สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

“เย้ๆ ถึงบ้านแล้ว”เฟรมวิ่งเข้ามาในบ้านแล้วโยนข้าวของทิ้งไว้ก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ห้องตัวเอง

 

“เฟรมครับไม่เอาอย่าวิ่ง”ฟางบอกลูกชายหลังจากไปรับออกจากโรงพยาบาลมา พลางเอาของขึ้นไปเก็บ

 

“เอาน่า เฟรมคงะดีใจที่ได้กลับบ้าน เห็นนอนเบื่ออยู่ที่โรงบาลตั้งหลายวัน”ป๊อปปี้เดินตามเข้ามาพร้อมกับโทโมะที่มาส่งฟางและลูกที่บ้านแทนเฟย์กับเขื่อนที่ไปทำธุระ

 

“พ่อขา นี่ๆ ฟินจะพาพ่อไปดู ห้องของพวกเรา นี่ๆ แม่ฟางแต่งห้องให้เองหมดเลยนะคะ ตรงนี้ฟินนอน ส่วนนี่น้องกระต่ายแม่บอกแม่ชอบมากก”ฟินจูงมือป๊อปปี้ขึ้นไปบนบ้านแล้วชี้ห้องที่ฟางแต่งเอง พลางหยิบตุ๊กตากระต่ายยื่นให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองไปรอบๆห้องที่ตกแต่งด้วยสีชมพูไหนจะตุ๊กตากระต่ายอีก ยัยนี่ยังชอบอะไรเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ

 

“พ่อขา คืออีก2อาทิตย์พวกเราจะมีแข่งกีฬาครอบครัวที่โรงเรียนแล้วค่ะ ฟินกับเฟรมเป็นตัวแทนห้องลงแข่งแต่เค้าให้พ่อกับแม่ลงด้วย พ่อลงแข่งกับเรานะคะ น้าๆๆๆๆ”ฟินอ้อนป๊อปปี้

“เค้าไม่ว่างหรอกลูก งานเค้าเยอะจะตาย”ฟางเดินเอาของมาเก็บก็พูดขึ้นเมื่อได้ยินฟิน

“ไม่เอานะแม่ ปีแล้วอาเขื่อนแข่งแพ้ ปีนี้ผมจะไม่แพ้อีกแล้ว น้าพ่อน้า เราแข่งกีฬากันนะพ่อ”เฟรมบอกก่อนจะรีบไปอ้อนป๊อปปี้อีกคน

 

“เอาสิครับ เดี๋ยวพ่อลงแข่งกับพวกเราเอง”ป๊อปปี้ยิ้มพร้อมกับตอบตกลง

“เย้ๆๆๆ พวกเรารักพ่อที่สุดเลย”ฟินกับเฟรมดีใจกระโดดกอดป๊อปปี้จนชายหนุ่หงายลงเตียงไป แล้วนอนเล่นกับลูกๆอย่างมีความสุข

“ภาพประทับใจนะเนี่ย จริงมั้ยคุณแม่”โทโมะเดินเข้ามากระซิบบอกฟาง

‘อะไร นายนี่นะประทับใจอะไร ชั้นไปเก็บของดีกว่า”ฟางเฉไฉก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าให้ลูก ตอนนั้นเอง ฟินกับเฟรมลุกจากเตียงแล้ว โทโมะจึงแกล้งเดินไปผลักฟางที่เดินอยู่ล้มลงไปบนเตียงทับตัวป๊อปปี้ที่นอนอยู่ ทั้งคู่สบตากันอึ้ง ภาพตอนที่ทั้งคู่ยังรักกันผุดขึ้นมาในหัว

 

 

“นี่มันอะไรกัน มันจะมากไปแล้วนะ”แก้วที่มาตามป๊อปปี้โผล่เข้ามาในห้องร้องโวยวายทันที

“แก้ว”ป๊อปปี้ร้อง ฟางและป๊อปปี้รีบผละออกจากกัน

 

“แก้วแค่แวะมารับคุณป๊อปปี้เพื่อจะไปงานที่อื่นต่อ แต่แก้วไม่รู้ที่คุณบอกว่ายุ่งกับลูกเนี่ย ตกลงอยากอยู่แค่กับลูกหรือแม่กันแน่คะ”แก้วพูดและพยายามข่มอารมณ์โกรธตัวเอง

“แก้ว ทำไมพูดจาไม่น่ารักแบบนี้”ป๊อปปี้ดุแก้ว

 

“ก็ใช่นิ เดี๋ยวนี้แก้วมันไม่ได้น่ารักเหมือนนังฟางนิ พอคุณเจอทัน คุณก็ไม่สนใจแก้ว”แก้วระเบิดอารมณ์แล้วรีบวิ่งออกไป ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งตามลงไป

 

“ทำไมน้าแก้วต้องโกรธด้วยคะ น่ากลัวจัง”ฟินวิ่งไปกอดฟาง

 

“ใช่ๆ เหมือนแม่มดที่คุณครูเล่าในนิทานให้ฟังเลย”เฟรมกอดฟางแล้วเงยหน้าพูด

 

“ถูกต้องละครับ ยัยนั่นน่ะแม่มดตัวดีเลย นิสัยแย่ชอบแย่งของคนอื่น”โทโมะรีบว่ายุหลานๆ

 

“โทโมะ ไม่ว่าแก้วต่อหน้าหลานสิ เอ่อ น้าแก้วเค้าคงหึงป๊อปปี้มั้งคะ”ฟางบอกและดุโทโมะพลางทำหน้าเซร้าลงไป จริงสิ ป๊อปปี้กับแก้วจะแต่งงานกันไม่อปลกหรอกที่แก้สจะไม่พอใจแบบนั้น

 

“ทำไมต้องหึงด้วยคะ พ่อต้องอยู่กับแม่ก็ถูกแล้วนิ”ฟินพูดไปตามประสาเด็ก ฟางนิ่งเงียบไม่ตอบลูก

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวแก้ว หยุดก่อน ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ทำไมไม่ฟังอะไรเลย แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”ป๊อปปี้ที่รีบลงมาคว้าแขนแก้วไว้ได้ทันแล้วพูดขึ้น

 

“ใช่สิ แก้วมันไม่ดี ไม่น่ารัก ใครจะไปดีไปน่ารักเท่าฟางล่ะ ฮือๆ”แก้วร้องไห้หนักพรั่งพรูความน้อยใจออกมา

 

“โอย ไปกันใหญ่ละแก้ว ทำไมต้องโวยวายต่อหน้าเด็กแบบนั้นด้วย นั่นลูกของชั้นนะ”ป๊อปปี้พูดไปตามตรง

 

“ละอีกหน่อย คุณก็รับเค้าเป็นลูกเข้ามาอยู่ด้วยกันในบ้าน แล้วคุณก็พาแม่เค้าเข้ามาอยู่ในชีวิตเป็นเหมือนกับครอบครัวสุขสันต์อย่างที่โทโมะบอกไว้สินะคะ แล้วแก้วล่ะคะ แก้วยืนอยู่ตรงไหนของคุณ ทั้งที่เราจะแต่งงานกันแล้ว แต่คุณไม่เคยจะเหลือเวลาให้แก้วเลย พอคุณเจอพสกนี้คุณก็สนใจแต่พวกเค้า คิดถึงแต่ลูกมาหาแต่ฟาง แล้วแก้สล่ะ แก้วจะยืนตรงไหน”แก้วระเบิดอารมณ์ออกมาน้อยใจป๊อปปี้สงสารและกอดแก้วเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์

 

“แก้วใจเย็นๆ ลูกก็คือลูก แม่ก็คือแม่ ยังไงเป็นคนละคนกัน ละอีกอย่างชั้นเลือกเธอแล้วยังไงชั้นก็ไม่ทิ้งเธอ ชั้นไม่เคยทิ้งเธอแก้ว”ป๊อปปี้พูด จังหวะดียวกับฟางและโทโมะลงมาเห็นและได้ยินพอดี จริงด้วยสินะ แค่ลูก แต่ไม่ใช่แม่ ชั้นมันเป็นแค่อดีตที่เจ็บปวด ส่วนแก้วคือปัจจุบันและอนาคตของป๊อปปี้

 

“คุณป๊อปปี้พูดจริงนะคะ”แก้วถามทั้งน้ำตา

 

“ครับ การแต่งงานของเรายังมีอยู่นะ”ป๊อปปี้บอกทำให้แก้วดีใจโผเข้าก่อนป๊อปปี้ก่อนที่จะเขย่งตัวจูบชายหนุ่มโดยไม่สนใจว่าพวกของโทโมะจเเดินตามออกมา พลันสายตาของป๊อปปี้ที่พลิกตัวหันหน้าเข้าที่บ้านฟางหันไปเห็นฟางและโทโมะยืนมองอยู่ 

 

"นี่คงจะมาตามกันกลับไปล่ะา ก็ดี ชั้นจะได้พักผ่อนกับลูกสักที ไม่ต้องมีคนอื่นมารบกวน"ฟางปรับน้ำเสียงเป็นปกติพูดขึ้น

 

"นี่ชั้นไม่ใช่คนอื่นนะ ชั้นเป็นพ่อของฟินเฟรมเธอลืมไปแล้วรึไง ชั้นเองก็มีสิทธิ์ในการดูแลลูกเหมือนกัน"ป๊อปปี้รีบผละออกจากแก้วแล้วรีบว่า

 

"แต่6ปีที่ผ่านมาชั้นดูแลลูกได้เองมาโดยตลอดโดยไม่มีนาย ชั้นจะดูแลต่อไปอีกก็ไม่ใช่ปัญหา เชิญกลับไปอยู่กับคู่หมั้นนายโน่น"ฟางเอ่ยปากไล่และไม่ยอมมองหน้าป๊อปปี้

 

"ไม่ต้องมาไล่หรอก เพราะชั้นพาเค้ากลับแน่ แต่ก็จำคำพูดตัวเองเอาไว้ดีๆล่ะว่าไม่ต้องการให้คุณป๊อปมาดูแล เพราะคุณป๊อปเค้าเป็นของชั้น เค้าไม่มีวันกลับไปหาอดีตที่แสนเลวร้ายอย่างเธอหรอก"แก้วรีบกอดป๊อปปี้แสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าฟางแล้วรีบว่าทำให้ฟางรีบเดินกลับเข้าไปในบ้านโทโมะรีบตามคนตัวเล็กไปทันที

 

“ฟาง โอเคนะ เห้ย”โทโมะเข้ามาในบ้านก็ต้องตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของฟางไหลมาเป็นทาง

 

“สงสัยแสงมันเข้าตา ช่วงนี้นอนไม่พอแพ้แสงน่ะ น้ำตาเลยไหล ฮะๆ งั้นฟางไปดูลูกก่อนนะ”ฟางปลีกตัวออกมาจากโทโมะเพราะรู้สึกเจ็บและไม่ต้องการเห็นภาพนั้นอีก

 

“แม่ฟางร้องไห้ทำไมฮะ ใครทำอะไรแม่ฟาง”เฟรมและฟินเดินลงบ้านมาก็เข้าไปถามฟางทันที นั่นสินะ เธอจะร้องไห้ทำไมกัน

 

“เปล่า ฝุ่นมันเข้าตาแม่ ไม่มีอะไรครับ เราขึ้นไปบนบ้านดีกว่าเนาะ เดี๋ยววันนี้แม่จะทำมะกะโรนีไส้กรอกมห้พวกเราทานเป็นการฉลองที่เฟรมออกจากโรงบาลเนาะ”ฟางปาดน้ำตาแล้วพาลูกขึ้นบ้านไปแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ป๊อปปี้ที่ถอนกอดจากแก้วแล้วรีบวิ่งไปหา แต่ไม่ทัน เมื่อโทโมะเดินเข้ามาขวางป๊อปปี้ไว้

 

“เอายัยนังแม่มดนั่นกลับไปก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาที่นี่ อย่าให้ฟางต้องรู้สึกแย่กว่านี้เลย”โทโมะพูดเสียงแข็ง ป๊อปปี้จำใจต้องออกมาหาแก้วที่เปิดประตูรถรอรับป๊อปปี้ไว้แล้ว

 

 

“เพราะเธอ ยัยแม่มด”โทโมะแค้นใจแก้วมากก่อนจะเดินตามเข้าไปหาฟาง

 

 

 

 

“เอ่อ คุณป๊อปปี้โกรธแก้วใช่มั้ยคะ”แก้วที่กลับมาจากงานข้างนิกกัยป๊อปปี้โดยที่เขาไม่พูดอะไรกับเธอสักคำนอกจากเรื่องงานต้องตกมจอีกครั้งเมื่อเห็นป๊อปปี้แต่งตัวจะออกไปข้างนอกทำให้เธออึดอัดพูดออกมา

 

“ไม่นิ”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆแล้วนั่งลงสวมรองเท้าไม่สนใจแก้ว

 

“แล้วคุณป๊อปปี้จะออกไปไหนละคะ”แก้วยังถามต่อ

 

“ออกไปข้างนอก ตอนนี้ชั้นอยากอยู่คนเดียว หวังว่าเธอคงจะเข้าใจ”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไปทันที แก้วมองตามแล้วเศร้าก่อนที่จะเดินมานั่งที่โซฟาชั้นล่างพลางน้ำตาไหลออกมา เขายอมแต่งงานกับเธอก็จริง แต่เขาไม่เคยเปิดใจให้กับเธอเลยไม่ส่าเธอจะพยายามสักเท่าไหร่ บางทีเธอก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน

 

“ไม่ตามไปล่ะ ถนัดไม่ใช่หรอเรื่องวิ่งตามพี่ชั้นน่ะ”โทโมะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากชั้นบนก็พูดอย่างสะใจที่เห็นแก้วถูกทิ้งแบบนี้

 

 

“นี่ ชั้นไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับนายหรอกนะ”แก้วเดินหนีโทโมะที่เดินลงมาหาตนเองเพื่อกลับเข้าห้อง แต่ชายหนุามคว้าแขนแก้วเอาไว้

“เอ้า จะไปไหนล่ะ เมื่อเช้ายังมีแรงอาละวาดบ้านฟางซะแตกเลย ทีงี้หมดแรงละหรอ ทำชั่วไว้เยอะล่ะสิเลยมาหมดแรงเร็วแบบนี้”โทโมะแดกดันว่าแก้วอีก

 

“โอ๊ยย บอกแล้วไง อย่ามายุ่งกับชั้น ปล่อยนะ นายนี่มันน่ารำคาญที่สุด”แก้วผลักโทโมะที่จับตัวเองแล้วรีบหนีเข้าห้องนอนตัวเองทันทีชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งตามแก้วไปได้ทัน

 

“คงจะยากหน่อยอ่ะนะ เพราะว่าขั้นเคยบอกเธอละ เรื่องของฟางแล้ววันนี้เธอกำลังทำชั้นโกรธ ดังนั้น เธอก็รับโทษของเธอซะ”พูดจบโทโมะก็เบียดตัวเข้าห้องนอนแก้วไปแล้วปิดประตูดังปัง

 

 

ครืดดด

 

“ว่าไงเขื่อน โทรมาซะดึกดื่น”ฟางรับสายเขื่อนอย่างงัวเงีย

 

“อะไรนะ เมามาก ก็ปล่อยเค้ากลับบ้านเค้าไปสิไม่งั้นก็ให้คู่หมั้นเค้ามารับกลับไปจะโทรหาฟางไป ก็ไม่มีประโยชร์เพราะฟางไม่ไปรับอยู่แล้ว”ฟางหงุดหงิดบ่นมาเป็นชุด

 

“หา หน้าบ้าน”ฟางตกใจลุกขึ้นเปิดม่านพบว่า เขื่อนโบกมือยู่หน้าบ้านตัวเองก็รีบวิ่งลงมาเปิดประตู ทำไมด้วยนะต้องพาป๊อปปี้มาด้วยเมามากก็กลับบ้านไปสิ

 

“ทำไมไม่เอาป๊อปปี้ไปส่งบ้านล่ะ มาบ้านชั้นทำไม”ฟางพูดหลังจากช่วยพยุงป๊อปปี้มาที่โซฟา

 

“ตอนแรกก็กะไว้อย่างงั้นล่ะ แต่ไอ่นี่ไม่ยอมท่าเดียว นี่ก็กว่าจะแงะออกมาจากบาร์ได้แทบลำบาก ตะกินเหล้าท่าเดียวจนต้องช่วยหาทกับเด็กเสิร์ฟในร้านพาขึ้นรถได้ คนอะไรกินเหล้าหยั่งกับกินน้ำเปล่า”เขื่อนบ่นยาวเหยียดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

 

“ฟางงง”ป๊อปปี้ครางออกมาเป็นชื่อฟาง ทำเอาฟางชะงัก

 

“นายนี่เมาแล้วเลอะเทอะใหญ่แล้วนะ”ฟางบอกพลางเอาผ้าชุบน้ำที่ได้มาจากเขื่อนเช็ดหน้าเช็ดตาให้ป๊อปปี้

 

“คืนนี้ให้ป๊อปปี้นอนนี่เถอะนะฟาง เพราะชั้นก็เมาไม่ไหวละเนี่ย โอ๊ย เมื่อยก็เมื่อย เมาอีก ง่วงอีก หาวววว”เขื่อนแกล้งปิดปากหาวเดินหนีขึ้นบนบ้านไป

 

“ดะ เดี๋ยว เขื่อน ถ้านายจะให้นอนนี่นายก็เอาไปนอนห้องนายนะ”ฟางบอก ถึงแม้เฟย์จะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อและแม่เธอก็ไม่ยอมให้ป๊อปปี้นอนกับเธอแน่นอนเพราะถึงแม้เขื่อนจะยกบ้านนี้ให้เธอกับลูกอยู่ก็จริง แต่เขื่อนเอาก็ถือเป็นเจ้าของบ้านและมีห้องนอนส่วนตัวไว้มานอน เวลาที่เขามาเที่ยวหาฟินเฟรม

 

“เห้ย เขื่อนนี่มันห้องชั้น”ฟางร้องเมื่อเขื่อนพยุงป๊อปปี้ขึ้นมาเปิดประตูห้องนอนฟางแทนห้องตัวเอง

 

 

ตุบ

 

 

“ชั้นบอกชั้นเมาน่า ไม่ไหวแล้ว ละห้องชั้นก็อยู่ไกล ขอฝากไว้ห้องนี้ล่ะนะ ไปล่ะ ง่วงชะมัดเลย ตี2แล้วหรอเนี่ย”เขือนตอบปัดๆก่อนจะรีบเดินเข้าห้องตัวเองไป ฟางที่เถียงเขื่อนไม่ทันก็อ้าปากเหวอ เอาไงดีเนี่ย

 

“เช็ดตัวเสร็จแล้วงั้นก็เปลี่ยนเสื้อละกัน”ฟางพูดก่อนจะวิ่งลงไปหยิบเสื้อผ้าเขื่อนที่ชอบมาซักที่นี่เก็บใส่ตะกร้าในตอนบ่ายมาให้ใส่ ดีนะที่หมอนั่นขี้เกียจ เก็บผ้าแต่ไม่ยอมเอาเข้าไปไว้ห้องตัวเอง

 

“อืมมม”ป๊อปปี้ดิ้นไปมาทำให้ฟางใส่เสื้อผ้าอย่างยากลำบาก

 

“อยู่นิ่งๆสิ แบบนี้จะใส่เสื้อให้ได้ไงล่ะ”ฟางทั้งทึ้งทั้งกอดป๊อปปี้ใส่เสื้อผ้าให้จนสำเร็จ

 

 

“ว้าย”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้เผลอดึงฟางเข้าไปในอ้อมกอดตัวเองแล้วกอดฟางแน่น

 

“ปล่อยชั้นนะป๊อปปี้ ชั้นไม่ใช่หมอนข้างนายนะตาบ้า”ฟางดื้นแต่ป๊อปปี้ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิมจนฟางเริ่มเหนื่อย

 

“ชั้นเหนื่อยละนะ แถมง่วงด้วย”ฟางพูดดีๆกับป๊อปปี้ที่เมาหลับไป แต่ป๊อปปี้ก็ไม่มีท่าทีปล่อย ฟางค่อยๆเอามือกอดตอบป๊อปปี้แทนที่จะทุบเหมือนเมื่อครู่

 

“คืนนี้ คืนเดียวเท่านั้นนะ”ฟางพูดจบก็หยุดดิ้น และค่อยๆหลับตาลงด้วยความง่วงในอ้อมกอดของป๊อปปี้ทันที

 

 

มัวแต่ปั่นละลืมอัฟ แหะๆ ซอรี่น้าาา ขอเม้นกะโหวตเยอะๆ เดี๋ยวเอาอีกตอนให้เลยย