you and me เพื่อนกันตลอดไป

       นี่ก็ใกล้จะถึงช่วงหน้าร้อนแล้ว แต่บรรยากาศยังคงหนาวเย็นอยู่เลย ความเหน็บหนาวของกระแสลมเย็นๆนั้น นับว่าเป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดสำหรับทุกชีวิตที่อยู่ในที่นี้ ต่างคนต่างก็ออกมาส่งท้ายความเย็นยะเยือกของช่วงเวลาฤดูหนาวทั้งนั้น แต่อีกส่วนหนึ่งต่างออกมายินดี เพราะอีกไม่นานก็จะถึงช่วงปิดเทอมหน้าร้อนกันแล้ว

                           ดาดฟ้าของโรงเรียน 

 " กับข้าวไม่อร่อยเลยว่ะ เซงชะมัด " ชายหนุ่มหน้าลิงเอ่ยขึ้น หลังจากที่เขาัตักอาหารเข้าปากไปไม่นาน 

 " ก็อร่อยดีนี่นา ? " เขื่อนกล่าวขึ้น เมื่อลองชิมซุปผักของเคนตะดู เขาเงยหน้ามามองเคนตะ เพื่อให้เขาได้รู้ว่า ซุปที่ถึงแม้จะมีรสอมขมอมหวานเพียงใด เขาก็ยังแสดงให้เห็นว่า ซุปถ้วยนั้นมันอร่อยมากแค่ไหน

 " ก็แน่ล่ะสิ นายชอบผักนี่นา " เคนตะบ่นออกมาด้วยใบหน้าบูดๆ เขารู้อยู่แล้วว่า เจ้าเพื่อนตัวแสบนั่น จริงๆแล้วเขาเป็นยอดนักกินผักตัวยงเลยทีเดียวเชียว 

 " นี่ไอ้ลิง กินๆเข้าไปเถอะน่า " หนุ่มแว่นขี้หงุดหงิดนามว่าจองเบบ่นใส่เจ้าเพื่อนพูดมากอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไร เข้าใช้มือขวาขยับแว่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะใช้ตะเกียบคีมลูกชิ้นอันโปรดเข้าปากของตัวเอง 

 " นี่ไอ้จองเบ ขอลูกชิ้นอันนึงดิ " และเมื่อเห็นลูกชิ้นขนาดพอเหมาะ เคนตะจึงรีบขอความกรุณาจากเพื่อนรักทันที เขาพยายามจะแลกเปลี่ยนซุปผักสุดห่วยของเขา กับสิ่งมหัศจรรย์ของเพื่อนรัก เพื่อใคร่อยากจะชิมเจ้าลูกชิ้นลูกนั้นสักนิด แต่ดูท่าทางแล้ว แผนนี้คงจะไม่เวิร์กสักเท่าไหร่

 " แล้วทำไมไม่ซื้อเหมือนกับฉันล่ะวะ ? " จองเบเริ่มเห็นช่องทางของปัญหานี้ เขาจึงบอกกับบุรษหน้าลิง ถึงเหตุผลที่เขาต้องกินซุปผักอันแสนขมปี๋อยู่คนเดียว

 " นี่ไอ้จองเบ ทำเป็นง๊กไปได้น่า ให้ๆมันไปเถอะ " หญิงสาวคนเดียวของกลุ่ม ที่เฝ้ามองพวกตัวปัญหามานาน เธอเอ่ยขึ้นด้วยคำพูดฮ้วนๆ เพื่อแสดงถึงความรำคาญที่อัดอั้นอยู่ในใจมานาน

 " เธอก็พูดได้นี่ ทำไมเธอไม่ลองกินผักอย่างไอ้เขื่อนดูล่ะ " จองเบบอกกับหญิงสาว เขาพยายามยกเหตุผลส่วนอื่นๆมาอ้าง เพื่อหลอกใช้แก้วให้ทำอะไรแปลกๆดูบ้าง

 " ฉันไม่ยอมกินผักหรอกนะเว้ย " แก้วหันหน้าหนีอย่างไม่พอใจ เธอกอดอกไว้แน่น และแสดงสีหน้าถึงอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย

 " ก็แน่ล่ะสิ ผู้หญิงอะไรกินข้าวเหนียวกับหมูปิ้ง อ้วนตายล่ะ " จองเบหลับตาลงพร้อมกับพูดขึ้นถึงอาหารในจานของแก้ว เขาบอกว่าการที่แก้วทานอาหารแบบนั้น อาจจะเสี่ยงต่อการเป็นโรคอ้วนก็เป็นได้ เพราะถ้าคำนวณแคลลอรี่จากหมูปิ้งและข้าวเหนียวนั้น นับว่า ตัวเลขอาจจะพรุ่งพรวดเลยกราฟไปเลยทีเดียว

 " พลั่ก ! " เสียงตบหัวอันรุนแรงดังขึ้น เมื่อฝามือของหญิงสาวกระทบกับหัวของหนุ่มแว่น เสียงทีี่เกิดขึ้น ทำเอาทุกคนในกลุ่มต้องคิดว่า ไอ้คนที่โดนมันคงจะเจ็บน่าดู

 " เจ็บเว้ย " พูดไม่ทันขาดคำ หนุ่มแว่นจองเบก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ แต่เขาก็ได้แค่โวยวายเท่านั้น

 " โทโมะ ถ้าเอาแต่ดื่มน้ำอัดลมแบบนั้นล่ะก็ ... " หนุ่มหน้าหวานผู้รักสันติเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาสังเกตุเห็นเพื่อนสุดเงียบของเขามานาน จึงไม่รอช้าที่ใคร่จะถามถึงความรู้สึกของเขา เพราะเจ้านั่นเล่นดื่มแต่น้ำกระป๋องลูกเดียว

 " ก็ .. ชอบน่ะ " เป็นคำเดียวที่ออกมาจากปากของหนุ่มสุดขรึม เขาซดน้ำอัดคาร์บอนไดอ๊อกไซด์มาหลายกระป๋องแล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะอ้วกแตกอ้วกแตนออกมาสักนิดเดียว สงสัยบ้านจะผลิตน้ำอัดลมออกมาแน่ๆ แต่มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ เพราะตอนที่แล้ว เราได้ไปเยี่ยมชมบ้านของเจ้านี่มาแล้ว และมันยังสร้างความตกใจให้กับผู้ชมอีกต่างหาก เพราะบ้านหมอนี่ยังกะบ้านผีสิงไม่มีผิด

 " ปล่อยมันบ้าไปคนเดียวเถอะป๊อปปี้ " แก้วบ่นขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เธอมองหน้าบุรุษจอมเงียบอย่างไม่พอใจ เธอไม่ค่อยเข้าใจในความคิดของเขาสักเท่าไหร่ แต่ใจจริงก็อยากจะรู้เหลือเกินว่า ไอ้น้ำอัดลมมันมีดีขนาดนั้นเลยหรือไง

 " ว่าแต่ นี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว พวกนายไม่คิดจะทบทวนอะไรเลยหรือไง ? " หนุ่มแว่นผู้เรียนเก่งที่สุดในกลุ่มกล่าวขึ้น เพราะการจะก้าวเข้าสู่ช่วงปิดเทอมหน้าร้อนได้นั้น จำเป็นจะต้องผ่านการสอบกลางภาคไปซะก่อน

 " เรื่องนั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายเถอะ " เคนตะโยนความเป็นห่วงนั้นออกไป เขาบอกกับทุกคนว่า ยังไงๆ เขาก็มีผู้เชี่ยวชาญที่พร้อมจะให้เข้าลอกเสมอ

 " คิดจะลอกการบ้านฉันล่ะซิท่าไอ้ลิง ไม่มีทางหรอกเฟ้ย " จองเบโวยใส่ด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาบอกกับเคนตะเหมือนกับรู้ว่า เพื่อนหน้าลิงของเขาจะต้องทำแบบนั้นแน่ๆ

 " นี่ๆ นายน่ะเก่งที่สุดไม่ใช่เหรอไง เพราะฉะนั้นนายก็ต้องช่วยคนที่อ่อนแออย่างพวกฉันสิฟระ "       คำพูดล้วกๆแต่แฝงถึงการเอาตัวรอดอย่างดีเยี่ยมได้ออกมาจากปากของหนุ่มน้อยที่ชื่อว่าเขื่อน เขาบอกว่า จองเบเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอ่อนแอ และเมื่อเขาแข็งแกร่งที่สุด ก็น่าจะหันมาสนใจคนปัญญานิ่มทางนี้บ้าง

 " เออ ก็จริงวะ เฮ้ยไม่ใช่เฟ้ย ถ้าอยากจะเรียนเก่ง พวกนายก็หัดอ่านหนังสือเอาเองสิวะ " จองเบบอกกับเพื่อนของเขาถึงเรื่องความพยายามในการสอบกลางภาค และมันค่อนข้างจะแน่นอน เพราะถ้าเกิดเพื่อนของเขาตั้งใจอ่านหนังสือ สักวัน ตัวหนังสือพวกนั้นก็อาจจะช่วยให้เขาสอบได้คะแนนดีๆก็ไ้ด้

 " เฮ้อ .. อิ่มจัง " เสียงอันน่าเบื่อดังขึ้น พร้อมกับเสียงล้มลงกับพื้นเพดานของตึกเรียน เป็นโทโมะนั่นเอง เขานอนลงกับพื้นหลังจากที่ดื่มน้ำอัดลมแก้วที่ห้าสิบเสร็จ

 " จะมีแต่หมอนี่ๆล่ะน่า ที่ไม่สนใจอะไร " แก้วบ่นขึ้นเล็กน้อย เธอมองไปที่ใบหน้าของโทโมะอย่างแปลกใจ ในขณะที่ทุกคนกำลังเครียดเรื่องสอบอยู่นั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กังวลเลยสักนิดเดียว

 " ทำไมถึงได้ทำท่าทางสบายใจแบบนั้นล่ะ ? " ป๊อปปี้เอ่ยถามหนุ่มที่นอนอยู่กับพื้น ถึงความรู้สึกของเขาในตอนนี้

 " ถ้าืำพลาดแล้วจะได้อะไรล่ะ แล้วถ้าทำได้ มันจะได้อะไรขึ้นมา " หนุ่มสุดขรึมกล่าวขึ้น ด้วยประโยคที่ยากจะเข้าใจได้ และถ้ากลับมาทบทวนอีกครั้ง บางที เขาอาจจะพูดถึงการสอบครั้งนี้ก็ได้

 " พูดอะไรวะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด " เขื่อนพูดขึ้นด้วยท่าทางสงสัย

 " สงสัยจะดื่มน้ำอัดลมจนเพ้อ " เคนตะบอกกับทุกคน 

 " นั่นสินะ " แก้วก็เห็นด้วยกับความคิดของเคนตะ พร้อมกับส่งหมูปิ้งเข้าปากอันเรียวเล็กของเธอ

        สายลมอันเย็นยะเยือกพัดผ่าน ณ ที่แห่งนั้นไป สายลมแรงที่นำเอาความทุกข์เศร้าของคนเหล่านั้นไปด้วย แม้ว่าจะเป็นช่วงที่กำลังเครียดก็ตาม มันก็อาจจะไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่กำลังรอพวกเขาอยู่ก็ได้