เจ็บคนเดียวก็พอ

เจ็บคนเดียวก็พอ

 

 

 

 

 

"โทโมะ!!ไปทำอะไรมาทำไมหน้าซีดขอบตาดำอย่างนี้อ่ะ..." แก้วเอามือมาพลิกหน้าผมหันซ้ายหันขวาไปมาอยู่หลายๆรอบ

 

 

   ใช่แล้วล่ะตอนนี้ผมกำลังจะเดินเข้าห้องสอบในเช้าวันนี้พร้อมกับ...แก้ว ซึ่งเจ้าตัวกำลังคุยโทรศัพท์แต่พอเห็นผมเดินมาแก้วก็รีบกดวางสายทัน ถ้างั้นผมขอคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าแก้วเองก็จะยังมีใจให้ผมอยู่แต่...มันจะเป็นไปได้ไงในเมื่อตอนนี้แก้วมีเค้าคนใหม่แล้ว...

 

 

"เปล่าหรอกโมะแค่อ่านหนังสือดึกไปหน่อยน่ะ...ไปก่อนนะ" ผมตัดบทสั้นๆก่อนจะปัดมือแก้วออกเบาๆแล้วรีบก้าวขายาวๆ

 

 

"เดี๋ยวก่อนโมะ...แล้วโมะจะไหวหรอวันนี้มีสอบด้วย" แก้ววิ่งมาดักหน้าผมไว้ก่อนจะแสดงท่าทีพร้อมแววตาที่บ่งบอกว่าแก้วกำลังเป็นห่วงผม

 

 

"ไหวสิ..." ผมตอบไปสั้นๆทั้งๆที่ผมอยากจะคุยกับเธอให้มากกว่านี้แต่ผมจะทำได้อย่างไง...

 

 

"แก้วเป็นห่วงโมะนะ..." จู่ๆแก้วก็พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้ผมสะอึกไปนิดๆก็จะแคล่นหัวเราะ

 

 

"ฮ่ะๆเป็นอะไรมากรึเปล่า...ไม่ต้องมาห่วงโมะหรอก" ผมบอกก่อนจะเดินหนีแก้วอีกรอบแต่ในใจของผมก็ยังนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของแก้วอยู่...

 

 

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอเธอ ห่วงแค่คนของเธอได้ไหม
มาอะไรกับคนอย่างฉัน ช่างมันไม่เป็นไร
ให้เธอเป็นสุขกับเขาไป เจ็บคนเดียวก็พอ

 

 

"ทำไมโมะพูดอย่างงั้นล่ะ" แก้วตะโกนไล่หลังผมมมาส่วนตัวผมหยุดเดินแต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้ามามองแก้วอีกครั้ง

 

 

"ก็แล้วทำไมโมะจะพูดไม่ได้ล่ะ"

 

 

"โมะก็เพื่อนแก้วนะ...แก้วก็ต้องเป็นห่วงโมะสิ" แก้วพูดเสียงอ่อย...ผมได้แต่ยืนเจ็บจี๊ดที่หัวใจตัวเองก็เพราะไอ้คำว่าเพื่อนเนี่ยสิจะย้ำทำไมหลายๆรอบ

 

 

ไม่เข้าใจ...

 

 

"ไม่ต้องย้ำได้มั้ยแก้ว...พอเหอะ" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปต่อโดยไม่คิดจะหันไปมองแก้วอีกเลย...

 

 

"หมายความว่าอย่างไง..."

 

 

ขอทำใจก่อนนะ...

 

 

   หลังจากที่สอบเสร็จผมก็รีบออกจากห้องทันทีแอบเห็นว่าแก้วยังนั่งสอบอยู่...รีบออกตอนนี้นั่นแหละดีแล้วจะได้ไม่ต้องเจอแก้วอีก...ผมไม่ใช่ว่าเป็นพวกจมอยู่กับความหลังนะแต่ผมแค่'รัก'แก้วมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง...ผมเลยยังทำใจไม่ได้ซะที แล้วยิ่งต้องมาเจอกันทุกๆวันแบบนี้ผมคงจะทำใจได้หรอก

 

 

   ตอนนี้ผมมานั่งเก็บตัวเงียบอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนในมหาลัยกำลังคิดอยู่ว่าผมจะไปไหนดีที่ไม่ทำให้นึกถึง...แก้ว เพื่อนผมก็ไม่ค่อยจะมีถึงมีมันก็คงจะไม่ไปกับผมหรอกมันคงจะอยู่กับแฟนมันโน่น

 

 

"โทโมะ!!" ระหว่างที่ผมมาเดินห้างเพื่อที่จะฆ่าเวลาทิ้งไปวันๆเสียงใสๆที่ผมยังจำได้ดีว่าเป็นเอ่ยขึ้นพร้อมๆกับเจ้าตัวและ...คนข้างกาย

 

 

โลกกลมจริงๆ...

 

 

"หวัดดีโทโมะ^^"

 

 

"หวัดดีครับพี่จงเบ" ผมเอ่ยทักคนที่มาคู่กับแล้วใช่แล้วล่ะพี่ลงเบเป็นแฟนของแก้วทั้งคู่ดูจะรักกันมากแต่มันก็ไม่มากเท่ากับที่ผมรัก...

 

 

"เป็นไงทำข้อสอบได้มั้ย" แก้วเอ่ยผมด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างเคย...เธอคงจะมีความสุขดีส่วนผมน่ะหรอก็เจ็บไปตามเคยสิครับ

 

 

"ก็พอทำได้...แก้วล่ะ"

 

 

"โอเคเลยล่ะพอดีว่าพี่จงเบช่วยติวให้น่ะ...ขอบคุณมากๆๆๆนะคะพี่จงเบ^^" ประโยคแรกแก้วพูดกับผมแต่ประโยคแก้วหันไปคุยกับเค้าก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้

 

 

"ครับ^^" ตกลงผมจะต้องทนดูทั้งคู่หวานกันซะให้พอก่อนใช่มั้ยแล้วผมถึงจะไปได้-*-

 

 

"แก้วว่าเราไปนั่งทานไอศครีมอร่อยๆกันดีกว่าค่ะ" แก้วหันไปอ้อนพี่จงเบ...เค้าจะอยู่ด้วยกันแล้วผมจะอยู่ไปทำไม...

 

 

"เอ่อ...งั้นโมะขอตัวก่อน"

 

 

"เดี๋ยวสิโมะ...ไปด้วยกันเนี่ยแหละ" ว่าจบแก้วก็เดินลากแขนผมกับพี่จงเบไปทันทีผมก็คิดจะปฏิเสธหรอกนะแต่พี่จงเบแกพยักหน้าให้ไปๆเหอะผมก็เลยยอมโดนลากไปอย่างเงียบๆ

 

 

   ตอนนี้ทั้งผม แก้วแล้วก็พี่จงเบนั่งอยู่ในร้านไอศครีมแล้วดูพี่จงเบจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร...ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรนะแต่เท่าที่รู้มาพี่จงเบแกไม่ชอบทานไอศครีมซึ่งต่างจากแก้วโดยสิ้นเชิง ส่วนผมน่ะหรอแก้วชอบอะไรผมก็ชอบหมดแหละถึงแม้ว่าการแสดงอออกมันจะไม่ใช่

 

 

"โมะลองชิมนี่สิโครตอร่อยเลยคิกๆ^^" แก้วตักไอศครีมของตัวเองมาป้อม(ยัดใส่ปาก)ผม...แก้วลืมไปรึเปล่าว่ายังมีพี่จงเบอยู่อีกคนน่ะ...

 

 

"อืมก็อร่อยดีนะ" ผมตอบสั้นก่อนจะเสมองพี่จงเบที่นั่งทำหน้าไม่พอใจผมอยู่

 

 

ผมรู้ตัวหรอกว่าทำอะไรลงไป...

 

 

"ดูแก้วจะสนิทกับโทโมะยังเลยเนอะ" จู่ๆพี่จงเบก็พูดขึ้นมาในระหว่างที่ผมเผลอนั่งมองหน้าแก้วไปซะนานเลย

 

 

"ฮ่าๆก็แน่สิคะเรารู้จักกันมานานแล้ว" แก้วตอบเสียงใสก่อนจะตักไอศครีมเข้าปากโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ผม(อาจจะ)กำลังมีเรื่องพี่จงเบอยู่

 

 

"'เพื่อนรัก'...'รักเพื่อน'อะไรอย่างนี้รึเปล่าฮ่าๆๆ" ผมพอจะดูออกว่าถึงแม้ว่าพี่จงเบจะหมายถึงความรู้สึกของผมกับแก้ว

 

 

ถึงเขาจะไม่บอก ฉันว่าเขาก็คงต้องคิด
และเขาคงไม่ผิด ถ้าคิดระแวงขึ้นมา อย่าให้มันสายเกินไป

 

 

"ตลกจริงๆพี่จงเบ...ไม่ใช่ซะหน่อย" แก้วถอนหายใจก่อนจะนั่งก้มหน้าไปเงียบๆ

 

 

"ฮ่าๆแค่นี้ก็งอนด้วยพี่ไม่ง้อดีกว่าขี้เกียจง้อแล้ว^^" พี่จงเบก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าแก้วดูไกลๆแล้วเหมือนว่าทั้งคู่กำลังหอมแก้มกันแต่มันไม่ใช่นะ...!!

 

 

   หลังจากที่พวกเรา??ทานไอศครีมเสร็จก็เดินออกมาที่ลานจอดรถ แก้วเดินจับมือมากับพี่จงเบส่วนผม...ขอเดินตามหลังมาเงียบๆดีกว่า ไม่อยากเป็นส่วนเกืนไปมากกว่านี้...

 

 

"โมะจะกลับได้หรอฝนตกซะขนาดนี้?" แก้วเอ่ยถามผมก่อนที่เธอจะขึ้นรถของพี่จงเบส่วนผมขี่มอเตอร์ไซค์มา

 

 

"แก้ว...พี่ว่าเรารีบกลับเหอะเย็นแล้วนะ" พี่จงเบเร่งรัดให้แก้วขึ้นรถไปแต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจเลย...

 

 

"ใช่ๆแก้วกลับไปเหอะ...โมะกลับได้" ผมพูดออกไปทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยด้ววยซ้ำว่าจะกลับได้จริงๆรึเหล่า...

 

 

ทำไมฝนต้องมาตกวันนี้ด้วยว่ะ!!

 

 

"ได้ไงอ่ะฝนตกแรงจะจะตาย" แก้วสะบัดตัวออกจากแขนพี่จงเบก่อนจะเดินมาลากแขนผมไปยังรถของพี่จงเบ...

 

 

"ไม่เอานะแก้ว..." ผมจับมือแก้วแล้วส่งสายตาดุๆไปนิดๆ

 

 

   สุดท้าย...ผมก็มาถึงคอนโดของตัวเองโดยที่...พี่จงเบกับแก้วมาส่ง ทั้งๆที่ผมบอกแล้วว่าไม่เอาๆแต่เจ้าตัวก็ยังยืนยันว่าจะให้พี่จงเบมาส่งผมให้ได้มิเช่นนั้นเจ้าตัวจะนั่งรถตากฝนไปกับผมด้วย-*-

 

 

ดื้อจริงๆสมแล้วที่เป็นลิงหลงฝูงแล้ว><

 

 

"เดี่ยวเอาไว้แก้วว่างๆจะมาหาโมะบ่อยๆนะ^^" แก้วพูดในขณะที่เดินมาส่งที่หน้าห้องผมโดยที่พี่จงเบรออยู่ที่รถ...

 

 

"ไม่ต้องหรอกโทร.มาหาโมะก็ได้เดี๋ยวโมะไปหาแก้วเอง" ผมบอกเบาๆก่อนจะเปิดประตูห้องตัวเองแต่ก็ยังไม่ได้เลยเข้าไป

 

 

แค่โทรคุยก็พอ ไม่จำเป็นอย่ามาได้ไหม
เพราะว่าความเห็นใจ เพราะว่าความผูกพัน ยิ่งทำให้ฉันลำบาก

 

 

"อ้าวทำไมล่ะ...เดี๋ยวนี้โมะทำตัวแปลกๆนะ"

 

 

 

 

 

+ + + + + + +

เราแวะมาอัพแล้วนะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะมาอพัเรนื่องอื่นให้แล้วกันนะคะ บายค่ะฝันดี^^