สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

 

“ป๊อปปี้ อย่าเป็นอะไรนะ”ฟางวิ่งตามเตียงเข็นของป๊อปปี้ที่เข็นเข้าห้องฉุกเฉินไป

 

“คุณต้องไม่เป็นไรฟาง ทำใจดีๆไว้นะ”แก้วปลอบใจ

 

“ป๊อปปี้ ฮือออ”ฟางกอดแก้วแน่นอย่างหาที่พึ่ง

 

 

“เกิดอะไรขึ้นทำไมป๊อปปี้ถึงตกเขาได้”พ่อของป๊อปปี้เดินเข้ามา

 

“ป๊อปปี้เข้าไปตามฟางในป่า แล้วพลัดตกเขาไป”ฟางสารภาพกับพ่อป๊อปปี้

 

“กี่ครั้งแล้วที่ป๊อปปี้อยู่ใกล้ผู้หญิงอย่างเธอแล้วป๊อปปี้ต้องเจ็บตัวแล้วห้ะ เธอทำไมไม่สำนึกเลยว่า

ลูกชายชั้นอยู่ใกล้เธอทีไรลูกชายชั้นต้องเดือดร้อน ผู้หญิงอย่างเธอมันตัวซวย”พ่อป๊อปปี้ระเบิด

อารมณ์ใส่ฟาง

 

 

“คุณใจเย็นๆมันไม่เกิดไปหน่อยหรอที่ว่าหนูฟางแบบนี้”แม่ป๊อปปี้พูดขณะที่แม่โทโมะช่วยห้าม

 

“คุณไม่เห็นรึไง กี่ครั้งแล้วที่ลูกเราต้องเจ็บเพราะผู้หญิงคนนี้ทั้งตัวแล้วก็หัวใจ”พ่อป๊อปปี้พูด

 

“แต่เด็ก2คนนั้นเค้ารักกันนะคุณไหนจะลูกๆของป๊อปปี้กับฟางอีกยังไงเค้าก็เป็นหลานเรานะคุณ”แม่

ป๊อปปี้ช่วยพูด

 

“แล้วยังไงถ้าลูกเราอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไปอีกเรื่อยๆ ลูกเราไม่ตายหรอ”พ่อป๊อปปี้ยังโวยวายไม่หยุด

 

“พอก่อนเถอะค่ะ นี่มันโณงพยาบาลนะคะ สงบสติอารมณ์กันก่อนเถอะค่ะ”แม่โทโมะพูดขึ้นทุกคน

จึงยอมเงียบ แม่ป๊อปปี้เดินมากอดฟางเพื่อปลอบใจ

 

“ถ้าลูกชั้นเป็นอะไรนะ เธอเจอดีแน่”พ่อป๊อปปี้คาดโทษ

 

“หมอครับ พี่ผมเป็นยังไงบ้างครับ”โทโมะรีบเข้าไปหาหมอที่เดินออกมา

 

“อาการคุณภาณุตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ เดี๋ยวให้คนไข้พักที่นี่เพื่อดูอาการ เดี๋ยวหมอย้าย

ไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษให้นะครับ”หมอพูดก่อนเดินไป ฟางดีใจก่อนจะรีบเข้าไปในห้องแต่พ่อฟางมา

ขวาง

 

“ถอยห่างลูกชั้นไปซะ ถ้าอยากให้ป๊อปปี้อาการดีขึ้น”พ่อป๊อปปี้พูดทุกคนอึ้ง ขัดคำสั่งไม่ได้เพราะ

ตอนนี้พ่อป๊อปปี้โกรธมากใครมาห้ามก็ฉุดไม่อยู่

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาหาพี่ป๊อปปี้ละกันนะ ตอนนี้คุณพ่อยังอารมณ์เสียอยู่ มาเดี๋ยวชั้นไปส่ง”โทโมะ

บอกฟางก่อนจะพาฟางไปส่งที่บ้าน

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะแก้วที่พาชั้นมาหาป๊อปปี้น่ะ”ฟางพูดกับแก้วหลังจากที่แก้วและโทโมะไปรับเธอที่

บ้านมาหาป๊อปปี้ที่โรงพยาบาล

 

“สบายใจได้นะ วันนี้คุณพ่อไม่เข้ามาแน่นอนเพราะคุณแม่พาคุณพ่อไปซื้อของก่อนกลับอเมริกา

น่ะ”โทโมะยิ้ม

 

“เข้าไปเถอะ เดี๋ยวแก้วกับโทโมะรออยู่ด้านนอกเอง”แก้วบอกก่อนจะให้ฟางเข้าห้องไป

 

 

ปัง

 

 

“ป๊อปปี้ ฟางมาเยี่ยมแล้วนะ”ฟางนั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วพูดขึ้น

 

“ฟางขอโทษนะป๊อปปี้ที่เป็นต้นเหตุให้ป๊อปปี้ต้องเจ็บตัว”ฟางพูดก่อนจะค่อยๆร้องไห้ออกมาโดยที่

เธอจับมือป๊อปปี้ไว้แน่น

 

“ถ้านี่เป็นสิ่งที่ฟางควรจะได้รับจากอดีตที่ฟางเคยทำร้ายป๊อปปี้ ตอนนี้มันคงกำลังทำให้ฟางได้รู้ว่า

เมื่อป๊อปปี้เจ็บปวดแค่ไหน”ฟางพูดน้ำตานองหน้า

 

“หรืออาจจะเป็นอย่างที่พ่อป๊อปปี้บอกจริงๆว่าฟางมันซวย ดีแต่ทำให้ป๊อปปี้เจ็บตัว”ฟางพูด

 

“ฟางรักป๊อปปี้นะ แต่ถ้าเรารักกันแล้วป๊อปปี้ต้องเจ็บอีก ฟางเองก็ขอลา แต่ฟางก็ยังจะรักป๊อปปี้นะ

จะรักตลอดไป”ฟางพูดอย่างตัดใจก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปแต่แล้วจู่ๆหน้ามืดล้มลงไปทันที

 

 

 

“ว้าย ฟาง โทโมะ มาช่วยกันหน่อย”แก้วเข้าห้องมาแล้วตกใจก่อนจะเรียกโทโมะอุ้มฟางไปหาหมอ

 

“หมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ”โทโมะถามหลังจากหมอตรวจฟางเสร็จ

 

“ตอนนี้คนไข้มีอาการเครียดลงกระเพาะนะครับ เดี๋ยวหมอจะสั่งยาให้คนไข้ไปทาน”หมอพูด

 

“แล้วอีกอย่างถ้าเป็นไปได้พยายามอย่าให้คนไข้เครียดมากนะครับ เพราะมันอาจจะกระทบถึงลูกใน

ท้อง”หมอพูดอีกครั้ง

 

“อะไรนะครับ/คะ”โทโมะและแก้วพูดพร้อมกันอย่างตกใจ

 

“ตอนนี้คนไข้ตั้งครรภ์ได้2เดือนแล้วครับ”หมอพูดก่อนจะเดินไปสั่งยา แก้วกับโทโมะรีบเข้าไปหา

ฟางทันที

 

“ทำไมเธอไม่บอกพวกล่ะฟางว่าเธอท้องน่ะ”โทโมะเดินเข้าไปพูดกับฟางทันที

 

“ชั้นก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองท้อง”ฟางบอก

 

“งั้นต่อไปนี้เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะอย่าเครียดเดี๋ยวจะกระเทือนถึงลูกในท้อง เห้อดีจังเลยคุณป๊อป

ต้องดีใจแน่ๆถ้ารู้”แก้วพูด

 

“ชั้นคงไม่บอกป๊อปปี้ล่ะ”ฟางพูด

 

“ทำไมล่ะ”แก้วโวยวาย

 

“ชั้นมานั่งคิดๆดูนะว่ายิ่งชั้นใกล้กับป๊อปปี้ เรารักกัน มันมีแต่ทำให้ป๊อปปี้ต้องเจ็บตัว ฟางว่าอยู่ห่าง

จากป๊อปปี้ดีกว่า”ฟางพูดพลางกลั้นน้ำตา

 

“ไม่ได้นะฟาง เธอจะหนีอีกชั้นไม่ยอม แล้วคุณป๊อปล่ะเค้าต้องเสียใจมากแค่ไหนถ้าเธอไป โทโมะ

ห้ามฟางที”แก้วโวยวายใหญ่ก่อนจะขอให้โทโมะช่วยพูด

 

“อย่าหนีไปไหนอีกเลยนะฟาง ฟินเฟรมต้องการพ่อนะ ไหนลูกที่จะเกิดมาอีก”โทโมะช่วยพูด

 

“อยากจะหนี แต่พอหนีใจชั้นต้องเป็นทุกข์ พออยู่ด้วยกันก็เป็นทุกข์”ฟางพูดอย่างปลงๆ แก้วและ

โทโมะช่วยปลอบฟางอย่างสงสารคู่ของปีอปปี้และฟางอย่างมาก

 

 

“แล้วฟางจะทำยังไง”โทโมะถาม

 

“ฟางไม่หนีแล้วล่ะ ตอนนี้ฟางอยากกลับบ้าน เดี๋ยวเฟย์ไปรับเจ้าแฝดกลับมาแล้วจะไม่เจอฟางแย่แน่

เลย”ฟางพูด โทโมะและแก้วจึงขับรถไปส่งฟางกลับบ้านก่อนจะกลับมาถึงโรงพยาบาล

 

 

 

“เป็นอะไร เงียบมาตั้งแต่ไปส่งฟางละเนี่ย”โทโมะถาม

 

“ชั้นกำลังคิดว่า เราต้องทำอะไรซักอย่าง ชั้นสงสารฟางกับคุณป๊อปปี้น่ะ”แก้วบอก

 

“แหม เมื่อก่อนละไม่ยอม เกลียดเค้า ทีนี้ล่ะจะช่วย เพราะอะไรหรอ ฮึ”โทโมะแกล้งถาม

 

“เอ่อ เพราะสิ่งแวดล้อมแถวนี้ล่ะมั้ง”แก้วพูดลอยๆมองไปมองมาทางอื่น โทโมะอมยิ้ม

 

“หลงรักสิ่งแวดล้อมแถวนี้แล้วล่ะสิ”โทโมะพูด

 

“โอ๊ย ไม่พูดแล้วเรามาช่วยกันคิดเถอะว่าเราจะช่วย2คนนั่นยังไงดี”แก้วเขินก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องไป

ทันที

 

“แล้วเราะคิดหาทางช่วยยังไงดีล่ะ”โทโมะถาม

 

“เพื่อช่วยทั้งฟางกับคุณป๊อปปี้แล้วให้ตัวชั้นเองหย่ากับคุณป๊อป ชั้นคิดออกละ”แก้วนึกออก

 

“อะไรหรอ”โทโมะถาม

 

“นายทำชั้นท้องไงล่ะ”แก้วพูด

 

“เห้ย เอาจริงดิ”โทโมะอึ้งไม่คิดว่าแก้วจะเล่นงี้

 

“ก็ เอ่อ ก็ นายเป็นน้องคุณป๊อป เป็นคนในครอบครัวอีกด้วยไง คุณพ่อจะได้ยอมๆไง”แก้วรีบพูด

 

“คิดอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า”โทโมะยั่ว แก้วรีบถอยห่าง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องที่ป๊อปปี้นอนอยู่ไป โท

โมะหัวเราะก่อนวิ่งตามเข้าไป

 

 

เม้นกับโหวตนะจ้ะ ใกล้จบแล้ววว เดี๋ยวปล่อยเรื่องใหม่ให้อ่านนน