you and me เพื่อนกันตลอดไป

           
   คนทั่วไปมักจะชอบอยู่รวมกับคนอื่นๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน และทำอะไรๆอีกหลายอย่างร่วมกัน แต่ก็มีอีกมากที่คิดว่า การอยู่ร่วมกับคนอื่น มันน่าเบื่อและเซงแซ่เมื่อถูกคนอื่นถามในสิ่งที่ไม่ชอบ ผมคนนึงก็เป็นเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบคนอื่นหรอกนะ เพียงแต่ว่า เวลาที่อยู่กับคนหมู่มาก มันอาจจะ ...
 
                     บ้านโทโมะ
 
เคนตะ // นี่บ้านเหรอวะ [หน้ายังกะไข่ห่าน เมื่อเห็นทรงบ้านแปลกๆ]
 
โทโมะ // ทำไมเหรอ ? [ถามหน้าตาย]
 
เคนตะ // เอ่อ .. ก็ [จิตเริ่มหลุด เมื่อเห็นใบหน้าอันไร้ความกังวลของโทโมะ]
 
เขื่อน // ไอ้เคนตะ พูดกับเจ้าของบ้านดีๆหน่อยสิวะ
 
เคนตะ // ก็คนมันกลัวนี่นา [กระซิบข้างหูเขื่อน]
 
จองเบ // ว่าแต่ ทำไมต้องมาบ้านโทโมะมันด้วยวะ แล้วก็ ยัยทอมสิ้นคิดนี่ด้วย จะพามาทำไมมิทราบ
 
            โพล๊วะ โดนตบเป็นครั้งที่สามของเรื่อง
 
จองเบ // เจ็บนะเว้ย
 
แก้ว // อยากพูดมากเองทำไมล่ะ
 
เคนตะ // อะ .. อุ๊บ [พยายามกลั้นหัวเราะ]
 
จองเบ // เมื่อกี้แกหัวเราะสินะไอ้ลิง
 
เคนตะ // ป่ะป่าว อะฮ่าๆๆๆๆ [พยายามจนถึงขีดจำกัด]
 
จองเบ // ไอ้-ลิง แกตายยยยยย ! [วิ่งไล่เคนตะทันที]
 
ป๊อปปี้ // เบาๆหน่อยสิพวกนาย เดี๋ยวก็โดนด่าเอาหรอก
 
โทโมะ // ไม่เป็นไรหรอก
 
ป๊อปปี้ // เอ๋ ทำไมล่ะ ? 
 
โทโมะ // เพราะฉันอยู่คนเดียวน่ะสิ 
 
 เขื่อน // อ้าว แบบนี้ก็เหงาแย่อ่ะดิ
 
โทโมะ // ไม่หรอก ฉันชินแล้วล่ะ [เดินนำออกอย่างไม่สนใจ]
 
เขื่อน // จึ๋ย อย่างกะบ้านผีสิง [แปลกใจเป็นอย่างมาาก เมื่อเห็นบรรยากาศด้านใน]
 
เคนตะ // เบาๆหน่อยดิวะ เดี๋ยวมันก็ได้ยินเอาหรอก [เข้ามากระซิบด้วยท่าทางตื่นกลัว]
 
แก้ว // นายโทโมะ ไม่คิดจะเปิดหน้าต่างเลยหรือไงห่ะ 
 
โทโมะ // มันร้อนน่ะ [ตอบหน้าตาย]
 
แก้ว // แบบนี้ยิ่งร้อนกว่าอีก
 
เขื่อน // ว้าว ของกินเพียบเลยนี่หว่า [ตื่นเต้นสุดๆเมื่อเปิดตู้เย็นออกมา]
 
ป๊อปปี้ // มีแต่น้ำอัดลมทั้งนั้นเลย
 
โทโมะ // ก็ .. ชอบน่ะ
 
 แก้ว // ทำอะไรอยู่วะ ไอ้จองเบ  
 
จองเบ // ไอ้โทโมะ หนังสือเนี่ย ขอยืมได้ป่ะ [หยิบหนังสือที่อยู่บนชั้นขึ้นมาดู]
 
โทโมะ // ไม่ได้หรอก 
 
จองเบ // เฮ่ย ทำไมวะ ? 
 
แก้ว // ขี้ง๊กจังนะนายน่ะ 
 
โทโมะ // ไม่ได้ขี้ง๊กหรอกนะ แต่ฉันให้ไม่ได้จริงๆ 
 
จองเบ // แต่ว่า .. ฉันอยากอ่านนี่นา 
 
โทโมะ // บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ! [เริ่มเสียงดัง]
 
จองเบ // เอ่อ .. ก็ได้วะ [วางหนังสือลงทันที]
 
เคนตะ // หง๋อยเลยดิวะ ฮ่าๆๆๆ 
 
จองเบ // พูดมากเกินไปแล้วนะ ไอ้ลิง 
 
เขื่อน // นี่ๆ อันเนี่ยคืออะไรเหรอวะ ? [มองไปที่โมเดลชิ้นหนึ่ง]
 
โทโมะ // ห้ามไปแตะมันนะ 
 
เขื่อน // เฮ้ย อย่าทำเป็นง๊กเลยน่า [ไม่ฟังคำเตือนของโทโมะ ก่อนจะยื่นมือไปจับ]
 
         พลั่ก อะโอ๊ยยยยยย 
 
เขื่อน // ทำอะไรวะ ไอ้โทโมะ [หันมาโวย เมื่อถูกกระป๋องน้ำอัดลมเขวี้ยงใส่]
 
เคนตะ // เฮ้ยดูดิ [มองไปที่โมเดล]
 
แก้ว // เจ้านั่น กำลังละลาย
 
ป๊อปปี้ // อะไรน่ะ เมื่อกี้ 
 
จองเบ // กะไว้แล้วเชียว เจ้านี่ เวลาโดนเหงื่อแล้วจะละลายสินะ 
 
เขื่อน // มันคืออะไรวะ ? 
 
จองเบ // ก็กรดเซลริคไง มันอยู่ในน้ำอัดลมน่ะ ไอ้โทโมะ โมเดลนั่นคงจะเคลือบกรดเซลริคไว้สินะ
 
โทโมะ // อืม ... 
 
เขื่อน // แล้ว .. ถ้ามันโดนมือฉันล่ะ 
 
จองเบ // มือแกก็จะละลายเหมือนกับโมเดลยังไงล่ะ เจ้าทึ่ม 
 
เขื่อน // จึ๋ย น่ากลัวชะมัด
 
แก้ว // งั้น .. ขอกลับก่อนล่ะนะ 
 
ป๊อปปี้ // อ้าวแก้ว จะกลับแล้วหรอ 
 
แก้ว // เบื่อพวกเรื่องมากน่ะ 
 
จองเบ - เขื่อน -เคนตะ // เธอ-ว่า-ใคร-น้า ? 
 
แก้ว // ก็ว่าพวกนายนั่นแหละ 
 
โทโมะ // งั้นพวกนายก็รีบกลับไปสิ ฉันอยากอยู่คนเดียว 
 
จองเบ // เฮ่ยไอ้โทโมะ ทีนายมาสิงอยู่บ้านฉัน ฉันยังไม่บ่นสักคำ ทีแบบนี้จะไล่กลับเลยเหรอวะ 
 
เคนตะ // ก็นายมันขี้ง๊กนี่นา 
 
จองเบ // แกว่าใครนะไอ้ลิง  
 
เขื่อน // ก็นายน่ะ เวลาฉันไปเที่ยวบ้านทีไร เอาแต่ไล่ฉันทุกที 
 
จองเบ // บ้านฉันไม่ใช่โรงแรมนะเฟ้ย 
 
ป๊อปปี้ // เอาน่าๆ งั้นโทโมะ พวกเรากลับก่อนล่ะนะ  
 
            คนทั่วไปมักจะชอบอยู่รวมกับคนอื่นๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน และทำอะไรๆอีกหลายอย่างร่วมกัน แต่ก็มีอีกมากที่คิดว่า การอยู่ร่วมกัยคนอื่น มันน่าเบื่อและเซงแซ่เมื่อถูกคนอื่นถามในสิ่งที่ไม่ชอบ ผมคนนึงก็เป็นเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบคนอื่นหรอกนะ เพียงแต่ว่า เวลาที่อยู่กลับคนหมู่มาก มันอาจจะ .. เป็นเรื่องที่ยากไปสำหรับผม