เจ็บคนเดียวก็พอ

เจ็บคนเดียวก็พอ

 

 

 

 

 

"โทโมะ...ฮึกๆ" ทันทีที่ผมเปิดประตูออกมาร่างบางก็โผลเข้ากอดผมพร้อมปล่อยแรงสะอื้นตัวโยน

 

 

ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร...และเธอมาที่นี่ทำไม...

 

 

"เป็นอะไรหรอแก้ว" ผมเอ่ยถามแก้วที่ยังคงยืนสะอื้นซบอกของผมอยู่

 

 

"ฮึกๆ..." เจ้าตัวก็ยังคงเงียบส่วนผมก็ทำได้แค่ปลอบตามประสา'เพื่อนรัก'ก็เท่านั้น

 

 

คิดอะไรของเธอ ถึงยังเดินกลับมาตรงนี้
รู้ไหมมันไม่ดี รู้ไหมมันไม่ควร เมื่อเธอมีเขาคนใหม่

 

 

"ไม่เอาน่ามีอะไรก็พูดสิมัวแต่ร้องไห้อยู่ได้เดี๋ยวไม่สวยนะ^^" ผมยีหัวเธอเบาๆอย่างที่ผมชอบทำเป็นประจำไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน

 

 

ผมยังเหมือนเดิมทุกอย่างรวมทั้งความรู้สึกด้วย...

 

 

"เค้าฮึก...เค้านอกใจแก้ว...ฮึกๆ"

 

 

"เรื่องนี้อีกแล้วสินะ..." ผมเอ่ยเบาๆพรางลูบหัวยัยเด็กขี้งอแงคนนี้ไปด้วย

 

 

เธอคงจะเค้ามาก...แต่มันก็คงจะไม่มากเท่า...

 

 

"ฮึกๆ...แก้วขอโทษที่มารบกวนโทโมะถึงที่นี่" เธอเงยหน้าขึ้นมาบอกทั้งๆที่น้ำตาก็ยังคงหยดลงมาจากดวงตาคู่สวย

 

 

"เอ่อ...ช่างมันเหอะแต่ทีหลังแก้วโทร.มาหาโมะก็ได้จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาที่นี่" ผมบอกอย่างถนอนน้ำใจเธอที่สุดไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เธอมาหรอกนะผม...

 

 

ยังรับไม่ได้...

 

 

แค่โทรคุยก็พอ ไม่จำเป็นอย่ามาได้ไหม
เพราะว่าความเห็นใจ เพราะว่าความผูกพัน ยิ่งทำให้ฉันลำบาก

 

 

"งั้นแก้วขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย" เด็กขี้แยตรงหน้าเค้าไม่ได้รอฟังคำตอบของผมแม้แต่น้อยแต่กลับแทรกตัวผ่านช่องแทบระหว่างตัวผมกับประตู

 

 

กลับมาดื้ออีกแล้ว...

 

 

"นั่งรอโมะตรงนี้ก่อนห้ามดื้อเข้าใจมั้ย?" ผมเอ่ยสั่งเด็กขี้แยเนื่องจากตอนนี้เจ้าตัวได้กลายเป็นยัยลิงหลงฝูงวิ่งเล่นไปรอบๆห้องของผมเปรียบเสมือนสนามเด็กเล่นซะงั้น-*-

 

 

"รู้แล้วน่ามากี่ครั้งๆโมะก็สั่งแก้วอย่างนี้ทุกทีT^T" แก้วทำหน้าเหมือนจะขาดใจตายเมื่อคำสั่งของผมมันดันไปขัดความต้องการของเจ้าตัว

 

 

"แก้วจะเอาน้ำอะไรล่ะ" ผมเดินเข้ามาถามยัยเด็กขี้แยที่นั่งเบะปากอยู่บนโซฟา

 

 

"เอาน้ำอะไรก็ได้...โมะก็น่าจะรู้นิ^^" เธอส่งยิ้มมาให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่สดใสและเป็นเพียงรอยยิ้มเดียวที่ทำให้ผมหัวใจเต้นแรงจนจะทะลุออกมานอกอก

 

 

"อืมๆ" ผมรับคำเธอมาสั้นเนื่องจากไม่อยากพูดอะไรให้นึกถึง'ความหลัง'อีกแค่ผมก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้วแต่เจ้าตัวการเนี่ยสิยังนั่งหน้าระรื่นอยู่ได้เลย

 

 

ไม่รู้เลยหรอว่าผม...เจ็บ!!

 

 

"ขอบคุณค่ะฮ่าๆๆ" แก้วรับน้ำส้มที่เธอชอบมาจากมือผมก่อนจะเอ่ยด้วยความทะเล้นซึ่งต่างจากคนเมื่อกี้นี้โดยสิ้นเชิง...

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกไอ้น้องฮ่าๆ" ผมโยกหัวเธอ2-3ทีก่อนที่เจ้าตัวจะปัดมือผมออกแล้วก็...

 

 

ฟอด~~

 

 

"ขอบคุณนะ^^"

 

 

"เรื่อง0.0?" ผมยังตะลึงไม่หายเมื่อจู่ยัยเด็กลิงหลงฝูงนี้ก็คว้าคอลงไปหอมแก้มหอมยังจะมาส่งยิ้มละลายให้อีก

 

 

"เรื่องที่โมะยังจำเรื่องแก้วได้ดี^^" แก้งบอกก่อนจะจิบน้ำส้มของตัวเองก็เขินไป...ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกนะที่เขินผมด้วยต่างหากเล่า>< แต่ผมลืมไปว่าเธอกับผมเราไม่ได้เป็นอะไรกัน...การที่มาทำอย่างนี้ผมเองก็ยิ่งเจ็บไปมากกว่าเดิมและมันจะไม่ใช่ผมคนเดียว...

 

 

ทำอย่างงี้ฉันยิ่งเจ็บ ทำอย่างงี้เธอก็เจ็บ ทำอย่างงี้เขาก็เจ็บ

 

 

"เอ่อแก้วโมะว่าแก้วกลับไปก่อนเหอะนะพอดีว่าโมะเอ่อ...ง่วงอ่ะแก้วกลับไปก่อนะ" ผมดึงเธอออกไปที่หน้าประตูห้องก่อนจะดันให้เธอเดินไปแล้วปิดประตูล็อคทันที

 

 

"เธอทำอย่างนี้เพื่ออะไรแก้ว..."

 

 

"เธอก็รู้ว่าเธอทำอย่างนี้ฉันจะเจ็บไปมากกว่าเดิม..."

 

 

"แต่เธอก็ยังจะทำ..."

 

 

"ทั้งๆที่เธอก็มีเค้าอยู่ข้างๆอยู่แล้ว..."

 

 

"แต่เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันไป..."

 

 

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอไง เธอจะทำร้ายใครซ้ำอีก
เมื่อเธอไปได้ดีกับเขา แล้วเธอก็ควรหลีก
ทิ้งคนคนนี้ให้เจ็บไป

 

 

"ช่วยปล่อยฉันไปได้มั้ยแก้ว..."

 

 

 

 

 

+++++++

 

ออกมาแล้วสำหรับตอนแรก5555งงเนอะช่างมันเหอะเรามีปัญญาคิดได้แค่นี้555ไม่ว่างๆจะมาอัพให้อีกนะคะบาย