สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
“เป็นยังไงคะหมอ”ฟางที่เห็นหมอออกมาจากห้องตรวจก็รีบถาม
“เลือดตรงกับคนไข้ครับ ตอนนี้หมอให้คุณพ่อถ่ายเลือดให้คนไข้อยู่นะครับ”หมอบอกก่อนกลับเข้าไป
 
“พี่ฟางเฟรมรอดแล้วๆ”เฟย์กอดกับฟางดีใจ ฟางรีบปาดน้ำตากอดกับฟินและเฟย์แน่นพร้อมกับมองไปที่ห้องไอซียู ป๊อปปี้ช่วยลูกด้วยนะ
 
 
หลาย10นาทีต่อมา
 
 
 
“ค่อยๆนะป๊อปปี้”เขื่อนที่พยุงป๊อปปี้ออกมาจากห้องแล้วนั่งลง ป๊อปปี้มองเห็นฟางที่นั่งอยู่ก็เดินไปหาทันที
 
“ตอนนี้เฟรมปลอดภัยแล้วนะไม่ต้อร้องไห้แล้ว”ป๊อปปี้บอกฟางที่กำลังเอาฟินนอนหนุนตักตัวเอง
 
“อือ ขอบคุณนะป๊อปปี้ นายไปพักผ่อนเถอะ ทางนี้ชั้นดูแลเอง”ฟางบอกก่อนจะมองแก้วที่ลุกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเข้ามาพยุงป๊อปปี้เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ไปหาฟางและลูกพลางทำหน้าไม่พอใจ
 
 
“แล้วเธอล่ะ เอยังอยู่ที่นี่ไม่ไปพกเหมือนกัน ยังไงเฟรมก็ลูกชั้นนะ ไม่รู้ล่ะถ้าเธออยู่เฝ้าลูกชั้นก็เฝ้าด้วย ไม่มีแต่ ไมมีใครห้ามชั้นได้ถ้าชั้นต้องการอะไร”ป๊อปปี้บอกแกมบังคับฟางจนเฟย์กับเชื่อนต้องแอบขำ
 
 
“แต่ว่าคุณป๊อปปี้เพิ่งบริจาคเลือดมาต้องพักผ่อนเยอะๆนะคะ กลับบ้านเราเถอะค่ะ”แก้วรีบบอก
 
 
 
“พ่อแม่ลูกเค้าอยู่ด้วยกันอย่ามาทำตัวเป็นนางมารมาได้ป่ะ น่ารำคาญ”โทโมะหงุดหงิดว่าใส่แก้ววก่อนจะเดินหนีออกไป แก้วค้อนใส่ทีนึงแต่ไม่พูดอะไร
 
“ชั้นขอนะแก้ว คืนนี้ชั้นขอดูแลลูกๆชั้นหน่อย ถ้าเธอเหนื่อนแล้วเธอกลับไปพักก็ได้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”ป๊อปปี้บอกแก้วก่อนจะนั่งลงข้างฟาง ฟางมาอึ้งๆ
 
 
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วจะเอาเสื้อผ้ามาให้คุณละกันแก้วลาล่ะค่ะ”แก้วเมื่อบังคับป๊อปปี้ไม่ได้ก็ต้องยอมและถอยไป เฟย์และเขื่อนมองแล้วแอบสะใจ
 
 
“เอ่อ พี่ฟางเดี๋ยวเฟย์กับพี่เขื่อนจะไปหาอะไรกินอ่ะเพราพี่เขือนต้องกินยาหลังอาหารด้วย เดี๋ยวเฟย์ซื้อมาเผื่อนะ ป่ะพี่เขื่อน”เฟย์บอกฟางก่อนจะประคองเขื่อนลงไปหาอะไรกินโดยทิ้งให้ป๊อปปี้กับฟางนั่งอยู่ตรงนั้น2คน ทั้งคู่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อจากเฟย์และเขื่อนไป
 
 
 
“ให้ฟินมาหนุนตักชั้นดีกว่าป่ะ”ป๊อปปี้เปิดปากพูดก่อนหลังจากทเงียบกันมานาน
 
 
“ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก ลูกของชั้นชั้นดูแลเค้าได้”ฟางตอบแล้วไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม
 
 
“ตัวเล็กนิดเดียวเดี๋ยวอย่าทำอวดดีไปหน่อยเลยเดี๋ยวก็เหน็บกินอีกหรอก มานี่เถอะน่า”ป๊อปปี้บอกก่อนจะค่อยๆอุ้มฟินมานอนหนุนตักตัวเอง พางอ้าปากหาวออกมาด้วยความเพลียจากเรื่องวุ่นที่ฟาร์มและไหนจะพึ่งบริจาคเลือดออกมาอีก
 
 
“บอกแล้วให้กลับไปพักๆจฝืนตัวเองอยู่ที่นี่ไปให้มันได้อะไรขึ้นมา”ฟางบอกเมือเห็นป๊อปปี้อ้าปากหาว
 
 
“นี่ เฟรมเป็นลูกชั้นนะ เทาน้ก็ชัดเจนแ้วว่าชั้นเป็นพ่อของพวกเค้า เธอจะไล่ชั้นไปทำไมอีก ให้ชั้นได้ทำหน้าที่พ่อดูแลเค้าบ้างเถอะ ต่อจากนี้เฟรมกับฟินจะได้มีพ่อเหมือนคนอื่นซักที หาว”ป๊อปปี้บอกฟางก่อนจะหาวและหลับตาลงด้วยความเพลียโดยที่หนุนซบไหล่ฟาง
 
 
 
“นี่ นาย”ฟางรีบง้างมือจะตี แต่เมื่อมองเห็นป๊อปปี้ที่หลับอยู่และฟินที่นอนหนุนตักพ่อตัวเองหลับทั้งคู่ก็ค่อยๆลดมือลง
 
 
“ชั้นยอมนายวันนึงก็ได้”ฟางพูดน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวฟิน ใช่ป๊อปปี้ต้องการจะดูแลเฟรมกับฟินเท่านั้นจำไว้ฟาง เค้าจะแต่งงานกับแก้ว ส่วนเธอก็เป็นอดีตที่เจ็บปวดของเค้าเท่านั้น
 
 
 
 
 
 
 
“หึ พี่ป๊อปปี้นะพี่ป๊อปปี้ เพลียขนาดนั้นยังจะเฝ้าอีก”แก้วที่ห่วงป๊อปปี้ว่าจะเป็นอะไรก็เดินหงุดหงิดเข้าบ้านมาเพื่อจะอาบน้ำและเตรียมเสื้อผ้าไปให้ป๊อปปี้ที่โรงพยาบาล เธอไม่ยอมหรอกที่จะให้ป๊อปปี้กับฟางอยู่ด้วยกัน ถ้าถ่านไปเก่าคุขึ้นมาล่ะ ไม่ได้นะ
 
“คนเป็นพ่ออยู่เฝ้าลูกไม่เห็นจะแปลกเลย จะเห็นแก่ตัวไปถึงไหนเธอน่ะ”โทโมะที่กลับมาก่อนพูดขึ้นดังมาจากเค้าเตอร์พลางกระดกวิสกี้หมดแก้วตาม
 
“แต่พี่ป๊อปปี้เพลียมากก็ต้องได้พักผอนสิ จะไปทนลำบากเฝ้าทำไมล่ะทีนั่นมีแม่ของเด็กๆเฝ้าแล้วทั้งคน ถ้าว่างมากก็ไปดูแลยัยฟางนั่นสิ จะได้ไม่ต้องเหนือพี่ป๊อปไปเฝ้า”แก้วแว้ดใส่ก่อนจะเดินหนีไป โทโมะคว้าแขนไว้ได้
 
 
“จะไปไหน”โทโมะถามห้วนๆอางไม่พอใจที่เมื่อกี้แก้วแสดงธาตุแท้ที่เห็นแก่ตัวออกมา
 
 
“เก็บกระเป๋า คืนนี้ชั้นจะไปเฝ้าเด็กๆกับพี่ป๊อปปี้”แก้วบอกและพยาามแกะตัวเองออกจากการเกาะกุม
 
 
 
“นี่กลัวผู้ชายเค้าจะหนีไปขนาดต้องไปนอนเฝ้าเลยหรอ นีคงจะไม่มีปัญญาหาเรื่องมาอ้างเพื่อรั้งพี่ชั้นไว้ล่ะสิท่า หึ สงสัยคงกะจะกันท่าพ่อลูกเต็มที่น่ะสิ เธอนี่มันนางมารร้ายจริงๆ พรากลูกพรากพ่อออกจากกัน คนเห็นแก่ตัว ต่อไปก็คงจะใช้ตัวเข้าไปยั่วพี่ชั้น”โทโมะว่าแก้วอย่างเจ็บแสบ
 
 
 
เพียะ
 
 
“ทุเรศ ปากพล่อยๆแบบนายนี่นะ กินเหล้าไปเลยไอ้ขี้เมา”แก้วแว้ดใส่ก่อนจะสะบัดตัวหนีโทโมะอางแรงจนชายหนุ่มที่่เมาอยู่แล้วเซล้มไป โชคดที่เขาเกาะเค้าท์เตอร์ที่นั่งอยู่ไว้ได้ แก้วรีบขึ้นไปบนบ้าน โดยที่โทโมะมองตามอย่างแค้นเคือง
 
 
 
 
 
 
“เห้อ สบายตัวจัง อ้าว ไฟดับหรอเนี่ย”แก้วใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำพลางมาเปิดไฟแต่พบว่าไฟห้องไม่ติด แก้วจึงเดินไปที่ประตูตั้งใจว่าจะไปเอาเครื่องมือตรงชั้นล่างเพื่อมาซ่อม อย่างน้อยเธอก็ซ่อมไปเป็นเพราะพ่อเธอเคยสอนไว้
 
 
“จะไปไหน/ว้าย”แก้วถูกกระชากมาจากประตูอย่างแรงจนแก้วเซไปปะทะแผงอกของผู้บุกรุก แก้วพยายามมองหน้าว่าเป้นใคร และเมื่อแสงจันทร์จากหน้าต่างส่องผ่านเข้ามาทำให้แก้วต้องตกใจ เพราะคนคนนั้นคือโทโมะ นั่นเอง
 
 
“ออกไปจากห้องชั้นนะ นายเมามากแล้ว”แก้วบอกเพราะเวลาโทโมะเมานี่ทำให้เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มอันตรายกว่าปกติซะอีกพลางเดินหนีแต่โทโมะรีบกระชากร่างบางมาแนบลำตัว
 
 
“ทำไม กลัวชั้นหรอ เมื่อกี้ยังอวดเก่งอยู่เลยนิ”โทโมะเยาะแล้วก้มหน้าเข้าใกล้ ทำให้แก้วยิ่งสะบัดตัวหนี
 
“ใครกลัวนาย คนอย่างชั้นไม่มีวันกลัวนายหรอก”แก้วข่มความกลัวไว้ก่อนจะเชิดหน้าสู้โทโมะ
 
 
“ดี ที่ไม่กลัว เพราะคนอย่างเธอเคยกลัวอะไรซะที่ไหนล่ะ ลงมือจะฆ่าได้แม้แต่เด็กตาดำๆได้ลงคอ เธอนี่มันเลือดเย็นจริงๆ”โทโมะว่าแก้ว
 
 
เพียะ
 
 
“หุบปากของนายแล้วออกไปซะ”แก้วสบัดตัวเองออกจากการเกาะกุมแล้วตบโทโมะอ่ย่างแรงก่อนจะออกปากไล่
 
 
“ชั้นน่ะเป็นพวกที่ไม่ยอมใคร ใครดีมาดีตอบ ใครร้ายมาก็ร้ายกลับ”โทโมะพูดจบก็ก้มลงจูบแก้วทันที รสจูบที่รุนแรงและหนักหน่วงไม่มีท่าทีจะหยุดของโทโมะ รสฝาดของวิสกี้ที่แก้วสัมผัสจากลิ้นโทโมะได้ แก้วทุบรัวหลังของโทโมะเพื่อหวังให้เขาหยุด
 
 
“ถุย ไอ้เลว ทุเรศ”เมื่อโทโมะถอนจูบออกมาจากแก้ว แก้วก็พ่นน้ำลายใส่หน้าโทโมะพร้อมกับว่าชายหนุ่มทันที
 
 
“ได้ ปากดีนักใช่มั้ยมานี่”โทโมะพูดจบจัดการกระชากร่างบางของแก้วโยนลงที่เตียงนอนทันที
 
 
“นายจะทำอะไรน่ะ”แก้วเริ่มถอยจนชิดหัวเตียงด้วยความกลัว
 
 
“ชั้นเคยบอกแล้วไง ยิ่งเธอทำลายครอบครัวของฟางมากเท่าไหร่ ชั้นก็จะทำลายเธอให้เท่ากัน หึแค่ว่าเธอก็คงจะไม่สำนึกเพราะหน้าเธอมันหนาเกินเยียวยาสินะ ดี! งั้นก็ใช้ตัวชั้นเนี่ยล่ะลงโทษเธอ”พูดจบโทโมะก็กระชากชุดคลุมอาบบน้ำของแก้วออกเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว แก้ว
ตกใจรีบเอามือมาปกปิดส่วนสำคัญ โทโมะยิ้มเยาะก่อนจะกระชากมือออกแล้วเอามาขึงไว้ข้างลำตัวก่อนจะก้มงซุกไซร้ตามซอกคอขาวเนียนของแก้ว พลางทำรอยเพื่อตีตราว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงของป๊อปปี้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว
 
 
 
 
 
“ปล่อย ชั้นนะ ฮึก”แก้วที่เริ่มกลัวโทโมะร้องไห้ออกมา
 
 
“อะไร ถึงกับร้องไห้เลยหรอ ไปไหนแล้วล่ะคนอวดดีเมื่อกี้นี้”โทโมะเงยหน้ามาพูดก่อนจะก้มลงดูดเม้มยอดอกของหญิงสาวอย่างเมามัน จนแก้วถึงกับร้องคราง โทโมะจูบทำคิสมาร์คไล้ลงมาถึงหน้าท้องแบนเรียบของแก้ว ก่อนจะมาถึงใช้ลิ้นฉกชิมน้ำหวานจากร่องกลีบกุหลาบนั้นของแก้ว
 
 
“อ๊ะ”แก้วร้องครางออกมาด้วยความเสียวโทโมะปล่อยมือแก้วออกก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมดจนเปลือยเปล่า
 
 
“อย่าทำแบบนี้เลย ชั้นกลัวแล้ว”แก้วกลัวจนตัวสั่นพลางพนมมือไหว้ แต่โทโมะมองด้วยสายตาเย็นชา
 
 
 
“แล้วทีหลานชั้นล่ะทำไมถึงไม่คิดจะเข้าไปช่วย เธอต้องชดใช้มัน”พูดจบโทโมะก็แยกขาเรียวของแก้วที่ชิดติดกันแยกออกก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปด้านในอย่างแรงโดยที่ไม่ถนอมเลย
 
 
 
“กรี๊ดด เจ็บ เอาออกไป ฮืออ”แก้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดเพราะมันเป็นครั้งแรกของเธอ แต่โทโมะไม่สนใจกลับกระแทกสะโพกใส่ไปในตัวแก้วอย่างแรงโดยไม่แคร์ว่าแก้วจะเจ็บแค่ไหน เพียงแค่ชายหนุ่มต้องการสั่งสอนผู้หญิงที่ร้ายกาจแบบเธอ
 
 
“เจ็บหรอ มันไม่เท่ากับฟางกับพี่ชั้นต้องเจ็บปวดเรื่องเฟรมหรอก”โทโมะพูดจบก็ขยับสะโพกให้เร็วและแรงโดยไม่สนใจว่าคนข้างล่างจะรู้สึกอย่างไร
 
 
“ฮือ”แก้วที่รู้ชะตาตัวเองก็ได้แต่ร้องไห้สลับกับเสียงครางแห่งความสุขของโทโมะ ครั้งนี้เขาคือผู้ชนะ เธอแพ้อย่างราบคาบ โทโมะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นก่อนจะปล่อนธารสีขาวเข้าไปในร่งของแก้ว แก้วเกร็งไปทั้งตัวจนต้องจิกลงที่แผ่นหลังโทโมะ ก่อนจะเหนื่อยหอบ
 
 
 
“เหนื่อยแล้วหรอนี่เพิ่งจะบทลงโทษบทแรกเองนะ อย่าพึ่งหมดแรงสิ”โทโมะก้มลงกระซิบข้างหูแก้ว แก้วตกใจตาโตหวาดกลัวโทโมะพยายามจะหนี
 
 
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่นะ อื้ออ”แก้วที่ส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัวแล้วร้อง โทโมะเห็นดังนั้นก็รีบจูบปิดปากหญิงสาวก่อนจะเริ่มบทลงโทษบทต่อไปอีกครั้งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวหมอคงต้องให้คนไข้พักที่โรงบาลนี้ซักพักเพื่อรอดูอาการนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ”หมอพูดจบก็เดินออกจากห้องพิเศษของโรงพยาบาลไป ฟางยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งเฝ้าเฟรมที่หลับอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง ป๊อปปี้วางฟินที่นอนตรงโซฟาแล้วก็เดินมาหาฟาง
 
 
“พักผ่อนบ้างเถอะฟาง วันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดจากใจจริงเพราะเขาเห็นฟางคอยจัดการทุกอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดพักเลย
 
 
 
“ถ้านายง่วงนายหลับก่อนเลยก็ได้นะมีเตียงสำรองตรงนั้นกางได้เลย”ฟางบอกแล้วไม่ยอมสบตาป๊อปปี้พลางเดินหนี
 
 
“ไม่ ถ้าเธอไม่ไปนอนชั้นก็ไม่นอน”ป๊อปปี้ตอบแล้วรั้งข้อมือบางเอาไว้
 
 
“เอ้ะ นายต้องพักสิ นายเพิ่งจะเสียเลือดไปนะแ้วเมือกี้ก็อุ้มฟินมาด้วย”ฟางดุแต่แฝงความเป็นห่วงให้ป๊อปปี้
 
 
“แล้วเธอล่ะ เธอพักบ้างเถอะ เหนื่อยมามากแล้ว ถือว่าชั้นขอร้อง”ป๊อปปี้สบตากับฟางนิ่ง เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ตอนนี้ใจเค้าต้องสั่นแบบนี้ ก่อนจะรีบหลบสายตาหันไปกางเตียงสำรองให้ฟาง
 
 
 
“นอนซะ”ป๊อปปี้บอก ฟางค่อยๆเดินมาทีเตยงสำรองแล้วล้มตัวนอน แต่ก็ยังมองป๊อปปี้อยู่
 
 
 
“แล้วนายล่ะ”ฟางถามป๊อปปี้
 
 
“เอ่อ ชั้นนั่งหลับตรงนี้ก็ได้”ป๊อปปี้บอกหลังจากตัวเองมานั่งแทนฟาง ฟางดีดตัวลุกขึ้นทันที
 
 
“ไม่เอานะ ถ้าจะนอนก็นอนพร้อมกัน ถ้าไม่นอนก็ไม่นอนพร้อมกัน เหนื่อยมาทั้งวันละ ชั้นไม่อยากกินแรงใคร”ฟางบ่นยาวจนป๊อปปี้หมั่นไส้ลุกขึ้นมานอนข้างฟางแล้วโอบฟางให้มานอนกับเขา
 
 
 
“ว้าย นี่นายทำอะไรน่ะปล่อยน”ฟางทุบอกป๊อปปี้เบาๆเมื่อถูกร่างสูงรวบไปกอด
 
 
“ก็นอนไง อย่าบ่นเป็นป้าน่านอนดึกหน้าเหี่ยวนะ นอนได้แล้ว”ป๊อปปี้สั่งก่อนหลับตาลงโดนที่กอดฟางไว้ ฟางดิ้นพักนึงแต่เมื่อเห็นป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆก็ค่อยๆหยุดดิ้นก่อนจะหลับตาลงไป 
 
 
วันนี้ใจดีอัฟให้เร็วหน่อยนะ เห็นเกลียดแก้วกันจังเลยจัดบทลงโทษให้แก้วซะเลย555อย่าลืมเม้นกันด้วยนะจ้ะๆ