ความทรงจำสีจาง

     หลังจากที่โทโมะออกจากโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อนแล้ว เขาได้วานให้ตำรวจนายหนึ่งซึ่งเป็นลูกน้องของเพื่อนตนเองให้มาส่งเขาบริเวณใกล้กับเซฟเฮ้าส์ จากนั้นเขาได้เดินต่อมาจนถึงบ้านกลางน้ำ ด้วยสภาพของเขาแล้วไม่น่าจะข้ามสะพานเชือกด้วยตนเองได้เขาจึงถูกลูกน้องขัดขวาง แต่เขาใช้อำนาจในหน้าที่ของตนเองจนสามารถทำตามใจได้สำเร็จ

     และเมื่อเขาข้ามมาถึงร่างของเขาทรุดลงไปนอนกองกับพื้นด้วยสภาพที่มีเหงื่อโทรมกาย บวกกับเลือดจากบาดแผลของเขาที่ฉีกขาด จ่าอุงที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการช่วยกล้าเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากใบหน้ารีบวิ่งมาดูในทันทีที่เขาได้ยินเสียง

     "ผู้กองไปโดนอะไรมาครับ ลุกไหวไหมครับ" จ่าอุงรนรานจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก เลือดสดๆ ที่เขาไม่ชอบอยู่ใกล้เขาเพียงแค่คืบทำให้เขาเกือบลมจับ

     "เธอจะทำอะไร" โทโมะถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อเขาถูกจ่าอุงพามาถึงที่โซฟาทันใดนั้นแก้วก็เข้ามานั่งลงข้างเขาและใช้มือของเธอปลดเสื้อตนออก เป็นอีกครั้งที่คำถามของเขาไม่มีคำตอบ แต่จ่าอุงนั้นสามารถเดาออกว่าเธอกำลังจะช่วยทำแผลให้เขา

     "เธอคงอยากจะช่วยทำแผลให้ผู้กองน่ะครับ" จ่าอุงบอกกับโทโมะและหันมายิ้มให้กับแก้ว ซึ่งเขารู้สึกดีใจไม่น้อยที่หญิงสาวยิ้มตอบเขา เป็นอันว่าเรื่องเมื่อเช้าเธอคงจะหายโกรธตนแล้ว

     "ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันทำเอง" โทโมะปฏิเสธน้ำใจจากแก้ว ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากให้เธอชวยแต่เขาไม่ชอบที่จะให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัว โดยเฉพาะผู้หญิง

     "ฉันบอกว่าฉันทำเองได้อ๊า! เบาๆ หน่อยสิ" โทโมะร้องเสียงหลงเมื่อถูกพยาบาลสาวจำเป็นใช้สำลีชุบน้ำยาล้างแผลกดลงบนแผลเขาเต็มแรง

     "ให้แก้วทำให้เถอะครับผู้กองเสร็จแล้วจะได้มาเอาไอ้นี่ออกจากหัวผมสักที ฮืออออออ จ่าช่วยผมด้วย" กล้าที่ถูกเมินไปชั่วขณะเรียกร้องความสนใจจากทุกคน เพราะเขาเมื่อยตัวเอามากๆ ที่ต้องนั่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลาหลายชั่วโมง

     และหลังจากที่โทโมะยอมอยู่นิ่งให้แก้วทำแผลให้จนเสร็จแล้ว แต่กว่าจะผ่านไปได้เขาต้องอยู่กับความระแวงตลอดเวลา เพราะเมื่อไหร่ที่เขาหยุกหยิกหรือเผลอจ้องเธอเข้าเขาจะต้องเจ็มตัวไปเสียทุกครั้ง ฉะนั้นเขาจึงต้องทำสมาธิและมีสติอยู่ตลอดเวลา เขาเริ่มปฏิบัติหน้าที่ของเขาอีกครั้งและสามารถทำสำเร็จไปได้ด้วยดี โดยมีจ่าอุง กล้าและแก้วคอยเป็นผู้ช่วย

     หน้ากากสำหรับการปลอมตัวของกล้าที่จะเข้าไปล้วงความลับจากพวกพ่อค้ายาได้เสร็จสมบูรณ์แบบโดยฝีมือของโทโมะ เขาภูมิใจกับผลงานชิ้นนี้เป็นอย่างมากเพราะมันเป็นผลงานชิ้นแรก แต่สามารถออกมาได้เป็นที่น่าพอใจสำหรับเขา และเมื่อได้อุปกรณ์การปลอมตัวชิ้นเอกมาแล้วอันดับต่อไปเขาต้องสอนกล้าแต่งหน้าสำหรับการปฏิบัติภารกิจของเขาด้วยตนเอง

     "มันดูยากเกินไปนะครับผู้กอง ผมว่าผู้กองทำให้ผมเลยก็หมดเรื่อง" กล้าบ่นกระปอดกระแปด เขาไม่ชอบเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้เลยจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาเขาแทบไม่รู้จักเครื่องสำอางเสียด้วยซ้ำไปว่ามันคืออะไร

     "เกิดฉันมาแต่งให้นายไม่ได้แต่นายต้องไปทำงานให้ฉันนายจะทำยังไงล่ะ" โทโมะถามกลับเขาเป็นเชิงอธิบายแต่ดูเหมือนกล้าจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

     "แล้วทำไมผู้กองถึงมาไม่ได้ล่ะครับ" กล้าถามไปแบบซื่อๆ เขาไม่เข้าใจความหมายของโทโมะเลยจริงๆ ก็เห็นเขาเทียวไปเทียวมาอยู่ทุกวันทำไมถึงบอกว่ามาไม่ได้กันเล่า

     "นายนี่ถามมากจริงๆ นะ ผู้กองเขาพูดเผื่อไว้น่ะเข้าใจไหม" จ่าอุงขยายความจากคำพูดของโทโมะให้กับกล้าด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดๆ แต่เขาเริ่มจะชินกับความไร้เดียวสาของสองพี่น้องนี้ซะแล้วจึงได้เกิดความรู้สึกเอ็นดูแทรกขึ้นมาด้วย

     "อ๋อออ เข้าใจแล้วครับจ่าาา" กล้าลากเสียงยาวทำทะเล้นใส่ด้วยความน่ารักไปตามประสา

     "ส่องกระจกดูสิ" โทโมะยื่นกระจกให้กับกล้าหลังจากเขาแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

     "โห! ไอ้นี่มันเป็นใครครับเนี่ยขี้เหร่กว่าผมตั้งเยอะแน่ะ" กล้าร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าตนเองในกระจก มันไม่ใช่ใบหน้าของเขาเลยและไม่เหลือเค้าเดิมเลยด้วยซ้ำไป แม้แต่แก้วกับจ่าอุงเองยังเห็นด้วย

     "ผู้กองน่าจะทำให้หล่อกว่าตัวจริงนะครับผมจะได้ไปจีบสาวๆ บ้าง อิอิ" กล้าพูดทีเล่นทีจริงเหมือนกับว่าเขากับโทโมะสนิทสนมกันมานาน

     "ภารกิจของนายไม่ใช่การไปจีบสาวๆ หรอกนะ อย่าลืมสิว่านายต้องทำงานให้กับฉัน แล้วภารกิจแรกของนายก็คือ..ไปล่อซื้อยาจากพวกมัน แค่นี้ง่ายๆ นายทำได้ไหม" โทโมะแกล้งถามความเห็นจากกล้าไปอย่างนั้นเอง ถึงแม้คำตอบจะเป็นอย่างไรยังไงเสียเขาก็ต้องทำงานนี้อยู่ดี

     "ได้ครับ" กล้ารับปากอย่างเต็มเสียงและยังทำท่าเลียนแบบจ่าอุงที่เขาชอบทำกับโทโมะบ่อยๆ ให้ดูเสียอีก สร้างความหมั่นไส้ให้กับจ่าอุงไม่น้อยที่ถูกล้อเลียน แต่ในขณะเดียวกันได้สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนเพื่อเพิ่มบรรยากาศได้ดีอีกด้วย

     ***ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด

รีดเดอร์ทั้งหลายสามารถอ่านและจิ้นตามกันไปกับเนื้อเรื่องได้ แต่อย่าคิดจริงจังนะเจ้าค่ะ

ชอบฟิคชั่นเรื่องนี้ กดโหวต ไลค์ แชร์กันได้ตามใจเลยจร้า

แต่อย่าอ่านแล้วกดออกไปโดยไม่เม้นให้กันนะเจ้าค่ะ

ไรเตอร์จะตามไปหลอนถึงบ้านเลยเจ้าค่าาา***

ปล.แนะนำ ติ ชมกันได้เต็มที่เลยจร้า ติ! น่ะจ่ะ ไม่ใช่ด่า คริคริ