กลับมารักกันใหม่อีกครั้งได้ไหม

โทโมะ - อยู่ไหนกันน่ะบ้านเลขที่ 319 อยู่ไหนโธ่เว้ยยยไม่ใช่ง่ายๆเลยน่ะนี่ เอ๋ผู้หญิงสูงๆคนนั้นใช่คนเอเชียไหม

(โทโมะที่มองเห็นหญิงสาวแสนคุ้นๆเหมือนใครสักคนจนกระทั่งเธอหันกลับมาเจอเขา เขาก็ต้องตะลึงในความสวย

ของเธอที่ทั้งสวย ขาว ใส แต่นึกไม่ออกว่าเธอคือใคร)

แก้ว - อุ๊ย ((ตายๆมาได้ไง นายมาได้ยังไง ยิ่งเจอนายมันยิ่งทำให้ฉันลืมนายไม่ลงจริงๆ)) ค่ะ มีอะไรให้ช่วยค่ะ

(เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจำตนเองไม่ได้เธอก็มีสีหน้าที่เรียบเฉยทันที)

โทโมะ - เอิ่ม ดีใจจังเจอคนไทยแถวนี้ด้วย คือผมมาตามหาเพื่อนไม่ใช่สิ แฟนผมน่ะครับเธอมาพักแถวนี้ๆกับพี่สาว

ของเธอไม่ทราบว่าคุณเคยเห็นไหมครับ

แก้ว - อ่อ ต้องถามคนที่อืม อาศัยแถวนี้น่ะค่ะ ฉันมาทำธุระแถวนี้แค่นั้นเองฉันคงช่วยคุณไม่ได้จริงๆน่ะค่ะ ขอโทษ

ด้วยน่ะค่ะ เอิ่มตอนนี้ก็สายมากแล้วขอตัวก่อนน่ะค่ะ โชคดีค่ะ 

โทโมะ - อ่ะเดี๋ยวสิครับ ผมจะถามใครได้คุณพอจะช่วยผมได้ไหมครับอย่าพึ่งทิ้งคนไทยด้วยกันสิครับ ขอร้องล่ะ

ครับผมต้องการเจอเธอมากเราเข้าใจผิดกันผมอยากมาขอโทษเธอช่วยผมหน่อยน่ะครับ 

แก้ว - แล้วที่พักเธอพักบ้านที่ไหนล่ะค่ะ ถ้าเคยไปแถบนั้นจะได้บอกถูก เพราะจะให้ฉันทราบทุกพื้นที่เกรงว่าจะ

ไม่ทราบเพราะไม่ได้หาที่จัดหาคนหลงทางค่ะ

โทโมะ - เอิ่มถ้างั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วขอโทษที่รบเร้าจนเกินไป ขอโทษอีกครั้งครับ

แก้ว - ก็คงต้องเป็นอย่างงั้นขอตัวน่ะค่ะ หวังว่าคุณคงโชคดีแล้วคงไม่ต้องวุ่นวายน่ะค่ะ ฉันขอตัว(จากนั้นแก้วเอง

ก็รีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันที ใช่เธอต้องการหนีจากเขา เพราะเธอรู้สึกหวั่นไหวใช่เธอหวั่นไหว)

โทโมะ - โธ่เว้ยยย สวยซะเปล่า แร้งน้ำใจชมัด ไม่มีทางไม่ใช่แก้วแน่ๆ ถ้าแก้วเจอคนเดือดร้อนแก้วยินดีช่วยอย่าง

แน่นอนแก้วไม่มีทางปล่อยคนเดือดร้อนแบบนี้แน่ๆ คนสวยใจดำชมัด หาเองก็ได้ว่ะ

        จากนั้นโทโมะใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงก็เจอบ้านพักของแก้ว เขาก็กดออดเรียกคนในบ้าน จนแล้วจนรอดเขา

ก็ไม่พบใครในบ้านหลังนี้ ส่วนแก้วเองที่เจอโทโมะนั้นเธอก็หลบออกไปบริเวณร้านกาแฟแถวๆนั้นทันที ทั้งสอง

คนใช้เวลาจากครึ่งชั่วโมง เป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง

พนักงานร้าน - ขอโทษน่ะครับคุณผู้หญิง ตอนนี้จะห้าทุ่มแล้วผมจะขอแจ้งเรื่องเวลาการปิดร้าน ขอโทษที่รบกวน

เวลาส่วนตัวอีกครั้งน่ะครับ

แก้ว - อ่าว้าย ขอโทษน่ะค่ะพอดีทำรายงานจนลืมเวลาไปเลยนั่งมาสามชั่วโมงแล้วเหรอ ขอโทษจริงๆค่ะ งั้นคิด

เงินเลยแล้วกันค่ะ ขอโทษจริงๆน่ะค่ะ

   ทางด้านโทโมะนั้นเขาก็นั่งรอเธออยู่เช่นกัน เขาไม่เคยรอใครนานได้ขนาดนี้มาก่อนเขาไม่ได้โมโหเลยสักนิดที่

เธอปล่อยให้เขารอเธอนานขนาดนี้ ตอนนี้เขากับห่วงกังวลเพราะทำไมเธอถึงกลับบ้านขนาดนี้ เขารอจนกระทั่ง...

โทโมะ - ว่าไงเจ๊ โมะตอนนี้เจอบ้านแก้วแต่รอตั้งแต่สองทุ่ม ปามาห้าทุ่มยังไม่ยอมกลับบ้านเลย เฮ่อออ ไปไหน

ของเขาน่ะ โมะเป็นห่วงน่ะนี่ดึกๆดื่นไม่รู้จักเข้าบ้านไปไหนน๊า

มากิ - ไปไหนก็เรื่องของเขา เขาอาจมีรายงานที่ต้องทำก็ได้ โทโมะนายอย่าลืมน่ะว่าเขามาอยู่ที่นี่จะสามปีแล้ว ที่

สำคัญกลับมานอนที่ห้องได้แล้วไอ่เด็กบ้า ถ้าขืนตำรวจสายตรวจเจอนายเข้ารับรอง ไม่สนุกแน่ กลับมาได้แล้วอย่า

ให้ต้องออกไปตามน่ะไอ้น้องบ้า

โทโมะ - โอเครๆ ผมกลับแล้วก็ได้ หึ ครับแค่นี้น่ะ(จากนั้นเขาก็วางสายก่อนกลับเขาก็มองไปยังบ้านหลังนี้อีกครั้ง)

ลาก่อนน่ะครับที่รักไว้พรุ่งนี้ผมทำงานเสร็จ ผมจะรีบมารอคุณที่หน้าบ้านคุณไว แล้วเจอกันแก้วของผม

เอาล่ะสิ โทโมะเจอแก้วกลับจำแก้วไม่ได้แบบนี้ ถ้าพรุ่งนี้โทโมะรู้ความจริงว่าผู้หญิงที่เขาเจอวันนี้คือแก้ว

จะเกิดอะไรขึ้นกับแก้วน๊า (เอาเอ็นซีตอนหน้าเลยจะไวไปไหมค่ะทุกคน) คืนนี้ฝันดีค่ะ