กลับมารักกันใหม่อีกครั้งได้ไหม

โทโมะ - อยู่ไหนกันน่ะบ้านเลขที่ 319 อยู่ไหนโธ่เว้ยยยไม่ใช่ง่ายๆเลยน่ะนี่ เอ๋ผู้หญิงสูงๆคนนั้นใช่คนเอเชียไหม
(โทโมะที่มองเห็นหญิงสาวแสนคุ้นๆเหมือนใครสักคนจนกระทั่งเธอหันกลับมาเจอเขา เขาก็ต้องตะลึงในความสวย
ของเธอที่ทั้งสวย ขาว ใส แต่นึกไม่ออกว่าเธอคือใคร)
 
แก้ว - อุ๊ย ((ตายๆมาได้ไง นายมาได้ยังไง ยิ่งเจอนายมันยิ่งทำให้ฉันลืมนายไม่ลงจริงๆ)) ค่ะ มีอะไรให้ช่วยค่ะ
(เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจำตนเองไม่ได้เธอก็มีสีหน้าที่เรียบเฉยทันที)
 
โทโมะ - เอิ่ม ดีใจจังเจอคนไทยแถวนี้ด้วย คือผมมาตามหาเพื่อนไม่ใช่สิ แฟนผมน่ะครับเธอมาพักแถวนี้ๆกับพี่สาว
ของเธอไม่ทราบว่าคุณเคยเห็นไหมครับ
 
แก้ว - อ่อ ต้องถามคนที่อืม อาศัยแถวนี้น่ะค่ะ ฉันมาทำธุระแถวนี้แค่นั้นเองฉันคงช่วยคุณไม่ได้จริงๆน่ะค่ะ ขอโทษ
ด้วยน่ะค่ะ เอิ่มตอนนี้ก็สายมากแล้วขอตัวก่อนน่ะค่ะ โชคดีค่ะ 
 
โทโมะ - อ่ะเดี๋ยวสิครับ ผมจะถามใครได้คุณพอจะช่วยผมได้ไหมครับอย่าพึ่งทิ้งคนไทยด้วยกันสิครับ ขอร้องล่ะ
ครับผมต้องการเจอเธอมากเราเข้าใจผิดกันผมอยากมาขอโทษเธอช่วยผมหน่อยน่ะครับ 
 
แก้ว - แล้วที่พักเธอพักบ้านที่ไหนล่ะค่ะ ถ้าเคยไปแถบนั้นจะได้บอกถูก เพราะจะให้ฉันทราบทุกพื้นที่เกรงว่าจะ
ไม่ทราบเพราะไม่ได้หาที่จัดหาคนหลงทางค่ะ
 
โทโมะ - เอิ่มถ้างั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วขอโทษที่รบเร้าจนเกินไป ขอโทษอีกครั้งครับ
 
แก้ว - ก็คงต้องเป็นอย่างงั้นขอตัวน่ะค่ะ หวังว่าคุณคงโชคดีแล้วคงไม่ต้องวุ่นวายน่ะค่ะ ฉันขอตัว(จากนั้นแก้วเอง
ก็รีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันที ใช่เธอต้องการหนีจากเขา เพราะเธอรู้สึกหวั่นไหวใช่เธอหวั่นไหว)
 
โทโมะ - โธ่เว้ยยย สวยซะเปล่า แร้งน้ำใจชมัด ไม่มีทางไม่ใช่แก้วแน่ๆ ถ้าแก้วเจอคนเดือดร้อนแก้วยินดีช่วยอย่าง
แน่นอนแก้วไม่มีทางปล่อยคนเดือดร้อนแบบนี้แน่ๆ คนสวยใจดำชมัด หาเองก็ได้ว่ะ
 
        จากนั้นโทโมะใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงก็เจอบ้านพักของแก้ว เขาก็กดออดเรียกคนในบ้าน จนแล้วจนรอดเขา
ก็ไม่พบใครในบ้านหลังนี้ ส่วนแก้วเองที่เจอโทโมะนั้นเธอก็หลบออกไปบริเวณร้านกาแฟแถวๆนั้นทันที ทั้งสอง
คนใช้เวลาจากครึ่งชั่วโมง เป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง
 
พนักงานร้าน - ขอโทษน่ะครับคุณผู้หญิง ตอนนี้จะห้าทุ่มแล้วผมจะขอแจ้งเรื่องเวลาการปิดร้าน ขอโทษที่รบกวน
เวลาส่วนตัวอีกครั้งน่ะครับ
 
แก้ว - อ่าว้าย ขอโทษน่ะค่ะพอดีทำรายงานจนลืมเวลาไปเลยนั่งมาสามชั่วโมงแล้วเหรอ ขอโทษจริงๆค่ะ งั้นคิด
เงินเลยแล้วกันค่ะ ขอโทษจริงๆน่ะค่ะ
 
   ทางด้านโทโมะนั้นเขาก็นั่งรอเธออยู่เช่นกัน เขาไม่เคยรอใครนานได้ขนาดนี้มาก่อนเขาไม่ได้โมโหเลยสักนิดที่
เธอปล่อยให้เขารอเธอนานขนาดนี้ ตอนนี้เขากับห่วงกังวลเพราะทำไมเธอถึงกลับบ้านขนาดนี้ เขารอจนกระทั่ง...
โทโมะ - ว่าไงเจ๊ โมะตอนนี้เจอบ้านแก้วแต่รอตั้งแต่สองทุ่ม ปามาห้าทุ่มยังไม่ยอมกลับบ้านเลย เฮ่อออ ไปไหน
ของเขาน่ะ โมะเป็นห่วงน่ะนี่ดึกๆดื่นไม่รู้จักเข้าบ้านไปไหนน๊า
 
มากิ - ไปไหนก็เรื่องของเขา เขาอาจมีรายงานที่ต้องทำก็ได้ โทโมะนายอย่าลืมน่ะว่าเขามาอยู่ที่นี่จะสามปีแล้ว ที่
สำคัญกลับมานอนที่ห้องได้แล้วไอ่เด็กบ้า ถ้าขืนตำรวจสายตรวจเจอนายเข้ารับรอง ไม่สนุกแน่ กลับมาได้แล้วอย่า
ให้ต้องออกไปตามน่ะไอ้น้องบ้า
 
โทโมะ - โอเครๆ ผมกลับแล้วก็ได้ หึ ครับแค่นี้น่ะ(จากนั้นเขาก็วางสายก่อนกลับเขาก็มองไปยังบ้านหลังนี้อีกครั้ง)
ลาก่อนน่ะครับที่รักไว้พรุ่งนี้ผมทำงานเสร็จ ผมจะรีบมารอคุณที่หน้าบ้านคุณไว แล้วเจอกันแก้วของผม
 
 
 
เอาล่ะสิ โทโมะเจอแก้วกลับจำแก้วไม่ได้แบบนี้ ถ้าพรุ่งนี้โทโมะรู้ความจริงว่าผู้หญิงที่เขาเจอวันนี้คือแก้ว
จะเกิดอะไรขึ้นกับแก้วน๊า (เอาเอ็นซีตอนหน้าเลยจะไวไปไหมค่ะทุกคน) คืนนี้ฝันดีค่ะ