สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

“แม่ฟางเร็วๆครับเดี๋ยวไปลงทะเบียนไม่ทัน”เฟรมจูงกึ่งลากฟางมาที่โรงเรียน วันนี้มีงานแข่งกีฬา

ครอบครัวของโรงเรียนซึ่งฟินกับเฟรมเป็นตัวแทนห้องลงแข่งขัน

 

“ครับผม แล้วนี้อาเขื่อนไปไหนเนี่ย เดี๋ยวก็ลงทะเบียนไม่ทันหรอก”ฟางมาถึงจุดลงทะเบียนก็ชะเง้อ

มองหาเขื่อน

 

“คุณแม่ใช่มั้ยคะ ลงทะเบียนเลยค่ะ ส่วนนี้กรอกชื่อคุณพ่อนะคะ”คุณครูยื่นใบลงทะเบียนให้

 

“แม่ฟางเร็วๆซี่”เฟรมเขย่าตัวฟางเร่งให้เขียน ฟางจึงรีบเขียนชื่อตัวเองเพื่อให้เค้าเอาป้ายชื่อให้ตัว

เอง

 

 

“นี่กรอกชื่อพ่อใช่มั้ยครับ”จู่ๆป๊อปปี้ก็เดินเข้ามาเขียนชื่อตัวเองลงแข่ง

 

“นะ นายมาได้ไง ละเขื่อนล่ะ”ฟางตกใจแล้วชะเง้อมองหาเขื่อนอีกครั้ง

 

“อาเขื่อนบอกว่าวันนี้น้าเฟย์ต้องไปรับเพื่อนที่มาจากอังกฤษ อาเขื่อนบอกกลัวหนุ่มๆจะมาจีบเลยให้

พ่อป๊อปมาแทนค่ะ เนอะพ่อป๊อป”ฟินที่มากับป๊อปปี้ก็พูดขึ้นแล้วยิ้มให้กับป๊อปปี้

 

“เพราะสัญญากับเด็กๆแล้วหรอกน่า อย่ามองแบบนั้นสิ”ป๊อปปี้ตอบแล้วเมินหน้าไปทางอื่น

 

 

“จะให้ใส่ชื่อว่าครอบครัวนีระสิงห์ใช่มั้ยคะ”คุณครูถามอีกครั้งขณะเอาผ้าสีเขียวมาให้สีผืนเพื่อผูกเป็

นทีมเดียวกัน

 

“ใส่ไปว่าครอบครัวจิระคุณนะครับ”ป๊อปปี้ตอบแทนก่อนที่คุณครูจะเขียนชื่อครอบครัว ฟางจะแย้งแต่

ป๊อปปี้ทำสายตาดุจึงยอมรับผ้าและป้ายทีมออกมา ก่อนจะผูกผ้าให้ลูกๆ

 

“เย้ๆ ปีนี้เฟรมจะวิ่งให้ชนะเลยคอยดู”เฟรมพูดขณะขี่คอป๊อปปี้เดินออกมารอให้เจ้าหน้าที่เรียกไป

แข่ง

 

“ดีจังได้เล่นกีฬาปีนี้กับพ่อป๊อป”ฟินยิ้มจนตาหยีให้กับป๊อปปี้ ชายหนุ่มลูบหัวลูกสาวอย่างอ่อนโยน

 

“ฟินกับเฟรมทานอะไรกันก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนบ่ายจะได้มีแรงแข่ง”ฟางชูกล่องข้าวที่ตัวเองทำมาให้

ลูกๆขึ้นก่อนจะพาไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่

 

“ว้าว ข้าวกล่องรูปหมีพูห์”ฟินกับเฟรมร้องพร้อมกันเมื่อเปิดข้าวกล่องออกมาเป็นชุดข้าวกล่องเบน

โตะรูปหมีพูห์ ป๊อปปี้เห็นแล้วนึกถึงตอนเรียนที่เขาซ้อมกีฬาตอนเย็นก็ได้ฟางทำข้าวกล่องรูปหมีพูห์

ที่เขาชอบนั่นล่ะเอามาให้ที่สนาม

 

“พ่อป๊อปทานด้วยกันนะคะ”ฟินยื่นข้าวกล่องของตัวเองไปให้ป๊อปปี้

 

“ใช่ครับ แม่ฟางชอบบอกกินเยอะๆเดี๋ยวจะได้มีแรง”เฟรมพูด

 

“เรากินก่อนเลย มาๆ เดี๋ยวพ่อป้อนให้นะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะป้อนข้าวให้ลูกๆ

 

“แม่ฟางกินด้วยสิ จะได้มีแรงแข่งตอนบ่าย นะคะๆ”ฟินอ้อนฟาง

 

“ป้อนแม่ฟางนะครับพ่อป๊อปแม่ฟางดื้อไม่กินข้าว”เฟรมฟ้อง ป๊อปปี้จึงยื่นช้อนจ่อปากฟาง ฟางหันไป

เมื่อเห็นลูกๆทำสายตาอ้อนแม่ขนาดนั้น ฟางจึงกินข้าวที่ป๊อปปี้ป้อน ฟินและเฟรมมองหน้าแล้วยิ้ม

 

“พ่อป๊อปยังไม่ได้กินเลยแม่ฟางป้อนข้าวให้พ่อป๊อปหน่อยสิคะ น้าๆ”ฟินอ้อน เฟรมเห็นกังนั้นก็

เข้าไปอ้อนอีกแรง ฟางปฎิเสธไม่ได้ก็จัดการป้อนข้าวป๊อปปี้ทันที

 

 

“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไปเมื่อเอฟางยัดข้าวเข้าปากเขาอย่างรวดเร็ว

 

“ขอโทษๆ น้ำๆ”ฟางรีบหาน้ำให้ป๊อปปี้ดื่มแล้วลูบหลังให้ป๊อปปี้

 

“พ่อกับแม่น่ารักจังเลย ดูแลกันด้วย”เฟรมพูดขึ้นทำให้ป๊อปปี้มองหน้ากันซักพัก ฟางจึงค่อยๆขยับ

ตัวออกห่างป๊อปปี้

 

 

 

“ได้เวลาแข่งแล้ว พ่อป๊อป แม่ฟางไปกันเร็วค่ะเดี๋ยวไม่ทัน”ฟินพูดก่อนที่จะจูงมือฟางไปโดยที่เฟรม

จูงมือป๊อปปี้ไปที่สนาม

 

“ครอบครัวจิระคุณนะครับ เตรียมตัวตรงนี้เลยครับ”ครูผู้ชายมาบอกป๊อปปี้ก่อนจะปล่อยให้เด็กๆและ

ฟางเตรียมตัวแข่งขัน

 

“เอาล่ะครับฐานแรกของเราจะแข่งกันเดิน3ขานะครับ เอาล่ะครับเริ่มได้”ครูชายประกาศและสิ้นเสียง

นกหวีด ฟางก็รีบผูกขาฟินกับเฟรมอย่างรวดเร็ว

 

“ฟิน เฟรมสู้ๆนะลูก”ฟางตะโกนเชียร์ลูกๆ

 

“ฟินเฟรมสู้ๆนะครับลูก”ป๊อปปี้เชียร์บ้างฟางมองหน้านิดนึงก่อนะเชียร์ลูกต่อ

 

“พ่อป๊อปแม่ฟางผูกขาตัวเองเร็วฮะ”เฟรมตะโกนมาจากอีกฝั่ง

 

“ว้าย นาย”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้คุกเข่าผูกขาตัวเองติดกับฟางทันที

 

“เอ้า ไม่อยากให้ลูกชนะหรอไปเร็ว”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินไป ฟางแทบล้มป๊อปปี้เข้าไปประคอง

 

“นายเดินช้าๆหน่อยสิ”ฟางร้องบอก

 

“เอางี้ พูด 1 2 นับพร้อมๆกันนะ เราจะเดินไปด้วยกัน ก้าวไปพร้อมๆกัน เอาล่ะไปกันเถอะ”ป๊อปปี้

พูดให้ฟางฟัง ฟางหน้าแดง ก้าวไปพร้อมๆกันงั้นหรอ

 

ป๊อปปี้และฟางเดินมาจนถึงเป็นที่2รีบแก้มัดแล้วไปหาลูกๆ

 

“ฐานที่2นะครับ จะให้แต่ละครอบครัวเอาลูกบอล2ลูกนั้นมาอีกฝั่งให้ได้โดยใช้มือ เอาล่ะครับเข้า

หน้าที่มัดมือแต่ละครอบครัวเลยครับ”คุณครูบอก ฟินและเฟรมที่ถูกมัดมือแล้วจึงใช้ท้องตัวเองทั้งคู่

ชนกันก่อนจะค่อยๆเดินไปพร้อมกันจนถึงอีกฝั่ง

 

“เอ่อ ท้องไปแล้ว เอาหัวละกันนะ”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาลูกบอลมาวางระหว่างหน้าป๊อปปี้และฟางไว้

 

“จำที่เราเดินด้วยกันเมื่อกี้นะ เอาละ ไป”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินไปพร้อมๆกับฟางจนถึงอีกฝั่งสำเร็จ

 

 

ปึก

 

 

จุ๊บ

 

 

จู่ๆเมื่อมาถึงอีกฝั่งแล้วก็มีคนมาชนป๊อปปี้ทำให้บอลหล่นออกจากหน้าแล้วตัวเองจูบปากฟางทันที

 

“ว้าว พ่อกับแม่จุ๊บกันด้วย ฮิฮิ”เฟรมร้องแซว

 

“เดี๋ยวเถอะเฟรม”ฟางเขินจึงแกล้งดุลูกชายไป

 

“พ่อคะแม่คะ เราได้ที่1ค่ะรอบนี้ ถ้าครังสุดท้ายเราชนะ เราก็จะชนะเลยนะคะ ไปกันๆ”ฟินพูดก่อนจะ

รีบพาป๊อปปี้และฟางไปฐานสุดท้ายทันที

 

“ฐานสุดท้ายนะครับ เราจะทดสอบความแข็งแรงของหัวหน้าครอบครัวด้วยการอุ้มสมาชิกใน

ครอบครัวไปอีกฝั่งนึงใครถึงก่อนก็จะชนะเลยครับ”คุณครูพูด

 

“ฐานนี้ล่ะพ่อป๊อปที่อาเขื่อนชอบแพ้ทุกปี”เฟรมบอกป๊อปปี้

 

 

ปี๊ดดด

 

 

“พ่อป๊อปสู้ๆ แม่ฟางเชียร์พ่อป๊อปกับเฟรมเร็วค่ะ”ฟินเชียร์ป๊อปปี้ก็หันไปบอกฟางให้พูด

 

“ป๊อปปี้อย่าแพ้เค้านะ”ฟางตะโกนออกไปป๊อปปี้ที่วิ่งมารับตัวฟินก็ยิ้มให้ฟางนิดนึงก่อนจะอุ้มฟินไป

 

“สุดท้ายแล้วฮะพ่อป๊อป อุ้มแม่ฟางเลย”เฟรมอยู่อีกฝั่งตะโกนไป

 

“เอาล่ะ เกาะแน่นๆนะ”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางทันที ฟางที่กลัวหล่นก็กอดคอป๊อปปี้แน่นไม่ปล่อย

 

“เย้ๆ ชนะแล้ว เราชนะแล้ว”ฟินกับเฟรมวิ่งไปหาป๊อปปี้ที่พึ่งมาถึงกับฟาง

 

“เอาล่ะครับขอเชิญครอบครัวจิระคุณไปรับรางวัลด้วยนะครับ”คุณครูประกาศให้ทั้ง4คนเดินไปรับถ้วย

รางวัล

 

“เอาล่ะครับขอถ่ายรูปครอบครัวหน่อยครับ 1 2ยิ้ม”ช่างภาพบอกให้ป๊อปปี้ ฟาง ฟินและเฟรมไปถ่าย

รูปด้วยกัน

 

“ขอบคุณสำหรับวันนี้มากเลยนะ”ฟางพูดขึ้นขณะอุ้มฟินที่หลับอยู่เดินไปกับป๊อปปี้ที่อุ้มเฟรมที่หลับ

ไปแล้วเหมือนกัน

 

“แค่เห็นลูกๆยิ้ม มีความสุขชั้นก็ดีใจละล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะค่อยๆวางลูกๆที่เบาหลังรถก่อนจะขับรถ

ไปโดยที่ไม่ลืมไปส่งฟางและลูกที่บ้าน

 

“ขอบคุณอีกครั้งนะ ที่มาส่ง”ฟางเมื่ออุ้มเด็กๆไปที่ห้องนอนกับป๊อปปี้แล้วก็เดินมาส่ง

 

 

จุ๊บ

 

 

“ถือว่าแทนคำที่เธอขอบคุณชั้นในเรื่องวันนี้ละกัน”ป๊อปปี้เมื่อจูบฟางเสร็จก็ขึ้นรถแล้วขับออกไป ฟาง

มองตามป๊อปปี้ที่ขับรถไปก่อนจะจับที่ปากตัวเองแล้วหลับตาลง

 

 

 

 

“อ๊ะ นายมาทำอะไรตรงนี้”แก้วออกมาเดินเล่นตรงน้ำตกที่ที่เธอเคยถูกป๊อปปี้ช่วยชีวิต แล้วเธอก็พบ

โทโมะนั่งอยู่ตรงนั้นกำลังทอดมองดูสายน้ำที่ไหลไปของน้ำตก

 

“ก็แค่เบื่อ จะมานั่งตรงนี้ไม่ได้รึไง”โทโมะย้อนแก้ว

 

“ละเธอจะไปไหน ทำไม เจอหน้าชั้นแล้วหนี มันลำบากใจมากนักหรอที่อยู่ด้วยกันน่ะ”โทโมะว่าเมื่อ

เห็นแก้วเดินหนีตัวเองก่อนจะเดินมาดักหน้าแก้วไว้

 

“เราไม่ควรอยู่ด้วยกัน2ต่อ2ใครเห็นมันจะไม่ดี”แก้วเบี่ยงตัวเองเพื่อหนีแต่โดนโทโมะล๊อคตัวไว้ไม่

ให้ไปไหนด้วย2แขนของชายหนุ่มที่รวบเธอไปกอด

 

“มากกว่านี้ยังทำมาแล้วจะไปกลัวอะไร”โทโมะกระซิบบอกแก้วก่อนะหอมแก้มนวลๆนั้น แต่แก้ว

เบี่ยงหลบ

 

“พะ พอ ได้แล้ว อีกไม่นานชั้นจะพี่สะใภ้นายนะ อย่าทำแบบนี้”แก้วพูดแล้วสะบัดตัวเองออกไป

 

“ถ้าวันนั้นผู้ชายที่ช่วยเธอตรงนี้คือชั้น เธอจะแต่งงานกับพี่ชั้นอยู่มั้ย”โทโมะถาม

 

“ชั้นไม่รู้ นายปล่อยชั้นได้แล้ว”แก้วมองหน้าโทโมะนิ่งก่อนจะสะบัดตัวเองหลุดจากการเกาะกุมของ

โทโมะ ตอนนั้นเองโทโมะเซเสียหลักล้มหัวโขกโขดหินบริเวณนั้น

 

 

“นะ นาย เจ็บตรงไหนรึเปล่า”แก้วเข้าไปถามโทโมะด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรหรอก ไปหาพี่ป๊อปสิ เดี๋ยวเค้าก็กลับมาแล้ว อย่ามาสนใจคนอย่างชั้นเลย”โทโมะพูดก่อน

จะลุกขึ้นเดินหนีแก้วไป แก้วมองตามด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ทำไมนะ นายต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะโทโมะ

 

ไรเตอร์ใจดีอัฟให้2ตอน แต่แม้ตอนนี้ไรเตอร์ขออยู่ใจร้าย จับแยกคู่กันแต่ก็ส่งบทน่ารักๆมาให้อ่านน้า อย่าพึ่งหายไปน้าาา เม้นกับโหวตๆๆๆ