สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
“อาโทโมะ”ฟินกับเฟรมพูดพร้อมกันแล้ววิ่งไปหาโทโมะทันที
 
 
“เจ้าแฝด หนีออกมาอีกแล้วนะ รู้มั้ยคนตามมันเหนื่อยนะเนี่ย”โทโมะเขกหัวหลานตัวแสบทั้ง2อย่างหมั่นเขี้ยวเบาๆ
 
“พวกเราขอโทษฮะ แต่แม่ฟางไล่เรามา แม่ยอกไม่อยากอยู่กับพวกเราแล้ว เราเลยก็ต้องออกมา”เฟรมขอโทษก่อนทำเสียงเศร้าแ้วน้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
“พวกเราก็เลยหนีมา เนี่ยรู้มั้ย ว่าทั้งพ่อและแม่เป็นห่วงพวกเรามากแค่ไหน”โทโมะบอกเด็กๆ
 
 
“พวกเราขอโทษค่ะ แต่พวกเราแค่อยากรู้ว่าทำไมพ่อกับแม่เราถึงไม่อยู่ด้วยกันเหมือนพ่อแม่คนอื่น พวกเราแค่อยากอยู่กับพ่อ อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นบ้าง”ฟินพูดตามจริง โทโมะฟังแล้วก็สงสาร
 
 
“งั้นอาโทโมะจะเป็นเทวดาใจดี1วัน ให้เด็กๆได้อยู่กับพ่อดีมั้ย”โทโมะบอก เด็กๆร้องดีใจ
 
 
“จริงๆนะฮะ”เฟรมถามอีกครั้ง
 
 
“จริงสิเทวดาจะโกหกทำไมล่ะ ป่ะ ไปกันเดี๋ยวก็มืดไปกว่านี้จะกลับฟาร์มลำบาก”โทโมะบอกก่อนจะพาเด็กๆขึ้นรถตัวเองไป
 
 
 
 
 
 
 
“แก เรียกชั้นมาแบบนี้ทำไม ชั้นไม่มีเวลาว่างที่จะมาฟังเรื่องไร้สาระของแกหรอกนะ”ป๊อปปี้ที่ถูกโทโมะโทรตามให้กลับบ้านด่วนเดินเข้าบ้านมาก็เริ่มว่าโทโมะที่นั่งไวห้างที่โซฟาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรทันที
 
 
“เรื่องไร้สาระ แล้วนี่ยังเป็นเรื่องไร้สาระรึเปล่า”โทโมะบอกก่อนจะพาฟินกับเฟรมออกมาจากที่ซ่อน
 
 
 
“พ่อป๊อปปี้”ฟินกับเฟรมวิ่งไปกอดป๊อปปี้อย่างดีใจ แก้วมองภาพนั้นนิดนึงก่อนจะเบือนไปทางอื่น
 
 
“เด็กๆ ไปไหนมารู้มั้ยว่าพ่อเป็นห่วงเราขนาดไหน”ป๊อปปี้บอก แก้วยิ่งได้ยินว่าป๊อปปี้เต็มใจเรียกตัวเองว่าพ่อก็ยิ่งสะอึก
 
 
“พวกเราขอโทษฮะ วันนี้อาโทโมะบอกว่าจะเป็นเทวดาให้พวกเรามาเจอกับพ่อฮะ”เฟรมยิ้มแป้นก่อนจะกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันไปมองโทโมะที่เดินถือขวดน้ำมาดื่มพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี
 
 
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้นอนกับพ่อเนาะ ฟินเฟรม ไปอาบน้ำกัน คืนนี้พ่อจะเล่านิทานให้ฟัง”ป๊อปปี้พยักหน้าให้โทโมะก่อนจะหันไปชวนเด็กๆ
 
 
“เย้ๆๆๆ คืนนี้ผมขอ2เรื่องนะฮะพ่อ”เฟรมอ้อนป๊อปปี้ขณะขึ้นไปบนบ้าน
 
 
 
“หึ เทวดาใจดี ชิ”แก้วที่มองโทโมะอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเบ้ปากใส่
 
 
 
“ถึงชั้นจะเป็นเทวดาสำหรับเด็กๆ แต่ชั้นนี่ล่ะจะเป็นซาตานคอยจัดการคนอย่างเธอเองจำไว้”โทโมะวางขวดน้ำแล้วเดินมาพูดกับแก้วก่อนจะเดินชนไหล่หญิงสาวออกจากบ้านไป
 
 
 
“หึ คิดหรอว่าจะกลัว คนอย่างชั้นไม่มีวันยอมให้นายจัดการฟรีๆหรอก”แก้วพูดไล่หลังอย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางสบายใจได้แล้วนะ เด็กอยู่กับพี่โทโมะตอนนี้ที่ฟาร์ม”เฟย์บอกฟางหลังจากที่เขื่อนบอกกับตัวเอง
 
 
“ห้ะ ที่ฟาร์ม เฟย์เอากุญแจรถมา”ฟางเมื่อได้ยินว่าลูกอยู่กับโทโมะที่ฟาร์มก็รีบจะหยิบกุญแจรถแต่เฟย์คว้าไว้ได้ทัน
 
 
“ไม่ เฟย์ไม่ให้ พี่เขื่อนเอากุญแจมา”พูดจบเฟย์ก็สั่งเขื่อนเอากุญแจมือมาใส่ฟางทันที
 
 
“ว้าย ทำอะไรน่ะ เฟย์ เขื่อน ปล่อยนะ”ฟางดิ้นไปมาโวยวายหลังจากถูกใส่กุญแจมือ
 
 
“ไม่ เฟย์ไม่ยอมหรอก พี่ฟางวันนี้เฟย์ขอล่ะนะ ขอให้หลานได้อยู่กับพ่อเค้าบ้างเถอะ อย่าใจร้ายเลยนะพี่ฟาง อย่างน้อยพวกเค้าก็เป็นพ่อลูกกันนะ ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอก”เฟย์พูด ทำเอาฟางที่ดิ้นโวยวายนิ่งคิดตาม
 
 
 
"ใช่ แค่นี้ก็ยังวุ่นวายไม่พออีกหรอฟาง ขืนฟางไปโวยวายใส่เจ้าแฝดอีกคราวนี้หนีเตลิดไปไกลแล้วโทโมะตามไม่เจออีกจะว่ายังไง"เขื่อนเห็นด้วยกับที่เฟย์บอกก็รีบพูดอีกแรง
 
 
 
“ยอมก็ได้ คืนเดียวเท่านั้นนะ แต่ถ้าบ้านโน้นเค้าทำอะไรลูกพี่อีก พี่จะไม่ยอมพวกเราอีกแล้วนะ”ฟางคาดโทษ เฟย์กับเขื่อนดีใจรีบกอดกันกอนจะยอมปล่อยฟางแล้วให้ฟางไปพักผ่อนข้างในบ้าน โดยไม่วายแอบเอากุญแจรถไปซ่อนเพราะกลัวฟางจะแอบหนีไปตามลูกๆในตอนกลางดึก
 
 
 
“เดี๋ยวนะ ว่าแต่ว่าทำไมพี่เขื่อนถึงมีกุญแจมือแบบนั้นในห้องนอนคะ ตอบมา”เฟย์หันไปดุเขื่อน
 
“ก็เพื่อความซาบซ่านของชีวิตรักไงจ้ะ”เขื่อนยิ้มเจื่อนๆ
 
“อี๋ ไม่คิดเลยนะจะเป็นคนแบบนี้ เฟย์ไปนอนแล้ว คนบ้า ลามก โรคจิต”เฟย์ว่าเขื่อนเป็นชุดก่อนจะหนีเข้าห้องนอนตัวเองไป
 
“ลามก โรคจิต แต่ก็รักเฟย์คนเดียวนะจ้ะ”เขื่อนพูดไล่หลังเฟย์อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกลับเข้าห้องนอนตัวเองไปเหมือนกัน
 
 
 
 
วันต่อมา
 
 
 
แก้วลงมาจากบ้านแล้วต้องชะงักกับภาพที่เห็นคือป๊อปปี้นั่งกินข้าวเช้ากับฟินและเฟรมและพูดคุยอย่างสนุกสนาน หึ พ่อกับลูก อีกหน่อยเค้าคงใจอ่อนกลับไปคืนดีกับฟางและกะกลับไปเป็นครอบครัวอบอุ่น แล้วเธอล่ะ เธอจะอยู่ตรงไหน
 
“ทำไม ถึงกับจุกเลยหรอ ที่เห็นภาพนี้ นี่ถ้าได้ฟางมาเพิ่มอีกคนคงจะเป็นภาพครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ เธอว่ามั้ย”โทโมะมาเห็นแก้วที่ไม่กล้าเข้าไปข้าวในห้องอาหารก็เยาะเย้ยแก้วทันที
 
 
 
 
“หึ คงจะเป็นไปตามที่นายหวังไม่ได้หรอก เพราะยังไง งานแต่งงานของชั้นกับคุณป๊อปก็ต้องเกิดอยู่ดี เห้อ แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของชั้นเนี่ยก็เป็นเครื่องยืนยันแล้วนิว่าตำแหน่งที่ยืนข้างคุณป๊อปปี้ต้องเป็นชั้น จะเป็นใครไปไม่ได้ และยัยฟางก็แค่แฟนเก่าแถมังเคยทำร้ายพี่ป๊อปมาครั้งแล้วครั้งเล่า ยังไงซะพี่ป๊อปก็ไม่มีวันกับไปหายัยนั่นแน่นอน อ่ะ ไหนๆก็ซ้อมเรียกไว้ก่อนเลยสิ ว่า พี่แก้ว”แก้วหันไปย้อนโทโมะอย่างเจ็บแสบ
 
 
“หน้าด้าน นี่เธอ แย่งพรากลูกพรากผัวเค้ามาน่ะ ระวังนรกจะกินหัวเอา”โทโมะกระชากแขนแก้วดึงเข้ามาว่า
 
 
“มันก็เป็นแค่อดีต คุณป๊อปปี้กับยัยนั่น จบกันไปนานแล้ว และตรงนี้ปัจจุบัน มันคือชั้น ไม่ใช่ฟาง จำไว้”แก้วสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของโทโมะแล้วว่ากลับอย่างไม่กลัว ก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อปปี้ที่กำลังกินข้าวกับเด็กๆที่โต๊อาหาร
 
 
“อ้าว แก้วมาพอดี วันนี้ชั้นว่าจะพาเด็กๆเข้าไปดูม้าในฟาร์ม แก้วไปด้วยกันสิ”ป๊อปปี้เอ่ยชวนแก้ว
 
 
“ก็ดีนะคะ น่าสนุกดี”แก้วเห็นป๊อปปี้ที่แม้จะพูดกับเธอแต่เขากลับสนใจแต่ฟินและเฟรมไม่มองเธอเลยก็ฝืนยิ้มหวานและตอบไป
 
 
“ใช่ครับ น่าสนุกดีเหมือนกัน งั้นผมขอไปด้วยอีกคนพี่คงไม่ว่าอะไรนะ”โทโมะเดินเข้ามาพูดแล้วนั่งข้างเด็กๆ
 
 
“เย้ๆ อาโทโมะก็ไป น้าแก้วก็ไป ไปกันหลายๆคนดีจังเลย”เฟรมพูดแล้วยิ้มก่อนจะชวนฟินวิ่งไปหยิบหมวกมาใส่เตรียมออกไปที่ฟาร์มกับป๊อปปี้
 
 
 
 
“เอ้า เด็กๆ อย่าวิ่งนะครับตรงนั้นมันชัน”โทโมะเตือนเด็กๆที่วิ่งซนในทุ่งหญ้าในฟาร์มอย่างสนุกสนาน
 
 
“แหม ทำเป็นมาห่วงหลาน ทำไมไม่รับเป็นลูกตัวเองไปเลยล่ะ”แก้วแขวะเมื่อเห็นโทโมะดูแลใส่ใจฟินและเฟรมอย่างดี
 
 
“พอดีว่ามันเป็นลูกของพี่ชั้นกับคนที่เค้ารัก ชั้นไม่อยากจะตกนรกแบบเธอ เข้าใจหน่อยนะ”โทโมะย้อนใส่แก้วพลางทำหน้าตากวนประสาท
 
 
“มีหลักฐานหรอว่านี่ลูกคุณป๊อปปี้ เผลอๆยัยนันอาจจะท้องกับผู้ชายคนอื่นมาแล้วโดนทิ้งก็ได้ ไม่มีวัน”แก้วเริ่มวีนและเถียงออกไป
 
 
“ถึงไม่มีก็มันใจล้านเปอร์เซนว่าฟางไมมใครนอกซะจากพี่ป๊อปคนเดียวเท่านั้น ทำไม จะกรี๊ดหรอ ไม่พอใจล่ะสิที่สุดท้ายพี่ป๊อปก็ไม่สนใจเธอเลย คงจะงัดหาวิธีกำจัดเด็กๆออกไปล่ะสิท่า เอาสิ ไปบอกพี่ป๊อปปี้ว่าเธออยากให้พี่ชั้นตรวจดีเอ็นเอกับเด็กๆเพราเอไม่เชือวานั่นคือูกของพี่ชั้น น่ะ เอาเลย”โทโมะยิ้มเยาะ แก้วได้แต่ฮึดฮัดทำอะไรไม่ได้ เพราะถึงเธอจะหวงป๊อปปี้มากเท่าไหร่ แต่นี่คือความสุขของป๊อปปี้เธอก็ต้องยอม ขัดใจไม่ได้หรอก
 
 
 
 
 
“อยากขี่ม้ามั้ย เดี๋ยวพ่อพาไปเนาะ”ป๊อปปี้เดินจูงมือฟินกับเฟรมไปที่คอกม้า
 
 
 
“นายครับๆ”คนงานเรียกป๊อปปี้ไปคุยงาน ทำให้จังหวะนั้นป๊อปปี้ละสายตาไปจากเด็กๆ ส่วนโทโมะก็คุยโทรศัพท์อยู่ และฟินที่นั่งเล่นกับลูกวัวและให้
นมมันกินอยู่ก็ลืมหันไปดูเฟรมที่เดินไปที่สระน้ำที่อยู่บริเวณไม่ใกล้ไม่ไกล  แก้วซึ่งเห็นเหตุการณ์กำลังจะเข้าไปห้าม แต่จู่ๆความคิดชั่วร้ายก็แวบเข้าไป
ในหัวทำให้แก้วชะงักหุดเรียกเฟรม จริงสิ ถ้าไม่มีเด็กแฝดนี่ปอปปี้ก็จะไม่ต้องไปยุ่งกับฟาง และยัยฟางก็ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาผูกมัดป๊อปปี้ และเธอก็จะ
ได้แต่งงานกับเขาเหมือนเดิมไม่มีใครมาขวางอีก
 
 
 
 
“เหวออ”เฟรมที่เห็นแมลงปอใกล้ๆสระน้ำก็ต้องร้องออกมาเพราะเด็กน้อยตรงนั้นโดยไม่ทันสังเกตว่ามันชัน ทำให้เด็กน้อยลื่นตกลงไปในสระน้ำทันที
 
 
จ๋อม
 
 
แก้วยืนมองเฟรมตรงน้ำไปต่อหน้าต่อตาแล้วอึ้ง มองเฟรมค่อยยื่นมือออกมาขอความช่วยเหลือพ้นน้ำไปก่อนที่จะจมหายไปแล้วนิ่งเงียบความคิดส่วนดีและส่วนร้ายสับสนตีกันอยู่ในหัว ใจหนึ่งอยากปล่อยเด็กน้อยไป แต่อีกใจกลับคิดถึงว่านี่คือความสุขของป๊อปปี้ เธอจะทำลายมันลงได้จริงหรือ
 
 
 
 
“เฟรมไปไหนแล้วล่ะยัยคางคก”โทโมะวางสายโทรศัพท์หันมาเห็นแต่ฟินเล่นอยู่กับลูกวัว แล้วไม่เห็นเฟรมก็แปลกใจก่อนจะเดินไปหาแก้วที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าสระน้ำ
 
 
“เอ่อ คือ”แก้วอึกอัก ทันใดนั้น หมวกที่เฟรมใส่ก็ลอยมาจากบนผิวน้ำ
 
 
“เห้ย เฟรม”โทโมะมองกลับไปที่สระน้ำเห็นเข้าก็ตกใจสุดขีดเขาสังกหรณ์ใจไม่ดี ตะโกนเสียงดังก่อนจะรีบลงไปในน้ำเพื่อตามหาหลานชาย ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงก็วิ่งมาดูพร้อมกับฟิน
 
 
 
“เฟรมตกน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่แก้ว”ป๊อปปี้หันไปถามแก้ว แก้วส่ายหน้าช้าๆร้องไห้ไม่ยอมพูดอะไร
 
 
 
“เฟรม ทำใจดีๆไว้นะเฟรม”สักพักโทโมะอุ้มเฟรมขึ้นมาจากน้ำรีบผายปอดแล้วตบหน้าหลานชายช้าๆ
 
“เฟรมลูกพ่อ ฟื้นสิ”ป๊อปปี้พูดอยู่ข้างๆพลางกอดฟินที่ร้องไห้แน่น เขาแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นแผลที่หน้าผากของเฟรมมีเลือดออก ออกมา
 
 
“แค่กๆ”เฟรมสำลักน้ำออกมา
 
 
“เฟรม ไม่เป็นไรแล้วนะ”โทโมะยิ้ม แต่จู่ๆก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นเฟรมมีเลือดกำเดาไหลออกมา
 
 
“พ่อฮะ อาโทโมะ ทำไมเลือดผมออกอ่ะ”เฟรมแตะเลือดที่จมูกถามป๊อปปี้และโทโมะ
 
 
“ไปโรงบาลกับพ่อ โทโมะ ออกรถเร็ว”ป๊อปปี้รีบอุ้มเฟรมมาทันทีก่อนจะหันไปสั่งน้องชายให้ไปเอารถมา
 
 
 
“เธอมันเลือดเย็น คิดจะทำร้ายแม้กระทั่งเด็กตัวเล็กๆ”โทโมะมองแก้วด้วยสายตาเย็นชาพูดขึ้นก่อนจะวิ่งตามพี่ชายและหลานสาวตัวเองไป แก้วมองตามแล้วอึ้ง น้ำตาไหลออกมา แค่เพียงความคิดชั่ววูบที่ไม่เตือนเฟรมไปตอนนั้นทำให้เกิดเรื่องได้ขนาดนี้เลยหรอ แก้วทรุดนั่งลงไปกับพื้นร้องไห้เสียใจ
 
 
 
 
 
 
“เฟรมลูกแม่”ฟาง ที่ได้ข่าวจากโทโมะก็รีบมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับเฟย์และเขื่อน
 
 
 
“ทำไมเฟรมยังไม่ออกมาอีกล่ะโทโมะ เฟรมไปทำยังไงถึงได้ตกน้ำ”ฟางถามคำถามรัว
 
 
“พอดีมันเป็นอุบัติเหตุ ความผิดของชั้นเองล่ะที่ปล่อยให้คลาดสายตาไปเอง”โทโมะพูดแล้วโทษตัวเองแต่สายตากลับมองไปที่แก้วที่ยืนข้างป๊อปปี้ด้วยสายตาอาฆาต แก้วรู้สึกตัวก็หลบสายตาโทโมะทันที
 
 
 
เพียะ
 
 
 
“ชั้นอุตส่าห์ไว้ใจนาย ให้เฟรมอยู่กับนายทำไมนายถึงไม่ดูแลลูกให้ดีๆ”ฟางหันไปตบหน้าป๊อปปี้ที่ยืนอยู่
 
 
“ชั้นขอโทษฟาง”ป๊อปปี้ที่ตอนนี้รู้สึกแย่มากที่เผลอปล่อยเฟรมไปก้มหน้ารับผิดจากฟางแต่โดยดี
 
 
“แม่ฟางอย่าทำพ่อป๊อปเลยหนูเองก็ผิดเพราะหนูไม่ดูน้อง ฮือ พ่อแม่อย่าทะเลาะกัน”ฟินที่ร้องไห้เพราะเฟรมแล้วยังมาเห็นฟางตบหน้าป๊อปปี้ต่อหน้าก็จับมือฟางกับป๊อปปี้คนละข้างร้องไห้
 
 
“ชั้นเองก็ผิดที่ปล่อยเฟรมไปเหมือนกัน”โทโมะออกปากอีกคน ฟางมองทั้ง3คนแล้วนิ่งก่อนจะปิดปากร้องไห้ เฟย์รีบเข้ามาปลอบฟางทันที
 
 
 
ผลัก
 
 
 
หมอเดินออกมาจากห้องไอซียูทุกคนรีบเข้าไปหาหมอทันที
 
 
“คุณหมอคะตอนนี้ลูกของชั้นเป็นยังไงบ้างคะ”ฟางถามเสียงสั่น
 
 
“คือตอนที่คนไข้ตกน้ำไปหัวไปกระแทกกับหินในน้ำและทำให้มีเลือดไหลที่หัวออกมา ส่วนเลือดกำเดาไหลอาจเป็นเพราะเกล็ดเลือดคนไข้ต่ำอยู่แล้ว คือตอนนี้ทางโรงพยาบาลเราเลือดกรุ๊บเดียวกับคนไข้ขาดด้วย อยากจะทราบว่าใครกรุ๊ปเลือดเดียวกับคนไข้บ้างครับ”หมอพูดและถามทุกคน
 
 
 
“ชั้นเป็นแม่ให้ชั้นลองดูได้มั้ยคะ”ฟางบอกก่อนจะหายเข้าไปที่ห้องตรวจเลือด
 
 
“เป็นไงพี่ฟาง”เฟย์รีบเข้ามาหา
 
 
“ไม่ผ่านล่ะเฟย์ ฮือ ทำไงดี มันเป็นกรุ๊ปบี บ้านเราไม่มีใครบีเลย ฟินก็เด็กไปที่จะบริจาคได้”ฟางร้องไห้
 
 
 
“หมอครับ ใช้เลือดผมนะครับ เพราะผมกับคนไข้กรุ๊ปเลือดเดียวกัน”ป๊อปปี้ที่ได้ยินฟางพูดก็รีบบอกหมอทันที
 
 
 
อัฟละจ้ะๆ คอมเม้นกันด้วยน้าา