you and me เพื่อนกันตลอดไป

           

   คนทั่วไปมักจะชอบอยู่รวมกับคนอื่นๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน และทำอะไรๆอีกหลายอย่างร่วมกัน แต่ก็มีอีกมากที่คิดว่า การอยู่ร่วมกับคนอื่น มันน่าเบื่อและเซงแซ่เมื่อถูกคนอื่นถามในสิ่งที่ไม่ชอบ ผมคนนึงก็เป็นเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบคนอื่นหรอกนะ เพียงแต่ว่า เวลาที่อยู่กับคนหมู่มาก มันอาจจะ ...

 

                     บ้านโทโมะ

 

เคนตะ // นี่บ้านเหรอวะ [หน้ายังกะไข่ห่าน เมื่อเห็นทรงบ้านแปลกๆ]

 

โทโมะ // ทำไมเหรอ ? [ถามหน้าตาย]

 

เคนตะ // เอ่อ .. ก็ [จิตเริ่มหลุด เมื่อเห็นใบหน้าอันไร้ความกังวลของโทโมะ]

 

เขื่อน // ไอ้เคนตะ พูดกับเจ้าของบ้านดีๆหน่อยสิวะ

 

เคนตะ // ก็คนมันกลัวนี่นา [กระซิบข้างหูเขื่อน]

 

จองเบ // ว่าแต่ ทำไมต้องมาบ้านโทโมะมันด้วยวะ แล้วก็ ยัยทอมสิ้นคิดนี่ด้วย จะพามาทำไมมิทราบ

 

            โพล๊วะ โดนตบเป็นครั้งที่สามของเรื่อง

 

จองเบ // เจ็บนะเว้ย

 

แก้ว // อยากพูดมากเองทำไมล่ะ

 

เคนตะ // อะ .. อุ๊บ [พยายามกลั้นหัวเราะ]

 

จองเบ // เมื่อกี้แกหัวเราะสินะไอ้ลิง

 

เคนตะ // ป่ะป่าว อะฮ่าๆๆๆๆ [พยายามจนถึงขีดจำกัด]

 

จองเบ // ไอ้-ลิง แกตายยยยยย ! [วิ่งไล่เคนตะทันที]

 

ป๊อปปี้ // เบาๆหน่อยสิพวกนาย เดี๋ยวก็โดนด่าเอาหรอก

 

โทโมะ // ไม่เป็นไรหรอก

 

ป๊อปปี้ // เอ๋ ทำไมล่ะ ? 

 

โทโมะ // เพราะฉันอยู่คนเดียวน่ะสิ 

 

 เขื่อน // อ้าว แบบนี้ก็เหงาแย่อ่ะดิ

 

โทโมะ // ไม่หรอก ฉันชินแล้วล่ะ [เดินนำออกอย่างไม่สนใจ]

 

เขื่อน // จึ๋ย อย่างกะบ้านผีสิง [แปลกใจเป็นอย่างมาาก เมื่อเห็นบรรยากาศด้านใน]

 

เคนตะ // เบาๆหน่อยดิวะ เดี๋ยวมันก็ได้ยินเอาหรอก [เข้ามากระซิบด้วยท่าทางตื่นกลัว]

 

แก้ว // นายโทโมะ ไม่คิดจะเปิดหน้าต่างเลยหรือไงห่ะ 

 

โทโมะ // มันร้อนน่ะ [ตอบหน้าตาย]

 

แก้ว // แบบนี้ยิ่งร้อนกว่าอีก

 

เขื่อน // ว้าว ของกินเพียบเลยนี่หว่า [ตื่นเต้นสุดๆเมื่อเปิดตู้เย็นออกมา]

 

ป๊อปปี้ // มีแต่น้ำอัดลมทั้งนั้นเลย

 

โทโมะ // ก็ .. ชอบน่ะ

 

 แก้ว // ทำอะไรอยู่วะ ไอ้จองเบ  

 

จองเบ // ไอ้โทโมะ หนังสือเนี่ย ขอยืมได้ป่ะ [หยิบหนังสือที่อยู่บนชั้นขึ้นมาดู]

 

โทโมะ // ไม่ได้หรอก 

 

จองเบ // เฮ่ย ทำไมวะ ? 

 

แก้ว // ขี้ง๊กจังนะนายน่ะ 

 

โทโมะ // ไม่ได้ขี้ง๊กหรอกนะ แต่ฉันให้ไม่ได้จริงๆ 

 

จองเบ // แต่ว่า .. ฉันอยากอ่านนี่นา 

 

โทโมะ // บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ! [เริ่มเสียงดัง]

 

จองเบ // เอ่อ .. ก็ได้วะ [วางหนังสือลงทันที]

 

เคนตะ // หง๋อยเลยดิวะ ฮ่าๆๆๆ 

 

จองเบ // พูดมากเกินไปแล้วนะ ไอ้ลิง 

 

เขื่อน // นี่ๆ อันเนี่ยคืออะไรเหรอวะ ? [มองไปที่โมเดลชิ้นหนึ่ง]

 

โทโมะ // ห้ามไปแตะมันนะ 

 

เขื่อน // เฮ้ย อย่าทำเป็นง๊กเลยน่า [ไม่ฟังคำเตือนของโทโมะ ก่อนจะยื่นมือไปจับ]

 

         พลั่ก อะโอ๊ยยยยยย 

 

เขื่อน // ทำอะไรวะ ไอ้โทโมะ [หันมาโวย เมื่อถูกกระป๋องน้ำอัดลมเขวี้ยงใส่]

 

เคนตะ // เฮ้ยดูดิ [มองไปที่โมเดล]

 

แก้ว // เจ้านั่น กำลังละลาย

 

ป๊อปปี้ // อะไรน่ะ เมื่อกี้ 

 

จองเบ // กะไว้แล้วเชียว เจ้านี่ เวลาโดนเหงื่อแล้วจะละลายสินะ 

 

เขื่อน // มันคืออะไรวะ ? 

 

จองเบ // ก็กรดเซลริคไง มันอยู่ในน้ำอัดลมน่ะ ไอ้โทโมะ โมเดลนั่นคงจะเคลือบกรดเซลริคไว้สินะ

 

โทโมะ // อืม ... 

 

เขื่อน // แล้ว .. ถ้ามันโดนมือฉันล่ะ 

 

จองเบ // มือแกก็จะละลายเหมือนกับโมเดลยังไงล่ะ เจ้าทึ่ม 

 

เขื่อน // จึ๋ย น่ากลัวชะมัด

 

แก้ว // งั้น .. ขอกลับก่อนล่ะนะ 

 

ป๊อปปี้ // อ้าวแก้ว จะกลับแล้วหรอ 

 

แก้ว // เบื่อพวกเรื่องมากน่ะ 

 

จองเบ - เขื่อน -เคนตะ // เธอ-ว่า-ใคร-น้า ? 

 

แก้ว // ก็ว่าพวกนายนั่นแหละ 

 

โทโมะ // งั้นพวกนายก็รีบกลับไปสิ ฉันอยากอยู่คนเดียว 

 

จองเบ // เฮ่ยไอ้โทโมะ ทีนายมาสิงอยู่บ้านฉัน ฉันยังไม่บ่นสักคำ ทีแบบนี้จะไล่กลับเลยเหรอวะ 

 

เคนตะ // ก็นายมันขี้ง๊กนี่นา 

 

จองเบ // แกว่าใครนะไอ้ลิง  

 

เขื่อน // ก็นายน่ะ เวลาฉันไปเที่ยวบ้านทีไร เอาแต่ไล่ฉันทุกที 

 

จองเบ // บ้านฉันไม่ใช่โรงแรมนะเฟ้ย 

 

ป๊อปปี้ // เอาน่าๆ งั้นโทโมะ พวกเรากลับก่อนล่ะนะ  

 

            คนทั่วไปมักจะชอบอยู่รวมกับคนอื่นๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน และทำอะไรๆอีกหลายอย่างร่วมกัน แต่ก็มีอีกมากที่คิดว่า การอยู่ร่วมกัยคนอื่น มันน่าเบื่อและเซงแซ่เมื่อถูกคนอื่นถามในสิ่งที่ไม่ชอบ ผมคนนึงก็เป็นเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบคนอื่นหรอกนะ เพียงแต่ว่า เวลาที่อยู่กลับคนหมู่มาก มันอาจจะ .. เป็นเรื่องที่ยากไปสำหรับผม