให้พวกเขาไปตามหาตัวสองพี่น้องเจ้าปัญหานั่น
 
     "ฉันมีงานจะให้พวกแกทำ" เขาพอนึกขึ้นได้บ้างแล้วว่าที่ดำและแดงหายหน้าไปหลายวันนั้นเป็นเพราะอะไร แต่เขาไม่อยากได้ยินคำตอบ ที่ซึ่งจะทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาจึงชิงพูดขึ้นก่อน
 
     "นี่เป็นสินค้าล็อตใหม่ พวกแกไปส่งตามแผนที่นี่ แล้วอย่าให้พลาดอีกนะ..ไม่อย่างนั้นฉันเก็บพวกแกแน่" เจียงย้ำชัดในประโยคสุดท้ายด้วยท่าทีจริงจัง
 
     "ครับเสี่ย" ดำและแดงรับปากหนักแน่นแล้วออกไปปฏิบัติตามหน้าที่ทันที
 
     "ไอ้สอง เดี๋ยวแกตามไปดูพวกมันแล้วมารายงานฉัน" เจียงไม่ไว้ใจสองพี่น้องกะล่อนนั้นจึงได้สั่งให้ลูกน้องอีกคนหนึ่งประกบตามไป
 
     "ครับเสี่ย" สองเป็นอีกคนหนึ่งที่เดินออกจากบ้านของเจียงไป 
 
     "เสี่ยครับมีสายครับ" ชายร่างเตี้ยคนหนึ่งรายงานกับเจียง
 
     "จากไหนวะ?" เจียงเอ่ยถามก่อนทุกครั้งที่เขาจะพูดสายกับคนที่โทรมา เพราะถ้าเกิดเป็นตำรวจเขาจะได้ตั้งรับทัน
 
     "ไม่ทราบชื่อครับ บอกแต่ว่าเป็นเพื่อนรักของเสี่ย" อูมรายงานเจียงไปตามจริงและยื่นโทรศัพท์ให้กับเขา
 
     ใครกันวะ??
 
 
     "ว่าไงครับเสี่ย ยังจำผมได้รึเปล่าเอ่ย" ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ ถามแย่างต้ิงการหยั่งเชิงคนปลายสาย
 
    "นึกนานจังนะครับเสี่ย ผมได้ข่าวมาว่าเสี่ยจะส่งสินค้าล็อตใหม่ให้กับลูกค้าอันดับต้นๆ ในลิสต์ของเสี่ย เสี่ยไม่ต้องการตัวช่วยจากผมบ้างเหรอครับ" ชายหนุ่มใช้ความเจ้าเล่ห์ของตนที่มีอยู่หลอกล่อให้เหยื่อตกหลุมพรางของตนเอง
 
     "ผมช่วยเสี่ยได้แน่นอนอยู่แล้วครับ แต่....หกสิบสี่วิบนะครับเสี่ย ถ้าเสี่ยไม่ตกลงก็ตัวใครตัวมันนะครับ บาย"  ชายหนุ่มพูดเองเออเองแล้วตัดสายไปทันที เนื่องจากเขาไม่อยากจะฟังคำต่อรองของเจียงให้เสียเวลาเพราะอย่างไรเสียส่วนแบ่งที่เขาเรียกร้องก็ต้องได้ตามนั้นอยู่ดี
 
     "ฮึๆ ไอ้เสี่ยหน้าโง่ ยังแกก็ต้องเป็นลูกกะจ๊อกของฉัน" ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตนเอง
 
     
     "มิเตอร์โจนายพร้อมไหม" โทโมะเรียกชื่อกล้าเป็นอีกคนหนึ่งทำให้เขาไม่ได้รับคำตอบใด นอกจากสีหน้ามึนงงของเขา
 
     "ผู้กองแน่ใจเหรอครับว่าจะให้นายกล้าไปทำงานใหญ่ๆ แบบนี้ ดูจากท่าทางแล้วผมว่าไม่น่ารอดนะครับ" จ่าอุงอดห่วงไม่ได้ว่ากล้าจะทำให้พวกเขาเสียเรื่อง
 
     "ยังไงก็ต้องลองดูครับจ่า กล้า" โทโมะเรียกชื่อที่แท้จริงของกล้าอีกครั้ง
 
     "ครับผู้กอง" กล้าตอบรับเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
 
     "จำไว้อย่างหนึ่ง ถ้านายไม่อยากตายนายชื่อมิสเตอร์โจไม่ใช่กล้า เข้าใจไหม" โทโมะถามด้วยสีหน้าจริงจังและเอาจริงไม่มีท่าทีเล่นตามแบบของเขาทุกครั้งที่อยู่ในเวลางาน จนกล้านั้นหยุดทำท่าทีหลุกหลิกและอยู่ในความสงบทันที
 
     "ครับผู้กอง ผมมิสเตอร์โจ แหะๆ" กล้าไม่อยากให้บรรยากาศตรึงเครียดจนดูกดดันจนเกินไปเขาจึงพูดติดตลกนิดหน่อยเพื่อความสบายใจของเขา
 
 
///ตอนที่ 10 ไรเตอร์มีเกมส์จะให้รีดเดอร์ทุกคนร่วมสนุกกัน อย่าลืมอ่านแล้วเม้นกันด้วยน้า จุ๊บๆๆ///
 
***ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด
รีดเดอร์ทั้งหลายสามารถอ่านและจิ้นตามกันไปกับเนื้อเรื่องได้ แต่อย่าคิดจริงจังนะเจ้าค่ะ
ชอบฟิคชั่นเรื่องนี้ กดโหวต ไลค์ แชร์กันได้ตามใจเลยจร้า
แต่อย่าอ่านแล้วกดออกไปโดยไม่เม้นให้กันนะเจ้าค่ะ
ไรเตอร์จะตามไปหลอนถึงบ้านเลยเจ้าค่าาา***
ปล.แนะนำ ติ ชมกันได้เต็มที่เลยจร้า ติ! น่ะจ่ะ ไม่ใช่ด่า คริคริ