สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
“อืมม เช้าแล้วหรอเนี่ย”ฟางบิดขี้เกียจแล้วเงยหน้ามองคนที่กอดเธออยู่ทั้งคืน ฟางค่อยๆมองหน้าป๊อปปี้ที่หลับอยู่ กี่ปีนะที่ไม่เห็นหน้าแบบนี้ใกล้ๆ ถ้าไม่เพราะเราทำตามคำสั่งพ่อ ถ้าเราไม่ใจร้ายกับเค้าก่อน เค้าคงไม่ร้ายกับเรา เราคงรักกัน ถ้าชั้นรู้สึกตัวเร็วกว่านี้ ชั้นคงกล้าบอกนายว่าชั้นรักนาย
 
“ถ้าย้อนอดีตไปได้ชั้นจะไม่ทำร้ายนายเด็ดขาด”ฟางเอามือจับแก้มป๊อปปี้แล้วพูดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆลุก เพื่อให้ป๊อปปี้ได้นอนสะดวกแล้วไปจัดการกับตัวเองให้เสร็จ
 
“นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวชั้นไปส่งลูกไปโรงเรียนก่อน”ฟางออกจากห้องน้ำมาเห็นป๊อปปี้หลับอยู่ก็พูดแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงไปส่งฟินและเฟรมไปโรงเรียน
 
 
“นี่ฟาง เดี๋ยวชั้นไปรับเฟย์ก่อนนะ ป่านนี้รอนานละ”เมื่อฟางกลับเข้าบ้านมา เขื่อนก็บอกแล้วรีบใส่รองเท้าทันที
 
“เดี๋ยวสิเขื่อน แล้วป๊อปปี้ล่ะจะทิ้งเค้านอนแบบนั้นน่ะหรอ เดี๋ยวยัยแก้วก็มาอะละวาดกับชั้นอีกหรอก”ฟางบอก
 
“เถอะน่า ยัยนั่นมาถึงก็ไม่อยู่ให้วีนหรอก ไปล่ะ”เขื่อนพูดจบก็รีบไปสตาร์ทรถทันที ฟางที่งงกับคำพูดเขื่อนแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไร ก็เดินขึ้นบ้านมาเตรียมอาหารเช้าเผื่อป๊อปปี้ ตายล่ะ10โมงกว่าละหรอ อีตานั่นตื่นรึยังนะ
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ตื่นได้แล้ว นายจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน นายจะต้องกลับบ้านอยู่นะ”ฟางที่เห็นป๊อปปี้คลุมโปงก็บ่นทันที แต่เมื่อไม่เห็นป๊อปปี้กระดิกอะไรก็หงุดหงิดจึงเดินเข้าไปหา
 
 
"ตาบ้าตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ชั้นไม่อยากให้คู่หมั้นมหาภัยของนายมาอาละวาดบ้านชั้นอีกนะ"ฟางรีบโวยวายอีกครั้งเมื่อเห็นป๊อปปี้ยังคงแน่นิ่ง
 
 
ฟึบ
 
 
ฟางต้องเหวอเมื่อเห็นว่าผ้าห่มที่คลุมนั้นเป็นแค่หมอนและหมอนข้าง แล้วเขาหายไปไหนนะ
 
“ตามหาชั้นหรอ”ป๊อปปี้พูด ฟางหันกลับไปปะทะกับแผงอกของป๊อปปี้
 
 
“นะ นาย ตื่นแล้วก็ดี รีบๆกลับบ้านไปได้แล้ว”ฟางผละออกห่างจากป๊อปปี้ก่อนจะออกปากไล่เขา
 
“อะไร ชั้นตื่นมาก็ไล่ๆๆๆ นี่จะใจร้ายใจดำไปถึงไหนฮะ”ป๊อปปี้ว่า
 
“แล้วจะทำไม ชั้นไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นมือที่สามแย่งว่าที่สามีใครหรอก”ฟางเดินหนีแต่ป๊อปปี้คว้าแขนไว้ได้
 
 
“จะเป็นได้ยังไง ในเมื่อเธอมาก่อนแก้ว”ป๊อปปี้พูดจายียวน
 
“แต่มันคืออดีตไปแล้ว ต่างคนต่างอยู่กันไปตั้งนานแล้ว จบแล้วก็จบไปสิ”ฟางชะงักเบือนหน้าหนีสายตาคมแล้วพยายามแกะตัวเองออกจากการเกาะกุม
 
 
“อดีตหรอ เธอลืมคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวเธอไปงั้นหรอ ชั้นน่ะเป็นคนแรกของเธอนะ เธอจะลืมง่ายๆได้ไง รึว่าเธอเห็นชั้นเป็นไอ้โง่ที่เธออยากจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ นี่คงจะอยากเอาลูกไปโร่หาพ่อใหม่แล้วล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดจาร้ายกาจอีกครั้ง
 
 
เพี้ยะ
 
 
“อย่ามาพูดจาพล่อยๆแบบนี้นะ นายเลิกเห็นแก่ตัวสักที นายน่ะ จะแต่งงานกับแก้ว นายก็ควรปล่อยชั้นไปสิ จะมายุ่งทำไม นายมีชีวิตใหม่ไปแล้ว ชั้นก็มีชีวิตใหม่ไปแล้ว ต่างครต่างอยู่ พอสัดที”ฟางตัดพ้อออกมา
 
“นั่นน่ะสิ แก้วกับชั้นก็จะแต่งงานแล้วแท้ๆ หึ แต่เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอทำให้ชั้นเจ็บมาก่อน ถึงแม้หนี้จะเคลียร์หมดแล้วก็จริง แต่มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอที่จะหนีไปเสวยสุขสบายๆน่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
“แล้วนายจะเอายังไงกับชั้นอีก”ฟางเริ่มเหนื่อยใจ
 
“ยังไงน่ะหรอ ก็แบบนี้ไงล่ะ”พูดจบป๊อปปี้ก็อุ้มฟางขึ้นรถไป ฟางดิ้นไปมา
 
“นายจะพาชั้นไปไหน ปล่อยชั้นนะ ตอนเย็นชั้นต้องไปรับลูกอยู่นะ”ฟางดิ้นโวยวาย
 
“เอาน่า มีไอ่เขื่อนกับเฟย์อยู่แล้วจะกลัวอะไรห้ะ มานี่เลย”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาฟางขึ้นรถไปแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
 
“นายจะพาชั้นไปไหนนะ พอเถอะนะ เลิกแค้นชั้นสักทีเถอะ”ฟางอ้อนวอน
 
“ไม่ เธอทำลายหัวใจชั้นไปแล้ว เธอทำให้ชั้นเสียใจ อย่าคิดนะว่าครั้งก่อนมีไอ่โทโมะช่วยเรื่องหนี้แล้วมันจะจบ ไม่มีทาง ตราบใดที่ความแค้นชั้นไม่หายไป ชั้นก็จะไม่เลิกยุ่งกับเธอ ชั้นไม่มีสันปล่อยเธอไปเริ่มต้นใหม่กับใครหรอก”ป๊อปปี้บอกก่อนจะจอดรถบ้านกลางป่าที่อดีตฟางเคยถูกป๊อปปี้พามาที่นี่ก่อนแล้ว ฟางตกใจทันทีรถจอดก็รีบเปิดประตูรถวิ่งหนี
 
 
 
“จะไปไหนมานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็รวบตัวฟางแล้วจัดการอุ้มฟางไว้
 
“ปล่อยชั้นเถอะนะป๊อปปี้ เลิกแค้นได้แล้ว ชั้นขอโทษในสิ่งทำในอดีต อย่าทำอะไรชั้นเลย”ฟางขอร้องป๊อปปี้ ป๊อปปี้สบตากับฟางที่ขอร้องเขานั้น เขารีบเบือนหน้าหนีแล้วอุ้มเข้าบ้านไป
 
 
ตุบ
 
 
“อย่าทำอะไรชั้นนะ”ฟางรีบควานหาอาวุธป้องกันตัวไปเจอโคมไฟ แล้วรีบชูมาขู่
 
“คิดว่าโคมไฟแค่นั้นจะทำอะไรชั้นได้หรอ หึ ยาก”ป๊อปปี้พูดก็จะแกล้งคลานมาหา ฟางตกใจถอยหนีด้วยความกลัว
 
“นายต้องการอะไรอีก ถ้านายทำร้ายชั้นแบบนี้ แก้วเองก็จะเสียใจนะ นายเชื่อชั้นหน่อยสิชั้นสำนึกผิดไปแล้วจริงๆ ชั้นขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมานายให้อภัยชั้นเถอะนะ”ฟางพูด
 
“สำนึกผิดแล้วงั้นก็อยู่ที่นี่กับชั้น จนกว่าชั้นจะพอใจชั้นถึงจะปล่อยเธอไป”ป๊อปปี้พูดจบก็ลุกหนีไปจากห้องก่อนจะปิดประตูใส่กุญแจไม่ให้ฟางออกไปได้
 
“ป๊อปปี้นายจะขังชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ แล้วฟินกับเฟรมล่ะ เค้าต้องการแม่นะ  ป๊อปปี้เปิดดด”ฟางทุบประตูโวยวาย ป๊อปปี้ที่ฟังฟางโวยวายจากอีกด้านนึงของประตูก็นั่งนิ่งเอาหลังพิงประตู นั่นสิ 6ปีมันก็น่าจะจบไปแล้ว ฟางเองก็สำนึกผิดแล้ว หรือเป็นเขาเองที่ไม่ยอมปล่อยฟางไปจากเขาเอง
 
 
 
 
 
 
“นี่ ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”โทโมะที่รื่นขึ้นมาในเวล่กือบบ่ายก็เข้าไปอาบน้ำเสร็จก็บ่นใส่แก้วที่ยังไม่ลุกจากเตียงอีก
 
 
“นี่ อย่ามาสำออย ที่นี่ไม่มีพี่ชั้นให้เธอออเซาะนะ ลุกได้แล้ว”โทโมะเดินไปกระชากตัวแก้วขึ้น แต่ต้องตกใจที่เห็นแก้วโอนเอียงไปตามแรงตัวเองกระชากมา
 
 
“อือ”แก้วร้องครางออกมาก่อนจะคอพับจะล้มลงไป โทโมะรีบช้อนตัวแก้วมาไว้ในอ้อมกอดทันที
 
“ปวดหัว”แก้วไม่ยอมลืมตา เพ้อออกมา โทโมะจึงรีบเอามืออังที่หน้าผาก
 
“ตัวร้อนจี๋เลยนิ”โทโมะตกใจ ก่อนจะค่อยๆวางแก้วลงนอนแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำจัดการเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวแก้วอย่างอ่อนโยน
 
“นะ หนาว”แก้วนอนขดตัวกอดตัวเอง โทโมะมองซักพักก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้แก้ว
 
“มาเป็นไข้อะไรตอนนี้เนี่ย เห้อ”โทโมะใส่เสื้อผ้าให้แก้วเสร็จก็บ่น แต่จู่ๆ แก้วก็วาดวงแขนเข้ามากอดโทโมะแน่น
 
“พ่อ พ่อใช่มั้ยคะ พ่อมาหาแก้ว แก้วคิดถึงพ่อจัง”แก้วละเมอเพ้อหาพ่อกอดโทโมะแน่น โทโมะเหวอ
 
“เห้ย ชั้นไม่ใช่พ่อเธอนะ”โทโมะดิ้นแก้วยิ่งกอดแน่น
 
“พ่อมารับแก้วใช่มั้ยคะ แก้วคิดถึงพ่อเหลือเกิน พาแก้วไปอยู่ด้วยนะ แก้วไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”แก้วละเมอเพ้อต่อ โทโมะตกใจ เห้ย จะไปอยู่กับพ่อเลยหรอ ทั้งที่ตามติดป๊อปปี้แจอย่างกับอะไรดี อยู่ดีๆไม่อยากอยู่ละหรอทำไมล่ะ ยัยนี่มีอะไรในใจอยู่งั้นหรอ
 
“เอ่อ นอนซะนะแก้ว หลับเถอะ”โทโมะไม่เคยพูดดีกับแก้วก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงจึงค่อยๆลูบหัวแก้วอย่างอ่อนโยนแล้วพูด ก่อนจะล้มตวนอนลงข้างแก้วและกระชับกอดเพื่อให้ความอบอุ่นไปถึงตัวแก้ว
 
“เห้อ นอนก็นอนวะ”โทโมะพึมพำกับตัวเองก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากและอีกข้างก็กอดแก้วไว้
 
 
 
 
“เย้ๆ แม่คร้าบ กลับมาแล้ว วันนี้เฟรมจะเอารูปวาดมาอวดด้วยล่ะ”เฟรมลงจากรถเขื่อนมาก็วิ่งเข้าบ้านไปหาฟาง
 
“แม่ขา ฟินก็วาดรูปมาเหมือนกัน วาดรูปครอบครัว มีเราสามคนแล้วพ่อป๊อปปี้ด้วย”ฟินรีบบอก
 
“อ้าว แม่ไปไหนอ่ะ แม่ไม่อยู่อ่ะฟิน”เฟรมที่เข้าไปในบ้านออกมาก็บอกกับแฝดพี่
 
“แม่ไปไหนหรอคะน้าเฟย์”ฟินหันไปถามเฟย์ที่เดินตามมา เขื่อนรีบวิ่งไปกระซิบบอกเฟย์ เฟย์ยิ้ม
 
“พ่อป๊อปปี้เค้าพาแม่ฟางไปฮันนีมูนจ้ะ เดี๋ยวพวกเราอยู่กับน้าเฟย์ก่อนเนาะ”เฟย์บอกหลานๆแล้วยิ้ม
 
“ฮันนีมูนคืนอะไรหรอคะ”ฟินถาม
 
“เดี๋ยวหนูโตขึ้นหนูแต่งงานหนูก็รู้จ้ะฟิน”เขื่อนบอกยิ้มๆก่อนจะพาหลานๆเข้าบ้านไป
 
 
ตามสัญญาน้า มาอัฟละ2ตอน เม้นกะโหวตเรื่งนี้เยอะๆน้าาา