สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
 
“ถึงบ้านลุงแล้วนะเด็กๆ เอาล่ะ เช็ดน้ำตาก่อน มาเดี๋ยวลุงจะพาไปอาบน้ำนะ”ป๊อปปี้พาฟินและเฟรมเข้ามาในบ้าน ก่นจะพาเด็กทั้ง2ขึ้นไปข้างบนเพื่ออาบน้ำ
 
“เดี๋ยวเด็กๆใส่เสื้อผ้าก่อนนะ เดี๋ยวลุงจะพาไปกินข้าวด้านล่าง”ป๊อปปี้จัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เฟรมและฟินก่อนจะพาลงมาข้างล่างซึ่งมีแก้วทำกับข้าวรอเด็กๆไว้อยู่แล้ว
 
“คงจะหิวมาสิท่า กินใหญ่เลย”แก้วยิ้มเมื่อเห็นฟินกับเฟรมกินข้าวอย่างเดียว น่าสงสารจัง พ่อแม่เค้าไปไหนนะถึงทิ้งลูกแบบนี้
 
“เอาล่ะ อิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นเราก็เข้านอนกันไปแล้วเนาะ ดึกละเดี๋ยวพรุ่งนี้ลุงพาไปส่งหาพ่อแม่เรา”ป๊อปปี้บอกเด็กๆ
 
“พวกเรายังไม่ง่วงเลยนิคะ”ฟินบอกขณะนั่งดูการ์ตูนอยู่
 
“แต่นี่มันดึกมากแล้วนะครับ มาเดี๋ยวลุงจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังเนาะ ไปนอนกันเถอะ”ป๊อปปี้บอกเด็กๆ ฟินกับเฟรมจึงยอมขึ้นห้องไปนอนห้องของป๊อปปี้
 
“นิทานไม่ค่อยรู้เรื่องแฮะ แต่ลุงะเล่าเรื่องนี้ละกัน อลิซในดินแดนมหัศจรรย์”ป๊อปปี้นึกขึ้นได้
 
“ดีจัง เล่าเรื่องเดียวกับแม่ฟางชอบเล่าให้ฟังเลย”เฟรมตบมือชอบใจ
 
“ใช่ๆ แม่ฟางบอกว่าเป็นเรื่องที่แม่ฟางชอบมากเลยตั้งแต่เด็กๆแล้ว”ฟินยิ้ม ทำเอาป๊อปปี้ชะงัก อลิซในดินแดนมหัศจรรย์งั้นหรอ ทำไมถึงบังเอิยเป็นเรื่องเดียวกับที่ฟางเคยบอกว่าชอบเลยนะ ละก็แม่ฟาง
 
“พวกเรามีรูปแม่ฟางของพวกเรารึเปล่า”ป๊อปปี้รีบถามก่อนที่เด็กๆจะตาปรือใกล้จะหลับเข้าเต็มที
 
“มีค่ะ แต่อยู่ในกระเป๋าด้านล่าง ตอนนี้ฟินกับเฟรมง่วงแล้ว หาววว”ฟินและเฟรมเริ่มหาว
 
“งั้นนอนหลับก่อนก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเอาให้ลุงดูละกัน”ป๊อปปี้เมื่อเห็นว่าเด็กๆง่วงแล้วก็ไม่อยากเซ้าซี้
 
“จุ๊บพวกเราก่อนนอนได้มั้ยคะพ่อ น้าๆๆ”ฟินอ้อนป๊อปปี้ ป๊อปปี้ชะงัก พ่องั้นหรอ
 
“ใช่ๆ จุ๊บพวกเราก่อนนอนเหมือนแม่ฟางหน่อยนะครับพ่อ น้าๆๆๆ”เฟรมก็ช่วยอ้อนอีกทีนึง ป๊อปปี้ยิ่งเอะใจ พ่องั้นหรอ
 
“คร้าบ ฝันคืนนี้ฝันดีก่อนนอนนะครับลูก”ป๊อปปี้รับมุกแล้วก่อนจุ๊บฟินและเฟรมคนละทีแล้วห่มผ้าห่มให้เด็กๆก่อนะปิดไฟออกห้องไป
 
 
 
“แหม ใจดีจังเลยนะคะคุณพ่อ”แก้วรออยู่หน้าห้องก็แซวป๊อปปี้ยิ้มๆ ป๊อปปี้ยิ้มกลับก่อนจะลูบหัวแก้วอย่างหมั่นเขี้ยว
 
“สงสัยชั้นคงหน้าโหลมั้ง เด็กๆเรียกเป็นพ่อๆใหญ่เลย”ป๊อปปี้บอกแก้ว
 
“ก็รับเป็นลูกเลยสิคะ คุณป๊อปออกจะใจดีเวลาอยู่กับเด็กสองคนนี้นินา”แก้วยิ้มขณะเดินลงมาคุยกันที่ระเบียงบ้าน
 
“ตลกละ พ่อแม่เค้าได้เฉ่งหัวชั้นน่ะสิ งั้นถ้าชั้นเป็นพ่อแก้วก็ต้องเป็นแม่น่ะสิ”ป๊อปปี้แซวแก้วจนแก้วแก้มแดง
 
“คุณป๊อปบ้า แก้วไปนอนแล้ว”แก้วเขินก่อนจะรีบเข้าห้องไป ป๊อปปี้อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ
 
“แม่ฟางงั้นหรอ”ป๊อปปี้นึกถึงที่เด็กสองคนพูดถึงแม่เมื่อกี้นี้แล้วเศร้า ก่อนจะนั่งมองพระจันทร์ตรงระเบียงต่อไป
 
 
 
 
 
“ฟาง พักก่อนก็ได้นะ”โทโมะยื่นน้ำมาให้ฟาง ฟางรับมาดื่ม โทโมะมองฟาง นี่ก็ปาไปตี5กว่าแล้ว ใกล้ะสว่างแล้ว ฟางไม่ยอมทานอะไรเลย ไม่ยอมพัก ตามหาแต่ลูกจนทั่วเมืองเลย
 
“ไม่เป็นไรหรอกโทโมะ ถ้าฟางพักแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกฟางมา ฟางคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าลูกเป็นอะไรไป”ฟางบอกโทโมะก่อนจะดื่มน้ำต่อ
 
“แต่พี่ฟาง เราตามหาจนทั่วเมืองแล้วนะ เรายังหาไม่เจอเลย”เฟย์บอก
 
“มีอยู่ที่นึงที่เรายังไม่ได้ไป”เขื่อนพูดแล้วมองหน้ากับโทโมะจนฟางและเฟย์หันไปมอง
 
“อย่าบอกนะพี่เขื่อนว่าเป็นที่นั่น”เฟย์ถามเขื่อนให้แน่ใจ เมื่อเห็นเขื่อนและโทโมะพยักหน้ากัน เฟย์ถึงกับหันไปหาฟาง มองหน้าพี่สาว ถือว่ารู้กันว่าคือที่ไหน
 
“ต่อให้ลูกจะอยู่ไกลหรือลำบากแค่ไหน ฟางก็จะไปตามลูกกลับมาให้ได้ ฟางบอกแล้วฟางไม่ยอมเสียลูกไปเป็นอันขาด”ฟางตัดสินใจเด็ดขาดก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปที่รถ เมื่อโทโมะเห็นท่าทางเด็ดเดี่ยวของฟางก็เดินตามไปเพื่อขับรถให้ ตามด้วยเขื่อนและเฟย์ที่ตามรถโทโมะไป
 
 
 
 
เอี้ยดดด
 
 
เสียงของรถสองคนมาจอดที่หน้าบ้านป๊อปปี้อย่างดัง ทำเอาแก้วที่ตื่นขึ้นมาทำกับข้าวให้ป๊อปปี้และเด็กๆเดินออกมาจากตัวบ้านทันที
 
“นี่นาย นี่บ้านนะไม่ใช่สนามแข่งรถ มาเอะอะเสียงดังแบบนี้ได้ไง”แก้วเมื่อเห็นเป็นโทโมะก็โวยวายใส่
 
“เงียบเถอะน่า อย่ามาสั่งชั้น หลีกทาง”โทโมะว่าแก้วก่อนจะบอกให้หลีกทางแล้วพาพวกฟางเดินเข้าบ้านไป
 
“นี่นาย จะทำอะไรน่ะ พาพวกยัยนี่เข้ามาวุ่นวายอะไรที่นี่อีกออกไปนะ”แก้วขวางทางสุดฤทธิ์ จนโทโมะหมั่นไส้เข้าไปรวบตัวแก้วเพื่อให้ฟางเดินเข้าไปตามหาลูกในบ้านได้
 
“พี่ฟางดูนั่นสิ”เฟย์รีบชี้ไปที่กระเป๋าเป้ของฟินกับเฟรมที่อยู่ตรงโซฟาทันที
 
“นี่มันของลูกชั้นนิ ฟิน เฟรม”ฟางรีบเข้าไปดูกระเป๋าเป้เด็กก่อนจะตะโกนเรียกลูกๆของตัวเอง
 
“เสียงเอะอะอะไรกันเนี่ย”ป๊อปปี้เดินลงบ้านมาอย่างงัวเงียแล้วบ่น
 
 
เพี้ยะ
 
 
“เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ยโผล่มาก็ตบชั้นถึงบ้าน”ป๊อปปี้โวยวายใส่ฟาง
 
“เอาลูกชั้นคืนมานะ เอาลูกชั้นคืนมา สะใจมากใช่มั้ยที่พรากลูกไปจากชั้น ต้องการอะไรอีกจากชั้น เอาลูกชั้นคืนมานะป๊อปปี้ ฮือ เอาลูกชั้นคืนมา”ฟางเข้าไปทุบป๊อปปี้แล้วร้องไห้ก่อนจะเป็นลมล้มลงไปในอ้อมกอดป๊อปปี้ทันที
 
“เธอ ฟื้นสิ เห้ยย”ป๊อปปี้พยายามเขย่าตัวฟางแต่ก็ไม่ได้สติจนป๊อปปี้ช้อนร่างฟางอุ้มขึ้นไปที่รถทันที
 
“อย่าเป็นอะไรนะฟาง ยัยบ้าเอ้ย”ป๊อปปี้พยามยามเรียกฟางแล้วอุ้มขึ้นไปที่รถเพื่อขับเอาฟางไปที่โรงพยาบาลทันที
 
“คุณป๊อปปี้อย่าไปนะคุณป๊อปปี้”แก้วพยายามเรียกทั้งๆที่ตัวเองยังไม่หลุดจากอ้อมกอดโทโมะ
 
“ร้องไปเถอะ ยังไงพี่ป๊อปปี้ก็ไม่ปล่อยให้ฟางเป็นอะไรแน่ เป็นไงล่ะคู่หมั้น สุดท้ายเค้าก็ไม่แล ไม่เคยจะอยู่ในสายตาเลยสักนิด”โทโมะเยาะเย้ย
 
 
เพี้ยะ
 
 
“พอซักทีได้มั้ย ชั้นไม่อยากฟัง ยังไงคุณป๊อปปี้กับชั้นก็ต้องแต่งงานอยู่ดี ส่วนฟางของนายก็เป็นได้แค่แฟนเก่า แฟนเก่าเท่านั้นจำเอาไว้”แก้วสะบัดตัวหลุดจากโทโมะก็ตะโกนใส่หน้าโทโมะทันที ก่อนที่น้ำตาของแก้วจะไหลออกมา ใช่ โทโมะพูดความจริง ป๊อปปี้ดีกับเธอก็จริง แต่ความรู้สึกนั้นมันเหมือนพี่น้องมากกว่าคนรัก และอีกอย่างป๊อปปี้ไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยซักนิดตลอดที่อยู่ด้วยกันตลอดมา
 
 
เดี๋ยวมาอัฟให้อ่านอีกน้าขอเม้นกะโหวตเยอะๆให้กำลังใจไรเตอร์หน่อยน้าาา