สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

“หึ่ยยยย ชั้นเกลียดนายๆๆๆๆๆ เกลียดๆๆๆ ที่สุด”ฟางที่กลับเข้ามาถึงห้องนอนตัวเองก็รีบเข้าไปในห้องน้ำเปิดฝักบัวแล้วเอาฟองน้ำถูตัวจนแดง เหมือนพยายามเอาสัมผัสที่ป๊อปปี้ทำให้ไว้ออกไปให้หมด ก่อนจะปามันทิ้งแล้วกอดเข่าเอาหน้าฟุบแล้วร้องไห้

 

ก๊อกๆ

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฟางหยุดการกระทำตัวเอง ก่อนจะถอดชุดที่เปียกออกแล้วรีบใส่เสื้อคลุมออกไป

 

“อ้าว โทโมะ มีอะไรรึเปล่า”เมื่อฟางเปิดประตูออกมาพบโทโมะก็ร้องทัก

 

“มีเรื่องะคุยด้วยหน่อยน่ะ เข้าไปได้มั้ย”โทโมะตอบ

 

“แต่ชั้นแต่งตัวไม่เรียบร้อยนะ”ฟางรีบแย้ง

 

“ต่อให้เธอแก้ผ้าตรงหน้าชั้นก็ไม่ปล้ำเธอหรอก อยากเธอไม่ใช่สเปค”โทโมะตอบ จึงโดนฟางเตะเข้าที่หน้าแข้งทีนึงด้วยคามหมั่นไส้แล้วปล่อยให้เขาเข้าไปให้ห้อง ซึ่งภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของแก้ว

 

“หึ ไม่ได้พี่ก็เอาน้อง ยัยพระยาเทครัว”แก้วว่าดูถูกฟางก่อนจะเดินกลับลงไปทำงานต่อ

 

“นายมีอะไรก็ว่ามา”ฟางกอดอกถามโทโมะทันทีเพื่อเข้าประเด็น

‘ชั้นรู้นะ ลึกๆเธอไม่ใช่คนร้ายกาจถึงขั้นจะทำร้ายใครได้ลงคอหรอก จริงมั้ย ฟาง”โทโมะพูด

 

“นายจะไปรู้อะไรดีกว่าตัวชั้น”ฟางยังเชิดใส่แล้วไม่สนใจที่โทโมะพูด

 

“ภายใต้คราบนางฟ้าคือแม่มดร้าย แต่ใครจะไปรู้ว่าลึกลงไปในใจของแม่มดร้ายนั้นเป็นเพียงแค่ผู้หญิงอ่อนแอ ต้องการความรักความเข้าใจในสิ่งที่เธอเป็น”โทโมะพูดออกไปเพราะเขาเคยเห็นมุมอ่อนโยนของฟางที่เคยช่วยเหลือลูกคนงาน และตอนที่ฟางถูกพ่อเธอลากไปคุยอะไรบางอย่างแล้วเธอก็ร้องไห้เหมือนไม่เต็มใจ ทำให้มาดหยิ่งที่ฟางวางไว้ เริ่มคลายลง หญิงสาวยิ้มเศร้า เขาพูดถูก เธอทำไปเพราะพ่อบังคับ ลึกไปในใจเธอกลับไม่ชอบใจเลย

 

“คงจะมีนายคนเดียวในฟาร์มนี้สินะที่ไม่เกลียดชั้น”ฟางพูดจบก็เดินไปนั่งลงข้างๆโทโมะที่นั่งที่เตียงของเธอ

 

“ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนที่พี่ชั้นรักที่สุด ถัดจากแม่ ชั้นก็ต้องดูเป็นพิเศษหน่อยสิ”โทโมะยิ้มแล้วพูดปลอบฟาง

 

“เหอะ เหลวไหล มันก็แค่อดีต พี่เธอเกลียดจนแทบฆ่าชั้นขนาดนั้น เอาชั้นมาที่นี่เนี่ยก็เพื่อแก้แค้นล้วนๆล่ะน่า”ฟางแค่นหัวเราะก่อนพูดเหน็บป๊อปปี้

 

“แต่เธอคือรักแรกพี่ชั้น หมอนั่นน่ะไม่เคยมีแฟนมาก่อนนะ เวลารักใครรักจริง เชื่อสิภายใต้นิสัยดิบๆแบบนั้นจริงๆแล้วกำลังปกปิดความเศร้าความเสียใจ

ในอดีตอยู่นะ เพราะในสมองพี่ชั้นมันมีแต่ ฟางๆๆๆเต็มไปหมดรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่อย่างงั้นข้าวของของเธอคงถูกเผาไปตั้งนานแล้วล่ะ”โทโมะยิ้มออกมา

ก่อนจะรีบแซวเพราะอดีตพี่ชายตัวร้ายของเขาแทไม่มีแฟนมาก่อน เมื่อคบกับฟางเชาก็ทำทุกอย่างเพื่อฟางและฟางมากแม้กระทั่งตอนที่ถูกฟางทำร้าย

หลังออกจากโรงพยาบาลป๊อปปี้ก็เอาแต่ร้องไห้จมอยู่กับความเศร้ากว่าจะใช้เวลาก็นานอยู่เป็นปีที่จะกลับมาเป็นปกติและเปลี่ยนแปลงตัวเองในแบบทุกวันนี้

 

 

 

“นี่นายเป็นนักจิตวิทยารึไงยะ ทำเป็นรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวหน่อยเลย หมอนั่นไม่ได้รักชั้นแล้วที่ยังเก็บของๆชั้นทุกอย่างก็คงเพราะเอาไว้เตือนใจถึงอดีตที่ชั้นเคยทำเลวร้ายเอาไว้ล่ะน่า”ฟางแขวะ

 

 

“เอาน่า ชั้นเป็นผู้ชายแถมโตมากับพี่ชายชั้น ชั้นรู้นิสัยหมอนั่นดีเกินกว่าหมอนั่นจะรู้จักตัวเองก็แล้วกัน อย่างน้อยถ้าได้เธอเป็นพี่สะใภ้ก็ยังดีกว่าได้ยัย

คางคกขึ้นวอนั่น หึ ทำเป็นมารยาออดอ้อนพี่ชั้นตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตอนมีเธอเข้ามายัยนั่นทำอะไรไม่ได้มากแต่พอเธอไปยัยนั่นแทบจะเป็นนายหญิง

ของที่นี่ คิดแล้วหมั่นไส้ชะมัด”โทโมะพูดแล้วนึกถึงแก้วที่ชอบเข้าหาและพูดจาหวานๆใส่ป๊อปปี้เสมอๆ

 

 

“ว่าแล้วชั้นก็หมั่นไส้ยัยนั่นเหมือนกันล่ะ”ฟางพูด เมื่อนึกถึงตอนที่เธอยังคบกับป๊อปปี้ แก้วคนเดียวละมั้งที่พยายามจะแย่งป๊อปปี้ไปจากเธอเสมอ

 

“ชั้นจะบอกอะไรให้นะ จุดอ่อนยัยนั่นคือพีป๊อป ส่วนจุดอ่อนพี่ป๊อปก็คือการมีคนมายุ่งกับเธอ”โทโมะพูดแล้วยิ้มร้าย เหมือนมีแผน

 

“ยิ้มแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีๆแน่”ฟางยิ้มรู้ทันแล้วพูดต่อ

 

“แน่นอน คนอย่างชั้นมีเรอะจะยอมทำเรื่องดีๆ”โทโมะหัวเราะแล้วพูดต่อ

 

“แล้วนายต้องการอะไร”ฟางถามต่อ

 

“จัดการยัยคางคกขึ้นวอที่อวดดีกับชั้น”โทโมะพูด

 

“ละชั้นเกี่ยวอะไรด้วยล่ะเนี่ย”ฟางตกใจแล้วถามต่อ

 

“เธอต้องช่วย ชั้นบอกแล้วไง จุดอ่อนของยัยนั่นคือพี่ป๊อป และเธอก็คือแฟนเก่าพี่ป๊อป มันง่ายอยู่แล้วที่จะใกล้ชิดกัน เพียงแต่ว่าอยู่เฉยๆพี่ชั้นคงไม่มาหาเธอหรอกต้องมีตัวช่วย”โทโมะยิ้มอย่างมีแผน

 

“ซึ่งก็คือชั้นเอง”โทโมะผายมือมาที่ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นหายไปไหนนะ”ป๊อปปี้กลับมาจากตรวจงานก็มองหาฟาง

 

 

“คุณป๊อปกลับมาแล้วเหนื่อยมั้ยคะวันนี้แก้วให้ป้าสาทำน้ำกระเจี๊ยบเย็นๆให้คุณป๊อบนะคะ”แก้วปรี่เดินมาทักพร้อมกับถอดเสื้อนอกและเก็บกระเป๋าให้

การกระทำของแก้วทำให้เขายิ่งรู้สึกเอ็นดูตัวหญิงสาวเป็นอย่างมาก

 

 

 

“แล้วนี่แก้วเห็นยัยนั่นมั้ยน่ะ”ป๊อปปี้สาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะโพล่งถาม ยัยนั่น ไม่ต้องถามหรอกว่าใคร มีคนเดียวล่ะ ยัยฟางตัวแสบ

 

“เอ่อคือว่า แก้ว”แก้วแอบหงุดหงิดที่เธอพยายามทำดีกับป๊อปปี้ก็แล้วแต่ป๊อปปี้ก็กลับมองหาแต่ฟางก็ทำทีแกล้งอึกอักเพื่อให้ป๊อปปี้สนใจ

 

“อะไรแก้วบอกชั้นมา”ป๊อปปี้แปลกใจกับท่าทีของแก้วก็รีบคาดคั้น

 

“คือแก้วก็แค่เห็นคุณโทโมะน่ะค่ะไปเคาะห้องของฟางใหญ่เลย พอยัยนั่นเปิดประตูมาสวมแต่เสื้อคลุมอาบน้ำคุณโทโมะก็พรวดพราดเข้าไปเลยแล้ปิด

ประตูอยู่ในห้องนั้นด้วยกัน นี่ก็ตั้งนานแล้วยังไม่ออกมากันเลย”แก้วได้ทีฟ้องป๊อปปี้ ชายหนุ่มฟังจบก็ลุกพรวดหมายจะไปที่ห้องฟางทันที แก้วยิ้มสะใจ

ก่อนจะวิ่งตามป๊อปปี้ไป

 

ปังๆ

 

 

ป๊อปปี้เคาะประตูอย่างโมโห

 

“โอ๊ะ โอ พูดแล้วไม่มีผิด ยัยห้อยนั่นต้องไปฟ้องพี่ชั้นแล้วล่ะถึงเดือดขนาดนี้”โทโมะพูดอย่างอารมณ์ดี

 

“ละนายจะเอายังไง”ฟางถามต่อ

 

 

“อย่างงี้ไง”โทโมะพูดจบก็กดฟางลงแล้วเขาก็ขึ้นคร่อม จะขยี้หัวฟางให้ดูยุ่ง และถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนของชายหนุ่ม เขาถอด

เข็มขัดตัวเองออกแล้วโยนไปที่เตียง ฟางเริ่มรู้สถานการณ์นึกสนุกก่อนที่จะบอกเดี๋ยวก่อน แล้วช่วยเขาจัดฉากเตียงให้ยับยู่ยี่ดูเหมือนผ่านอะไรมาแล้ว

ก่อนที่ทั้งคู่จะกลับมาอยู่ท่าเดิม

 

 

“เงียบแบบนี้คงจะไปเอากุญแจสำรองล่ะมั้ง”โทโมะพูดอย่างจับสังเกตเมื่อเห็นว่าเสียงหน้าห้องเงียบเสียงลงแล้ว

 

“แล้วจะเอาไงต่อล่ะ”ฟางยังคงถามต่อแล้วยิ้มออกมา คงจะสนุกพิลึกที่ได้แกล้ง2คนนั่น

 

“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างี้เลยนะ ให้นึกซะว่าได้เอาคืนพวกข้างนอกนั่น งั้นชั้นขอคิสหน่อยนะ คุณพี่สะใภ้”พูดจบโทโมะก็เลื่อนหน้าลงไปจูบฟางทันที ฟาง

ที่เห็นว่าเป็นเรื่องสนุกอยู่กับการแกล้งป๊อปปี้จึงยอมจูบกลับและโอบรอบคอชายหนุ่ม

 

 

ผลัก

 

 

“นี่มันอะไรกัน”ทันทีที่ป๊อปปี้เปิดกุญแจสำรองได้ผลักประตูออกอย่างแรง และต้องตกใจที่เห็นสภาพโทโมะและฟางกำลังนัวเนียกันอยู่ในห้องนอนที่

สภาพยับยู่ยี่เหมือนจะผ่านอะไรมาแล้วก็โวยวาย

 

“เลวที่สุด กล้าดียังไงมาทำเรื่องแบบนี้ในบ้านหลังนี้น่ะห้ะ”ป๊อปปี้ที่ตั้งสติได้มองดูฟางและโทโมะที่ผละออกจากกันแล้วไม่รู้สึกร้อนหนาวอะไรเลยยิ่ง

เดือดจัดก่อนที่จะตะคอกด่า

 

 

“กล้าดีรึไม่ดีมันก็ได้หลายท่าแล้วล่ะพี่ ดีซะอีก พอฟางกลับมาคราวนี้ทำให้ผมได้รู้ว่าฟางน่ะลีลาเร้าใจแค่ไหน มิน่าพี่ป๊อปถึงได้หลงนัก ถือว่าไม่โกรธ

เนาะเพราะพี่ไม่ต้องการฟางแล้วจะโมโหอีกทำไม”โทโมะยิ้มกอนที่จะพูดยั่วอารมณ์ป๊อปปี้

 

 

“มีน่ะมีได้แต่ต้องไม่ใช่ยัยนี่ ยัยนี่มันงูพิษ มันแค่ยัยเห็นแก่ตัว ยังไม่พอแถมยัง ร่านผู้ชาย”ป๊อปปี้ด่าฟางจนฟางโมโหตบหน้าป๊อปปี้ฉาดใหญ่จนหน้าหัน

 

 

เพี้ยะ

 

 

“แกกล้าดียังไงมาตบคุณป๊อป”แก้วไม่รอช้าตรงเข้าไปตบฟางหน้าหันพร้อมกับว่าฟาง

 

“ละเธอกล้าดีอะไรมาทำกับฟางแบบนี้”โทโมะล๊อคตัวแก้วไว้แ้วรบว่า ฟางอาศัยจังหวะนั้น ตบแก้วคือหลายทีอย่างสะใจ

 

“หยุด หยุดให้หมด พอได้แล้ว”ป๊อปปี้เงียบมานานตะโกนเสียงดัง

 

“ปล่อยชั้นนะ คุณป๊อปช่วยด้วย แก้วกลัว”แก้วที่เลือดกลบปาดดิ้นในอ้อมกอดโทโมะอ้อนขอร้องให้ป๊อปปี้ช่วย โทโมะเมื่อเห็นพี่ชายมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องจึงยอมปล่อยแก้วทันที

 

“มานี่ ชอบก่อเรื่องให้คนปวดหัวเล่นใช่มั้ยมานี่”ป๊อปปี้กระชากร่างบางของฟางที่มีแต่ผ้าคลุมอาบน้ำออกมาจากบ้าน ฟางสะบัดตัวหลุดแล้ววิ่งหนี แต่เจอป๊อปปี้อุ้มร่างบางฟาดบ่าแล้วขึ้นรถไป

 

“ปล่อยชั้นนะ แกจะพาชั้นไปไหน”ฟางดิ้นเมื่ออยู่ในรถ

 

“ไม่ต้องพูดมาก อยู่นี่ยังยั่วไม่เว้นน้องชายชั้นงั้นก็ไปอยู่ทีอื่นสิ”ป๊อปปี้โมโห

 

“กรี้ดดดด ไม่เอานะปล่อยชั้นนนน”ฟางหวีดร้องสุดเสียง แต่เจอป๊อปปี้ที่โมโหจัดเผลอตบปากฟางจนแตก

 

“โว้ย หนวกหูรำคาน”ป๊อปปี้ตะคอกใส่จนฟางอึ้งแล้วกุมปากตัวเองนิ่งน้ำตาซึม

 

“จะร้องไห้ก็รีบร้องนะถือว่าเมื่อกี้เอาคืนจากเธอตบแก้วละกัน”ป๊อปปี้ยิ้มเหยียดออกมาอย่างร้ายกาจ

 

“แกมันไอ่สารเลว หน้าตัวเมีย ตบผู้หญิง”ฟางแผดเสียงด่าป๊อปปี้ จนชายหนุ่มโมโหตบหน้าฟางไปอีกที

 

“ชั้นเลวก็เลวกับเธอคนเดียวล่ะ ฟาง แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับที่เธอทำไว้กับชั้น”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาเข็มขัดตัวเองมามัดมือฟางไม่ให้ดิ้นไปไหนได้ ฟางนิ่งด้วยความเจ็บแค้นป๊อปปี้ก่อนจะคิดแผนเอาคืนชายหนุ่ม

 

 

 

 

“ว้าว สงสัยลูกดกชัวร์”โทโมะพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นป๊อปปี้ลากฟางออกไปแบบนั้นทำเอาแก้วชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินหนีไปที่โรงรถ

 

“นี่ จะไปไหนห้ะ”โทโมะเห็นแก้วที่เดินออกไปก็รีบไปกระชากแขนแก้วเขาหาตัวเอง

 

“ปล่อยชั้น ชั้นจะไปตามคุณป๊อป”แก้วโมโห

 

“ชั้นไม่ให้ไป อย่ายุ่งกับพี่ชั้น”โทโมะตะคอกแก้ว

 

“เอามือสกปรกๆของนายออกจากตัวชั้นนะ พวกสำส่อนไม่เลือกที่น่ารังเกียจ”แก้วด่าโทโมะ ชายหนุ่มโมโหจัดบีบปากร่างบางอย่างแรง

 

 

“อย่ามาอวดดี พี่ชั้นเห็นเธอเป็นแค่เด็กในบ้านเท่านั้นล่ะ อย่าใฝ่สูงไปหน่อยเลย เพราะชั้นไม่มีวันจะเอาเธอมาเป็นพี่สะใภ้ชั้นแน่นอน ยิ่งเธอใกล้พี่ชั้น

มากเท่าไหร่ชั้นนี่ล่ะก็จะหาทางขัดขวางเธอไม่ให้เธอไม่มีความสุขหรอกยัยคางคกขึ้นวอ!”โทโมะพูดจบก็ผลักร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นก่อนจะคว้า

เสื้อแล้วเดินออกห้องไป ทิ้งให้แก้วมองตามอย่างเจ็บแค้น

 

 

 

 

 

“นี่แกพาชั้นมาที่ไหนน่ะ”หลังจากฟางปาดน้ำตาและตั้งสติแล้วเริ่มมองไปรอบๆที่มีแต่ป่าและมืดครึ้มไปเพราะเย็นมากแล้ว จนป๊อปปี้ขับรถมาจอดที่บ้านกลางป่าหลังหนึ่ง สภาพไม่ใหญ่มาก เงียบสงบ

 

 

“เงียบ ลงมาได้แล้ว”ป๊อปปี้พูดจบก็กระชากร่างบางลงรถแล้วเข้าบ้านไป ก่อนจะโยนลงกับเตียงนอนอย่างแรง

 

“ออกไปนะ แกจะทำอะไรชั้น”ฟางพาร่างตัวเองถอยหนีออกมาจากป๊อปปี้ที่ย่างสามขุมขึ้นเตียงมาหาเธอ

 

“อยู่บ้านก็ไม่ยอมทำงาน ดีแต่แรดแต่ร่านให้ท่าผู้ชายไม่เว้นกระทั่งอ่อยน้องชั้น ก็อยู่มันที่นี่ล่ะยัยตัวดี ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”ป๊อปปี้ยึดร่างบางไว้ไม่ให้

หนีไปไหนก่อนจะตะคอกใส่เธอ

 

 

“แล้วจะรั้งชั้นไว้ทำไมล่ะนายไม่ได้รักชั้นแล้วนิ”ฟางเริ่มกลัวป๊อปปี้ก็พยายามใจเย็นพูดกับเขาเพื่อหวังให้ป๊อปปี้เปลี่ยนใจ

 

 

“ใช่ชั้นไม่ได้รักเธอแล้ว แต่ที่ชั้นไม่ให้เธอไปไหน อย่าสำคัญตัวผิดเธอมันก็แค่ลูกหนี้ของชั้น จำใส่หัวเอาไว้และนี่ก็ถึงเวลาแล้วที่เธอจะบทลงโทษจากชั้น”พูดจบป๊อปปี้ก็โน้มลงซุกไซร้คอขาวๆของฟางก่อนจะกระชากเสื้อคลุมอาบน้ำเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของฟางทันที

 

 

ขอเม้นกัลโหวตเยอะๆได้ป่าวอ่า