สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
“ช้าไป5นาที”ป๊อปปี้ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วมานั่งรอด้านล่างพูดขึ้นบอกเมื่อเห็นฟางเดินลงมา
 
“ก็ใครใช้ให้แกทำชั้นเปียกหมดละห้ะ ต้องเสียเวลาเลือกชุดใหม่หมดเลย”ฟางโวยวายกฃับบ้าง
 
“เหอะ ละดูแต่งตัว ใส่สั้นซะขนาดนี้กลัวจะไม่ได้คนงานกลับมาที่ห้องรึไงห้ะ”ป๊อปปี้แขวะเรื่องการแต่งตัว ที่ร่างเล็กแต่งเป็นเสื้อเชิ้ตแล้วผูกเอว ใส่กับ
กางเกงขาสั้น ถ้ามองไปมองมาก็สามารถทำให้ผู้ชาวเหลียวหลังได้อยู่เหมือนกัน
 
 
 
“ก็มันมีใส่แค่นี้จะทำไมล่ะ”ฟางย้อนเพราะตอนมาเธอไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาเลย จะมีในตู้เสื้อผ้าห้องนอนเก่าเธอก็มีแต่พวกแบบนี้ อย่างน้อยก็ถือว่าโชคดี
อยู่ที่ป๊อปปี้ไม่ได้โยนข้าวของเธอออกไปเผาแต่อย่างใด
 
 
“ขึ้นไปเปลี่ยนใหม่ซะ”ป๊อปปี้ออกคำสั่ง
 
“ไม่เปลี่ยน”ฟางกวนประสาทตอบกลับป๊อปปี้
 
“จะเปลี่ยนดีๆรึต้องให้ใช้กำลังห้ะ”ป๊อปปี้หงุดหงิดกับความดื้อรั้นของฟางถึงกับต้องขึ้นเสียง
 
 
“ไม่เปลี่ยน นายมีสิทธิ์บังคับใครได้ทั้งฟาร์มได้หมด ยกเว้น ชั้น ถึงชั้นจเป็นูกหน้ของนายก็ใช่ว่าชั้นจยอมนายนาย ไม่มีวันซะหรอก”ฟางตอบก่อนจะ
กอดอกเชิดใส่ป๊อปปี้ไม่สนใจฟังคำสัง
 
“ดี ไม่ฟังใช่มั้ย งั้นมานี่”ป๊อปปี้เห็นท่าทีที่จองหองไม่เลิกก็ตัดสินใจอุ้มเอาฟางฟาดบ่า เดินลงมาที่โรงเก็บของไมสนใจเสียงโวยวายองคนตัวเล็กที่ร้อง
โหวกเหวกเสียงดังลั่น  ก่อนจะโยนฟางลงกับกองฟางอย่างแรง
 
 
“ทำความสะอาดที่นี่จนสะอาดซะ ไม่งั้นเธอไม่ต้องกินข้าว”ป๊อปปี้สั่ง
 
 
“ไม่ทำ”ฟางยังดื้อและเถียงป๊อปปี้
 
 
“ไม่ทำบอกละไงก็ไม่ต้องกินข้าว คนอย่างชั้นพูดจริงทำจริง”ป๊อปปี้ถอดหายใจก่อนจะพูดจบก่อนเดินออกไปล๊อคประตูโรงเก็บของจากด้านนอก ฟาง
ตกใจรีบวิ่งไปทุบประตูทันที
 
 
“แก เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิด ชั้นบอกให้เปิด”แม้จะเป็นตอนกลางวันแต่เมื่อประตูถูกปิดลง บรรยากาศรอบตัวก็มืดลง และเหม็นอับ ฟางเริ่มกลัวและทุบประตูบอกให้ป๊อปปี้เปิด
 
 
“แกเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไอ้ชั่ว ไอ้เลวปล่อนชั้นนนนนน”ฟางทั้งร้องทั้งทุบทั้งเตะประตูไม่ยั้ง ห้องที่ทั้งอับทั้งมืดแบบนี้มันทำให้เธอกลัว ไม่ได้เธอจะอ่อนแอให้นานนั่นเห็นไม่ได้เด็ดขาด
 
 
“กรี๊ดดดดด แมลงสาบ ปล่อยชั้นออกไปนะ แกก็รู้ไม่ใช่หรอว่าชั้นไม่ชอบมันน่ะ”ฟางเห็นแมลงสาบที่ไกลจากเธอเธอก็รีบร้องขอป๊อปปี้
 
 
“แมลงสาบมันอยู่ของมันดีๆ แหกปากไปสิ เดี๋ยวก็ได้แห่มาทั้งครอบครัว5555555”ป๊อปปี้ตะโกนกลับไปอย่างสะใจพลางกอดอกพิงประตูทางออกซักพักก่อนจะออกไปทำงานต่อ โดยสั่งห้ามไม่ให้ใครเปิดให้ฟางออกมาเด็ดขาด
 
 
 
 
2-3ชั่วโมงต่อมา
 
 
ป๊อปปี้ที่ไปตรวจดูงานรอบๆและทำธุระต่างๆเสร็จกลับมาเปิดประตูให้ฟาง เพราะเห็นว่าเธอเงียบเสียงแล้ว
 
 
ครืด
 
 
ป๊อปปี้ต้องตกใจเมื่อเห็นฟางเป็นลมไปแล้ว
 
 
“นี่เธอ อย่ามาสำออยลุกสิ ไม่ตลกนะ”ป๊อปปี้เขย่าร่างของฟาง เขาเอามือจับชีพจรฟางแล้วพบว่าหัวใจยังเต้นอยู่เขารีบอุ้มฟางขึ้นไปทันที
 
 
“…”เมื่ออุ้มฟางออกมาและกำลังจะเดินขึ้นห้องไป เขาต้องสังเกตเมื่อหน้าฟางกระทบแสงแดด แอบเห็นเธอย่นจมูกและแอบเบี่ยงหน้าหนีแดดไม่ให้
แยงตาคนตัวเล็กก็รู้ทันทีว่าฟางกำลังหลอกตัวเอง หึ ยัยตัวแสบ จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย ได้
 
 
 
 
ป๊อปปี้เปลี่ยนทางเดินอุ้มฟางหันกลับไปทางเดิมก่อนจะอุ้มฟางมาทางน้ำตกเล็กที่ไหลเชือมผ่านกับด้านหลังฟาร์มของเขาก่อนจะโยนฟางลงไปในน้ำ
ไปเต็มแรง
 
 
ตู้ม
 
 
 
“กรี๊ดดด แค่กๆ แกทำอะไรของแกน่ะ”ฟางร้องโวยวายพร้อมกับไอสำลักน้ำและลุกขึ้นมานั่ง
 
“มารยาสำออยแบบเธอต้องเจอแบบชั้นนี่ล่ะ อย่าคิดนะ ลูกไม้ตื้นๆแค่นี้ชั้นจะดูไม่ออก”ป๊อปปี้กอดอกตอบฟาง หญิงสาวกำหมัดในน้ำแน่นด้วยความ
หงุดหงิดที่ป๊อปปี้รู้ทันเธอ
 
 
“ก็ชั้นไม่ชอบแมลงสาบนิ”ฟางเริ่มงอแง หนาวชะมัดน้ำเย็นๆแบบนี้
 
 
“สำออย แมลงสาบในนั้นยังสะอาดกว่าตัวเธออีก ลุกขึ้นมาได้แล้ว จะได้ไปทำงานซักที นี่ชั้นเสียเวลาไร้สาระกับเธอมามากพอแล้ว”ป๊อปปี้ออกคำสั่ง
 
“ไม่ทำ ไม่มีวันทำงานสกปรกๆแบบนั้นหรอก”ฟางตะโกนกลับ
 
 
“ดี ไม่ทำงานงั้นก็อยู่ในนั้นล่ะ หนาวตายไปเลย”ป๊อปปี้โกรธกับนิสัยดื้อไมยอมฟังอะไรของฟางที่แก้ไม่หายก็เดินหนีทำท่าจะเดินกลับ
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด อะไรไม่รู้อยู่ในน้ำ”แต่แล้วฟางร้องกรี๊ดออกมา ทำเอาร่างสูงที่จะเดินไปตกใจรีบกลับมากระโดดน้ำลงไปหาฟาง
  
 
“ไหน ไม่เห็นมีเลย”ป๊อปปี้ที่เข้าใกล้ฟางรีบมองหาสิ่งแปลกปลอมใกล้ๆแถวนั้น
 
 
ผลั้วะ
 
 
“สมน้ำหน้า นี่คือโทษฐานที่แกขังชั้น”ฟางคว้าก้อนหินขนาดเหมาะมือ ฟาดใส่ป๊อปปี้จนหน้าหันอย่างสะใจ แต่รอบยิ้มสะใจของฟางอยู่ได้ไม่นานเพราะ
ชายหนุ่มหันหน้ากลับมา เพราะป๊อปปี้หันมาจ้องฟางด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว และที่สำคัญท่หางคิ้วของเขามีเลือดออก
 
‘”จะไปไหน”ป๊อปปี้รีบกระชากร่างฟางที่วิ่งหนีตัวเอง ฟางร้องทั้งเตะทั้งทุบป๊อปปี้เพื่อให้ปล่อย เมื่อดิ้นจนหลุดจากมือที่จับของป๊อปปี้แล้ว ร่างบางวิ่ง
หนีขึ้นน้ำไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่ช้าไป เมื่อป๊อปปี้ที่สูงกว่าวิ่งไปกระโดดคว้าตัวฟางล้มลงไปในน้ำอีกทีจนตัวเปียกทั้งคู่
 
 
“แกปล่อนชั้นนะ”ฟางดิ้นไปมา แต่เหมือนจะยิ่งดิ้นก็ยิ่งโดนชายหนุ่มกอดรัดแน่นมากกว่าเดิม
 
 
“อยากจะรู้นัก ว่าเธอจะหนีไปไหนในเมื่อรอบๆบริเวณนี้มันเป็นที่ของชั้นแค่ชั้นสั่งให้จับเธอ คนงานทั้งฟาร์มก็ออกตามล่าตัวเธอไม่ให้หนีรอดไปได้
อยู่ดี”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง ฟางยังคงดิ้นไม่หยุด และในน้ำนั้นทำให้เสื้อของฟางที่เป็นสีอ่อน เผยให้เห็นชุดชั้นในสีเข้มในเสื้อที่แนบเนื้อ ป๊อปปี้มอง
อย่างไม่ละสายตา
 
"ไอ้ทุเรศ ผู้ชายเฮงซวยทำตัวเองเป็นศาลเตี้ย ชั้นติดหนี้นายกลับพามากักขังโหน่งเหนี่ยวทำร้ายกันแบบนี้ชั้นจะแจ้งตำรวจ รู้เอาไว้ซะชั้นไม่มีวันจะทำ
ตามคำสั่งบ้าๆของนาย ไม่มีวัน ถ้านายเผลอชั้นก็จะหนี"ฟางที่โมโหป๊อปปี้ก็พาลว่านั่นนี่ใส่เขา ยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งโมโหขึ้นกว่าเดิม
 
 
“ดี ในเมื่อชั้นออกคำสั่งกับเธอไม่ได้ พูดเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะฟังหรือสำนึกผิด ชั้นก็จะใช้ตัวชั้นนี่ล่ะจัดการลงโทษเธอเอง”พูดจบป๊อปปี้ก็ประกบจูบปาก
ฟางอย่างแรงจนหญิงสาวสัมผัสถึงคาวเลือดเพราะปากที่กระทบชนกันอย่างแรง ก่อนที่มือหน้าจะกระชากเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นเนินอกที่เบียดกันใน
ชุดชั้นในสีเข้ม มือหนาเลื่อนมือไปขยำทันที โดยที่ปากยังคงทำงานตักตวงความหวานจากปากของฟางไม่หยุดหย่อน โดยที่แรงทุบของฟางเหมือน
เป็นการกระตุ้นอารมณ์ที่ครุกรุ่นของชายหนุ่มอย่างดี
 
 
“อื้ออ ออกไปนะ อย่าทำแบบนี้”ฟางที่ถูกผลักให้นอนกับก้อนหินใหญ่ริมน้ำก็ร้องทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มที่จัดการถอดเสื้อตัวเองออกและโน้มตัวลงมา
คร่อมร่างบางเอาไว้
 
 
“หึ ทำอย่างกับไม่เคยมีอะไรกับชั้นอย่างนั้นล่ะ  รึว่าอายที่จะกลับมามีอะไรกับผัวเก่าของเธอน่ะห้ะ”ป๊อปปี้ว่าใส่ฟางอย่างเผ็ดร้อน
 
“เออ ก็มันไม่เคยมีน่ะสิ”ฟางโพล่งตะโกนพูดความจริงกลับ
 
“อะไรนะ”ป๊อปปี้ชะงัก
 
“ก็ตอนนั้น ชั้นแค่วางแผนกับพ่อเพื่อแบล็คเมลแกว่าแกกับชั้นนอนด้วยกันแล้ว เพื่อหาทางแต่งงานกับแกเร็วๆก็เท่านั้นเอง”ฟางสารภาพความจริง
เมื่อ4ปีก่อนมา ที่เธอกับพ่อวางแผนแบล้คเมลป๊อปปี้หมายจะให้เขารับผิดชอบแต่งงานกับเธอ
 
 
“เธอนี่มัน หึ่ย ดี งั้นก็มีมันตอนนี้เนี่ยล่ะ”ป๊อปปี้หัวเสียก่อนที่จะพูดจบก็กระชากบราสีเข้มของฟางออกเผยให้เห็นยอดทับทิมสองลูกชูชัน ชายหนุ่มรีบ
ก้มลงไปใช้ดูดกินทันที ฟางร้องกรี๊ดตกใจกลัว พลางเอามือทุบหลังป๊อปปี้เพื่อบอกให้พอ แต่การกระทำดูไร้ความหมาย ก่อนที่ชายหนุ่มจะล้วงเข้าไป
ในกางเกงยีนตัววั้นของล้างบางและใช้มือล้วงเข้าไปเพื่อเอานิ่วเขี่ยจุดเสียวของฟาง
 
 
“ซี๊ดด อย่า ป๊อปปี้ อย่าทำแบบนี้ อย่าทำร้าย ฟะ ฟางเลย”ฟางที่เลิกทุบเพราะเกร็จไปด้วยความเสียวร้องขอชาวหนุ่ม
 
 
“โอกาสนั้นมันหมดไปตั้งแต่เธอยิงชั้นแล้วล่ะ หึ ตอนอยู่กับไอ้ฟลุคคู่หมั้นเก่าคงจะมีแต่บทรักแสนหวานก็ลองความป่าเถื่อนจากชั้นจะเป็นไรไป”ป๊อปปี้
พูดจบก็กระชากกางเกงยีนและกางเกงในของฟางออกทันที ก่อนชายหนุ่มจะถอดกางเกงตัวเองออกจนหมด ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่านุ่งลม
ห่มฟ้ากันหมดแล้ว
 
“อย่าทำชั้นเลย ชั้นไม่ อื้อออ”ฟางพยายามร้องขอครั้งสุดท้ายก่อนอะไรจะเกินเลยกว่านี้ ป๊อปปี้มองร่างฟางที่ร้องขอตัวเองอย่างสะใจก่อนที่จะบดจูบ
ปิดปากร่างบางเอาไว้ หึ ในที่สุดยัยจอมหยิ่งอย่างเธอก็เป็นคนมาขอร้องชั้นเอง
 
 
“กรี๊ดดดด เจ็บ”ฟางร้องสุดเสียงเมื่อขาถูกแยกออกแล้วถูดป๊อปปี้สอดใส่ความเป็นชายไปจนมิดด้าม ฟางถึงกับน้ำตาเล็ดไปด้วยความเจ็บปวด บิดไป
มาใต้ร่างกายของป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มชะงักเมื่อพบว่ายัยตัวร้ายยังบริสุทธิ์อยู่
 
 
“เจ็บ พอได้แล้ว เอาออกไปอื้ออออ”ฟางบิหน้าหนีพยายามร้องออกมาจนชายหนุ่มต้องจูบปิดปากอีกครั้ง ก่อนจะขยับสะโพกไปมา ช้าเร็วสลับกัน จน
ร่างบางที่อยู่ข้างล่างสั่งไปตามแรงจังหวะที่เขาส่งให้มา ฟางที่จากความเจ็บปวดเริ่มเปลี่ยนเป็นความรุ้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยเจอ ความรู้สึกเสียว
ซ่านไปทั่วๆตัวจนฟางต้องเอามือโอบรอบคอปีอปปี้ก่อนจะใช้เล็บข่วนไปมาเต็มหลังป๊อปปี้เพื่อระบายความเสียวออกมา
 
 
“แฮ่กๆ อ๊ะๆ”ฟางที่ถูกป๊อปปี้ถอนจูบออกมาร้องเหนื่อยก่นจะเริ่มครางออกมา ป๊อปปี้เริ่มขยับสะโพกให้เร็วขึ้นๆจนน่ากลัว
 
 
“อ๊ะๆ”ชายหนุ่มร้องคางออกมาอย่างพอใจ ก่นจะจูบฟางอีกครั้งหนึ่ง จนกระทั่งที่ป๊อปปี้เริ่มจะถึงจุดหมายรวมทั้งฟางด้วย ชายหนุ่มขยับสะโพกอย่างเร็ว
โดยที่ร่างฟางสั่นไปตามจังหวะอย่างแรง ก่อนที่ชายหนุ่มจะปล่อยธารสีขาวฉีดพุ้งเข้าไปในลำตัวฟางจนหมด ฟางใช้เล็บจิกเกร็งไปทั่วลำตัวด้วยความ
รู้สึกเสียวซ่าน ทั้งคู่หอบหายใจเหนื่อยก่อนที่ป๊อปปี้จะโน้มหน้าลงไปนอนบนหน้าอกนุ่มของฟางเพื่อพักเหนื่อยจากบทรักที่ร้อนแรงของพวกเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีใครเห็นคุณป๊อปบ้าง”ทางด้านแก้วก็ออกเดินตามหาป๊อปปี้ทั่วฟาร์มพลางถามคนงานถึงป๊อปปี้
“เรียกหาพี่ชั้นทำไม”โทโมะที่กลับมาจากด้านนอกเห็นแก้วกำลังถามหาป๊อปปี้ก็ถามแก้วกลับทันที
 
“แก้วแค่จะตามคุณป๊อปไปเซ็นเอกสารค่ะ”แก้วตอบห้วนๆใส่โทโมะแล้วไม่ยอมมองหน้าเขาเพราะนึกเคืองที่โทโมะว่าและชอบดูถูกเธอ
 
 
“หึ ต้องต่อหน้าพี่ป๊อปใช่มั้ยเธอถึงจะเล่นละครพูดดีใส่ชั้น เล่นละครดีแบบนี้คว้ามากี่รางวัลแล้วล่ะ”โทโมะหมั่นไส้แก้วก็รีบพูดพร้อมกระชากแก้วที่เชิด
ใส่เขากลับมาแนบลำตัว
 
“ก็คงจะใช่นะคะ ก็ทำไงได้เมื่อพี่คุณเค้าดีกว่าคุณเป็นไหนๆ สำหรับชั้นใครดีก็ดีตอบ ใครร้ายมาก็ร้ายกลับ”แก้วยอกย้อนแล้วจ้องหน้าโทโมะกลับไป
อย่างไม่กลัวชายหนุ่มเลยสักนิด
 
 
 
“มารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆเลยเธอน่ะ คอยดูชั้นนะจะกระชากหน้ากากเธอออกมาให้พั้ป๊อปได้เห็นเร็วๆนี้ล่ะว่าจริงๆแล้วเธอมันก็แค่คนงานธรรมดาๆที่
ตั้งใจจะจับพี่ชายของชั้น ยัยคางคกขึ้นวอ”โทโมะยิ้มเหยียดแก้วออกมาอย่างสมเพชก่อนที่จะปล่อยแก้วสุดแรงจนล้มไป ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้าน
แก้วมองตามอย่างเจ็บใจ
 
 
 
 
 
“ใส่เสื้อผ้าได้แล้ว ชักช้าอยู่นั่นล่ะ ทำไม หรือว่ายังไม่อิ่มห้ะ”ป๊อปปี้ที่ลุกมาใส่เสื้อผ้าตัวเองย้อนถามฟางที่นอนเปลือบแผ่นหลังหันหลังใส่เขาอยู่
 
“ชั้นเกลียดแก ได้ยินมั้ยว่าเกลียดๆๆๆๆ”ฟางที่ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งหันมาตะโกนใส่หน้าป๊อปปี้ด้วยความคับแค้นใจ
 
 
“งั้นก็ดีใจด้วยนะเพราะการกระทำเมื่อกี้น่ะมันสร้างความสะใจกับชั้นไว้เยอะซะด้วยสิ ดีใจด้วยนะที่คนแรกของเธอคือคนที่เธอเกลียดซะด้วย ไม่ทันจะ
มอบเวอร์จิ้นให้ผู้ดีเก่าอย่างนายฟลุ๊ค แต่ต้องมาเสียให้กับคนอย่างชั้น”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นคราบเลือดเล็กๆตรงหินก่อนที่จะรีบว่าและ
เยียดใส่ฟางทันที
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
ฟางโมโหจัดก่อนตบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง
 
“ไอ้ทุเรศ ไอ้ชั่ว แกนี่มันไอ้สัตว์นรก โอ๊ย”ฟางพ่นคำพูดร้ายๆว่าออกมาจนชายหนุ่มโมโหคว้าฟางมาบีบปากให้หยุด
 
“ชั้นมันชั่วเธอก็ชั่วเหมือนกันนั่นล่ะ เป็นยังไงหญิงก็ร้ายชายก็เลวไง จำเอาไว้ซะว่าเธอเกลียดชั้น ชั้นเองก็เกลียดเธอ ฟาง ชั้นเกลียดเธอ”ป๊อปปี้ตะคอก
ใส่ฟางอย่างแรงพลางสะบัดฟางจนหน้าหันก่อนจะลงไปรอเพื่อให้ฟางได้ใส่เสื้อผ้า
 
 
 
“ฮือออ ชั้นเกลียดนาย ป๊อป ชั้นเกลียดนาย”ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อป๊อปปี้ออกไป พลางค่อยๆใส่เสื้อผ้าด้วยความช้ำใจกับเรื่องที่เกิดเมื่อกี้นี้
 
 
 
เม้นกับโหวตเรื่องนี้ให้เราเยอะๆหน่อยน้ะค้าาาาาา