สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

“ฮึก ฮือ”แก้วนอนขดตัวเองอยู่ในผ้าห่มแล้วร้องไห้ออกมา เธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระได้ซั้กพักหลังจากได้รับบทลงโทษของโทโมะไปเกือบทั้งคืน ทำให้แก้วไม่อาจข่มตานอนหลับลงได้

 

“จะร้องไห้ให้ตัวเองน่าสงสารทำไมห้ะ ตรงนี้ไม่มีพี่ชั้นอยู่ไม่ต้องมาบีบน้ำตา”โทโมะที่ใส่เสื้อผ้าตัวเองเสร็จแล้วก็เดินมาพูดกับแก้วอย่างสมเพช

 

“แก ไอ้ เลว โอ๊ย”แก้วแค้นใจรีบลุกขึ้นมาด่าโทโมะแต่ต้องร้องโอ๊ยเจ็บที่ท้องน้อย ทรุดลงไปนอนกับเตียงตามเดิม

 

 

“เลวอย่างชั้นเจอเลวแบบเธอมันก็แฟร์ละนิ เหอะ อย่ามาทำเป็นปากดี สารรูปตัวเองยังเอาไม่รอดเลย”โทโมะเยาะ

“ชั้นเกลียดแก”แก้วนอนร้องไห้แล้วด่าโทโมะเบาๆ ชายหนุ่มค่อยๆคลานมาหาแก้ว

 

“ชั้นก็เกลียดเธอไม่ต่างกันหรอก นี่เป็นบทลงโทษที่เธอทำร้ายครอบครัวฟาง และถ้ายังคิดจะทำอีก เธอเจอดีกว่านี้แน่”โทโมะกระซิบข้างหูขู่แก้ว

 

 

“อ้อ ชั้นลืมบอกไปว่า ชั้นล่ะชอบการแก้แค้นครั้งนี้ของชั้นจริงๆ คนแรกของเธอไม่ใช่ชายในฝันอย่างพี่ชั้น แต่ต้องกลายเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตอย่างชั้นแทนนี่มันสะใจชะมัด55555”โทโมะหันมาบอกแก้วก่อนจะออกจากห้องก่อนจะหัวเราะอย่างสะใจออกไป

 

 

 

“กรี๊ดดดดด ไอ่เลว ฮือๆ”แก้วหันมาปาหมอนใส่โทโมะแต่ไม่ทันเพราะโทโมะปิดประตูก่อน แก้วกำหมัดแน่นทุบลงบนเตียงอย่างเจ็บใจ

 

 

 

 

 

 

 

“อือ”ฟินตื่นขึ้นมามองไปรอบ ก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่นอนเตียงเสริมคือป๊อปปี้กับฟาง ทั้งคู่กำลังหลับโดยที่ป๊อปปี้ใช่แขนข้างที่ไม่ได้เจาะเลือดให้ฟางหนุนก่อนที่ฟางจะซุกเข้าที่อกป๊อปปี้หลับสนิทอยู่นั้น

 

 

“ฟินน เฟรมหิว”เฟรมที่ขยี้ตาตื่นมาเห็นฟินก็เรียก

 

 

“ชู่ว เฟรม เงียบ เดี๋ยวพ่อกับแม่ตื่น”ฟินบอกมห้เฟรมเงียบแล้วชี้ให้แฝดน้องดูที่ป๊อปปี้กับฟางหลับแล้วก็ยิ้มชอบใจ

 

 

“อรุณสวัสดิ์จ้าเด็กๆ วันนี้น้าเฟย์ซื้อกับข้าวมาเยอะเลยน้า”เฟย์เดินพูดเข้ามาต้องรีบเงียบเมื่อฟินกับเฟรมเอานิ้วแตะที่ปากเพื่อบอกให้เงียบเสียงก่อนจะชี้ให้เฟย์ดูเฟย์อมยิ้มกับภาพพี่สาวตัวเองและป๊อปปี้

 

“เฟย์จ๋า พี่ปวดแขนจังเลยโอ๊ยๆ ขับรถมาอยากมีคนนวดดด”เขื่อนเดินมาอ้อนเฟย์เสียงดังจนเฟย์ตีไปทีนึงทำเอาเขื่อนสะดุ้งก่อนที่จะหันมาเห็นป๊อปปี้กับฟางหลับอยู่ก็ยิ้ม

 

 

“อ้าว เอ่อ มากันนานละหรอ”ป๊อปปี้งัวเงียตื่นมาก็สะดุ้งเมื่อเห็นเฟย์และเขื่อนมองหน้าเขาไหนจะลูกๆที่ตื่นกันหมดแล้ว

 

“นานพอจะแต่งงานกับเฟย์ได้น่ะสิ โอ๊ย”เขื่อนพูดเล่นแต่โดนเฟย์หยิกไปที จนทำให้ฟางตื่นแล้วเมื่อเห็นทุกคนก็รีบถอยตัวเองห่างจากป๊อปปี้ทันที

 

 

“เอ่อ เฟย์กับเขื่อนมาแล้วนายกลับไปได้แล้วล่ะ”ฟางบอก

 

“เดี๋ยวชั้นอาบน้ำเสร็จแล้วชั้นจะมาใหม่นะ”ป๊อปปี้บอกแต่ไม่สบตากับฟางพร้อมกับลุกไปเล่นกับฟินและเฟรม

 

 

 

 

“พ่อฮะ ถ้าผมออกจากโรงบาลแล้วขอไปขี่ม้ากับพ่อนะฮะ ครั้งที่แล้วยังไม่ได้ขี่เลย”เฟรมยิ้ม

 

 

“ขี่ม้าหรอ ฟินขี่ด้วยๆ พ่อขา ฟินก็อยากขี่ม้าๆ”ฟินได้ยินเรื่องขี่ม้า ก็รีบไปอ้อนป๊อปปี้อีกคน

 

 

“เอ่อ เด็กๆแม่ว่าเราอย่าไปรบกวน เอ่อ”ฟางบอกเด็กๆและกำลังนึกว่าจะใช้คำพูดอะไรแทนการเรียกป๊อปปี้ว่าพ่อตามเด็กๆดี

 

 

“พ่ออนุญาตจ้ะ แต่เฟรมต้องหายก่อนนะ คราวนี้นะ พ่อจะพาไปเที่ยวน้ำตกด้วยเลยเอามั้ย”ป๊อปปี้พูด

 

 

“เอาค่า/ครับ”ฟินกับเฟรมพูดพร้อมกันดีใหญ่

 

 

“แต่เด็กจ้ะ คือว่า”ฟางกำลังจะห้าม

 

 

“ตามใจลูกหน่อยสิ อย่าทำตัวเผด็จการเป็นแม่ใจร้ายไปหน่อยเลยน่า”ป๊อปปี้บอก ฟางสบตากับป๊อปปี้ก็รีบเบือนหน้าหนีทันที

 

 

“นะคะแม่ นะคะ”ฟินรีบเข้าไปอ้อนฟาง

 

 

 

“นะครับแม่ น้า”เฟรมช่วยอ้อนแม่อีกแรง

 

 

 

“เอ่อ ก็ได้ๆ”ฟางทนเสียงเว้าวอนไม่ไหวก็รีบบอกเด็กๆยิ่งดีใจใหญ่

 

 

“แต่คราวนี้พี่ฟางต้องไปด้วยนะ คุณแม่ก็ต้องไปกับลูก อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวสุขสันต์”เฟย์ด่วนสรุปให้และไม่วายแซวฟางจนได้

 

 

“ใช่ ไปดูแลลูก”เขื่อนสมทบอีกแรงทำเอาฟางเหวอปฎิเสธไม่ได้ ก่อนจะตบปากรับคำแล้วทำทีไปเข้าห้องน้ำเมื่อสบสายตาคมที่จ้องมองเธออยู่ ป๊อปปี้ที่เห็นฟางเหวอแล้วทำตัวไม่ถูกก็หันหน้าหนีแล้วแอบยิ้มบางๆ หึ ยัยต๊องเอ๊ย

 

 

 

 

 

“อ้าว กลับมาแล้วหรอพี่”โทโมะกำลังเช็คเอกสารเดินกลับเข้าบ้านมาก็ทักป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จก็เดินลงบ้านมาเตรียมตัวจะไปโรงพยาบาล นี่ตั้งแต่เมื่อวานที่ป๊อปปี้กลับมาก็เตรียมจัดโน่นนี่ให้เด็กๆใหญ่ ไม่ค่อยเห่อเล๊ย กับเรื่องลูกน่ะ

 

“อือ ละนี่แก้วไปไหนน่ะ เมื่อวานกลับมาเห็นแม่บ้านบอกว่าแก้วไม่สบายด้วยนิ”ป๊อปปี้ถามหาแก้วทำเอาโทโมะแทบสำลักกาแฟ

 

“ไข้น่ะหรอ สำออยล่ะสิไม่ว่าเห็นเข้าฟาร์มตั้งแต่เช้านั่นละล่ะ”โทโมะพูดถึงแก้วอย่างหงุดหงิด

“เห้อ แกเนี่ยนะ ป่านนี้ยังไม่เลิกเกลียดแก้วเค้าอีกหรอ นี่แกจะเกลียดแก้วไปถึงไหนเนี่ย”ป๊อปปี้บอก

 

“จนกว่ายัยนั่นจะเลิกจับพี่นั่นล่ะ”โทโมะตอบอย่างหงุดหงิดแล้วลุกออกไป ป๊อปปี้มองตามน้องชายละส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะคว้ากุญแจรถออกไป

 

 

 

 

 

“หนูแก้ว น้าว่าหนูพักก่อนเถอะลูก ไม่ค่อยสบายไม่ใช่หรอ”หนึ่งในคนงานพูดขึ้น

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้า เดี๋ยวเหลือตรงนี้อีกนิดก็เสร็จแล้วค่ะแก้วทนได้ น้ากลับไปทำงานของน้าเถอะค่ะ”แก้วยิ้มก่อนจะหันกลับไปกวาดเศษหญ้ากลางแดด สาเหตุที่เธอมาเพราะระหว่างที่ป๊อปปี้ไม่อยู่บ้านมีคนเดียวเท่านั้นล่ะที่เธออยากหลบหน้าไปที่สุด โทโมะไงล่ะ

 

“ดื้อด้าน”เสียงของโทโมะดังขึ้นจนแก้วต้องหันกลับไป

 

“มาทำอะไรที่นี่”แก้วเดินหนีแต่สะดุดถังจะล้ม ดีที่โทโมะคว้าไว้ทัน

 

“นี่เป็น1ในมารยาหลอกพี่ชั้นเลยอยากทดสอบใช้กับชั้นก่อนใช่มั้ย หึ ติดใจชั้นในคืนนั้นแล้วล่ะสิ ความจริงไม่ต้องอ่อยหรอก เดินมาขอกันตรงๆก็ได้”โทโมะพูดยั่วข้างๆหูแก้วทำเอาแก้วสะบัดออกด้วยความรังเกียจ

 

 

เพียะ

 

 

“อย่ามาหลงตัวเองไปหน่อยเลย ทุเรศ”แก้วตบหน้าโทโมะแล้วเดินหนีไป

 

“หึ มารยา”โทโมะเมื่อเห็นว่าแก้วยังปากดีได้อยู่แถมยังตบตัวเองก็เดินกลับบ้านไปตามเดิม

 

 

 

 

“ทานอีกคำนะครับเฟรม จะหมดแล้วเนี่ย”ฟางป้อนข้าวเฟรมอยู่ก็รีบอ้อนเมื่อเห็นว่าเฟรมจะอิ่มแล้ว

 

“ไม่เอาอ่ะ แม่ฟาง เฟรมอิ่มแล้ว”เฟรมดื้อ

 

“งั้นถ้าเฟรมไม่กินต่อจนหมด พ่อก็ไม่เอาของเล่นให้เล่นนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมกับชูหุ่นยนต์ให้เฟรมดู เฟรมดีใจรีบกินข้าวอีกคำที่ช้อนหมดเกลี้ยงก่อนจะรับหุ่นยนต์มาจากป๊อปปี้แล้วเล่นทันที

 

 

“สิ้นเปลือง”ฟางพูดแล้วเชิดใส่ป๊อปปี้

“เธอน่ะขี้งก”ป๊อปปี้เถียงก่อนจะนั่งลงข้างฟาง

 

 

“ละนี่เฟย์ไปรับฟินยังไม่มาอีกหรอ”ป๊อปปี้มองรอบๆไม่เห็นลูกสาวแล้วถามฟาง

 

“ถ้าเห็นก็แปลว่ามาไม่เห็นก็แปลว่าไม่มา”ฟางกวนป๊อปปี้กลับ

 

“นี่เธอ ชั้นถามดีๆนะ”ป๊อปปี้หงุดหงิด

 

“ไม่เอาครับ พ่อกับแม่ไม่ทะเลาะกันสิ นี่โรงบาล คุณพยาบาลบอกว่าถ้าดื้อถ้าเสียงดังคุณพยาบาลจะจับฉีดยาให้หมดเลย”เฟรมพูดแล้วหันกลับไปเล่นหุ่นยนต์ต่อ ฟางไม่รู้จะทำอะไรก็หันไปนั่งปอกแอปเปิ้ลต่อ

 

 

 

“เหนื่อยมั้ยฟาง”ป๊อปปี้มองฟางที่ทำนั่นทำนี่ไม่หยุดก็ถามขึ้น

 

 

“ห้ะ”ฟางเงยหน้ามาเมื่อได้ยินป๊อปปี้พูด

 

 

"เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะฟาง"ป๊อปปี้พูดตามตรง เพราะเมื่อเขามาเจอฟางอีกครั้ง ฟางดูใจเย็นและไม่โวยวายเมื่อเมื่อ6ปีก่อน

 

 

 

 

 

"เราไม่ได้เจอกันมาตั้ง6ปีนะ อไรๆมันก็เปลี่ยนไปสิจะให้ชั้นเป็นแบบเดิมได้ยังไงล่ะ และอีกอย่าง ชั้นต้องดูแลเจ้าแฝดทำงานหาเลี้ยงพวกเค้าอีกนะ

คนมีความรับผิดชอบมากขึ้น มันก็ควรถึงเวลาที่จะโตๆกันได้แล้วสิจะมาโวยวายขี้วีนแบบเดิมแล้วเด็กๆจะอยู่ยังไงล่ะ และอีกอย่างชั้นไม่อยากให้ลูกโต

มาเป็นเด็กมีปัญหา มีแม่นิสัยแย่เป็นตัวอย่างหรอก"ฟางเผลอเล่าเรื่องของเธอออกมาให้ป๊อปปี้ฟังทำให้เอาสะอึก ตลอดเวลาฟางคงทำงานหนักมาก

สินะเพื่อเลี้ยงเด็กๆให้โตมาถึงขนาดนี้เพียงลำพังโดยไม่มีเขา

 

 

 

 

 

“เลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอดเหนื่อยมั้ย”ป๊อปปี้ถามทำเอาฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้จะแคร์เธอเลยเผลอ ทำมีดบาดตัวเอง จู่ๆป๊อปปี้ก็คว้านิ้วฟางที่ถูดมีดบาด

มาดูดหน้าตาเฉยทำเอาฟางหน้าแดง

 

 

 

 

“เอ่อ เลือดหยุดแล้วล่ะ นายกินแอปเปิ้ลมั้ย”ฟางรีบพูดก่อนจะชักมือออกแล้วยัดแอปเปิ้ลเข้าปากป๊อปปี้แทนแล้วส่วนตัวเองก็รีบลุกไปเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

“แน่ะ พ่อเป็นผีดิบ พ่อดูดเลือดแม่ฟางด้วย”เฟรมแซว

 

 

 

 

“เรื่องของผู้ใหญ่น่า แซวนะเราๆ กินแอปเปิ้ลไปเลยเราน่ะๆ”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องยื่นแอปเปิ้ลให้เฟรมกิน ส่วนตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังมีความสุขแบบนี้ หรือว่าลึกๆในใจแล้วเขายัง…..

 

 

 

อัฟเรื่องนี้แล้วอย่าลืมเม้นกะโหวตเรานะ อย่าหายไปๆ