ความทรงจำสีจาง

     ตั้งแต่แก้วเดินหนีเขาไปแบบดื้อๆ แบบไร้มารยาทในความคิดของเขาแล้ว หลังจากนั้นไม่นานเขาได้รับจดหมายจากเธอฉบับหนึ่ง ด้านในมีตัวหนังสือเรียงเป็นประโยคอยู่ประมาณสี่ถึงห้าบรรทัด เขาอ่านข้อความในกระดาษนั้นวนอยู่หลายรอบโดยไม่คิดจะละสายตาไปจากตัวหนังสือน่ารักพวกนั้น น่าแปลกที่อยู่ๆ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขาอย่างไม่มีสาเหตุจนจ่าอุงลูกน้องของเขาเองยังแปลกใจ

     "ผู้กองยิ้มอะไรครับ" จ่าอุงไม่เห็รรอยยิ้มจากข้างในของเขาแบบนี้มานานแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะถามให้ตนหายสงสัย

     "เปล่าหนิครับ แล้วนี่จ่าเอาของมาครบแล้วเหรอครับ" โทโมะตอบปัดแล้วเปลี่ยนเรื่องไปทันที เพราะเขาไม่อยากจะเสียเวลางานแม้สักวินาทีเดียว

     "เรียบร้อยแล้วครับผู้กอง ว่าแต่ผู้กองให้ผมหาของพวกนี้มาทำไมครับ" จ่าอุงฉงนใจกับของ (อุกรณ์แต่งหน้าทำผมรวมถึงเอฟเฟคต่างๆ ที่ใช้ในการปลอมตัว) ที่โทโมะสั่งให้เขาหามาเป็นอย่างมาก

     "จ่าจะได้รู้เร็วๆ นี้แหละครับ ช่วยผมขนมันเข้าไปข้างในทีครับ" โทโมะตอบแบบให้จ่าอุงคอยดูเอาเองว่าเขาจะใช้ของพวกนี้ทำอะไร และเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเขาให้ช่วยขนของเข้าไปด้านใน

     สิ่งของทุกอย่าง (อุกรณ์แต่งหน้าทำผมรวมถึงเอฟเฟคต่างๆ ที่ใช้ในการปลอมตัว) ถูกนำขึ้นมาวางเรียงบนโต๊ะตามความถนัดของโทโมะ เพราะเขาจะเป็นคนลงมือปลอมตัวให้กับกล้าด้วยมือของเขาเอง ซึ่งตอนนี้โทโมะ จ่าอุง กล้าและแก้ว ทั้งสี่คนมาพร้อมกันอยู่ที่บรเวณโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว และขั้นตอนแรกที่เขาจะทำนั้นคือการแต่งหน้าของกล้าให้กลายเป็นคนอื่นโดยที่ไม่มีใครจำเขาได้

     "หลับตาหน่อยสิ" โทโมะบอกเชิงสั่งกล้าที่นั่งหันหน้าเขาหาเขาอยู่ไปที

     "ผู้กองจะทำอะไรครับ" กล้าถามด้วยความหวาดระแวง เพราะเมื่อเขาใช้สายตากวาดมองข้าวของที่อยู่บนโต๊ะแล้ว นอกจากเครื่องสำอางที่เขาเห็นมันคือมีด คัตเตอร์และของมีคมอีกหลายชนิดวางเรียงรายอยู่ เขารู้สึกว่าตอนนี้เหมือนเขาจะอยู่ในแดนประหารอย่างไหนอย่างนั้น 

     "ผู้กองสั่งให้ทำอะไรก็ทำไปเหอะน่า หลับตาเร็วเข้า" จ่าอุงเอ็ดกล้าเล็กน้อยที่ทำลีลา เขารู้สึกรำคาญไม่น้อยเพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้านายของเขานั้นจะทำอะไร

     "ห้ามลืมตาหรือหยุกหยิกถ้าฉันไม่ได้สั่ง ไม่อย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นนายจะโทษฉันไม่ได้นะ" โทโมะสั่งกล้าอีกครั้งและขู่ทิ้งท้ายไว้ จากนั้นเขาเริ่มลงมือทำหน้าที่ของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วในระหว่างที่เขาทำภารกิจอยู่นั้นทุกคนนั่งเงียบไม่มีใครส่งเสียงใด นอกจากตัวเขาเองที่ส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากจ่าอุงให้หยิบนู่นทำนี้บ้างเป็นระยะ

     เป็นเวลาเกือบสามชั่วโมงเต็มที่โทโมะจัดการกับใบหน้าของกล้าโดยไม่ขยับหรือลุกไปไหนเพื่อให้งานของเขาออกมาอย่างดีที่สุด แต่หุ่นกับลูกน้องของเขานั้นคงจะเบื่อและเพลียน่าดูจึงนั่งคอตกไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้

     ~ปัง~ เสียงปืนดังมาจากโกดังร้างที่ห่างออกไปประมาณยี่สิบเมตร 

     "จ่าอุง!" โทโมะเรียกลูกน้องของเขาด้วยเสียงที่ดังเต็มที่พร้อมกับหยิบปืนของตนขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปดูสถานการณ์ตรงด้านหน้าประตู

     "เกิดอะไรขึ้นครับผู้กอง" จ่าอุงที่วิ่งหน้าตื่นตามออกมาถามด้วยน้ำเสียงติดงัวเงียเล็กน้อย

     "เสียงปืนดังมาจากโกดังร้างห่างออกไปไม่ไกลผมจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนทางนี้ฝากจ่าไว้ก่อนนะครับ" โทโมะพูดจบแล้วเขากระโดขึ้นเชือกสะพานและไต่ข้ามฝั่งไปทันที 

     "ไวยิ่งกว่าเสียงปืนอีกนะผู้กอง ฮึๆ" จ่าอุงนึกแล้วขันให้กับเจ้านายของเขาไปที ที่เขาเป็นคนทำอะไรได้รวดเร็วและทันการอยู่ตลอดเวลา

     "จ่า...." แก้วที่เดินตามมาทีหลังอยากรู้เหตุการณ์ไปกับเขาบ้าง แต่จากการมองด้วยตาเปล่าเธอไม่เห็นมีอะไรผิดปกติจึงได้เรียกชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเพื่อจะถามไถ่ 

     "เฮ้ย! โธ่หนูแก้วเองเหรอเนี่ย" จ่าอุงร้องเสียงหลง เขาตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกเขา เนื่องจากตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ยินเสียงของเธอเลยแม้สักครั้งเดียว

     "ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ" แก้วถามด้วยน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อยเมื่อเห็นอากัปกิริยาของจ่าอุง

     "เปล่าจ๊ะไม่ใช่แบบนั้น คือเอ่อ....." จ่าอุงไม่รู้จะพูดหรืออธิบายกับเธอออย่างไรดี เขาเองทั้งตกใจที่ได้ยินเสียงสาวใสๆ ของเธอและในขณะเดียวกันเขาดีใจที่ตนนั้นไม่ต้องคิดว่าอยู่กับคนหรือสิ่งที่เขาไม่อยากเอ่ยถึงกันแน่ 

     "อ้าววว ไปซะและ" จ่าอุงเรียบเรียงคำพูดได้และกำลังจะเอ่ยกับเธอ แต่สาวเจ้านั้นเดินหนีเขาไปก่อนเสียแล้ว 

***ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด

รีดเดอร์ทั้งหลายสามารถอ่านและจิ้นตามกันไปกับเนื้อเรื่องได้ แต่อย่าคิดจริงจังนะเจ้าค่ะ

ชอบฟิคชั่นเรื่องนี้ กดโหวต ไลค์ แชร์กันได้ตามใจเลยจร้า

แต่อย่าอ่านแล้วกดออกไปโดยไม่เม้นให้กันนะเจ้าค่ะ

ไรเตอร์จะตามไปหลอนถึงบ้านเลยเจ้าค่าาา*** 

ปล.แนะนำ ติ ชมกันได้เต็มที่เลยจร้า ติ! น่ะจ่ะ ไม่ใช่ด่า คริคริ