สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

 

“อ้าว พ่อ  แม่ คุณน้า สวัสดีครับ”โทโมะเดินออกมาจากบ้านเจอพ่อ แม่ของตัวเองและแม่ป๊อปปี้

ที่มางานแต่งงานของป๊อปปี้และแก้วที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้

 

“พี่แกไปไหนละเนี่ย อย่าบอกนะมัวแต่ยุ่งกับงานแต่งพรุ่งนี้”พ่อพูดขึ้นพลางมองหาป๊อปปี้

 

“คุณท่านสวัสดีค่ะ มาทำไมไม่บอกคะแก้วจะได้ให้คนไปรับ”แก้วเดินออกมาทักผู้ใหญ่

 

“แหมหนูแก้ว จะเป็นลูกสะใภ้แม่พรุ่งนี้อยู่แล้วยังจะเรียกคุณท่านอยู่อีก เรียกแม่สิจ้ะ”แม่ป๊อปปี้เดิน

เข้ามาพูดกับแก้วแล้วลูบผม

 

“เอ่อ ค่ะคุณแม่”แก้วตอบ

 

“ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะพ่อ อยู่แถวนี้เดี๋ยวเกะกะงานเค้าเปล่าๆ”โทโมะพูดจบก็เดินหนีไป แก้ว

มองตามโทโมะละห้อย

 

 

“พ่อ แม่ มาทำไมไม่บอกฮะ ผมจะได้ไปรับ”ป๊อปปี้เดินเข้าบ้านมาก็ทักขึ้น

 

“เอาน่าป๊อป แม่เห็นเรายุ่งๆเลยไม่ได้บอก มานี่หน่อยสิทั้งแก้วและก็ป๊อปเลย”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

“แม่เอาให้ลูกสาวแม่นะ แก้ว ต่อไปนี้ถ้าป๊อปปี้เคยทำผิดพลาดอะไรแม่ขอให้เราอดทนพี่เค้านะ

ลูก”แม่ป๊อปปี้พูดก็ใส่สร้อยเพรชให้แก้ว แก้วขอบคุณก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาที่น้ำตก

 

 

“งานจะมีพรุ่งนี้แล้วมาเดินเล่นอีกทำไม ไม่ไปเตรียมงานล่ะ”โทโมะพูดขึ้นแก้วรีบหันไป ก็พบชาย

หนุ่มนั่งอยู่ที่โขดหิน

 

“แล้วนายล่ะ มาทำอะไรตรงนี้”แก้วถาม

 

“มาในที่ที่ชั้นเคยมีความทรงจำดีๆน่ะสิ ที่ๆเคยช่วยคนๆนึงไว้”โทโมะพูดอย่างเศร้าๆแก้วจึงเดินเข้า

มาใกล้ๆ

 

“ชั้นเลือกพี่นายไปแล้ว มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว”แก้วเดินเข้ามาพูดโทโมะก้มหน้ายอมรับแก้วจึง

เอามือจับที่แก้มชายหนุ่มไว้ก่อนจะเอาหน้าผากชนกับหน้าผากโทโมะไว้ด้วยกัน

 

 

 

“โทโมะ แก้ว”แม่ของโทโมะเดินเข้ามาทักขึ้นทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกัน ก่อนที่แก้วจะขอตัว

เดินหนีไป

 

“โทโมะ จะทำอะไรก็อย่าลืมนะเค้าไม่ใช่ของเรา อย่าทำอะไรที่ผิดต่อพี่เรานะลูก”แม่โทโมะพูด

 

“แล้วถ้าเกิดเค้าเป็นของเราก่อนจะเป็นของคนอื่นละฮะ ผมผิดมากใช่มั้ย”โทโมะพูดก่อนจะปล่อย

น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาแม่โทโมะเห็นเช่นนั้นก็เดินมากอดลูกชายเพื่อปลอบใจไว้

 

 

 

 

“ขอเค้กช๊อคโกแลตหน่อยสิจ้ะ”แม่ป๊อปปี้พูดขณะมานั่งที่ร้านกาแฟ

 

“เค้กอร่อยจังรับมาจากไหนเนี่ย”แม่ป๊อปปี้ชม

 

“นั่นไงคะ คนทำเค้ก มาส่งพอดี”พนักงานชี้ไปที่ฟางและลูกๆเดินเข้าร้านมา

 

“หนูฟาง”แม่ป๊อปปี้เรียก

 

“คุณแม่”ฟางอึ้ง ก่อนจะเอาเค้กวางไว้แล้วนั่งลงข้างหญิงสูงวัย

 

“แม่ฟาง ฟินกับเฟรมอยากหาพ่อป๊อป”ฟินบอกผู้เป็นแม่ ทำให้หญิงสูงวัยฟังแล้วตกใจ

 

“หนูฟาง แม่ถามอะไรหนูหน่อย แล้วหนูก็ห้ามโกหกแม่ด้วย เด็ก2คนนี้เป็นลูกใคร”แม่ป๊อปปี้ถาม

ทำให้ฟางเงียบก่อนจะค่อยๆร้องไห้ออกมา แม่ป๊อปปี้จึงเข้าไปปลอบตรงนั้น

 

 

 

งานแต่งงาน

 

 

“เฟย์จ๋า ยิ้มหน่อยสิจ้ะ งานแต่งเพื่อนพี่นะยิ้มหน่อย”เขื่อนอ้อนเฟย์ที่ช่วยฟางจัดขนมอยู่แต่ยังทำ

หน้าหงิกไม่รับแขกแบบนั้นใครจะอยากกินขนมเล่า

 

“เฟย์เซ็งนิพี่เขื่อน เพื่อนพี่อ่ะทำแบบนี้กับพี่ฟางได้ไง”เฟย์น้อยใจแทนพี่สาว

 

“เถอะน่าเฟย์ ช่างมันเถอะ พี่อยู่ได้ เลี้ยงเจ้าแฝดมาเองคนเดียว6ปีจะเลี้ยงต่อไปยังไหว”ฟางฝืนยิ้ม

ก่อนจะมองไปทางคู่บ่าวสาวอย่างป๊อปปี้และแก้วบนเวที หึ เหมาสมกันแล้วล่ะ

 

“อ้าว เห้ยโทโมะ เพลาๆหน่อยดิ เดี๋ยวก็เมาหรอก”เขื่อนปรามเพื่อนที่นั่งกินเหล้าคนเดียวด้านหลัง

นั้น

 

“นี่พี่เขื่อน พี่เขื่อนสังเกตมั้ยหลังๆมานี่ยัยแก้วกับพี่โทโมะแปลกๆนะ ถ้าไม่ติดว่าโทโมะชอบทะเลาะ

กับแก้วนะ เฟย์จะคิดว่าโทโมะหึงแก้วแน่เลย”เฟย์กระซิบบอกเขื่อน เขื่อนคล้อยตาม

 

“แม่ฟาง พวกเราไปเล่นนะฮะ”เฟรมวิ่งมาบอกก่อนจะวิ่งไปเล่นกับฟิน ฟางมองตามก่อนจะหันไปเจอ

กับสายตาคนบนเวทีที่มองมาที่เธอนั่นเอง ป๊อปปี้

 

“ไม่ต้องห่วงลูกหรอกเดี๋ยวแม่ดูหลานๆเอง”แม่ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปดูหลานๆ ฟางมองตามแล้ว

นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

 

 

 

“ลูกของหนูกับป๊อปปี้ใช่มั้ย”แม่ป๊อปปี้ถาม ฟางเงยหน้ามองทั้งน้ำตา

 

“คุณแม่”ฟางอึ้ง

 

“ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีป๊อปรักแค่หนูคนเดียวนะฟาง แม่ไม่เชื่อหรอกว่าป๊อปปี้จะลืมหนูลงไปจากใจ

ได้”แม่ป๊อปปี้พูด

 

“แต่พรุ่งนี้เค้าก็แต่งงานกับแก้วแล้ว มันเหมาะสมแล้วที่ป๊อปปี้จะได้เจอคนที่ดี ไม่ใช่คนเลวๆอย่าง

หนู”ฟางพูดเสียงเศร้า

 

“แต่หนูก็สำนึกผิดแล้วไม่ใช่หรอฟาง แม่น่ะไม่ถือโทษโกรธอะไรหรอกนะ เพราะถ้าลูกแม่รักใครแม่

ก็รักคนนั้น”แม่ป๊อปปี้พูดกับฟาง ฟางร้องไห้กอดแม่ป๊อปปี้แน่น

 

“หนูรักลูกแม่มั้ยล่ะ”แม่ป๊อปปี้ถาม

 

“รักค่ะ และเพราะรักถึงอยากให้เค้าได้ดี”ฟางบอก

 

“อย่าเอาความผิดในอดีตตัวเองมาเป็นเกณตัดสินว่าเราไม่ดีพอกับเค้าเลยฟาง ความผิดในใจหนูควร

จะจางหายไปแล้วตั้งแต่มีเจ้าแฝดพวกนี้แล้วเนี่ย”แม่ป๊อปปี้พูด

 

“ละอีกอย่าง แม่เชื่อนะ เป็นคู่กันต่อให้มีอุปสรรคมากมายเท่าไหร่ สุดท้ายคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกัน

หรอก”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้กับฟาง

 

 

 

“เหม่ออะไรเนี่ยไปเร็วไปส่งป๊อปปี้กับแก้วเข้าหอ”เขื่อนเรียกฟางก่อนจะลากฟางไปบนห้อง

 

 

 

“เอาล่ะ ต่อไปนี้กะส่งตัวคู่บ่าวสาวละนะ พ่อก็อยากจะขอให้ลูกๆเนี่ยอยู่ด้วยกันรักกันนานๆจนมีลูก

เต็มบ้านหลานเต็มเมืองไว้พ่อุ้มหลานเยอะๆนะ”พ่อป๊อปปี้พูด

 

“ดูแลกันดีๆนะจ้ะ”แม่โทโมะพูด ป๊อปปี้และแก้วยิ้มรับ

 

“หัวใจตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไปตามนะลูก อย่าปล่อยให้มันผิดฝาผิดตัวแบบนี้ เพราะมันจะไม่ได้มีแค่เรา

ที่เสียใจคนเดียว”แม่ป๊อปปี้กระซิบบอกลุกชายก่อนจะพาทุกๆคนออกจากห้องนอนไป

 

“เอ่อ ไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะแก้ววันนี้เหนื่อยมาทั้งวันละ”ป๊อปปี้ยิ้มให้แก้ว

 

 

ปัง

 

 

ตรู้ดๆ

 

 

“ครับแม่ อะไรนะพ่อเมาแล้วล้มหรอครับ ครับๆจะออกไปเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้รีบรับโทรศัพท์แม่ก่อนจะรีบ

ออกห้องไป

 

“ไปไหนนะแม่ ไหนบอกว่าพ่อล้มแถวนี้ๆ”ป๊อปปี้ออกมานอกห้องตรงโถงแล้วมองหาพ่อและแม่ตัว

เอง

 

 

พรึบ

 

 

“เห้ย ไฟดับหรอ”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อจู่ๆไฟก็ดับ

 

 

โป๊ก

 

 

“โอ๊ย”สิ้นเสียงร้องป๊อปปี้ก็มีคนกลุ่มนึงอุ้มป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

“ไฟดับดีนะ น้ำอุ่นยังทำงานอยู่”แก้วใส่ชุดออกออกจากห้องน้ำมาพลางเช็ดผมต้องตกใจเมื่อคนใน

ห้องนอนตอนนี้ไม่ใช่เจ้าบ่าวอย่างป๊อปปี้ แต่กลายเป็นโทโมะที่นอนฟุบอยู่

 

 

 

“ฟิน เฟรมอยู่ไหนลูก กลับบ้านได้แล้ว”ฟางเดินตามหาลูกๆแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่แม่ป๊อปปี้

บอกว่าฟินกับเฟรมหลับอยู่ในนี้

 

“ฟิน เฟรมลูก กลับบ้านไปนอนที่บ้านกันเนาะ”ฟางพูดกับร่างที่นอนคลุมโปงเมื่อไม่มีการตอบรับฟาง

จึงเดินไปเปิดผ้าคลุมออก

 

 

 

พรึบ

 

 

“ป๊อปปี้”ฟางต้องตกเมื่อเห็นป๊อปปี้นอนสลบอยู่

 

 

อ่ะ อัฟให้ก็ได้ ไหนๆก็เห็นขอกันเยอะ เดี๋ยวก็จะหวานกันละจ้ะ ใจเย็นๆอย่าพึ่งหนีไรเตอร์ไปไหนนะ แต่อย่าลืมเม้นกับโหวตให้เรานะ เม้นเรื่องอื่นด้วยก็ดีนะ เพราะเดี๋ยวจะปล่อยเรื่องใหม่แล้ว อิอิ