สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

 

“เอ้า ว่าที่เจ้าสาวทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ”มด รุ่นพี่ของแก้วเอ่ยทักแก้วขึ้นขณะช่วยแก้วแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวออกไปถ่ายรูปงานแต่งงานกับป๊อปปี้ด้านนอก

 

“เห้อ”แก้วถอนหายใจอีกครั้งหลังจากที่มดทาลิปสติกให้แก้วเสร็จ

 

“เป็นอะไรแก้ว บอกพี่มานะ ดูทำหน้าเข้า อาทิตย์หน้าก็จะแต่งอยู่แล้วทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ”มดบอก

 

“เปล่าหรอกพี่ แค่เหนื่อยๆ”แก้วตอบแบบปัดๆ

 

“จ้า ไม่บอกพี่ก็ตามใจ เออ ละโทโมะหายไปไหนเนี่ย เมื่อกี้ยืมที่ชาร์ตแบตพี่ไปยังไม่เอามาคืนอีก เนี่ยแบตพี่จะหมดละนะ”มดบ่นถึงโทโมะพลางหยิบมือถือมาดูแบตตัวเอง

 

“เอ่อ เดี๋ยวแก้วไปเอามาให้ก็ได้ค่ะพี่”แก้วพูดจบก็ลุกออกจากห้องนอนตัวเองไปที่ห้องนอนโทโมะ

 

 

ก๊อกๆ

 

 

“โทโมะ อยู่มั้ย”แก้วเคาะประตูแล้วถามพลางบิดลูดบิด เมื่อเห็นว่าประตูห้องไม่ได้ล๊อคก็ถือวิสาสะ

เปิดเข้าไปในห้องนอนของชายหนุ่ม แก้วเดินเข้ามาเรื่อยๆเห็นคนที่เธอตามหาอยู่นั้นนอนฟุบหลับอยู่

บนเตียง แก้วมองไปรอบๆห้องแล้วส่ายหน้า นึกบ้าอะไรมารื้อห้องละเนี่ย แก้วค่อยๆก้มลงเก็บเล่นใส่

กล่องให้ชายหนุ่ม

 

“กระบองยักษ์หรอ”แก้วแปลกใจเมื่อเห็นกระบองยักษ์เด็กเล่นอันหนึ่ง ถ้ามีกระบองแล้วหน้ากาก

หายไปไหนล่ะ

 

“เอ๊ะ”ก่อนที่แก้วจะคิดอะไรพลันสายตาหันไปเห็นกำไลกระดิ่งตรงหัวเตียง กำไลกระดิ่งอันเดียวกับ

ที่เธอเห็นคุณป๊อปปี้ใส่มาช่วยเธอวันนั้นนิ แก้วค่อยๆจับมันมาดู

 

 

กรุ้งกริ้ง

 

 

แก้วพลิกมาเห็นตัวอักษร TOMO สลักติดไว้

 

“ว้ายยย”แก้วต้องร้องตกใจเมื่อจู่ๆโทโมะก็จับตัวเธอมาแล้วจัดการขึ้นคร่อมเธอไว้

 

“เธอมาทำอะไรในห้องชั้น”โทโมะถาม

 

“ชั้นมาเอาที่ชาร์ตแบตให้พี่มด แต่ว่านายหลับอยู่”แก้วบอก โทโมะสบตาแก้วนิดนึงก่นจะปล่อยให้

แก้วเป็นอิสระเพื่อตัวเองจะหาที่ชาร์ตแบตให้แก้ว

 

 

แค่กๆ

 

 

“นายไม่สบายหรอ”แก้วหันไปถามอย่างเป็นห่วงแต่โทโมะไม่ตอบ เดินไอแล้วไปรื้อของต่อ จนแก้ว

ต้องมาจับมือโทโมะให้หยุด

 

“แผลนายวันนั้นล่ะ หายสนิทแล้วหรอ”แก้วถามต่อพลางเอามือแตะแผลที่ตอนนี้โทโมะเอาพลาส

เตอร์แปะไว้

 

“จะมายุ่งอะไรกับชั้น เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอ เราไม่ควรอยู่ด้วยกัน2ต่อ2น่ะ”โทโมะปัดมือแก้วแล้วหนี

 

“แล้วนายล่ะไม่คิดจะรักตัวเองบ้างเลยรึไง แบบนี้ใครเค้าจะมารักนาย”แก้วว่าจนโทโมะต้องหันมา

สบตาแก้ว

 

“แต่คนๆนั้นมันไม่ใช่เธออยู่แล้วนิ เพราะเธอรักพี่ป๊อป ละที่เธอมาห่วงชั้นเนี่ย คงเป็นเพราะห่วงน้อง

ว่าที่สามีล่ะสิท่า”โทโมะพูด

 

“ชะ ชั้นจะห่วงใคร จะรักใครเรื่องของชั้น ไม่ต้องมาประชด ว้ายย”แก้วหงุดหงิดจะเดินหนีแต่ถูกโท

โมะคว้าตัวมานั่งตักไว้

 

“อื้ออ”แก้วร้องเมื่อถูกโทโมะรวบตัวเองมาจูบก่อนจะขืนตัวเองหนีแต่ไม่เป็นผล จนเธอสัมผัสได้ถึง

ไอร้อนของคนเป็นไข้ก่อนจะค่อยๆผ่อนแรงไม่ขัดขืนโทโมะและยอมให้เขาจูบแต่โดยดี

 

 

ก๊อกๆ

 

 

“แก้ว โทโมะ ตกลงหาที่ชาร์ตแบตพี่เจอป่าวเนี่ย พี่จะโทรศัพท์แล้ว”มดเคาะห้องถามทำเอาโทโมะ

และแก้วรีบขยับตัวออกห่างกัน

 

“อ่ะ”โทโมะจัดการยัดที่ชาร์ตแบตให้แก้วก่อนจะล้มตัวนอนเพราะพิษไข้อีกครั้ง

 

“ค่ะๆได้แล้วค่ะพี่”แก้วตะโกนตอบมดแล้วจะเดินออกไปแต่ฉุกคิดอะไรบางอย่างจึงเดินหันหลังกลับ

มาเอามือแตะหน้าผากโทโมะ

 

“เห้อ ไข้ไม่ลดเลย นอนพักเยอะๆอย่าออกไปไหนล่ะ”แก้วพูดก่อนจะลูบผมโทโมะแล้วรีบเดินออกไป

โทโมะมองตามร่างบางที่รีบวิ่งออกไปซักพักก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

“แม่ฟางครับ เฟรมอยากไปเดินเล่น”เฟรมบอกกับฟางขระที่ฟางจัดแจงเอาเค้กใส่ในชั้นแทน

พนักงานที่ร้านกาแฟในฟาร์มของป๊อปปี้

 

“อย่าไปไกลนะครับ ฟิน ดูน้องด้วยนะลูก”ฟางบอกก่อนจะบอกฟินให้วิ่งตามเฟรมออกไป

 

“พ่อป๊อป”เฟรมดีใจที่เห็นป๊อปปี้ก็ตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งไปหาป๊อปปี้ที่คุยกับพนักงานเรื่องงานแต่งงาน

ตัวเองอยู่

 

“เฟรม อ้าวฟินมาได้ไงครับ แม่ไปไหนละล่ะ”ป๊อปปี้อุ้มเฟรมก่อนจะถามฟินที่วิ่งตามมาติดๆ

 

“แม่ฟางจัดเค้กอยู่ร้านกาแฟค่ะ วันนี้พ่อป๊อปหล่อจัง”ฟินตอบก่อนจะชมป๊อปปี้ในชุดเจ้าบ่าวที่เตรียม

ตัวมาถ่ายรูปงานแต่งงานที่ฟาร์มตัวเอง

 

“น้าแก้วสวัสดีครับ วันนี้น้าแก้วสวยจัง”เฟรมทักแก้วที่เดินเข้ามาในชุดเจ้าสาวแล้วชม

 

“ขอบคุณนะครับเฟรม แล้วแม่เราล่ะ”แก้วถามเฟรม

 

“แม่จัดเค้กอยู่ครับ”เฟรมตอบ

 

“แม่หนูทำขนมขายหรอจ้ะ”มดเดินเข้ามาถามเฟรม

 

“ครับ แม่ฟางทำขนมอร่อยอย่างงี้เลย”เฟรมแล้วยกนิ้วให้กับฝีมือขนมของฟาง

 

“งั้นดีเลยไปตามแม่เรามาหน่อยได้มั้ย พี่ว่าจะให้แม่เราทำขนมในงานแต่งงานน้าแก้วนี้จ้ะ”มดพูด

 

“นั่นไง แม่ฟางมาพอดี”ฟินชี้ไปทางฟางที่กำลังเดินมา

 

“ฟิน เฟรมแม่เสร็จแล้วลูกกลับบ้านกัน”ฟางบอกลูกๆ

 

“เดี๋ยวฮะ แม่ฟางน้าคนสวยคนนี้เค้าจะจ้างแม่ฟางทำขนมในงานแต่งน้าแก้วครับ”เฟรมชี้ไปทางมด

และเมื่อบอกงานแต่งงานแก้ว ฟางหันไปสบตากับป๊อปปี้นิ่ง

 

“เอ่อ คุณฟางติดอะไรรึเปล่าคะ ถ้าได้นี่มดจะคิดราคาพิเศษด้วยเลยนะคะ”มดพูด

 

“รับนะแม่ฟางๆ เฟรมจะได้มาหาพ่อป๊อป”เฟรมเขย่าคะยั้นคะยอฟาง ฟางอึ้งและพยายามทำตัวให้

เป็นปกติ

 

“นะคะๆแม่ฟาง ฟินจะได้มาเล่นกับพ่อป๊อป”ฟินรีบอ้อนฟาง ป๊อปปี้และฟางยังสบตากันนิ่ง

 

“เอ่อ ก็ได้ค่ะ”ฟางเมื่อถูกลูกๆอ้อนจึงตอบตกลงไปก่อนจะเบือนหน้าหนีป๊อปปี้

 

“เย้ พ่อป๊อปๆ”ฟินกับเฟรมวิ่งไปกอดป๊อปปี้สร้างความงุนงงให้กับมดมาก

 

“เอ่อ เดี๋ยวนะจ้ะ ใครเป็นพ่อ ใครเป็นแม่หนูๆกัน”มดถามเด็กๆ

 

“นี่ไงแม่เฟรมก็คือแม่ฟาง นี่พ่อก็คือพ่อป๊อป พ่อของพวกเรา”เฟรมชี้ไปที่ฟางกับป๊อปปี้แล้วเดินมากอดกับป๊อปปี้มดอ้าปากค้าง

 

“เอ่อ จะถ่ายรูปกันแล้วไม่ใช่หรอพี่มด ไปกันเถอะ”แก้วตัดบทรีบพูดก่อนจะเดินพามดไปที่ โลเกชั่นที่เซ็ดไว้ให้แก้วกับป๊อปปี้ถ่ายรูปด้วยกัน ป๊อปปี้เดินตามแก้วไปถ่ายรูป

 

“เจ้าบ่าวโอบเจ้าสาวแน่นๆหน่อยครับ”ช่างภาพสั่งแก้วและป๊อปปี้ ป๊อปปี้ค่อยๆโอบแก้วแล้วเอาหน้า

ตัวเองแนบกับหน้าแก้วยิ้มอย่างมีความสุข ฟางยืนมองภาพนั้นแล้วรู้สึกชาไปหมด

 

“เจ็บใช่มั้ย”โทโมะพูดขึ้นฟางหันไปมองโทโมะที่เดินมาจากด้านหลังมาอยู่ด้านข้างฟางแล้วมองดู

แก้วกับป๊อปปี้ถ่ายรูปด้วยกัน

 

“เดี๋ยวขอเจ้าบ่าวเจ้าสาวจูบกันได้มั้ยครับ แบบภาพเด็ดๆ”ช่างภาพพูด

 

“หา จูบ”แก้วและป๊อปปี้ร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองกันอึกอักทำอะไรไม่ถูกได้แต่มอง

หน้ากัน

 

“เอาน่าแก้ว ไหนๆก็จะแต่งงานแล้วก็จูบๆไปเถอะ จะไปเขินอะไร”มดลองยุน้องสาว

 

“เอ่อ คือ”แก้วอึกอัก หันไปสบตาโทโมะที่มองเธออยู่ด้วยสายตาเย็นชา เช่นเดียวกับป๊อปปี้ที่หันไป

สบตาฟางที่มองเขาอย่างอึ้งๆก่อนจะเบือนหน้าหนี ถ้าดูไม่ผิด ฟางร้องไห้?

 

“เอ่อ”แก้วอึกอัก ป๊อปปี้จึงก้มลงจะจูบแก้ว แก้วอึ้งก่อนจะเบือนหน้าหนีป๊อปปี้จึงหอมแก้มแก้วแทน

 

 

ปัง

 

 

“โทโมะ”แก้วร้องเรียกโทโมะเบาๆที่เห็นชายหนุ่มเดินฮึดฮัดเตะเก้าอี้หนีไปอีกทาง

 

 

 

“ฟิน เฟรม อยู่ไหนลูก”ฟางที่เดินเลี่ยงมาจากการถ่ายรูปออกมาก็เรียกหาลูกๆ

 

“ฟินกับเฟรมขึ้นไปเล่นบนบ้านแล้วล่ะ”ป๊อปปี้โผล่มาจากหลังพุ่มไม้แล้วพูด

 

“เดี๋ยวชั้นจะไปตามลูก นายกลับไปถ่ายรูปต่อสิ”ฟางเดินหนีแต่ป๊อปปี้รวบตัวมากอดไว้ได้

 

 

“เธอร้องไห้ใช่มั้ยเมื่อกี้นี้”ป๊อปปี้ถาม

 

“ใครร้อง นายน่ะตาฝาด”ฟางโกหกและพยายามกลั่นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก

 

“ชั้นไม่ได้ตาฝาด เธอร้องไห้”ป๊อปปี้พูด

 

“ไม่ได้ร้อง อื้ออ”ฟางเถียงป๊อปปี้จึงโดนชายหนุ่มรวบตัวมาจูบ ฟางทั้งดิ้นและขัดขืนพลางทุบตี

ป๊อปปี้แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยจูบไปเรื่อยๆเนิ่นนาน

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ถอนจูบออกมาแล้วชะงักเมื่อเห็นฟางร้องไห้ ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้ฟาง

 

“อย่าร้องไห้เลยนะ”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูฟางก่อนจะเอาจมูกมาชนจมูกฟางเพื่อปลอบ

 

“อย่าทำแบบนี้อีก ได้ มั้ย ฮือ”ฟางพูดออกมาอย่างยากเย็นก่อนจะค่อยๆเดินปาดน้ำตาออกไป

ป๊อปปี้มองฟางที่เดินออกไปแล้วไม่พูดอะไร

 

 

 

 

“โทโมะ โทโมะ นายอยู่ไหนน่ะ ว้าย”แก้วที่ถ่ายรูปเสร็จแล้วก็เดินออกมาตามโทโมะพลางเรียกชื่อ

หาชายหนุ่มแต่จู่ๆก็โดนมือคว้าตัวแก้วเข้าไปในห้องน้ำ

 

“ทะ โทโมะ”แก้วอึกอักเมื่ออยู่ในสภาพใกล้กับโทโมะแบบนี้ บ้าจริงทำไมต้องใจเต้นนะ

 

“เหมาะสมกันแล้วนิ เธอกับพี่ชั้น”โทโมะพูด แก้วอึกอัก ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอจะต้องประชดเค้ากลับ

แต่ครั้งทำไมเธอรู้สึกแย่แบบนี้

 

“แล้วนายล่ะ ป่วยอยู่จะลงมาทำไม เดี๋ยวก็ไข้ขึ้นหรอก”แก้วพูด

 

“ปล่อยให้มันตายไปก็ดีนิ คนแบบนี้”โทโมะประชดตัวเอง

 

“ไม่ได้นะ ห้ามตาย ว้าย”แก้วทุบโทโมะจนโทโมะเซทำให้แก้วที่ถูกโทโมะโอบอยู่ล้มลงไปนั่งตรง

ชักโครกด้วยกัน ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนานก่อนที่แก้วจะค่อยๆเลื่อมริมฝีปากไปประกบปากโทโมะ โดย

ชายหนุ่มก็ตอบรับสัมผัสนั้น

 

“แฮ่กๆ”แก้วถอนจูบออกมาเพราะขาดอากาศหายใจ

 

“เดี๋ยวชั้นจะไปนอนแล้ว ปวดหัว”โทโมะอึกอัก

 

“ชั้นจะเอาชุดไปคืนพี่มดเหมือนกัน”แก้วพูดก่อนจะรีบลุกจากตักโทโมะแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกไป

บ้าๆๆๆ เผลออีกแล้วนะทำอะไรแบบนี้ ยัยแก้วเอ้ย

 

 

อัฟให้ถี่ๆ ช่วงนี้ขอเพิ่มเศร้าๆป๊อปฟางอีกตอนละกันเนาะ อย่าลืมมาเม้นกับโหวตเราด้วยนะ